Tefrika Bölüm 1
...10... 10... 10... 10... 10... 10... 20, 30, 40, 50, 70, 80, 60, 40, 30, 10, 0, 0, 20, 60, 90, 100, 120...
Karşı şeritten, uzun saatler geçirdiğim, sevinçler yaşadığım, hayaller kurduğum, O'nu göremediğim, yanaşıp da hayal ettiğimi gerçekleştiremediğim noktaya son bir umutla bakıyor, tatlı tatlı devam ediyor, artık sinyalizasyonda olan trafik ışıklarını bir bir geçiyor, Ömürevleri Kavşağı'ndan doğruca sahil yoluna iniyor; müzik, camdan giren deniz, gecenin büyüsü ve yüzümdeki afacan mı afacan gülümseme eşliğinde usulca eve varıyorum.
Sonra ufacık bir hayal kırıklığı olmaksızın, aklımda sesine dair bir iz, hayalimde bir tasarım, sıfır görsel veri ile mutlu, yaşadığı andan keyiflenmiş bir çocuk olarak uykuya yol alıyorum.
Kuş seslerine açıyorum gözlerimi. Gülümsüyorum. Aklımın başa sarmış bant kaydı otomatiğe bağlanmış; ben tavana bakarken ve odaya sabahın enfes kokulu serini dolarken çalışmaya başlıyor. Her bir anı ve duygusunu tek tek sunuyor... Geleceği bilmiyorum. Ama sevdiğim süreçlerin peşinden inançla koşmayı çok seviyorum.
Kalkıyorum, kalbimin taze heyecanı ile duşa dalıyor, akşamın tozunu toprağını akıtıyor, yüzümde inatçı bir gülümseme, ruhum zaten O'nla dolu, alt kata, ofisimsiye iniyorum.
Bilgisayar açılırken bir kahve yapıyorum kendime, buzdolabından kahvaltılıkları çıkarıyor, bir tabak hazırlıyor, baharın ve kalbimin seslerini dinleyerek ve illaki, Sevgili Adı Soyadı, şeklinde başlayan ve üslubu Siz'li olan ve Görüşmek üzere, Sevgilerimle, diye biten, sayılarının nereye varacağını bilemediğim mektuplarımızdan birinde dün akşamı anlatıyorum. O da gelmiş ve benim yaklaşık üçyüz metre üst tarafımda beklemiş ama ben özünde doğru ama o saatteki servis için yanlış yerdeymişim.
Gün boyu işlerimizi yaparken O ve Ben, sayısızca ama her biri aynı ifadelerle başlayan ve aynı ifadelerle biten mektup atıyoruz birbirimize... Aslında onların bir sesi ve bir bedeni var! Bu herhangi bir izle somutlaşamamış olsa da var. Bu durumsa anlatılabilir gibi değil. Bir profil resmi çizmiyor aklım, bir beden ve yüz tasavvurum, hayali bir profilim de yok.
Mektuplar mektupları kovalıyor. Hepsi şenlikli, hepsi güler yüzlü, hepsi Siz'li... Dil uyumumuz mükemmel. Günümüze kattığı keyif olağanüstü. Boşluksuz bir ruh hali. Radikal dönüşümler eşiğindeki bana O ne kadar iyi geliyor.
Günler de günleri kovalarken bir gün, buluşma arzusu depreşiyor, usuldan usuldan, sözde çaktırmayarak, buluşma tohumları atıyorum. Bir cinim ben, becerikliyim... sanıyor olsam da bu kez karşımda bir ben daha var, cin gibi zekâsından öperim onu...
Farkında elbette benim tuzaklarımın, ama oyunu hiç bozmuyor. El yükseltiyor, kışkırtıyor, oyunu yukarı taşıyor.
Görüyorum...
Ama el yükseltmiyorum; aslında ikimizin de farkında olduğu bu cin hali birazcık da mizaha vuruyor, attığım tohumlara düzenli su veriyorum. Farkında olduğunu biliyorum. Oyundan çok zevk alıyorum.
Çok eğlenceli.
Bu uzun ve çok keyifli sürecin içindeyken, bir akşam bira içmeye karar veriyoruz. Sıfır ses, sıfır görüntü, sıfır temas ile...
Tamam bir fotoğraf buluyorum uzun zaman sonra merak edip ama o çalışma mekânından bir kare, o fotoğraf bir kalabalık içinden onu fark ederek bu demem için yeterli cesareti vermiyor bana... Fakat o gülen yüz... ve tazelik... Çok iyi, güvenilir bir ruhun altını çiziyor!
Süreç bir yanıyla beni hayata döndürürken ve çok eğlenceli bir oyun şeklinde sürerken buluşma isteği kafamda netleşiyor. Peki nerede olmalı bu?
Sizce?
Tahmin eden var mı? bilmiyorum. Ama ben şöyle geçiriyorum aklımdan: "Hımmmmmmmm başladığı yerde olmalı. 8.katta da taçlanmalı..."
Anlaşıyoruz.
Elbette bir cuma akşamı için...
Ama hangi Cuma'nın akşamı?
Sonuçta geliyor o Cuma... Saat mutabakatı var, heyecan dorukta... Siz düzeyinde olsa da iletişim birbirimizi yıllardır tanıyormuşçasına bir tazelik... Fakat o heyecan! Tarifsiz. Daha mektup üzerindeyken hayali, titriyorum.
Arabasız gideceğiz, çünkü alkollü araç kullanmama olgunluğundayız artık. Trense zaten canıma minnet... O benden dört istasyon önce binecek. Trende buluşuruz, demedik, denk gelirsek ne âlâ. "Hımmmm ne giysem acaba?" Jean kesin, en sevdiğimi alıyorum dolaptan.
"Şık, lacivert polo yaka bir tişört?"
"I ıhhh..."
"Gömlek olsun, bir ilk akşam sonuçta."
"O zaman şu, yok şu, şu daha uygun, yoksa şu mu?"
Oysa tık diye satın alan dışarı çıkarken de tık diye şu deyip giyen biriyim. Sonuçta zemini beyaz ama öyle parlak bir beyaz olmayan, üzeri mavi ama seyrek çizgili dolayısı ile spor bir gömlek havasında, kasılıp da göze batmayan ama çok hoş olanı alıyorum dolaptan... Hımmmmm oldu be.! Bir de spor ama düz renk, abartısız ve buluşmaya yakışacak bir ayakkabı.
Çıkıyorum evden. Heyecan dorukta, soğukkanlı, üstelik tecrübeli Buraneros ortalarda yok. İlk buluşmasına giden çocuk tadındaki ben yalnız başına... Bir yandan canlandırmalarım devam ediyor. Şöyle dur, sakin kal, koşa koşa geldim imajı verme, sesinin açığa çıkaracağı; üzerine atladım bak, ben sana zaten yangınım duygusu yaratacak görüntülerden sakın, şeklinde öğütler de veriyorum kendime...
Tren'e biniyorum bizim istasyondan. O da bu trendedir, diye düşünüyor, çaktırmadan genel bir tarama yapıyor, Opera İstasyonu'na varınca da elimdeki verilere göre, ineceklere bakıp "İşte bu," diyebilirim diye düşünüyorum.
Ne de çabuk varıyoruz istasyona!
Oysa en az 12 kilometre. Hız kestik ve istasyona yanaşıyoruz. Kapıya doğru hareketlenen insanlar var. Yine çaktırmadan tarayarak, iniyorum. Kioska kartımı okutup iade kısmını geri yüklüyorum. Tarayıcılarım hâlâ iş başında... Rayları tek ben geçiyorum. Diğer yolcular bulvardan karşıya geçiyorlar. Merdivenleri çıkıp Opera Bale'nin ana girişindeki merdivenin korkuluğuna oturuyorum. Heyecansız, ben kimsenin üzerine atlamam, ben zaten ooooo, havamı takınıyorum ama kendimi kandırdığımı da biliyorum. Yalan yok heyecanlıyım. An ve O çok kıymetli!
Tabii ki bir kaç kere kalkıp yerinde duramayan, dolanıp duran sonra gelip aynı yere oturan, sonra bu gömlek de ne böyle jilet gibi, diye düşünüp, biraz çekiştirerek ölçeğinde olmak kaydıyla bilinçli pejmürdelik yaratan ben, sözde soğukkanlıyım... Kazağımı sırtıma koyup, kollarını boynumda mı bağlasam yoksa belime mi sarsam lacivert v yakalı kazağı diye bir karar veremiyorken, sanki farkında değilmişçesine eline al hatta yere değecek şekilde dolaş falan derken ve nasıl söze başlayacağımı bilemezken ben: Bir genç kadın hiç sağa sola bakmadan, gözleri yerde, duraktan bu tarafa doğru yürüyor. Rabbimin hikmeti işte... O'nu ikinci trene bindirip bana zaman bırakmış. O mu acaba? Elinde bir triko hırka var, ucu yere sürünüyor. Kafayı kaldırıp da bulunduğum yere bakmıyor. Sanki merdivenlere tırmanmayıp düz gidecek gibi... Yoksa doğrudan 8.kat'a gidecek kapıya mı?! O da mı ben gibi numaracı yoksa? Oraya giderse, inip peşine takılır, kapıya kadar da ıslık çalarak sanki börtü böcekle eğleniyormuşum ve onla alakalı değilmişim gibi yürürüm. Yukarı bakmadı ama merdivenlere döndü. Sakince çıkıyor. Merdivenlerin ilk kısmını geçti, düzlüğü yürüdü, şimdi ikinci kısım basamaklara başladı. Hâlâ bakmıyor. Son basamaklar, ayağa kalktım, bir tereddütüm var. Bir yandan da trenden indikten sonra baktı ve beni gördü; benim numaralarımdan birini bana yapıyor, diye düşünüyorum. Doğrudan binanın giriş kapısına gidiyor; benimle bir göz teması yok. Oltaya geldiğimi çaktırmadan nasıl aynı yere dönüp oturacağım şimdi, derken ben; kaldırıyor başını ve bana ne de güzel gülüyor. Golü yedim, yalan yok. Gülümsedim, üzerine atladım çoktan da, öyle değilmiş gibi yapıyorum...
8.Kat kıymetli! Öyle bir manzarası var ki anlatılabilir gibi değil; liman sanki dibimizde, gemilere el uzatsanız dokunulacak gibi, ardı, her bir yanı alabildiğine deniz, yükseklik kocaman bir transatlantiğin güvertesindeki yolculuk tadında... Üstelik O'nunla... Asansöre yürüyoruz. Çıkıyor muyuz yukarı, onu hatırlamıyorum, çünkü bilindiği üzere aklımı aldı az önce bu güzel kadın.
Sonuç itibariyle anlıyoruz ki 8.Kat kapalı. Güzel başka bir yer daha var, ona giden yolda bıcır bıcırız. Sen yok, hep Siz! Ayakları yerden kesilmiş zeminsiz bir köpük üzerinde uçar adım yürüyen, biraz çekingen, biraz durumu çaktırmamaya çalışan, hayatının ilk buluşmasındaki deli kanlı çocuk gibiyim. Oh ne âlâ, şimdi üst güvertenin deniz tarafında bir masadayız. Ne güzel gülüyor. Ne aydınlık bir kadın. Ve nasıl keyifli ve sıcak bir sohbet başlangıcı...
Niyetimiz biraydı!
O halde,
"İki bira lütfen."
Ve elbette bira eşlikçisi bir kaç yiyecek... Çoktan sözlerimizde ve gözlerimizde yok olduk bile. Dur durak bilmeden konuşuyoruz. O'na bitiyorum. Anın tüm fotoğrafları aklıma kazınırken kalbim çoktaan O'na, hem de şırıl şırıl akıyor. Ne güzel gülüyor, nasıl bir coşkuyla anlatıyor, öyle bir kazıyor ki kendini aklıma şu an bu satırları yazarken bile o ilk buluşmadaki heyecanımın onuncu yıla giderken gram eksilmediğini görüyorum. Nasıl zengin bir sohbet, nasıl soluk soluğa ve benzerliklerimizle nasıl şaşırtıcı... Gece bitmesin istiyorum. Deniz serinliyor, hava ilkbahar gecesi tadında. İş kazaklara düşüyor. Sabaha varmaya gönülden razıyım. Ortaklığımızı çok seviyorum. Elbette O'nu da... O ilk buluşma gününden, o masadan, bana bir şey anlatırken ki yüz aydınlığından, gözlerindeki sıcak gülüşünden, nasıl da kazınmış bir fotoğraf var ki hiç solmuyor. O sürekli hayatımı yükselten, hayallerimin gerçekleşmesindeki en büyük ortağım... O benim son kalem. Enn Sevdiğim Kadın.*
Bir kaç bira ve uzun gecenin sonrasında trenle birlikte dönüyoruz. Kalabalık, ayakta ve direklerden birine tutunmuş, aynı şiddetle sohbet ederek geçiyoruz istasyonları. Bizim istasyona yanaşıyoruz, tren durmak için yavaşlıyor. Ben inme hazırlığındayım ama gözüm ondan kopamıyor. Bir kolum aşağı sarkık, göremediğim boştaki elimi bir elin avucu kavrıyor. O kadar zarif ki... Usulca sıkıyor. Bu bir yanıt! İniyorum, o devam ediyor. Etrafla bağı kopmuş hülyalarda bir çocuk sevinciyle yürüyorum;. kalbimle, ruhumla ve , ağır abi ben olarak coşkuyla... Uçuyorum. O gecenin o yürüyüşümün ardındaki ruhumu ben istediğim kıvamda pek anlatamıyorum ama...
Sanırım Göksel güzel anlatıyor!
Bir şarkı da tanımayanlara tanıtmak için, dinlemeye bayıldığım Dolunay Obruk'tan...
