Bu sene play-off'lar hakkında söylenebileceklerden biri şüphesiz herhangi bir sürpriz yaşanmadığıdır. Geriye kalan dört takıma baktığımızda da bu görüşü doğrulayabiliyoruz. Tabi bu ancak normal sezonun sonuna bir çizgi çekip yılı ikiye böldüğümüzde geçerli.
Şüphesiz sezon başında kimse San Antonio'nun ilk turda eleneceğini ya da Boston'un sahasında bir 7. maç kaybedeceğini tahmin etmiyordu(bkz:Hido'nun müthiş Garden performansı), sakatlıkların sezonun kaderini tayin edeceğini de... Gerçi Spurs'ün yaşlı bir kadroya sahip olduğunu ve bu durumun artık sıkıntı yaratmaya başladığını koç Gregg Popovich'ten başka herkes kabul ediyordu, fakat Ginobili'nin sakatlığının takımı etkilediği de acı bir gerçek oldu onlar için.
Boston Celtics son şampiyon olmanın getirdiği referansla şampiyonluk adayı olarak başladı sezona. İlk maçlarda gelen peşpeşe galibiyetler de bunun göstergesiydi. Ancak sezonun sonuna doğru gerek Garnett'in sakatlığı gerekse geçen seneye göre çok daha dar bir rotasyona sahip olmaları onların şampiyonluk yarışından biraz düşmesine neden oldu. Geçen sene kadroda yer alan iki tecrübeli oyuncu P.J Brown ve James Posey özellikle play-off'larda önemli anlarda önemli katkılar vermiş ve şampiyonlukta büyük rol oynamışlardı. Sezon başında Brown emekliye(zaten emekliyken big three'nin ısrarlarıyla takıma katılmıştı. Hani şu meşhur Pierce-Ray Allen ve Garnett'in onu tuvalette sıkıştırma olayı), Posey ise New Orleans'a gitmişti. Ancak bu durum Boston'u yaraladığı gibi Posey'e de yaramadı. Çünkü Hornets Batı ilk turunda Denver'a çok ağır bir şekilde elenirken, Boston onlardan bir adım ötede Doğu yarı finalinde Orlando'ya kaybediyordu. Yani Celtics'de kaldığını düşünürsek doğu finali cepte gibiydi. Yoksa çok mu romantik bir düşünce olur?!..
Orlando demişken; geçen sene koç Van Gundy ile birlikte yerleşen 4 şutör artı Howard düzeni bu sene kusursuza yakın işledi. 3 sayı çizgisinin gerisinden çeşitli rekorları kırdılar. Howard çektiği ribaundlar ve yaptığı bloklarla yılın savunmacısı oldu. Zaten sistem içinde bunları yapabilecek başka bir oyuncu yoktu. Yani diğerlerinin bonuslarını da topladı bir bakıma. Yine de haksızlık etmeyelim. Sahaya baktığınızda, süper kahraman görünümlü fiziği ve atletik yetenekleriyle çok özel bir oyuncu Dwight Howard. Ne de olsa Superman!
Orlando'nun şuta dayalı sistemi play-off'lar için biraz riskliydi açıkcası. Attığınızda sorun yok, ama şutlar girmeyince özellikle Philadelphia serisinde sıkıntı yaşadılar. Ancak 76'ers,Iguodala'ya rağmen onlarla baş edebilecek bir kadro değildi ve turu kazasız geçmeyi başardılar.(belasız diyemiyorum, çünkü Courtney Lee'nin yanlışlıkla burnunu kıran Howard,Dalembert'le takışınca bir maçlık da ceza aldı.) 7 uzatmalı Chicago serisinden gelen yorgun, Garnett'siz ve 7-8 oyunculu dar bir rotasyonla oynayan son şampiyon Boston karşısında favoriydiler. İlk maçı deplasmanda maçın son anları hariç rahat kazandılar diyebiliriz; fakat ikinci maçta darbeyi vurup seriyi biterebilecekken, deplasmanda 1 galibiyet bize yeter diye düşündüler. Amerikan basını da bu konuda onları çok eleştirdi. Bunun üzerine Van Gundy: “Biz her maçta aynı eforu sarfediyoruz, bunu rahatlıkla söyleyebilirim, ayrıca oynadığımız rakip Boston Celtics”tarzı bir açıklama yaptı.
Bir bakıma doğruydu; çünkü Boston herşeye rağmen küçümsenmeyecek bir takımdı. Nitekim Glen Davis'in 4. maçtaki son saniye basketi ve 5. maçta sahalarında aldıkları galibiyetle bir anda seride 3-2 öne geçti. Son maçıysa zaten biliyoruz: Hedo 25 sayı,5 ribaund, 12 asist daha da önemlisi 9/12 saha içi isabeti ve en önemlisi! maçı yorumlayan Nba efsanesi Reggie Miller'ın 5 dk kendinden bahsetmesine neden olacak kadar etkileyici bir performansla takımını sırtladı ve doğu finalinde Cleveland'ın karşısına koydu.
Cleveland Cavaliers hakkında fazla konuşmaya gerek yok. Detroit ve Atlanta'yı 4-0'larla süpürmeleri bir çok şeyi gösteriyor zaten. MVP King James'in ateşi, yüzüğü takmadan dinmeyecek gibi ve bu Kobe ve Lakers'in hiç işine gelmeyecek. (Final cümlesini biraz erken söyledik ama Lakers ve Cleveland finali 3 aydan beri zaten kesin gibi.) Ancak, yine de Magic onlara sorun çıkarabilecek bir takım ve aralarında oynadıkları normal sezonda Orlando'daki bir maçı en formda oldukları dönemlerden birinde 30 sayı farkla kaybetmişlerdi.
Kısacası konferans finallerinde favoriler şüphesiz Los Angeles Lakers ve Cleveland Cavaliers... NBA de zaten 1 yıldır kendini bu finale hazırlıyor. En büyük iki yıldız olarak lanse edilen Kobe ve LeBron her karşılaştıklarında, o karşılaşma en önemli maç olarak görülüyor, bir çok ülkede yayınlanıyor, herkes izleyebilsin diye saati erkene alınıyor, önemli günlerde oynanıyor vs.(Martin Luther King günü gibi). Burada adamım Wade'e haksızlık yapıldığını da düşünmüyor değilim açıkcası! Miami elendiği için, maalesef bu yazıda söz hakkı yok :)
Denver'a da değinmeden geçmek olmaz doğrusu... New Orleans ve Dallas gibi iki önemli takımı 4-1'lerle geçtiler. Billups geldiğinden beri; gerek savunmada, gerekse hücumda büyük çıkış gösterdiler. En önemlisi artık hücumda topu alan kaldırıp şut kullanmıyor, belli bir düzene göre oynuyorlar. Savunmada rakibi ilk karşılayan Billups'un güçlü ve oyunu bilen bir gard olması (şampiyonluk yüzüğü de var o ayrı!) ve Birdman Chris Anderson'un benchten getirdiği enerji onları müdafaa takımı olarak da bir adım öteye taşıdı. Bir başka faktör de yıllardır sorunlu oyuncu damgası yemiş Kenyon Martin, J.R Smith ve Carmelo Anthony gibi oyuncuların kendilerini kontrol etmeyi kısmende olsa başarması oldu.
Lakers'ı elemeleri sürpriz olur; ancak Yao ve T-Mac'siz Houston'un Kobe ve arkadaşlarını bu kadar zorlamasının, Denver açısından ''neden olmasın?'' diye düşündürtmesi kaçınılmaz. Seride kilidi Staples Center'daki ilk maç çözebilir. Çünkü Lakers 7 maçlık bir seriden geliyor. Denver'sa yaklaşık 1 haftadır kafasını tamamen bu maça vermiş durumda ve daha dinç sahaya çıkacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder