Babalı çocuk arkalı sandalyede oturmaya benzer, demişti; en can arkadaşlarımdan birinin babası...
Peki, hayatın ilk basamaklarında babalarını kaybeden çocuklar neye benzer?
JULES VERNE - BUZULLAR ARASINDA BİR KIŞ
25 dakika önce
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
bu tanım, daha önce de dedim, o kadar dokunuyor ki içime. o kadar güzel ve anlamlı ki...32 yaşımdaydım benim sandalyemin arkalığı kırıldığında , o bile zor geldi. yaşamın ilk basamaklarında bu zorlukla yüzleşmek ne ağırdır...
YanıtlaSilŞimdi dönüp bakınca sanki koşulları çok zor bir masal yaşamışız gibi geliyor...
SilŞansları varsa, baba desteği olan aile büyükleri varsa ne âlâ, yoksa fena...
YanıtlaSilPembe Hoca'yı yazarken değinmiştim ufaktan... Bazen düşününce o süreci, nelerin altında kaldığımızı ve kalktığımızı daha iyi anlıyorum. Altında kalsak bambaşka bir hayat yaşıyor olacaktık ve ben kesinlikle blog yazan biri olmayacaktım Sevgili Okul Arkadaşım:)
Silne güzel söylemiş.. <3 o nedenle böyle günleri hep aile içinde sessizce kutlamaktan yanayım ben, eninde sonunda hepimiz kanadı kırık kuş olacağız, onlarla geçirdiğimiz her anın önemini bilmeli....
YanıtlaSilYaş kemale erince ve tecrübe sahibi olunca hayatın bu gerçeğini karşılamak yine zor ama göğüslemek, yası yaşamak daha kolay. Bir de bizim geleneğimizde Baba'nın, özellikle güzel babaların yeri başka, dolayısıyla küçük yaşlarda yaşanılan yokluklarının altında kalmamak da ayrı bir hikaye...
SilÇok derin bir anlatımı var bu sözün ve müthiş ağır. Dilerim herkese analı-babalı yetişkin olmayı nasip etsin hayat. 🙏
YanıtlaSilTerhis sonrası İlk asker arkadaşları buluşması için Bodrum öncesi Aydın'a gitmiştim, babası benim durumumu biliyordu, bunu vesile yaparak oğluna göndermeydi cümle:)
SilAnne fakötürü belki bir tık daha önemli olsada, baba faktörü de çok önemli. Arkalı sandalye benzetmesi isabetli bir benzetme olmuş.
YanıtlaSilYalnız bazı baba karakterlerine bakınca, senin anne vurguna katılmamak elde değil. Benim en büyük şansım ailemdi, hepsi şahane insanlardı ve o miras yeni kuşaklarda da sürüyor, ne güzel ki.
SilEşim de arkalıksız bir sandalyede büyümüş.. O yüzden hep dik durmak zorunda hisseden pamuk kalpli iri bir çocuk hala... <3
YanıtlaSilDemek bu tür çocuklarda bir kalite var. Bekârlara duyuralım o halde:)
YanıtlaSilAnne ve baba olmadan sürdürülen bir hayat çok zor:( Keşke herkesin anne babası yanında olsa, tabii ki gerçekten anne ve baba olan insanlar için geçerli söylediğim:)
YanıtlaSilBen uzun zamandır annesiz olduğum için bu cümleyi öyle okudum, annemi düşündüm:(
Annesizlik çok daha zor, bu duyguyu yaşadığım için öyle diyorum, hep bir kolum kanadım kırık gibi hissederim her zaman:(
Üzmeyim sizi, kusuruma bakmayın:)))
Kusurluk bir şey yok ki yazdıklarında:) Üzülmek de bir yere kadar, sonuçta doğduğumuzda öleceğimizi de biliyoruz hepimiz ve bizlere verilen de bir tane hayat, yasımızı tutalım ama hayatı ve eğlenmeyi de boş bırakmayalım:))
YanıtlaSilOyy... Ne güzel demiş değil mi...
YanıtlaSilKesinlikle:)
Sil