Despero...

Bugün hiç fikriyatımda yokken, kendi planlarım Slumdog Milioner üzerineyken, Tırtıl'dan gelen talimat: Despero'ya, ''ya gidilecek, ya gidilecek!'' olunca, emir demiri kesti.

Ruhum ve aklım hafta boyu o kadar koşullanmış ki; gişedeki kıza, Slumdog Milionere bir tam bir öğrenci dedim. Ki o sinemada oynamıyordu film...

Sonra patlamış mısırımızı aldık her zamanki gibi, tabiki çikolata ve gofret çeşitlerini ve içecekleri de... Salon zaten en sevdiklerimizden biri, keyifler gıcır... Film başladığı andan itibaren bir animasyon izlemiyormuşum da, çocukken, çok severek okuduğum kitaplardan birinin içinde kaybolmuşum gibi geldi. Başından sonuna çok zevkle izlediğim bu filme ne yazsam eksik kalır diyerek yorumu şu iki cümleye bağladım:

Arzu'nun masallarını seven, bu filmi de sever...

Kendinize bir iyilik yapın, Despero'yu izleyin...

Bir animasyon fanı ve sinemasever olan Tırtıl'ın tüm zamanlar listesinde onlarca filmi geride bırakarak ikinci sırayı aldığını; özellikle ve bir dip not olarak belirttim filmin. Ve kesinlikle yetişkenlerin çok zevk alacakları, iki kişi izleyebilecekleri, blog aleminde fazlasıyla sorgulanan bazı duygularla ilgili olguları içinde bulabilecekleri, çok keyifli bir film. Ben bu mecburiyetten hiç şikayetçi olmadım. Çok hoş bir sinema günüydü; istediği kitabı, istemediğim kitapçıdan almak zorunda kalmış olsam da...