Hayata Bir Kez Olsun Göz Kırpmak!

Olay yerine geldiğimizde 112 personeli hayatın son yazdığını farketmişlerdi. Olay yeri inceleme henüz solmamış bedeni sarsmadan, narin ve kırılgan yüreğin incinmesine fırsat vermeden, beyaz fayansların üzerinden ceset torbasına kıyamaz bir titizlikle taşırken; dünyaya gülerek bakan o güzel gözlerin yüreğinden elime tutuşturulan notu, sessizce cebime koydum. Ekip, hep ihtiyaç duyup da bulamadığı şefkati ve ihtimamı sonuna kadar göstererek, cansız ceset torbasını titizlikle çıkarırken evden... Tuvaletin ak fayanslarının soğuğunu ve yalnızlığını bütün bedenimde hissederek, kırış kırış kurşun kalemin soluklaşmış harflerini, diken diken bir kahırla okudum.

Bugün bir süreliğine sizinle irtibat halinde olmamalıyım. Çünkü üzerimdeki etkiniz o kadar fazla ki... Sizinle konuşmaya bir başlarsam, bütün bir gün çekim alanınızdan çıkamıyorum. Dolayısıyla hayata yeniden konsantre olmam mümkün olamıyor. Gerçi bu sabah hayatımızı şöyle bir gözden geçirdim. Savruluşlarımızı düşündüm, birbirimize ulaşamama hallerimizi... O anlarda, bir başka boyuttaydım ve çok yoğun yaşadım sizi yine... Lütfen beni en azından bugün bir süreliğine de olsa şikayetlerinizle kavurmayınız. Ve belki oturup sağlıklı şeyler düşünebilirim. Belki... Ya da bir kalabalığın kucağına yatırırım yalnızlığımı ve eksiklerimi... Belki.... Bugünlük.


Sonra gözümü tavana dikip bu kaçıncılığa bir sigara yaktım. Dumanları gökyüzüne savururken; ''Kızımı son zamanlarda takip ediyordum. Uyuşturucuyu nerden buldu anlayamadım. Altın vuruş iddiası doğru değildir. Ölümü için doz aşımı diyebiliriz, eğer intihar etmek istese bana bir şekilde not bırakır veya ulaşırdı'' cümlelerinin kendini savunan bencilliğini ve zavallı tesellisini cesedin duymamış olduğuna sevindim. Size neden not bıraksın ki bile demedim. Siz kendi keyiflerinizde dururken, o neden size ulaşsının derin öfkesiyle, anne ağızlı cümlelerin bu soğuk haline bakıp; fermuarın yüzü henüz kapatmadığı az öncenin gözgöze geldiğimiz anındaki, güzel ve masum yüzün gözlerine yerleşmiş usul ve soğumamış tebesümün merhabasına iç çektim.

Şırıngayı, sıkma lastiğini ve diğer ıvır zıvırı torbaya koyarken, anne babanın evinde kendine yer bulamayan tazecik bir yüreğin kendini lüzumsuz ve fazlalık hissetme duygusuna kahrettim. Dışarı çıktığımda olay yeri incelemenin ambulansa koymak üzere olduğu ceset torbasındaki bedenin narin kalbine son kez göz kırptım. Anlaşılmışlığın göğsüne yaslanan ve sonsuzluğa gülümseyen güzel gözlerini kırptı.



Fotoğraf: Neslihan Öncel
http://neslihans.deviantart.com/art/Forever-123982392