Hoşçakal Derken İstanbul'a... Bir İlk Daha!

Öncesi


 4 Haziran 2017

Çiğ tanelerinin kokusu sinmiş odaya... Tazelenmişiz üstelik! Bahçe henüz kıpırdanmış, konak çalışanlarının sesleri tatil sabahı tonunda. Perdelere yansıyan günün ışığı parlaklık vaat ediyor. Sevgi dolu, paylaşımcı, şefkatli ve serotonin yuvası konağın köşe odasında, kalabalık sofralara alışkın bir konaktaki Pazar sabahının yüzlerimizde açtırdığı gülücüklerin, tadını çıkarıyoruz. Uzun ve kıymetli bir masalın misafirleri olarak yaşadığımız anların hikayemizi nasıl çoğalttığının, ona ne türden renkler ilave ettiğinin fazlası ile farkındayız. Bu mutluluk uyanışı ile güne merhaba diyoruz.

"Günaydın."

"Günaydın."

"Kahvaltıyı bir kişilik alalım lütfen,  fazlası ile Mükellef çünkü."

Eğer hayatınızın önemli bir kısmını müstakil bir evde yaşamışsanız ve sevgi dolu bir aileniz varsa, ve bu sevgi geniş ailenize de sirayet etmişse özellikle pazar günlerinizin anlamı, o günlerdeki çocukluk yıllarınızın tatları bambaşkadır. O tatların tüm yaşamınıza kattıkları da... O yüzden bu konakta ya da Ottoman Suites by Sera House'da* yaşayanları tanıdıkça, yaşadığımız hiç bir an şaşırtıcı gelmiyor. Oysa ki kalınacak yer seçimini yaparken, olaya sadece ticari bir işletme-müşteri ilişkisi noktasından baktığımızdan -doğal olarak- farklı bir his yaşayacağımız beklentimiz de yoktu. Sürpriz, bir otel konaklaması içinde değil de bildik, tanıdık bir evde misafir olmamızdı ki bu vurgu bile tanıklıklarımıza haksızlık oluyor... biz bu evin halkından biriyiz ve bu konağa aitiz duygusu aslında hissettiğimiz! İstanbul'a karıştığımız her anı daha da anlamlı kılan, onunla bağımızı çoğaltan, şehre, huzur bulduğumuz bir evden çıkıyor olmaktı.

Mükellef  Kahvaltımız istemediğimiz ikinci tabak yerine muhteşem bir menemen ilavesi ile geliyor. Menemene muhteşem demek hakkımız ve yetkinliğimiz var; çünkü onun en iyi yapıldığı, bu konuda namı olan, hatta menemencilerinin sıra sıra olduğu emsalsiz bir yol üstü lezzet coğrafyasına, Çakallı'ya sahip bir şehirde yaşıyoruz.

Su damlaları tazeliğindeki bir bahçede güzel güzel kahvaltımızı yapıyoruz. Sırt çantalarımız hazır, odada bizi bekliyorlar. Planladığımız tarihte bir kazaya uğramasın diye aylar öncesinden rezervasyon yaptığımız odanın konaklama bedelini ödemek için kafeterya bölümüne geçiyorum. Gülşah Hanım orada.  Uzatıyorum kredi kartımı. O "İçime sinmiyor, kur farkından oluşan kısmı almayacağım," diyor. "Sonuçta Booking.com üzerinden yaptığımız rezervasyon bir akit bizim için ve oradaki para biriminin TL karşılığını ödemeyi kabullenmişiz ki buradayız," diyorum. O yine de oluşan farkı eksilterek tahsil ediyor kartımdan konaklama ücretini. Bir de kahvaltı sonrası kahvesi ikram ediyor; güzel insanların içtenliği ile.

Bu ülkede bu fırsatı yakalamış kaç insan o tümün içinde önemli bir miktar tutan paradan vazgeçer ki?

Bir cevabım var aslında: Yüreği güzel atan, ahlaklı, şefkatli, esnaf tavrı muhteşem babaların esnaf tavrı muhteşem çocukları.

Bu aile olma duygusunu iyi bilen biz iki kişi odadan sırt çantalarımızı alıyor, güzel anlar yaşatan bu güzel odaya görüşmek üzere, diyor ve kilitleyip her daim bayıldığımız holde kalıyoruz. Yüreği güzel kadın konağın defterine menemenin de altını çizen güzel cümlelerini yazıyor. Anahtarları teslim edip, memnuniyetimizi ifade eden cümlelerimizin altını bir kez daha çizerek vedalaşıyoruz. Bakkalımızla selamlaşmayı ihmal etmiyor, Mevlüt'ün** uyarısı ile biraz hızlanıyor ve bizi Kadıköy İskeleye götürecek otobüse biniyoruz.

Geniş bir Üsküdar turu atarak, yeşil ve ulvi yerler, Stadyum, alışveriş merkezleri, canlı çarşılar, sakin caddeler geçerek vardığımız Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi Numune'nin ruhu dinlendiren şefkatli yeşilliklerinin teskin ediciliğini hissediyor, Haydarpaşa Garı'ndaki trenlerle bir otobüs penceresinden vedalaşarak iskeleye varıyoruz.

Tadını çıkararak vapurun ve sabahın, Karaköy'e geçiyoruz. Bu kez İstanbul Modern'e uğramıyor ama buralara ne zaman gelsek mutlaka uğradığımız küçük ama çeşit çeşit hediyelik eşyalar satan iki kapılı köşebaşı dükkana giriyoruz. Tünele gitmek için beklediğimiz bol trafik lambalı ama senkronizasyon sorunlu kavşağı ışıklar yeşil olunca da geçiyoruz; hani bir de treni kollamamız gereken noktadaki! Ve bir kez daha tüneldeyiz. O olmazsa olmazımız! Kimileri için Füniküler bizim için Tramvayla İstiklal'e varıyoruz. Sanki hâlâ sağ çamurluğunun yolcu tarafından görünebilir yerindeki mekanik taksimetreleri ile Amerikan menşeli taksiler... ya da taksi dolmuşlar  geçiyor caddeden.

Galatasaray Lisesi'nde pilav günü. Bahçe şenlikli. Saint Antuan'da ise pazar ayini. Çok kere önünde kaldığım, parmaklıklarının arasından baktığımda bu zamandan değil de bir başka boyuttanmış hissi aldığım  kutsal alanın daha önce görmediğim, bilmediğim bölümleriyle tanışacağımdansa habersizim. Usulca giriyoruz. İlk şaşkınlığım kapının içeriden görünüşüne. İnanılmaz bir hayranlık içindeyim ve sanki bir başka ülkedeyim. Apartmanlarına ve özellikle huzurlu renklendirmelerine bayılıyorum. Kilise binası ile şekillenmiş algım tasavvurlarının ötesinde hoşluklarla karşılaşınca kocaman bir şaşkınlık yaşıyor ve bunu kendi gerçeklikleri ile eşleyemeyince de olan biteni rüya sanıyor...

Onun çocuk şirinliğindeki karmaşasıyla bir masala dahil edilmiş ben, Antuan'ın öyküsü ile de zenginleşince; kemerler, binaların romantik, masal yumuşaklığındaki renkleri, pencere önlerindeki çiçeklerin bu görsel bütünlüğe verdiği hoş katkı, zarif ve göze sokulmayan nakış işçilikler ve tüm bu detayların birlikteliği ile ortaya çıkan güzelliği gülümseyen bir şaşkınlıkla ve tane tane izliyorum.

İçerideyse dua var ve sessizlik konusunda özellikle uyarılıyor insanlar. İstanbul doğumlu İtalyan Mimar Giulio Mongeri tarafından inşa edilmiş olmasına şaşırmıyorum; çünkü sandığım bir başka ülke de İtalya. Ama buraların kilise inşasından önce bir eğlence mekanı olduğunu, daha sonra da tiyatroya evrildiğini öğrenmek sempatimi kat kat yukarı taşıyor. Komuta merkezimin canlandırmaları beni o mekanların içine de sokuyor; görüyor ve yaşıyorum.

Mumlarımızı alıyor, yakıyor, gömüyor ve kendi dualarımızı ediyoruz. Hatta sıralardan birine oturup bir süre bu ulvi alandaki ulvi loşluğun ve tatlı ama sessiz bir tonda gelen, usulca da bir yankısı olan ulviyetli sesin tadını çıkarıyoruz. En sevdiğim kadın tecrübeli ki daha görkemlilerini, Yeni Yıl ayinini görmüşlüğü var. Bense bir ilk yaşıyorum. Gelir amaçlı olarak çıkıştaki masalara yerleştirilmiş olanların içinden Müslümanlar Arasında St.Antuan Küçük Çiçekleri adlı kitaptan iki tane alıp yeniden ve biraz daha zenginleşmiş olarak caddeye karışıyoruz.

Plak ve Kaset satıcılarından gelenlerle, sokak çalgıcılarının müziklerinin oluşturduğu kakofoniye kulak kesilmişken yanımızdan geçen damalı Chevrolet'lerin -ama 64 modellerinin- içindeki Yeşilçam yıldızlarımızı işaret eden genç erkek ve kızların heyecanlı bakışlarına, arabalar durduğu anda bir imza için koşuşturmalarına, onlarla birlikte aynı noktalara odaklanan insanlarımıza siyah beyaz gülümseyen gözlerimizle bakıyoruz.  İçimizi şefkatli bir özlem, sıcacık yapıyor.

Biz iki taşralı İstanbul'u hak ettiği gibi yaşıyoruz! 

Sanki?

Gözlerimiz binaların yukarılarına bakarken; mimarilerinin güzelliği üzerine konuşurken; ufak ufak caddeyi adımlarken ve bütün bu güzel hissiyatları ruhumuza çizdiren anlatılarımızın ardından gözlerimizi yere indirdiğimizde bir bakıyoruz ki  Çiçek Pasajı'ndayız! Ne garip değil mi? Hay bizim haylaz ayaklarımız!

Hayat bu kapağın altındaysa bize de tadını çıkarmak düşer, deyip, biraz da hayatın içinde olduğu için hemen caddeden girişteki mekana, çöküyoruz.

"İki fıçı bira lütfen."

Efes'in yeni bardaklarının tasarımını klas buluyoruz.  Mekanı da beğeniyoruz. Kutsiyetli alanlardan sonra canlı hayat kaymaklı ekmek kadayıfı oluyor. Biz mutlu mesut sohbet ederken  pasaja pilav gününden sıyrılmış, eski günleri yad eden ablalar-abiler geliyor. Kelli felli, kariyerli, resmiyetli hallerini çıkarıp atmış abiler, ablalar tümüyle o günlerin ruh halinde, okuldan kaytarmış ve yasak şeylerin tadında, felekten çalınmış bir güzelik katıyorlar an'ımıza. Yudum yudum içerken buzzz gibi biralarımızı; öğrenci afacanlıkları, hoca dedikoduları, kopya hikayeleri, kim kimi seviyordular, şen kahkahalar, genç sesler dolu cümlelerle şenlendiriyorlar masamızı.

Öte yandan Pasaj da bir yakalandı mı bırakılası değil hani. Hele uzaktan sevmek zorunda olunca insan!

"İki fıçı bira daha lütfen."

Bizden daha içerde ve çaprazımızdaki mekanda donanımı yerinde bir masada oturan Abi belli ki ahali tarafından değer verilen, güngörmüş, masanın tadını çıkarışından anlaşıldığı üzere eski günlerin tozunu yutmuş, hafiften kabadayı, gönül zengini olduğu kadar dünyalığı da olan şahane bir karakter. Masanın donanımı racona yakışır. Abinin içme biçimi şahane. Usul usul bir öğle rakısı, şişe bir büyüğün neredeyse yarısı. Bir 35'lik ilavesi ile de tamamlanır sanki masası... Bir başka karakterle birlikte içiyorlar ki diğeri; Abinin sessiz olmasın diye masa, ne söylese dinleyecek, haddinin farkında, derdini ya da serzenişlerini ya da anlattıklarını  taşımayacak, aynı klasmandan olmayan ve bam teline dokunmayacak, daha genç,  garip ama yakışır da bir kalender.

Sonra tüm bu güzel karakterleri ve Pasajı geride bırakarak yaptığımız kısa bir İstiklal turunun ardından Kafe Ara'da Ara Güler'in fotoğraflarına bakıyor, oradan Galata Kulesi'ne doğru yürüyüp Karaköy'e çıkıyor, ilk vapurla da Kadıköy'e geçiyoruz. Dönüş klasiğimiz için uğramamız gereken yerler var!

Önce Baylan'a. Marleyleri nedense kiradan kurtulup da satın aldığımız, fiziksel olarak da bizim dediğimiz ilk evin sıcaklığını ve o yılları hatırlatıyor bana. Bir de şimdi yerinde yeller esen Sümer Pastanesi ile hâlâ yaşayan Birtat'ı...

Oturuyoruz masalardan birine... uzantılarını gördüğümüz ama öncesini sadece filmlerden bildiğimiz bir zaman diliminde bugünü yaşamak ne güzel. Fakat! Olağanüstü güzel döşenmiş, yuvarlak masalarında güzel örtüler, tavanlarında görkemli avizeler olan, ahşap zeminli, sandalyeleri bizimkilere benzemeyen ve kolçaklı; Rus sandığım,  topuz yapılmış gümüş parlağı sarı saçları, kulağındaki inci küpeleri, boynunda üç sıra kolyesi ile orta yaş üstü, uzun boylu ve hatları düzgün 44 beden haliyle bir hanımefendinin servis yaptığı; yazmaktan ve anlatmaktan bıkmadığım bir çocukluk anısı Sümer Pastanesi'nin yerini hiç biri tutamaz!  

"Bir kup griye lütfen."

"Bir sup lütfen."

"İki de limonata lütfen."

Şimdi gelelim Kadıköy'e gelindiğinde yapılacak şeyler listemizde her daim kendine yer bulan ve dönüş vaktinde yapılması mutlak alışverişlere.

"Vişne likörlü çikolata lütfen."

 Şimdi sevdiklerimiz için  Hacı Bekir'e.

"Kaymaklı lokum lütfen"

"Badem ezmesi lütfen."

"Sakızlı akide şekeri lütfen." 

Bir kez daha İstanbul'a Kadıköy'den veda vakti. İstikametimiz Havabüs.  Hava ilk yaz güzelliğinde. Yürürken birer çikolata. Tadımlık. Bütün halinde ağıza atma, ısırık, dağılan çikolatanın içinden çıkan likörün eşsiz ferahlığı, kakao ile yarattıkları kontrast şu alemdeki en şahane tatlardan biri olan vişneyi çekirdeğinden ayırma eylemi ve bu kolektif lezzet yüzünden ölmeye hazır iki damak.

"Ölelim o halde!"

Güzel uçuş... Karadeniz'in üzerine uzamak üzereyken uçak, evi görme çabası... denizin içindeyken ve daha da uzayacağını sanırken uçağın sağa usul usul yatması... burnunu düzeltip de alçalmaya devam ettiği andan itibaren tüm sahil şeridini izleyerek şehirle aşkın tazelenmesi... iyice açılan flaplarla az sonra tekerin değeceği son dakikaya kadar denizin ve içindeki küçük teknelerin sunduğu manzara... beklenen ve beklendiği anda betonla buluşan tekerlerin temas anıyla birlikte asılınan frenler... pist sonunda taksi hızına eren uçak... sabırsız yolcuların rahatlamış hareketliliği... bagajdan gelen sırt çantaları ile buluşma... havaalanından çıkar çıkmaz içilen sigarının dumanı.

Bir kez daha...

Ne güzel! 




 *O tarihte, Ottoman Suites by Serotonin olan ad, muhtemelen bir itirazla Sera House olarak değiştirilmiş.
**Cep telefonu olmayan benim, yol arkadaşımın telefonundaki Moovit uygulamasına taktığım ad.

İstanbul'da Bir Mükellef Cumartesi

 Öncesi

 3 Haziran 2017

Pırıl pırıl bir güne uyanıyoruz. Bahçeden gelen cıvıltılar, çekili perdeleri aşan güneş, günlük işlerin kıpırdatan sesleri eğlenceli bir gün vadediyor. Bir bayram sabahına uyanmış gibiyiz. Üstelik bu seyahati kurarken bilmediğim ama oralarda olmayı hep sevdiğim yerdeki bir etkinliğe gidecek olmanın heyecanıyla uykunun ve suyun tazelediği bedenlerimizi alıp misler kokan, şahane bahçemize geçiyoruz.

Küçük kediler sabahın erkeninde pek afacanlar, belli ki karınlarını doyurmuşlar, şirin yuvalarından bahçeye sızma niyetindeler... Yuvadan kaçma gayretleri çok sevimli lakin henüz onu itecek güce sahip olmadıklarından, iki kedi de çabalasalar kapıyı azıcık aralamaktan öteye geçemiyorlar. Şimdilik yardıma ihtiyaçları var ama bir kaç güne kalmaz kirişi kırarlar. Annelerinin disiplin uygulamalarına saygılıyız, bu nedenle de yardım taleplerine duyarsız... Ama bu kendileriyle günaydınlaşıp sohbet etmeyeceğiz anlamına gelmiyor. Uyku gözlerinden akıyor olsa da türlü cinlikleri ve masumiyet göndermeleri ile yufka yüreklerimize dokunup, ayartmaya çalışıyorlar.

Kahvaltı alanımız çok güzel; doğallığı bozulmamış, sevimli objelerle kararında zenginleştirilmiş,  yapaylık hissi ve göze sokulma duygusu yaratmayan sıcak, bakımlı bahçenin hoş bir bölümünde hoş bir masa. Amerikan servisler yaratıcı ve sevimli. Sulanmış bahçeden gelen serin koku tazelik katıyor. Yumurtalarımızın birini rafadan diğerini de sahanda tercih ediyoruz.

Hoş bir sunum, gülümseten iki tabak; zengin, samimi, sıcak ve hikayeyi katmerleyen adıyla müsemma, Konakla bağı çoğaltan, ona da pek yakışan bir kahvaltı. Mükellef Kahvaltı!

Özenle seçilmiş, yapılmış ve müştemilatın üst kısmında oluşturulmuş mini bahçede yetiştirilen domates, biber ve saltalıklarla birlikte ruhumuzu ısıtıp güne hazırlayan enerjik kahvaltının keyfini çıkarıyoruz. Öyle mükellef ki tabaklar, bitirebilmek için biz gibi en az iki kişi daha lazım. E gönlü zengin, eli açık, güngörmüş, gülümseten bir Konak sonuçta burası!

Emeği geçen herkese teşekkür edip, "Görüşmek üzere," diyerek mahallemizin durağına doğru yürüyoruz. Mevlüt, hedef noktamıza gidecek otobüsün üç dakika içinde durağa varacağını söylüyor. Sözünün eri, otobüs görünüyor. Siyami Ersek  üzerinden varıyoruz etkinlik alanına, çok yakın bir durakta iniyor, biraz yürüyor, güvenlikten geçerek giriyoruz Fuar alanına. Garda Kitap... Ne güzel!

Biz erkenciyiz sanırım. Bir kaç dakika sonra anlayacağımız üzere henüz resmi açılış yapılmamış. Garda, üstelik en sevdiğimiz garda, Haydarpaşa'da trenlerin ve kitapların arasında, üstelik özgürce desenlenmiş ve renklendirilmiş vagonların içinde bir cumartesi ve o cumartesinin erken saatlerinde kitaplarla güne başlangıç! Göz atarak stantlara, dolaşıyoruz Kadıköy Kitap Fuarı'nın garda ikinci, toplamda dokuzuncusunu...

Trenler ısrarla çağırınca da -sanki çağırmasalar sırnaşmayacakmışız gibi- vagonlara geçip oturuyoruz. Güneşin vurduğu alanlarda kalanların içi fazlası ile sıcak, uzun süre kalmaya izin yok. Serindekilerde yazar okur buluşmaları ve hoş sohbetler var ki an itibari ile henüz yoğunluk olmadığı gibi, önünde kalabalık kuyruklar oluşmuş yazarlar da yok. En sevdiğim kadının beklediği yazarsa maalesef gelemiyormuş. Benim zaten öyle bir derdim yok! O arada çok güzel bir canlı müzik sesi geliyor. O yöne doğru yöneliyoruz. Çocuklar şahaneler. Kulağımıza uzak olmayan şarkılar çalıyorlar. Biraz dinleyip biraz daha yoğunlaşan stantlara dönüyor, ilgimizi çekenleri kurcalıyor, arada fotoğraf çekiyoruz. En sevdiği eylemlerden biri kitap satın almak olan okur, bir kaç tane alıyor. Sonrasında soğuk içeceklerimizle vagonlardan birine geçiyor, alınan kitaplara göz atarken trende olmanın tadını çıkarıyoruz.

Terk etmeye hazırlanırken fuarı, orkestranın olduğu yerde bir hareketlilik başlıyor, oraya yönelip bakarken ne olup bittiğine; belediye başkanı açılış konuşmasını yapıyor. Onun ardından Kadıköy'lü olduğunun altını sıklıkla çizen, hâlâ  tek bir kitabını bile okumamış olduğum Firuzan; duygulu, sıcacık ve etkileyici bir üslup ve küçük bir kız çocuğu tazeliğinde, doğrudan yüreğe işleyen kelimeleriyle ruhumuzu ısıtıyor.

Tam bu duygu sağanağı altındayken şahane orkestra, çok hoş ve etkileyici bir tempoyla İzmir Marşı'nın introsunu çalıyor, ardından muhteşem koroyu oluşturan pırıl pırıl çocuklar orkestra ile birlikte giriyor İzmir Marşına. Kalbinizin ritmine ve diken diken olmuş ruhunuza duyarsız kalabilirseniz... ve elinizden geliyorsa... bu coşkun sele katılmayın!

Sonrası alkış kıyamet.

Usulca çıkıyoruz fuardan. Yakıcı bir güneş eşliğinde Kadıköy İskeleye doğru kurumuş dudaklarımıza su arayarak, yine biz gibi fuardan ayrılmış kalabalıkla birlikte yürüyoruz. Allahtan,  samimiyetsiz binaları yok kılan, zamanın yozlaşmalarına direnemeyen sokaklardaki yeni yetme evleri devre dışı bırakan, eskinin dokusuyla uyumsuzları bizden saklama konusunda çok becerikli gözlerimiz ve onları aynı başarı ile yönetebilen komuta merkezimiz var. Bu sayede bugünü dünün güzellikleri ile yaşayabiliyor,  ruhumuza ve görsel hafızamıza yerleştirdiğimiz eskinin şıklığı ile kendi yaratığımız dünyanın içine saklanmayı başarabiliyoruz. Bu yüzden İstanbul biz iki taşralı için kusursuz güzel. Üsküdar'a dönüyoruz.

Ama nasıl? 

Vapurlara binmeden dönülen bir İstanbul seyahatinin  anlamı olabilir mi? Bize göre olmaz. Kişisel tarihlerimize tek tek bakılsa bir tanesinde bile Vapura binilmemiş olan yoktur.

Hava nasıl olursa olsun, binilince vapura, hemen sağa ya da sola kıvrılıp boş olan bir yere oturulur. Oturuyoruz. Sonra, o surata boğazdan gelen rüzgar vuracak. Vuruyor.  Burun denizin kokusunu çekecek. Çekiyor. Ve mümkünse denizden sıçrayan bir iki damla bedenin bir noktasına değecek. Bugün fazlası ile değiyor.

Tadını çıkara çıkara gidiyoruz; Kadıköy'den Üsküdar'a!

Elbette ki içerde, özellikle üst katta oturmanın tadı da bir başka... Tartışmasız! Gönül isterse ki kışsa  arada bir ister. Onu asla kırmaz, başımız gözümüz üstüne der, o ambiyansın bütün gereklerini de yerine getiririz. Mesela dolaşan çay tepsilerinden "İki çay lütfen," diyerek, geçmiş bir zaman dilimindeymiş gibi çay içeriz. Tıpkı biz daha dünyada yokken, İstanbul bu kadar büyük değilken,  yazarların  tasvirlerinden bildiğimiz anların içindeymiş gibi; elimizde kitap ya da gazetelerin akşam baskıları ile yaşarız vapuru. Güzel de yaşarız! İşten dönüyormuş gibi bile yaparız. Her gün birlikte dönüyormuşuz gibi selamlaşırız insanlarla... Yorgunluğu vapura bindiği anda terk etmiş gülen yüzlere hal hatır sorup, sohbet bile ederiz.

Sanki biz taşralılar İstanbul'u eskide yaşamayı çok iyi beceririz!

Aslında bugün deniz bayağı sert, rüzgar hakkıyla esiyor. Şu sakin görünen yelkenli aslında arada bir yelkenleri suya indiriyor. Yatıyor ve kalkıyor. Yelkenler suya değdi değecek derken, içinde bir gayret başlıyor ve belini doğrultuyor tekne. Sonunda bir denge oluşuyor ve herkes rahata eriyor. Eminönü görünüyor. Usulca yanaşıyor vapur, acelesi olanlar hopluyor karaya. Bizim acelemiz yok. Galata Kulesi seyrediyoruz; sanki birazdan Hezarfen uçacakmış gibi. 

 

Sonra sakince inip vapurdan, Üsküdara'a gidecek olana binmek üzere yürüyor, bu kez aynı kısmın solda kalanına oturuyor, Karaköy ve Galata Kulesi izlemeye kaldığımız yerden devam ediyoruz. Birazdan martılarla yarışırken, şakalaşacağız da onlarla...

Varıyoruz Üsküdar'a. Sonra şu soru üzerine düşünceler üretip kendimizle eğleniyoruz; Kadıköy'den Üsküdar'a Eminönü üzerinden giden kaç İstanbullu vardır acaba?

Öğle yemeği planımızda Kanaat Lokantası var fakat dönem itibari ile kapalı olduğunu görüyoruz. Bir alternatifimiz de var ama!..  Önce otobüsü bulmalıyız. Mevlüt işe yine el atıyor. Neredeyse kalkmak üzere olduğunu söyleyince hızlanıyor, o hızla birine falan yere giden otobüs neredeki? diye soruyor, yetişiyor ve biniyoruz.

Çengelköy'e gidiyoruz.

Güzergaha bayılıyorum, algı boyut değiştiriyor, değişen boyut beni bir kademe yukarı taşıyor. Zenginleşiyorum. Bir metropolde olduğum duygusu zihnimi gönüllüce terk ediyor. Hayat dışımızda da dinginleşiyor. Güncelin kirliliklerinden steril bir dünyaya adım attığımızı hissediyorum. Tek bağım, iş için her İstanbul gelişinde kesinlikle uğrayıp Çengelköy Hıyarı aldığım Çiçek Pasajı'nın yan girişindeki manavla sınırlı olan Çengelköy'le yıllar sonra tanışıyorum.

Doğrudan sahile, Tarihi Çınaraltı Çay Bahçesinin olduğu alana geçip, ona değil de denizin kenarına oturuyor, oradan Boğazı ve Çengelköy'ün kıyılarını seyrediyoruz. Çengelköy Börekçisi'nden börek alıp çay bahçesindeki Çınarın gölgesinde çay eşliğinde yeme niyetimizse hayal oluyor. Aklımızı çelen pek çok yer var aslında, öte yandan Konaktaki sabah kahvaltısında fena doyurulmuş insanlar olarak bizim de bir tek seçim hakkımız var. Önünden geçtiğimiz kokoreççiler nasıl çağırıyor, nasıl da güzel gözüküyorlar ama asla gaza gelmiyoruz. Caddeden devam ediyor bir ara sokağa giriyor ve O'nu görüyoruz. Sokağa bayılıyor, mekanla da hemen kaynaşıyoruz.

Meşhur Köfteci Recep Usta. Sevimli dükkan. Oturuyoruz dışarıdaki masalarına... Konseptimiz Köfte Sokakta.

"Birer porsiyon köfte lütfen."

"Bir piyaz lütfen."

"İki de ayran lütfen "

Ana caddeden girilen sakin sokakta, bir sokak genişliğince ana caddeye bakıyorum. O aralıktan hızla geçen hayatı izlemeyi seviyorum. Hemen karşımızdaki binanın üst katlarından bir sepet iniyor. Bisikletinden inen küçük çocuk iki ekmek ve artan para üstünü koyuyor sepete. Çekilirken sepet yukarıya, "Hızlı sürme, sokaktan ayrılma ve terine dikkat et," diye bir ses geliyor geriye. Kır saçlı bir abla benim görüş alanımda; kapının hemen yanında, uzaklara dalmış bakışlarıyla serin serin bekliyor; paket olup eve, belki de torunlara gidecek ekmek arası köfteleri.

Köfteler güzel görünüyorlar. Piyaz da öyle. Bir geleneğin devamı olduğunu her hali ile belli ediyor mekan. Eskinin tadını hissettiren lezzetli köfteler... Domates ve biberlerle hoş da bir tabak. Piyaz kimilerinin sevmediği türden ama bizim için önemli olan lezzeti ki bu piyazdan şikayetçi değiliz. Doğru kıyma ile elde yoğruldukları belli köfteler doğru pişirildiklerini de hissettiriyorlar. Hoş bir sokakta dededen toruna kadar uzayan bir esnafın masasında mutluluğa tebessüm ederek, götürüyoruz köfteleri.

Bazı hikayeler devam etmeli. Onları, bir takım tuzaklarla başka ve yapay tatlara yönlendirilmiş damaklarımız ve oynanmış algılarımızla ukala cümleler kurarak eleştirmemeli, tadını hissedip anlamaya çalışmalıyız ve bunu anlatmalıyız yeni nesillere diye düşünüyorum. Bu geçiş evresini hayatımızın ilk yıllarında yaşamış biz, bu kıyası yapabiliyor olmanın keyfini çıkarıyoruz şu an. Karşımda bir köfte uzmanı var ve onun gözlerinde görüyorum köftenin aldığı notu. İz bırakan bu an için ellerinize sağlık diyor, teşekkür ediyor ve çıkıyoruz caddeye. Doyurulmuş insanlar olarak bu kez kokoreçlere, sanat eseri gözüyle bakıyoruz! Kesinlikle muhteşem gözüküyorlar.

Deniz tarafındaki ara sokaklara giriyoruz sonra ve onlara teslim ediyoruz kendimizi. Çaycı İzzet Efendi dikkat çekiyor, hoş mekan. Müzelik de öyle. Fakat Çikolata Kahve* çağırıyor. Çünkü geçmişi hissettiriyor. Vitrin, cephe, vitrindeki çikolatalar, pencere doğramalarındaki yumuşak ve hoş yeşil buyrun lütfen diyorlar. Buyruyoruz... Ve içeriye bayılıyoruz.

Genç bir çocuk karşılıyor. Ulvi loşluk, pencere önündeki masalar, fincanlar, avizeler, koltuklar, bardaklar, tezgah cezbediyor. Duvarlardaki ayetler, hadisler, dekorun genel hoşluğu, şadırvandan akan gül suyu, fal bakmak yasaktır levhası, mescit, şerbetler, helal sertifikası,  daha neler neler alıp götürüyor bizi. Çok heyecanlanıyoruz.

"Biri orta şekerli biri sade iki kahve lütfen."

Kibar çocuk, kibarca o saatte servis yapmadıklarını söylüyor. Şaşırmıyor, hatta konseptle uyumu nedeni ile de o saatte servis olmamasını, aylardan birinin sultan olduğu dönem nedeniyle çok da anlamlı buluyoruz.

Hayal ediyorum, hayalim heyecanlandırıyor ve bir iftar saati sonrasında orada olmanın tadını görüyorum ve yaşamak istiyorum. Yaşıyorum da... Mekanın hoşluğu üzerine konuşmaya devam ederek ana yolun deniz tarafından yürüyoruz. Binalar gittikçe seyrekleşiyor. Manzara muhteşem. Bu seyahat için kalınacak yer seçerken çok aklımı alan, sanki boğazın içinde bir gemideymiş hissi yaratacak Sumahan On Water'ın önünden geçerken, seçimimin bu gezi özelinde doğru olduğunu görüp rahatlıyorum. Kesinlikle muhteşem bir manzara... ama bizim bu seyahatte yaşamayı düşündüğümüz alanlar için kullanışlı değil. Del Mare'sa bulunduğu nokta itibari ile akıl çelen bir restoran. Bir yeni plan için aklın bir köşesinde bulunabilir. Çengelköy Bostanına Gider levhasını da görüyorum ama onu bir başka, belki de bura ve sonrası merkezli bir seyahate saklıyorum.

Ve Kuleli görünüyor. Önünde kalıyoruz! En sevdiğim kadın anlatıyor. İçeride ve gelecek zamandan  biri olarak bir köşeye çekilmiş, izliyorum. Piyano kalbe dokunan tangolar çalıyor. Jilet gibi protokol üniformaları içinde disiplinli liseliler, şapkaları sol kollarının altına sıkıştırılmış, sağ eller göğüs hizasında, kol dirsekten zarifçe bükülmüş şekilde, Kandilli Kız Lisesinin aynı heyecanları paylaşan öğrencilerinin önünde ter basmış bir kalp çarpıntısıyla çakı gibi ama çekingen bir tebessümle duruyorlar. Pencerelerden efil efil boğaz akıyor. Genç kızlar pırıl pırıl. Kalplerin nasıl attığını, buluşmuş ellerin nasıl terlediğini, yüzlerdeki utangaç kırmızılıkları, kalplerin seslerini, o an başlayan aşk kıvılcımlarının bir süre sonra başları nasıl omuzlara yasladığını görebiliyorum. Dans ediyorlar... belki de hayatlarının en unutulmaz dansını. 

Sonrasında, bu güzel binanın önündeyken bugünün benzeri bir tavırla, o coşkun gençlerin bir üst okula geçip de Harbiyeli olduklarında hayallerinin nasıl söndürüldüğünü... ve travmalarını hissedebiliyorum. Yarım bıraktırılan Harbiye'sinin ardından edinilmiş bir hak sonucunda yeniden Üniversite'ye başlayıp sonrasında devletin önemli bir kurumunun önemli bir mevkisinde görev alan... aynı devletin İngilterelere, japonyalara gönderdiği birisinin; güzel kızına bu binanın önündeyken anlattığı andan ve o genç kızın dilinden görüyorum her şeyi.

Sahil boyunda balık tutan insanlarla Boğazı ve Boğaziçi Köprüsünü ve elbette Çengelköy'ün şirinliklerini aynı kareye hapseden gözlerimizin eşliğinde geriye doğru yürüyoruz, o ara Mevlüt uyarıyor. Bu uyarı ile önümüzdeki ilk durakta kalıyoruz, bir kaç dakika sonra bindiğimiz otobüsle Çengelköy'ün çarşısından geçerek Üsküdar Meydanın'da iniyoruz.

Akşam yemeği, belki bir iki mekan, belki yüreğimizin götürdüğü yerde kalma, bazı yüklerimizi odaya bırakma fikrimizle az sonraların heyecanına gark olurken bir dolmuşa atlıyor, akşamın, akıp giden hayatın, yokuşumuzun tadına vara vara eve geliyoruz. Bahçe ve Konak bir tatlı huzur içinde.

Sonrasında, tüm işleri hallettikten sonra yani, doğrudan Kadıköy'e gidiyoruz. Mevlüt sağ olsun ki bizi hiç duraklarda bekletmiyor. İnince meydanda İskeleye uğruyor, akşamın kışkırtıcı güzelliğinde binasını, Haydarpaşa Garı'nı, Vapur'u, mendireğin ucundaki sakin feneri ve martıları bir araya getiren ve çirkinlikleri silen komuta merkezimiz sayesinde doya doya izlerken manzarayı, birlikte olmamızın bütün bu anları nasıl yükselttiğinin tadına vara vara ve kasıla kasıla Kadıköy'ün kalbine doğru yürüyoruz.

 

Tramvayın aşağı inmiş vatmanı ve yolcularını raylarla kaldırım arasındaki arabanın başında görünce kaza olduğunu düşünerek oraya yöneliyoruz. Sonra yurdum insanının kural tanımazlığı ve üstün zekası ile karşılaşıyoruz. Bu insanımız Moda Tramvayının güzergahı üzerinde, üstelik de en görünür yerde raylar ile kaldırım arasındaki daracık aralığa arabasını park etmeyi düşünebilmiş! Bu zeki insanımızı görmek, tanımak üzere vatman, yolcular ve bir kaç meraklı insan dikilmiş bekliyoruz. Benim tercihim, ön kısmı biraz dışarıda kaldığı için engel teşkil ettiğinden, tramvayla oraya dokunup arabayı içeri doğru itelemek. Fakat vatman, üstelik yolcular fena halde sakin. Bir süre bekledikten ve bir aksiyona tanık olamadıktan sonra olay yeri seyrimize son verip barlar mıntıkasına doğru yürürken ve henüz Baylan'a bile varmamışken... uzaktan duyduğumuz sese yöneliyor ve ekmeğini sokakta sanat icra ederek çıkaran genç adamın önünde kalıyoruz. 

Kendi yazdığı, ya da kurguladığı mı yoksa Yunan Tragedyalarından biri mi olduğunu bilemediğim bir gösterinin ortasındayız. İyi olduğunu düşünüyor olmalı ki  arada bir attığı melodik tiradında ses, rampa çıkan BMC kamyon gibi güçten düşse de sanatçı duruşu pek iddialı. Ahenk yer yer bozulsa da, sonradan girdiğimiz hikayenin ne anlattığını kavrayamasak da bu ilginç çabaya saygı duyuyor, küçük kalabalıkla birlikte bir süre önünde kalıyoruz. Finalde tabii ki alkışlıyoruz. Ölen Barış Manço kuklasının sırrına da ulaşamıyoruz.

Tabletin ne olduğunu ise şu an bir türlü hatırlayamıyorum ama sanki tek kişilik oyunu ile kalbimizi çalan sanatçının dekorunun bir parçasıydı...** Hatta bu dahil diğer objelerle birlikte oluşturduğu görsellik için kendisini takdir etmiş, para kasası olarak miğferi tercih etmesine de gıybet yapmıştık! Sahne performansı arızalı gibi dursa da, müzikal kısımlar arızalı gelse de sahne düzenini, dekor kostüm emeğini sevimli bulmuş, eleştirel gözlerimizi kapatarak bu çabanın sokak için zenginlik olduğunun altını çizmiştik.

Yeme içme mıntıkasına, nam-ı diğer barlar sokağına ulaşınca, neredeyse tüm sokaklarında geniş bir tur atıyor, bir kaç bildiğimiz yere girip çıkıyor, kafamıza uygun bir masa bulamıyor, neredeyse kolumuzdan tutup mekanlarına oturtacak mekan simsarlarının arasından başarıyla sıyrılıyor ve sonuç itibari ile bir mekanın sokak masalarından birine oturuyoruz. 

"Bir midye tava lütfen."

"Sigara böreği lütfen."

"İki de bira lütfen." 

Aynı yağda kaçıncı kere kızartıldığı belli olmayan sigara böreklerimiz ve midyelerimiz geliyor. Allahtan biralar garanti. Masanın lezzeti hayalimizin çok gerisinde; hani çok güzel bunlar yahu kategorisine taşısak bile -ki bu konuda becerikli olduğumuz malum- yine de gideri yok. Sarmıyor masa. Biralarımızla akan sokağın tadını çıkarıp, başka bir yer için düşüyoruz yola. Bu kez garanticiyiz ve zincir mekanlardan birine gidiyoruz. Üstelik güzel de bir yerde, seyir zevki var ve tramvayın son durumunu da görebileceğiz.

Varıyoruz Benzin'e, manzaralı ve rahat masalardan birine oturuyor, fabrika ayarlarımıza dönüyoruz. Araba kaldırılmış, tramvay ve yolcuları da evlerine ulaşıp huzura ermiş üstelik. Güzel bir müzik çalıyor.

"İki kişilik atıştırmalık tabağı lütfen."

"İki de Tuborg Malt lütfen."

Kadıköy'deyiz! Önümüzden akan cadde seyre değer, karşıda deniz, uzakta Haydarpaşa, sakin bir akşam, müzik güzel, mekan sakin bir kıpırtı içinde, malt Tuborg zaten sevilesi, e tabak da göz doldurucu... daha ne olsun.

Güzel bir gecenin güzel bir anını uzun uzun yaşıyoruz. Sonra parka geçiyor, havuzun kenarında durup da su içen kediyle selamlaşıyor... ördekleri izliyor... fotoğraflarını çekiyor... bir banka oturup deniz esintili Kadıköy'ü hissediyoruz. Giden ve gelen vapurları seyrederken günden kalanları konuşuyoruz. Neşeyle otobüslere yürürken Mevlüt'e danışıyor, gece manzaralı ninni tadında yolculukla durağımıza varıyoruz. Konak uykuda, sessizce bahçe kapısının anahtarını bulup onu açıyor, biraz bahçede oturuyor, sonra yine sessizce konağın kapısının anahtarını bulup içeri süzülüyor, hole bir kez daha bayılıyor, yine sessizce bizim odanın anahtarlarını bulup kilidini çeviriyoruz.


* Bu Çikolata Kahve ile Kuzguncuk'daki ayrı işletmeler; diğerinde iki kelime arasında "&"işareti var!
**Yol arkadaşım tarafından oyun dekoru değil de  Kadıköy'deki Timsah Heykelinin kitabesi olduğu şeklinde düzeltildi..


Yazının devamı Hoşçakal Derken İstanbul'a... Bir İlk Daha! için buradan lütfen.

Vişneli Çikolata Tadında Bir İstanbul Günü

Öncesi


Otelle ilgili tüm olumlu düşüncelerimizi ters yüz eden anlar 

Kartı yeniden tanımlayıp elimize veriyor resepsiyondaki görevli. İyi bir genç adam. Kadim asansörü daltonlar kapınca yine binemiyoruz kendisine. Oda kapısının önündeyiz, sakiniz, keyfimizi harcatmayız. Okutuyoruz kartı bir kez daha ama kilidin inadı inat. İki oda yan tarafta da sorun var. Uğraşıyor hanımefendi. Daltonların annesi. O halde yeniden resepsiyon. Bu kez masada oturan gece sorumlusu müdür, ya da güvenlikten sorumlu müdür ile istişare ediyorlar durumu. Resepsiyondaki genç adamın çabası sorun çözmeye yönelik. Bir telefon görüşmesi. Akabinde teknik ekibin kapıyı açacağını, kendisini odaya yönlendirdikleri bilgisini veriyor. Yeniden asansör, koridor ve kapının önündeyiz. Bekliyoruz... İlgili kişi geliyor, çok şükür. Ve kapıyı açıyor. Anahtarla. Peki.. gece bir şekilde dışarı çıktık diyelim, döndüğümüzde kapıyı kim açacak? Teknik kişi. İnsan o anahtardan bir tane de müşteriye vermez mi? Bu duyarsızlığın ardından koca 5 yıldızlı otelin oda temizliği sırasında değiştirilmiş çarşafının bir kenarında küçük bir yama görmek ne hissettirir müşteriye? "Hadi çarşafı atmaya kıyamadınız, küçültüp tek kişilik yapmayı da mı düşünemediniz" dedirtir mi?

Diyoruz.

Hatta bir kez daha bu otelde kalmayı düşünür müyüz diye soruyoruz birbirimize. Üstelik hiç de müşkülpesent insanlar değiliz. Genellikle bulunduğumuz şehrin koşullarına bakıp kusurları anlayışla karşılarız. Sorun etmediğimiz gibi keyfimize de soğan doğratmayız. Ama burası İstanbul, güzide bir bölge ve 5 tane yıldızı kapmış bir otel bu.

25 Mart Pazar

Odanın ve yatağın hakkını yiyemeyiz; güzel uyku, güzel bir sabah. Güneş nazlı. Bizse umutlu. Ana cadde gürültüsüne uzak köşe odamızın bir penceresinden görünen sokak Asmalı. Bütün pencerelerimizin baktığı oteller, binalar, yan sokaktaki dükkana mal indiren panelvanın açılıp kapanan sürgülü kapısının telaşı, ardında bekleşen araçların sabırsız homurtuları, biraz ötedeki bakkaldan gelen kepenk sesi ve insanlarıyla sabahını yazan bir gün. Mutluyuz. Saat 10 civarı. Kahvaltıyı öğle yemeği ile birleştirme fikrindeyiz.  Bir rotamız var. Resepsiyondaki genç kız tatlı. Zaten teslim edecek bir anahtarımız yok. Çıkış bilgimizi verip ayrılıyoruz.

Güneş yok ama yine de sevimli sayılabilecek bir hava; hikaye tamamlayıcısı. Galata Kulesi göz hizamızda. Beyoğlu Belediyesinin önünden geçtikten hemen sonra sağda kalan apartmanın adı dikkat çekici. Daire Apartmanı. Eski bina. Muhtemel ki ve tahminimizce bir resmi dairede çalışan insanların oluşturduğu kooperatifin eseri. İnsanı geçmişe ışınlıyor. Önünde T.C. yazan kurumların anlamının olduğu güzel yıllara...

Bir sokak ve caddenin kesişme noktasındaki bu güzel bina kaçmaz. Sokağın adı bina ve coğrafya ile pek uyumlu: Müellif. İlk belediye caddesi tarafından aşağı iniyoruz. Hamursuz Fırını açık olsaydı keşke... Hayat yeni yeni uyanmaya başlamışken, Galata kültürüne katkı yapan kahve dükkanları, manavlar, giysi satıcıları, butik oteller, avangart esintiler, sokaktaki kediler, takı tasarımcıları ve de özgün kafelerine baka baka dolaşmak şahane

Kule civarı her ne kadar henüz yükünü almamışsa da terasından İstanbul solumak isteyenlerin oluşturduğu sıra kayda değer. Alandaki bir ağaca asılı Galata kulübünün bayrağı Alkaralarla kardeş. Aynı ağaçta asılı maçın saatini belirten tabela sevimli. O zamana kadar İstanbul görmemiş çocukluğumun sevdiğim kulüplerinden biri; futbolcu resimleri çıkan sakızlardan tanışıklığımız... Semt takımı taraftarı olmak güzel bir aidiyet. O halde bir gün Rasattepe ve çocukluğumun güzel mahallesi üzerine de uzun uzun yazmalıyım.

Hımmmmmm cam üzerine sanat. Şu, mavi tonlarının hakim olduğu yelkenli çok hoş. Kalmalık bir vitrin... Tosbaa... sevimli dükkan.. Şu tablo da çok güzel ama. Ennn sanatkar kadın dayanamıyor, tanışıklığı var dükkanla; seviyor kendisini. Dışarıda, tatlı tatlı yağan yağmurun kokusunu duyumsayarak, kapüşonu çekip, bir saçak altından gelen geçeni izlemek de keyifli! Dükkan el değiştirmiş meğerse. Tabelaları değişecekmiş gün içinde. Sanata eli yatkın yol arkadaşım hemen ahbaplığı kuruveriyor -yeni- sahibesiyle.  Suadiye'deki atölyelerine gideceğiz bir dahaki sefere.

Kamondo merdivenlerinin yanından geçip, dik yokuş yerine dik merdivenlerini kullanarak sokağın, iniyoruz Karaköy'e. İstikametimiz Sirkeci. Kadim köftecinin peşindeyiz bu kez.

Bu cadde ile ona en yakışan havada ve ışıkta denk gelmek günün bonusu. Aslında iki günü, bir gecesiyle birlikte  sadece Karaköy'e ayırıp tek tek fotoğraflamak gerek binalarını. Hımmmm... bu konuyu bir düşünelim. Galata Köprüsüyse eskisini aratıyor her seferinde, allahtan balık tutanlar bir nebze unutturuyor çirkinliği. Çok uzun zaman oldu Eminönü-Sirkeciye geçmeyeli. Taksim sektörün first class'ı ise burası daha Anadoluydu. Giden mağazaların yerine gelenler yadırgatıyor beni. Adres bulmakta zorluklar yaşatıyor tıkış tıkış hali. Namlı Rumeli Köftecisini arıyoruz; piyazın harbisini, köftenin âlâsını... Biraz uğraştan sonra buluyoruz mekanı,  lakin kapalı. Gün Pazar, bizse cumartesi hissiyle yaşıyoruz onu. Ne yazık ki Filibe de kapalı.

Mois şu hayatta tanıdığım en saf en temiz en naif adamlardan biri. Musevi.. Piyasanın kadimlerinden. Uzun yıllar büyüklerden birinde çalıştıktan sonra, bir  iş hanının üst katlarından birinde raflarını tahta sandıklardan oluşturduğu küçük iş yerini açtı Taksim'de. Eski bir ayakkabı ustası olan babasıyla birlikte çalışıyorlardı. Onunla kendi aksanları ile tartışmalarını izlemek Eprahim Kishon hikayeleri okuma lezzetindeydi. Birlikte yaşıyorlardı. Babaya tuttuğu yas ise  kültürlerini tanımak adına kazançtı; yas süresince yıkanmamak, tıraş olmamak, üzerindeki giysileri yırtmak gibi pek çok şeyi o zaman öğrenmiştim. Yıllar yıllar önce Filibe Köftecisine ilk onunla gelmiştik. Sonra çok takıldım  götüre götüre bir köfteciye götürdün diye... "Ama en iyi ve tarihi bir köfteciye," diye altını çizdi her seferinde. Bir gün yazarsam sektör üzerine bir yazı, önemli figürlerin yaşayanlarını bulup konuşmalıyım; benim küçük gözlerle biriktirdiğim, onlarınsa büyük ve en verimli olduğu günleri.

Sirkeci Garının önünden karşıya geçiyoruz. İstikamet Kadıköy. Yağmur güzel güzel ıslatıyor. Anılar, isimler yağmurun pencerelerden akış hızıyla geçiyor. Hoşça kal Sirkeci. Uzun uzun görüşeceğiz bir sonraki seferde..

Kadıköy'e geçmeden asla

Yağmur mutedil, hava da öyle. Günün rengi bizim için sorun değil. Güvertede oturabiliriz. Köprünün altındaki mekanlar hazır. Hatta anın tadına varmış bir kaç masada bir kaç keyif insanı dahi var. Bu yakadan Galata Kulesi etrafındaki bina kalabalığı ile birlikte güzel. Hezarfen az sonra uçacakmışçasına bir sevinçle bakıyorum ona. Martılar geleneksel şovları için hazırlar. Karaköy'ün inşaat alanları sanki bedenden kopup gitmiş birer cansız uzuv. Tarihi çirkinleştirecekleri güne hazırlanıyorlar.

Delisiyiz vapurların. Henüz yazılmamış Kuzguncuk günlerimizde, Kadıköy'den Üsküdar'a, Eminönü üzerinden gitmişliğimiz dahi var. Bir güvertede martılarla uçmak insanı uçuran bir şey kesinlikle. Ya Haydarpaşa... İncecik bir sızı çoktan yerleşti kalbe. Kahrolası hikaye bozucular. Bir yanda inşaat hüznü bir tarafta protesto çadırlarının umut kıvılcımları. İnadım inat diyen inşaat iskeleleri. Ve uzun hikayeler biriktirmiş mahzun iskele.

Sırt çantalarımızı önceki seyahatlerden birinde keşfettiğimiz, iskelenin karşısında ve biraz sola yürüdükten sonraki arada tütün ve mamulleri satmanın yanı sıra emanetçilik de yapan -güvenilir- dükkana bırakıyoruz. Saat epeyi oldu. Karnımız aç. Üsküdar'a, Hünkar'a gitme meylim var. Hava şüpheli, dolayısı ile uçuş saati önemli. O halde Çiya.

Bir alternatif aklımızı çeler mi diye tur atıp sokaklarında çarşının, geliyoruz tekrardan Çiya'ya. Hep önünden geçtiğim ama şu güne kadar bir türlü içimde bir heyecan yaratıp da kendine çekemeyen "popüler" lokantaya. Kalabalık. Girişteki yemeklerin önünde kalıp göz atıyor, ahçı ile de sohbet ediyoruz.

"Bana badem çağlalı kuzu lütfen."

"Bana da lahana dolması lütfen."

"Bir de mücver lütfen."

İçinde çağla geçen hiçbir şeye dayanamayan yol arkadaşım pek mesut, heyecan yaptı.  Üstelik de epey acıkmışız. Bir tadına baksam... Hımmmmm....  Usulünce ve yöresine uygun  pişirilmiş, içinde nohut, badem çağlası, kuzu eti olan, yoğurtla terbiyesi yapılmış yemek lezzetli. Çağla aşı.

Yanına yoğurt koyularak servis edilen dolmalar, tadı anlamında pek sorun yaratmıyor. Lakin lahana yemekleri cennetinden gelmiş beni de heyecanlandırmayı pek başaramıyor. Öncelikle kemik ile lezzetlenmiş bir ıslaklık arıyorum ki yok. Bu manada kurak bir tabak.

İçine koyulmuş otlardan kaynaklı olarak mücverler damak alışkanlığımızdan farklı olsalar da hem ebatları açısından hem de lezzet itibariyle hoşumuza gidiyorlar. Belki de çok halklı bir ülkede yaşıyor olmanın keyifli yanlarından biri bu; yöresel ve farklı renkliliklerimiz gibi benzer yemeklerimizde rast geldiğimiz hoş nüanslar...

Tezgahın başındayken bana tereddüt yaşatan ve hayalimdeki tadıyla öne çıkıp galip gelen lahana dolmasında aradığını pek bulamayan şahsım bir de patlıcan kebap paylaşma fikrinde.

"Bir patlıcan kebap lütfen."

Ya çok fazla pişmiş, ya da bekleme süresinden kaynaklı olarak iyice gevşemiş sebzeler... Tat tamam ama heyecan verici değil. Tabakta bir canlılık yok. Dirilikten yoksun. Dünden kalmış diyesim bile var neredeyse. Porsiyonlar mı az yoksa ben mi çok açım bilemiyorum. Kişisel olarak, en azından tabak ebatları gözümü doyuramıyor. Söz konusu en az iki kişi ile çok şey tatmaksa uygun.

"Bir pilav lütfen."

Karabiberle tatlandırıyoruz kendisini, bir yavanlık hissi alıyorum nedense. O kadar öne çıkarılmışlığına rağmen mekan, belki de kalabalığından kaynaklı olarak, belki de popülaritesinin yüksekliğinden, belki farklılığını ve "özgünlüğünü" bir şekilde gözüme sokuyor olmasından kaynaklı olarak, belki de ön yargılarımdan sebep çok heyecanlandırmıyor beni.

Ama Kadıköy'de dolaşmak güzel. Balık pazarı canlı. En sevdiğim kadın füme eti gördü. Abinin esnaflığı sevimli. Eski adam. Bakınırken kaptı bizi. Aile işletmesi. Pastırmalar Kastamonu'dan. Sohbetimiz güzel. Alınası epey şey var. Eti alıp çıkıyoruz. Bir ampul yanıyor bende... "Bir gün," diyorum, "bu çarşıdan alışveriş yapalım, sonra sahilde bir kuytuya konuşlanalım, şöyle sırtımızı Kadıköy kalabalığına verip vapurlara karşı bir rakı keyfi yapalım."  Anlaştık. Kadıköy konaklamalı bir seyahat.




Bir ara sıcak vakti

Ora mı bura mı derken daha önce de aklımda yer etmiş, bana hep tereddüt yaşatmış Gemide'de karar kılıyoruz. Hem barlar sokağının kalabalığından uzak hem de hayatın akışkanlığının içinde bir yer.

"Tuborg fıçı bira var mı?"

"Yok"

"İki Tuborg lütfen"

Biralar kısmen karlanmış, o derece soğuk yani. Bu güzel!.. Mekanı sevdik. Günün bu saatine çok uygun. Dışarıda bir çarşı kalabalığı ve lezzetli bir canlılık hüküm sürerken burası açık denizde, şahane bir kadınla kendi kalabalığını yaratıp, sakin sakin yol almak gibi. Üstelik masada kül tablası var!

O halde şerefine.

Uzun, çok keyifli bir  zamanı geçiyoruz Gemide. Kahvelerimizi içip çıkıyoruz karaya. Hep önünde kaldığımız ve merak ettiğimiz Surp Takavor Ermeni Kilisesine uğramış, ayini parmak ucu kaçırmış, mumlarımızı yakıp dileklerimizi dilemiştik zaten. Üstelik sabah ayininin ardından yorgun düşmüş ve ortalığı temizlemekte olan abinin tatlı sinirliliğini de pek sevmiştik.

Şimdi gelelim Kadıköy'e gelindiğinde yapılacak şeyler listemizde her daim kendine yer bulan eyleme. Sevdiklerimiz için önce Hacı Bekir'e.

"Kaymaklı lokum lütfen"

"Badem ezmesi lütfen."

"Sakızlı akide şekeri lütfen." 

Sonra kendimiz için Baylan'a.

"Vişneli çikolata lütfen." 

Artık Kadıköy'e veda vakti. İstikamet Havabüs. Emanetten çantalarımızı alalım önce. Hava hâlâ ıslak. Yürürken birer çikolata yiyelim. Tadımlık. Bütün halinde ağıza atma, ısırık, dağılan çikolatanın içinden çıkan likörün eşsiz ferahlığı, kakao ile yarattıkları kontrast şu alemdeki en şahane tatlardan biri olan vişneyi çekirdeğinden ayırma eylemi ve bu kolektif lezzet yüzünden ölmeye hazır iki damak.

Havabüs durağının yakınındaki satıcı teyze ısrarla sesleniyor kalabalığa, o an harekete hazır belediye otobüsünü işaretliyor. 5 liraya gittiğinin altını çiziyor. Kesemizin koruyucusu bu teyze ne yazık ki kimse tarafından umursanmıyor.

Havabüsteki koltuğum arızalı, sırtımı dayadığımda direk yatıyor. Dolayısı ile arkaya rahatsızlık vermemek adına dayayamıyorum. Bu beni kızdırmayı, huzursuz etmeyi başarabiliyor mu? Tabii ki hayır.

Ve Sabiha Gökçen. Henüz kalabalık değil.

Check-in, bagajlar, uçuş kartları.

Üst kat, rahat koltuklar.

En sevdiğim kadın Americano'larla geldi. Vişneli çikolatalarımız da var. Lakin ben kitabımı bagaja giden sırt çantama koymuş olmanın mutsuzluğunu yaşıyorum. Umberto Eco'nun Prag Mezarlığı. Okuma hızımın en yavaşladığı süreçte, ara vererek okumama rağmen bütünlüğünü hiç kaybettirmeyen, kendini unutturmayan şahane kitap.

İniş trafiği yoğun, kalkışta da en az beşinci sıradayız. Kaptanımız anons ediyor. Erken çıkmamıza rağmen pist başında zaman kaybediyoruz.

Güzel kalkış, kaybı geri döndürmeye azmetmiş bir kaptan pilot.

Ve vaktinden önce Samsun.

Felekten Bir İstanbul Çaldım

Üç yıl önceden beri yapmayı çok istediğim bir şey var: Konuşmak.

Bir  ya da bir buçuk ay önce: Sinyal vermeye başlıyorum. Yanıt aldıkça -yanıtlarını karşının bilmediği- bir soru yanıt oyunu hazırlıyorum.

Sonuç: Karar verildi. Ama tarih? Mutabakat sağlanıyor, fakat ucu açık.

Değiştirilmek zorunda kalınan asıl A planı: "Onu İnciraltı Meyhanesi'ne götürmeliyim, üstelik de ikindi rakısına. Ya da onun sevdiği bir yere mi?"

Gitmeden önceki son durum: Ancak saat 16 ya da 17'den sonra buluşabileceğiz. O zaman vakte ihtiyaç var. En uygun uçak dönüşü bile;  ulaşım, artı en az 45 dakika önce orada olma zorunluluğu yüzünden uygun değil. O zaman otobüs.. her yerden binebilme şansım var. Bineceğim yeri göz önüne aldığımda ekstra bir 20 dakika daha kazanıyorum.

Uçuştan 2 gün önce: Hımmmm hava parçalı bulutlu, güzel! Yeni A Planı: Sabiha Gökçen- Taksim, Tünel, Karaköy, İstanbul Modern, Salvador Dali , Kadıköy.

Uçuştan bir gün önce: Felaket, hatta maç iptal ettiren  yağmur haberi... oysa o gün için  parçalı bulutlu gözüküyordu!

B planı: Kadıköy ve Kadıköy

Yine uçuştan bir gün önce: Tırtıl kursa bırakıldı, bir arkadaş ofisinde çay ve poğaçalar...
Klavye ve Sunexpres'in sayfası, en sevilen anlardan biri yaşanacak, kalp atışları hızlandı.  Bingo!  15-A.

Akşam: Tırtıldan cep telefonu istendi ve hızlandırılmış bir cep telefonu eğitimi alındı.

Uçuş sabahı: Hava parçalı bulutlu, ısı 19 derece, fakat burada yağmur var. Son dakikada ayakkabılar çıkarılıp botlar giyildi. İhtimallere karşı seçenekli bir kıyafet tercih edildi: Jean, mavi gömlek, onun bir üst tonunda kapüşonlu bir triko, ekru ince bir mont..

Samsun- Çarşamba Havaalanı: İlk pişmanlık; oysa bir erasmus öğrencisinin satır aralarında yakalanmış ve akla kazınmış bir cümle var, onu evirirsem: "Yapmayıp da pişman olacağına yap da pişman ol." Uçağım standart renklerinin dışında ve en turkuazdan daha turkuaz. Ah o tereddüt!  Eksik fotoğraflar hanemde bir çentik daha.

Sabiha Gökçen Havaalanı: Hava uygun ama yağmurun izleri var.

"Bir sıcak çikolata lütfen!"

Dışarıya bakan camın dibinde bir masa, yeni bir plan. Kıyafetlerinden havaalanında çalıştıkları anlaşılan genç bir adam ve sevgilisi  tartışıyorlar. Konu basit ama kızda üslup ve inat çok tatlı.  "O ayakkabıyı giymeni istemiyorum."  Oğlan hince ve sevimli sevimli gülüyor. Kız ısrarcı ve giymeyeceğine dair söz vermesini istiyor. Bu oğlan için bir artı; kız belli ki onun sözüne güveniyor. Masadan kalkarken gülümsüyorum ikisine de... Oğlana dönüyorum ve "Bu kızın kıymetini bil, ve bir gün kapanmış kepenklerle karşılaşıp duvarlara konuşur hale gelmek istemiyorsan biraz da uğraştır ve sonunda dediğini yap. Çünkü çok samimi... ve o şirin duyguyu fark et." Gülüşüyoruz.

Kadıköy'deyim. An itibariyle B Planı uygulanacak gibi görünüyor. Yağmurdan hemen denizin dibindeki bir kafeye sığınıyorum.

-Bir kaşarlı tost ve bir çay lütfen.!


-Bir tost daha rica edebilir miyim.?
-Tostu çok beğendin galiba paşa.
-Paşa!!! :))))

Evet beğendim ama daha çok  vakit geçirip yeni bir A planı oluşturasım var. Yağmur geçti. Karşıda güneş göz kırpıyor.

Son kararım: Karaköy, İstanbul Modern, Salvador Dali, Tünel, Taksim, Tünel, Karaköy, Kadıköy. Bu planla birlikte kısa bir süre önce satır arasından alınıp kayda geçirilmiş bir eylem için bingo!

Neden?

Yüzümde şahane bir tebessüm, Namlı'nın önünde kahvaltı için kuyruk olmuş insanlara bakıyorum. "Siz gidin bir de Mihriban'ın orayı görün ve gerçek bir kahvaltı neymiş anlayın !" diyorum. Mihriban'ın orası...hımmmm!

İstanbul Modern:

Ödeme için bankoya yanaşıyorum.

-Bugün ücretsiz, sizi üye yapalım. 
 -Buralı değilim, teşekkür ederim.

Bir notum var ve biraz dolaştıktan sonrası için damağım kıpır kıpır. Çünkü referans çok güvenilir.

Terastayım. Hımmm şu masa güzel.!

-Frambuazlı Cheesecake lütfen!
-Frambuazlı Cheesecake yok maalesef. Limonlu var!

Katlar, fotoğraflar, La La La İnsan Adımları, muzır bir çıkarım!

Abdi İbrahim'in önü ve Van Gogh Live. Tereddüt. Oysa çok sevdiğim iki tablo var ve görmeliyim. Telefon, tuşlanan numaralar.

-Alo, naber?
(Tanıyamadı:))"Burası çok kalabalık sizi duyamıyorum. Sizi birazdan bu numaradan arim ben.." "Yahu benim ben, Buraneros.:))" (Kahkaha) Naber? "İyi.. senden naber? Sana bir soru soracağım ve üç şık vereceğim." "Dur dışarı çıkıp seni bu numaradan arıyorum.""İlk soruyu soruyorum: Şu an ben neredeyim? Şıkları veriyorum: a) İstanbul Modern b) İstanbul Modern c) İstanbul Modern. (Kahkaha) "Tebrikler ikinci soru: Ben ne yiyemedim? a) Frambuazlı Cheesecake b) Frambuazlı Cheesecake c) Frambuazlı Cheesecake"

"Bir de burada Salvador Dali değil Van Gogh var."  "Evet ya Dali Mimar Sinan'daydı." "Maalesef  orada da bitmiş muhtemelen." "Van Gogh'a gitsene". "Bugün iki yüksek sanat ağır gelir. İstanbul Modern'de İnsan Adımlarını gezerken aklıma hep "şu" geldi" "Koca bir sanat müzesinde baktığım sanat eserlerinden elde ettiğim çıkarım ve bana kattıkları "şu" Kahkaha ve bir cümle.

Tünel, iki foto ve  İstiklal. Hızlandırılmış bir tur yapmalıyım. Günde bir sürü bonus saklı olduğunu biliyorum, ve bugün hayatla hayatımın en güzel oyunlarından birini oynuyorum.

Neden?

Burada şu "Neden?" dolayısıyla sıralamayı değiştiriyorum. Çünkü daha çok merak ettirmek istiyorum. Tünelden çıktım. Yüzümde kocaman bir tebessümle dışarıdayım, bu günü  taçlandırmalıyım. İnci'ye giriyorum

"Bir profiterol ve bir limonata lütfen!"

"Bu çocukların CD'sini almalıyım." Giderken yarım yamalak dinlemiş, fotoğraf çekmeyi ve müziklerini iyice dinleyip CD'lerini almayı dönüşe ertelemiştim. O da ne çocuklar vazgeçtiler ve toplanıyorlar. "Niye gidiyoruz?" "Adamları görmüyor musun karşıya gelip dükkan açtılar, bir de kocaman adamlar."

O kocaman adamların müziği kulağıma takılmıştı ama ben sanki bir dükkândan geliyor sanmıştım. Çocuklar yer değiştirmeye karar verince ben bu koca adamları dinlemeye karar veriyorum. Üstelik de Corazan'ı çalıyorlar. Önlerinde epey kalıyorum. Bateri ve saksafon caddeye, saate ve âna  çok yakışıyor. Çok şahane bir ân  yaşamışım ve  mutluyum.

Neden?

Kısa bir süre önce satır arasından alınıp kayda geçirilmiş bir cümle vardı. O ân sahne sahne yaşanmıştı. Ve daha önce "bir ân için" yapılması planlanan eylem buraya bırakılmıştı. Kadıköy'de inilip de B planına geçildiğinde üzülünmüştü. Ama günün  sunacağı  bonuslara güven de sonsuzdu... Güneşi gördüğüm ânda eylemin kıpırtısı yüzüme şapşahane bir  tebessüm kondurmuştu zaten.

Neden?

*Ve oradayım. Kapısının önünde. Gülümsüyorum. Bu afacan halimi çok ama çok seviyorum.  İçerideyim. Bakınıyor ve  buluyorum. Ama o da ne, o yok! Kahretsin! Mutsuzluk...  "Asıl yeri "şurası" oraya baksana, kesin vardır." Aklımın bu önermesine şiddetli bir ret. "Hayır ben burada olsun istiyorum."

"Pardon, burada göremedim ama acaba .... var mı?" Görevli aynı yeri kontrol ediyor. Bense umut ediyorum. "Yukarı bir bakim." Onunla ben de çıkıyorum ve şiddetle orada görmek istiyorum. Merdivenler, ilk sıra, görevlinin rafa giden eli ve bingo!

Kasadayım. Ampul yanıyor. Kasanın önünde ödeme yapmaya hazırlanmış bir genç kadın kulak kabarttı ve o kulak kabartısıyla bir karar verdi. Bu ânı bir anlatımdan hatırlıyorum ve aynısını taklit ediyorum. "Bu kim?" "Falanyalı falanca."

"Onu da...?"

Aslında şu ân İnci'deyim. Mutluyum ve biliyorum ki hayatla her gün oynadığımız eğlenceli oyunun karşılığı bu bonuslar. Çünkü ben onu eğersiz seviyorum o da beni. Ödüllendireceğini biliyordum, hatta emindim deyip Limonatanın ve Profiterol'un tadını çıkarıyorum

Keyifliyim, ayaklarım demirlerde,  beklediğim saat yaklaşıyor. Şanslı bir adam oluşuma sevinip yukarı, gökyüzüne bakıyorum.

Kadıköy'deyim.. Telefonum -nerden benimse- çalıyor. Aldığım eğitimin faydasını görüp, açıyorum. Biraz konuşuyoruz ve telefon kesiliyor. Korkuyorum, "Ne kadar kontör ya da dakika vardı acaba" diyorum. "Olmadı şuradan bir yerden ararım," çözümünü üretiyorum. Fakat tekrar aramayı başarıyorum. Kadıköy'e ilk indiğim anda tost yediğim kafedeyim. Telefon çalıyor. Fark ediyorum ama telefonu açmıyorum. O'nu gördüm ve dışarıdayım.

*Fotoğraflar Nikon L23 ile çekilmiştir ki o da Tırtıl'a aittir.

*Ek-14.08.2022

Buraneros'un Notu: Enn Sevdiğim Kadınla müzik ve İstanbul üzerine de yazışmıştık ve o Ada'da geçen bir ânından söz ederken ben bu çok tatlı hâli kayda almıştım ve onu, ânını taklit ederek;  daha önce okuduğum ve -enn- bayıldığım kitaplarımdan Amin Maalouf'un Doğunun Limanları ve CD için Ada'yı özellikle seçmiştim. O'na götürmek üzere yaşadığım bu keyif hayatımın en heyecanlarındandır. İçimdeki tatlı çocuk işte... Ve o çocuk iyi ki var ve iyi ki hiç büyümüyor.

Devam yazısı Günahım Var Boyumdan Büyük