Dalkavukluk

Beğenisi zor, aksi varsılın biri ilanla dalkavuk aramış. Başvuranların hiçbirini beğenmemiş. İşin peşini bırakmışken, adamın biri karşısına dikilmiş.
- Buyur, ne istiyorsun?
Adam:
- İş istiyorum, demiş.
- Peki, ne iş yaparsın?, diye sormuş.
Adam:
- Dalkavuğum, demiş.
Zengin, adamı baştan aşağı süzmüş ve
- Hiç benzemiyorsun, deyince,
Adam:
- Haklısınız, benzemem efendim, demiş ve işe alınmış.

İnsanlık tarihi kadar eskidir, zor zanaattır dalkavukluk.

Osmanlılarda sarıksız kavuklu esnafına denilirdi. Batıda olduğu gibi Doğuda da türlü adlar altında, sultanları, kralları varsılları, beyleri çıkarları karşılığında eğlendirirlerdi. Artık esnaflıktan çıktılar, sarıkları da kavukları da kalmadı ama aldanmayalım, yağcılıkla adlandırdığımız kişilikleriyle bugün de varlar, -insanlık tarihi boyunca oldukları gibi- yarın da olacaklar.

Günün birinde, Sadrazam Ali Paşa vükelaya (bakanlarına) yalısında bir ziyafet verir. Yemeğin sonunda ortaya gelen çileği yanlışlıkla tuza banıp yer. Farkına varır ama, azametine yediremediğinden davetlilerine,
- Hiç de fena olmuyor, der.
Bütün nazırlar, Minas Efendi hariç, hepsi çilekleri tuza banıp yedikten sonra hoş görünmek için “Enfes!” diyerek sadrazamı tasdik ederler. Ali Paşa Minas Efendi’nin ses çıkarmadığını görünce:
- Sen ne diyorsun Minas Efendi?, diye sorar.
Minas Efendi:
- Çilek sofrasında bir diyeceğim yok ama ayni şey bazen meclisi vükelada da oluyor, diye yanıtlar.

Ne denir, “Yalan da olsa söyle, hoşuma gidiyor”. Söylensin. Hoşumuza gitsin. Yalan olduğunu aklımızdan çıkarmadıkça zararı yok.


*Sayın Ekmel Denizer'in yayımlanmış "İkinoktaüstüste" adlı kitabındandır.