BİR Günlüğü 26- KARAR

Muhteşem bir gün, güneş bas bas bahar bağırıyor. İnanmamak elde değil. Bir helikopter tepemden geçiyor. Bakmadan söyleyebilirim ki askeri. Şaşırmayın! Bu coğrafyada kimseler yokken biz vardık. Ve o helikopterlerler göz hizamızdan yükselir, bizim evin neredeyse pencere düzeyinden geçer, denize doğru uzar, sonra da sağa veya sola dönüp uçmaya devam ederlerdi. Selamlaşırdık dersem de gülmeyin. jandarma komandonun olduğu yere kadar üçü yazlıkçı olmak üzere biz vardık, yazın üç ayından sonra diğer 9 ay boyunca tek evdik. Denizi mirengi alırsak sol yanımızda Topraksu Kampı, sağ yanımızda da Meteoroloji Bölge Müdürlüğü vardı ki uzun süre yerlerindeydiler... Ta ki birileri iktidar olup da tüm kampların arazilerini yandaşlarına peşkeş çekene kadar. Şimdi yüksek yüksek binalar var ve artık o eski tat yok biz büyümüşler için, etraf kalabalık; deniz müstakilimizken artık herkesin.

Yazı iple çekerdik, çünkü kamptaki müziği Selçuk Abi belirler ve düzenlerdi, onun cihazları muhteşemdi. Selçuk abi beni çok severdi, ben de onu; aşağıya linkini bırakacağım yazıyı yazacak kadar çok. Blogdaşlarımın bir çoğu bilirler, bilmeyenleri de merak ediyorlarsa eğer linke alalım lütfen; çünkü tanışacakları adam sıradan bir müzisyen değildir!

BİR Günlükleri'ni bitirmeme üç kaldı. iki yazı sonrasındaki yazım taze bir yazı olmayacak, çünkü olağanüstü bir geceyi anlatacak. Yaşanmışlığının ve yazılmışlığının üzerinden çok uzun yıllar geçmiş O yazıyı yazanın ben olduğuma bir türlü inanamadım; daha doğrusu zihnimde kalanın bir yazı olduğuna... Efsane bir an yaşamıştım, gerçek miydi yoksa bir rüyanın içinde kaybolmuş muydum?

Oysa bir bunalmışlık ânı içindeki karşının talebiyle bir araya gelinmiş, sözlerin sözleri açtığı, okulu asmış afacan gençler tadında, enfes bir dertleşme anıydı. Tüm bunlara rağmen yine de başka, bambaşka bir şeydi diyorum yaşanan.

Rüya desem rüya değildi,

Hayal desem hayal de değildi.

Üzerinden onca yıl geçmiş olmasına rağmen hâlâ tanımlayamadığım başka bir boyuttu ve başka bir tattı paylaşılan an, daha ötesi, gerçek miydi?

Şu an bile her bir dakikası cümle ve kelime olarak geçmiyor zihnimden, bir film gibi akıyor sanki gözlerimden.

Sakın abarttığımı düşünmeyin, yayınladığımda aynı etkiyi alır mı okuyucu bilmem ama benim için bambaşka bir tattı ve öyle de kalacak. Ve yanlış anlaşılmasını da istemem yazının, ve karakterlerinin! Aşk var mıydı bilmiyorum ve yıllardır da yaşanana bir ad koyamıyorum. Bir rüya anıydı deyip işin içinden çıkıyorum.

İlk yazıyı serinin son yazısı olarak yayınladığımda, o gecenin devamı bir yazı için de bir link bırakacağım.

Ve ilginç bir şekilde o iki buluşmadan sonra; bir tek kez bile bir araya gelmediğimizin altını da çizerek!

Aslında bir cevabım var!

O gün de vardı...

Belki bir gün onu da yazarım...


Selçuk Abi, namı diğer TİMPA Selçuk

BİR Günlüğü 25- DEM

Uyanıyorum. Gün erken. Çalışma odama geçip masaya oturuyorum. Gün gözlerini kamaştırıyor. Enfes bir gün doğumu, güneş saklıdan göz kırpıyor. Süre kısıtlı, koşturmam gerek! Bir an vazgeçiyor gibi oluyorum, sonra elimi çabuk tutmam gerektiğini fark ediyorum. Üzerimi değiştirip makineye koşuyorum. Asansördeyim, telaşlı. Hızla çıkıyorum binadan. Gün hızla aydınlanıyor. Hedefe vardım ama istediğim rengi kaçırmış durumdayım. Her şey bir kaç saniye içinde değişti. Masama boş dönmek istemiyorum. Sabah soğuğu bıçak gibi. O halde iki poz... Çektim. İstediğim sonuç değil, eminim. Henüz fotoğraflara bakmadım. Yazıyı bitirene kadar da bakmayacağım. Gün taze. Bense nasıl bir gün olacağını merak ediyorum. Bira hâlâ gündemimde! Saat an itibariyle 05:06.

Son yazımı düşünüyorum.

Saat 05:58, çalışma masamdan denize bakıyorum. Pırıl pırıl bir mavi. Usulcacık dalgalar kumsala dokunuyor. Önce ışığını gönderen güneş ağır adımlarla varlığını da yükseltiyor. Martılar uyanmış, denize doğru uçuyorlar. Oysa ben güne dair planlar içinde değilim. Her şeyden uzak duruyorum ve tüm olabilecekleri güne bırakmış durumdayım. Gülümsüyorum, bu bir oyun. Birden oluştu ve gelip zihnime kondu. Giriş kısmen belli, buraya kadar yazdıklarımdan. Sonrasını çok merak ediyorum. Saat 06:06.

Ve ara!

Saat 07:19, Uyuyorum, kısa bir kestirme... Saat 08:30, tansiyon ilaç vakti, içiyorum. Ve duştayım... Şimdi yazmaya ara verip dışarı çıkıyorum, o süreçte durumu netleştirip seçtiklerimle klavyenin başına geri dönmeyi düşünüyorum.

Bir planım var. Şu an dışarıdayım, sahil kalabalıklaşmaya başlıyor, bizim kızlar sabah sporunda, iki lafın beli kırılıyor. Beraber büyüdük, abla olanla aynı lisede okuduk. Sahil kalabalıklaşmaya devam ediyor.

Henüz kahvaltı etmedim ve kahve içmedim. Güneş pırıl pırıl, deniz masmavi. Spor yapan insanlar yürüyüşte, adımlar hızlı. Dalgalar mutedil. Kahvemin yanına bir şey gerekli, seçenekler arasında kararsızım. Fikrim kafamı karıştırabilir, burada bu pastanede oturup da yesek diyebilir... O nedenle kararlılığımı fikrime altını çizerek ve direnerek göstermem gerekiyor.

Saat 10:58, pastanedeyim; "Bir kruvasan bir de anne kurabiyesi lütfen." Onlar sırt çantamda, o halde fırına, "İki ekmek lütfen."

Saat 11:50, filtre kahvem kahve makinesinde hazırlanıyor, kruvasanım ve anne kurabiyem tabakta ve çalışma masamın üzerinde, kahve ben hazırım diye sesleniyor ve şekersiz, o da masada yerini alıyor...

Kaloriferi kapatıyorum. Yaz geldi hoş geldi sanki; oysa enfes bir bahar. Bir kaç günkü havaya inat, birazdan kendimi dışarı atmayı düşünüyorum. Saat 13:56. Bu satırları yazıyorken tam da burada ara veriyorum. Henüz bira meselesini netleştiremedim. Bizim balkonda denize selam çakarak mı içsem, yoksa mekânda mı takılsam?

Diye düşünürken birden keskin bir kararla dışarı çıkıyorum. Hava enfes, bir kumar oynuyorum. Uzun bir yürüyüş yapacağım ve muhtemelen çok tanıdıkla karşılacağım ve belki çok aklıma yatan biriyle bir mekânda oturup akarsular gibi konuşurken dünden ve bugünden; şişelerin dibini bulacağım!

14:28, Ortalık cıvıl cıvıl. Güneşe susamışlık var sanki. Şehirde kimse kalmamış da hepsi buraya akmış sanki. Midyeci ile sohbetteyiz. Oğlu yolun öte tarafında, insan selinin arasında miss gibi çamların altında, sürekli "Midye... taze midye," diye anons da. Selam çakıp batı yönüne doğru yürüyorum. Masalar kurulmuş, çocuklar top peşinde. Zihnimde bira, az önce Kozmoz'un önünden geçiyorum, takılmıyorum. Etrafa göz atarak epeyi yürüyorum, mıntıka bizim, şehirden gelenler bizden değildir. Bir mekânda takılma fikrimden vazgeçtim. Elbette o bira içilecek! Dönüşte sahilden ayrılıyor kadim marketimize selamı çakıyorum. Saat 16:50, "Bir Bomonti Filtresiz lütfen," "Bir paket de Kaju..."

Onlar sırt çantama... ve birlikte eve doğru...

Balkondan vazgeçiyorum. Çalışma odamda ve klavyenin tuşlarındayım. Arada bir denize göz atıyor olsam da bu yazıyı bitiriyorum. Şişemde hâlâ biram var, çünkü yazarken çok az içtim. Şimdiyse keyif zamanı, şu yaşamdaki en sevdiğim anlardan biri; sanki yazan ben değilmişim de bir okurmuşum gibi yazıyı baştan sona okumak.

Hoşuma giderse bir daha okumak!

Sonra bir daha...

BİR Günlüğü 24- BAHAR

Sabah uyanıyorum. Gün erken. Çalışma masamdan güne bakıyorum.

Gülümsüyorum,

çünkü eski yazılarımdan bir kaçını okudum. 2008 ve 2009'dan... İçimden bir ses sürekli dürtüklüyordu, bunlardan birini seçip yayınlasana diye... İstekli olduğumu fark ettim, kendimle bir savaş haline geçtiğimi de gördüm,

gülümsedim.

Bir yanım bu konseptte olmalılar, yakışırlar diyor, fena halde gaz veriyordu. Ayakları yere basan diğer yanımsa boş vermem gerektiğinin altını çiziyordu. Ve aslında iki yanım da yanlış anlaşılmak istemiyordu. Evet o yazılardan en az biri BİR Günlükleri'nde olmalıydı. Dün akşamüstü hava soğuk ve güneşsizken, işi kapatıp dışarı atmıştım kendimi; önce köşedeki midyeci ile sohbet etmiş, sonra ağaçların fotoğrafını çekmek gelmişti içimden.

Verilen bir karar doğrultusunda ışığı da açılmıştı fikrin, ben fotoğraf için ağaçlara yürürken...

Seçeceğim yazı yıllar önce yayınladıklarımdandı,

uzunlardı ve romanımsı etiketi taşıyorlardı. Karakterleri ise muhteşemdi. Sanki ben daha önce bir başka yüzyılda bir başka hayat yaşamışım gibi hissettim yine, bunları ben mi yaşayıp yazdım diye düşünmedim bu kez ama başka bir zaman dilimine ait olduklarını düşünüyor ve ben mi yaşadım bunları girdabından da çıkamıyordum.

Tam bu iki farklı ben arasında karmaşalar yaşarken, telefonum çalmış ama ben salonda bıraktığım için duymamıştım. Mutfağa geçerken gördüm ve aradım.

Enn Sevdiğim Kadın,

epey lafladık, o şehir dışında... Bülent Ortaçgil ise şehrimizde, gitmemi önermişti. Kararsızdım. Ortaçgil geçmişimde vardı ama bugünümde ne kadar var bilmiyordum. Önce gitmeyi düşündüm, sonra bunun kendime bir dayatma olacağı kararını verdim. O burada olsa kesin giderdim. Bu düşünceler içinde uzun bir yürüyüş yaptım. Gülümsedim. Ve hep önlerinden geçtiğim ağaçların fotoğraflarını çektim. O sırada iki lafın belini de kırdık kankalarımla...

Uzun yürüyüşün dönüşündeyim. Fikrimin seçenekleri bol, içinden ayıklama yapmakla meşgul. Kozmoz'da oturup kraft bira içme fikri baskın. Bira alsam ve evde içsem fikri sürekli kafasını uzatıyor. Hatta şimdi kalabalıktır orası deyip beni yoldan çıkarmaya çalışıyor. Görüyorum ki Kozmoz dolu ve gençler gümbür gümbür, benim aradığımsa sessizlik; usul bira yudumları, denizle laf alışverişi ve tüm bu süreçleri yaşarken de kafamdan geçip gülümseme yaratan bazı fikirleri hayata geçirme planları.

Ve an itibariyle dediğim ve istediğimse sessizlik...

ama koyu bir sessizlik değil!

Bira olayı yatıyor. Dönüş yolundayım, sahilden iç kesimlere yöneliyorum. Bir yerde bir şeyler atıştırma fikrindeyim. Işıklardan karşıya geçiyorum. Eve dönme fikri sürekli dürtüyor beni, bira'yı ise bugüne erteliyorum.

Son eylem olarak midyeci ile ayküstü sohbet, bugün işlerin durgunluğundan şikayetçi... ve eve varış.

Ve sonrasında ilk paragraftaki olayın gerçekleşmesi.

Ama bunlardan bir kaç dakika önce bir genç durduruyor beni. Telefonunu uzatıyor. Bir berberi arayacak ve ben konuşacağım, traş fiyatlarını sormamsa talebi. Gülüyorum, neden aramadığını soruyorum. Aldığım yanıttan anlıyorum ki sürekli berberi ve konuşmayı kendi yapmak istemiyor. Komik bir an. Diyorum ki yıkatmazsan 300 TL, ile 350 TL arası... Onun başka soruları da var ve benim aramam konusunda ısrarcı, muhtemel ki sürekli gittiği berber, çekinme ara diyorum, ve arıyor.

Şimdi istikametim eve doğru, midyeci ile biraz daha sohbet. Bira keyfini bugüne erteliyorum. Hava an itibarı ile İskandinav grisi, denizde sakinlik, yürüyüş yapan insanlar yok, erken uyanan bendeyse pazar keyfi hüküm sürmekte, hayatın uyanışına bir kaç saat daha var. An itibari ile kesin olan, bugün bira alemi yapılacak, belki tek şişe ile... Soru ise şu: Bu bir mekânda mı olacak yoksa bilgisayar açıkken onunla hayata dokunup, denizin enfes halini evden seyrederek mi götürülecek bira-lar?

Ama kesin olan şu ki: Sabah kurcalarken eski ve kıymetli anlara dönük bir yazımın altında gördüğüm Manga'nın Şehr-i Hüzün'ü, kesin  paylaşılacak ve albüm sabah keyfiyle dinlenecek ve belki de bu yazıdan, söz konusu o akşama bir link verilecek...

Belki ama!

BİR Günlüğü 23- PİYANİST

Uzaktan gelen piyanonun tınıları sanki yolumuza ekmek parçaları bırakıyor. Ağına düşüreceğinden pek emin.

Hımmmm... Gabriadze Cafe!

Keyifli bir mekân.

Çağırıyor.

Ağa düşüyoruz. Dar sokağın iki yanındaki masalarda ağırlıkla şarap içen insanlar. Piyano muhteşem.

Ama piyanistimiz başka,

bambaşka.

Bütün sokağa çalıyor kendisi. Sokakta sokak ama!

Çok ama çok davetkâr.

Başka bir planınız olsa da kaçınılmaz bir karmaşa, direnen beyninizi alt etmek için elinden geleni yapıyor.

Allahtan son günümüz değil.
Hayalini kurduk bile!

Müzik eşliğinde sokağın sonuna gidip dönüyoruz. Bazıları restore edilen kutsal mekânlar, zarif. Kuklalara az kaldı. Şahane bir görüş alanına, bir bahçenin duvarına oturuyoruz. Bir kaç dakika var ve usul usul yerleşiyor insanlar. Fotoğraf makineleri hazır, eller deklanşörlerde. Kameralar kayıtta. Sağımız solumuz sağdıçlarla doluyor bir anda. Kızlı erkekli ve hepsi de birbirinden şık. Bir kaç yerde daha karşılaşacağımız üzere gelin-damatla birlikte geziyorlar. Fotoğrafçının doğru mekân seçimi ve şık bir pozla konuşlandırdığı çiftin fotoğrafını ise,

kaçırmıyor,

Enn sevdiğim fotoğrafçı!

BİR Günlüğü 22- DÜŞ'E ALTYAZI

Dün alttaki yazıyı yerleştirdikten, gün ışırken fotoğrafladıktan ve yayına hazır hale getirip otomatik olarak yayınlanması için yayın saatini belirledikten sonra, bir anda, yayın saatine 10 dakika kala yayından çektim. O ana kadar tereddütsüzdüm. Taa ki içimdeki serinkanlı ve duygusuz ben müdahale edene kadar. Oysa çok kıymet verdiğim an'lar silsilesi ve süreçti, Düş'e Alt Yazılar'ı O'nun için yazıyordum ve muhteşem bir iletişim vardı aramızda. Üstelik de tüm günahları benim boynuma olan bir bitirmişlik.

Ve üstelik de bana hiç ama hiç yakışmayan bir tavırla!

Aradan yıllar geçtikten sonra bir yolculuk yaptım; sırf özür dilemek için sabah uçağı ile gidip akşam döndüğüm. Blogda Günahım Var Boyumdan Büyük başlıklı bir metin yazdığım...

Ve dün akşam netleştim, sanki yürek yemiştim, yaşadığım sürecin kıymetinin farkındaydım. 29. yazı ile bitecek bu konseptte 2008'de yazılmış o cümlelerim kesinlikle olmalı, dedim.

ARALIK 2008


adam sessiz bir tebessümle "Galiba," dedi...

kalktı yürüdü...

elleri tebessümde camın önünden dışarı baktı...

dün akşam gün batarken birer bacaklarını odun çıtırtılarının yanındaki kanapeye çekmiş yüz yüze otururken; sağ elinin dört parmağının usul bir temasla kavradığı boyunun kalp atışlarını duydu; avucundaki yanağın nefesini hissetti...

baş parmağı yanaktan kulağa doğru hareket ederken,

gideceği yeri bilen öpücüğü düşündü...

alev alev güldü.

BİR Günlüğü 21- BİRİLERİNİN KÜLLİYESİ VARSA...

Benim de Külliyatım Var- 2

Birkaç gün önce Hakan'a gittim, yazılarımdan klasörlenecek sayfalar ve yeni bir cilt için sipariş verdim. 2 Mart 2023'den 13 Nisan 2025'e kadar olan taze bölümü bir güzel indirip A4 kağıtlara önlü arkalı bastılar ve onlar da 475 sayfalık 8.cilt olarak aramıza katıldı bu sabah.

Elbette bir hoş geldin partisi verdik, önceki 7'li ile hemen kaynaştılar ve o zaman dedim ki bu kankaların biraz sanatsal, biraz da havalı bir fotoğraflarını çekmeliyim.

Sonra güldük eğlendik,

espriler yıkılası...

Onunla, yani 8.ile yolda gelirken başbaşa epeyi muhabbet etmiştik, başlangıçta biraz çekingendi, internet üzerinden bir tanışıklığı olsa da kağıt üzerinde somutlaşmak ve dokunulabilir olmak başka bir şeydi.

Sonuçta korktuğu başına gelmedi, heyecanını yendi ve laf lafı açmakla kalmadı, partinin âlâsı dibine kadar yaşandı.

Ben de onları başbaşa bırakıp biraz daha kaynaşsınlar diye, masama geçip bu yazıyı yazdım. Şimdi de kendime bir filtre kahve hazırlayıp, gençlerin masadaki keyfini uzaktan uzağa izleyeceğim.

BİR Günlüğü 20- AŞK

20 Nisan benim doğum günüm.

 Bu tarihe bayılırım.

Burcuma da...

Bir tek gününde bile uzun, hazırlıklı ve katılımlı bir kutlama yapmamışımdır, yapmam da.

Yine olağan günün olağan kişilerinden telefonlar geldi.

Bir de mesaj vardı, saat 24'ü tam bir dakika geçe ulaşan,
ve sonunda mavi kalp olan.

Ve şu kelimelerden oluşmuş bir cümle: Doğum günün kutlu olsun, iyi ki doğmuşsun. Seni seviyorum.

Görünüşte iki üç cümlelik bir ifade!

Uyanıktım, bilgisayarım açıktı ve bu yazı için fotoğraf seçimini yapmış, başlığı yazmış ve en üstteki fotoğrafı yerleştirmiştim; mesaj telefonuma düştüğünde.

Kaç kez okudum, kaç kez gülümsedim,

ama bir yanıt vermedim. Bencilce ve doya doya keyfini çıkardım. Bir film şeridi gibi aktı O'nlu hayat... ve hiç eksilmedi gülümsemem.

Yazının başlığına AŞK yazdım. İçim öyle yaz dedi ona uydum. Oysa tüm hayatım boyunca hiçbir ilişkimde şu sözcükler yoktur, yine de olmayacaktır; aşk, aşkım, canikom, cankuşum gibi. Ama, Seni Seviyorum baş tacımdır, kullanmaya bayılırım. İçimden kopar bir akarsu gibi,

akar... akar... akar...

Saat 16'da buluşmak üzere anlaşmıştık, hâlâ mesajına bir yanıt vermemiştim. 15:30'da evden çıktım. Çok yakındaki ve sevdiğim çiçekçiye doğru yürümeye başladım. Niyetimde bir demet mavi renkli çiçek almak var; küçük bir demet, ekstra hiç bir ilavesi olmayan.

Sade ve saf...

Vardım çiçekçiye ki kapalı, üzüldüm. Hevesliydim. O'nu çok seviyordum ve sırt çantamdan o çiçekleri çıkarıp, afacan ve hiç büyümeyen gülümsememle O'na uzatmak istiyordum. Üstelik bu her seferinde yaptığım bir şey değildi, bazenlik bir durumdu ve bir hikâyesi olurdu.

Denize doğru yürümeye başladım. O sırada tüm evlerin bahçelerinde gözlerim. Yeşilden öte bir şey görünmüyor. Bizim evi geçtim ki solumdaki bahçeden dışarı sarkmış beyaz çiçekleri olan meyva ağacı fısıldıyordu bana, o ara Disko da yanaştı, ben küçük ve beyaz çiçekli bir dalı kopardım. Onu sırt çantama koydum ve Disko ile çak yaptık.

Enn sevdiğimiz mekâna doğru yürüyorum, o da ramazanda dekorunu yeniledi ve bence çok da şık oldu.

Enn Sevdiğim Kadın bir işi aradan çıkaracak ki benim mıntıkada, mekândan içeri giriyorum. Çok hoş ve her zamanki masamızın olduğu yere, yeni ve hoş koltukların olduğu kısma geçip oturuyorum. Bir kaç dakika sonra O geliyor, eski kapıya doğru geçiyor ama o kapı yok. Ben hamle yapıyorum ve o sırada fark ediyor kapının yeni yerini, elbette sarılmaca ve elbette öpüşmece... Meze dolabı muhteşem, meze dolabının yeni yeri de... O halde dolabın başına. Repertuar çeşitlenmiş, deniz ürünleri çoğalmış. Son kararlarımızla birlikte artık masamıza geçebiliriz. İki çok minik ve sevimli kedi ve anneleri ile tanışıyoruz. Ve masa donanıyor... Çantamdan beyaz çiçekleri olan dalı çıkarıp O'na uzatıyorum. Çiçekçimin kapalı olduğunu da belirterek... Elbette biliyorum, uzattığım bomboş bir dal parçası bile olsa yanağıma bir öpücüğün kondurulacağını...

Masamız donatılıyor. Yeni rakı yok, ama Yeni Rakı'nın diğer kardeşleri var; Kulüp Rakısı'nın yeni versiyonunda karar kılıyoruz. O'nu içmeyeli çok uzun zaman olduğunu fark ediyorum. Oysa babamların kuşağın starıydı. Üzerine bolca konuşuyoruz, babamın ve arkadaşlarının masaları üzerine... ve bir anda dalıveriyorum zamana ve neler neler anlatıyorum. Ve babama artık rakı ve bira içebilecek yaşa vardım mı, iznin olur mu dediğim günü... O'nun enfes cümlesini.

Son yudumları içiyoruz. Yine dakikalar su olup akmış, günün ruhları yükselten saatleri devam ediyor, toparlanmaya başlıyoruz. Ödemeyi yapıyor, garsonlarımıza teşekkür ediyor, onları boş geçmiyor, sevdiğimiz mekândan ayrılıyoruz. Durağa doğru yürümekteyiz, ilk tanıştığımız yıla dönüyoruz ve bu restorana ilk geldiğimiz güne... Etrafın bu kadar bina ve mekânla kalabalıklaşmadığı yıllara...

Kelimeler fotoğraflara dönmüş durumda, o kadar net hatırlıyorum ki dışarıda usul usul yağan yağmuru, biz dışında bir kaç masanın dolu olduğunu, sokaktaki ve denizdeki sakinliği, O'na hayranlıkla bakışlarımı, kelimelerinin insanlığını...

O kadar çokkk ki!