3 Aralık 2020 Perşembe

Kıyı Köşe Filmleri ve İki Kitap

"Bazen blogları okudukça ben hiç film izlemiyor muyum hissine kapılıyorum." diye bir cümle geçiriyorum: Pek tatlı insan hallerinden söz eden film izleme anlarının ve izlenenin etkisi ile kıpraşan  duyguların dile getirilişinin beni ele geçirip de gülümsettiği, içinde kaldığım kısa ama sıcak bir yazıya yazdığım yorumda*... Oysa ki izliyorum. Sanırım her ne kadar adapte olsak da içinden geçtiğimiz dönemin yönetilememesi yüzünden eski normalimizden yeni normale geçmemiz, ona daha yeni adapte olmuş hatta hep böyle yaşardık gibi kabul ederek ama tedbirlerden vazgeçmeyerek yine hayatımızı rüya zamanlardaki gibi renklendirdiğimiz bir evredeyken, öncekinin aynısı ama bu kez daha ürküten yeni yeninormalin normal olmasını hazmedemeyen bünyemin başı dönüyor ve ben aslı kısa ama değişkenliğin baş döndürücü hızı nedeniyle zaman mekân ilişkisindeki bağı kopartıyorum. Soğukkanlı bir ben de var çok şükür! "Hımmmm," yapıyor,  "yeni bir ayara ihtiyaç var sanırım." diye düşünüyor, sonra iki ağızlı anahtarları ve tornavida penseyi alıyor, gereğini yapıyorum. Takdir edersiniz ki çok uzunmuş gibi gelse de toplamda 8-9 aylık kısa zaman diliminde bir evreden bir evreye geçmek, sonra ondan unutulana dönmek; tuzu Saraylar olan yönetenlerin fır dönmeleri kadar kolay olamıyor. Alet edevata ihtiyaç var.

Ama insan her ne kadar düşmanı gibi davranıp onu yok etmeye çalışsa da yine de insana kıyamayıp onu mutlu etmek için  elinden geleni yapan Doğa işte! Rabbim tuzu Saray olanları bildiği gibi yapsın ama Ona zeval vermesin.

Köy insanlarının uyandığı bir saatteyim. Denize doğru bakıyorum. Oyun parkındaki kaydırak sokak lambasının sakin ışığında bağdaş kurmuş Buda gibi. Fotoğrafını bir çeksem diyorum sonra üşeniyorum. Nasılsa hep orada diye düşünüp tembelliğimi zamanın insafına bırakıyorum. "Bak aynı ışık olmaz, üzülürsün," diyor iç sesim. Gidip makineyi alıyor, dönüyorum. Fakat aklımı çelen bir değişkenlik oluşmuş o arada. Kafamı sağa çeviriyorum ki!


Ayarlarım tamam, hayat normalim geri dönmüş! 350 mililitrelik sıkı bir keyf kahvesi gerek; zevkle hazırlıyorum: Dokuz gram filtre kahve frenchprese, su kaynıyor ve durdu. Su biraz dinlenirken fırının çalar saatini ayarlıyorum. 350 mililitrelik suyun 50-60 ml.'sini ortada buluşacak bir daire çizerek kahvenin üzerine döküyor, dakika 4.30'dan dörde gelene kadar da frenchpresi çalkalamayıp sakince çevirerek suyla kahveyi kaynaştırıyor, kalan suyu aynı yöntemle ama biraz daha hızlıca ilave ederek tamamlayıp frenchpresle kahveyi dört dakikalığına başbaşa bırakıyorum. Dört dakika sonunda fırının saati seslenince, presi itekliyor, sonra usulca kahveyi 350 ml'lik sıcak suyla ısıtılmış enn sevdiğim kupama döküyorum. Eğer 250 ml. su  kullanırsam da kahveyi yedi grama düşüyorum.  İyi oluyor valla!


Üsteki iki fotoğrafı yazıdan önce koymuştum aslında; yazarken de filmlerin afişlerini koyarım, diye düşünmüştüm. Kahveden söz edeceğimse bana bile sürpriz. Yazarken öylesine döküldü işte! Her zamanki gibi kararlı yazma işini tembele bağlamıştım, kaç gündür giremiyordum yazıya sonra pattadanak girdim. İlk paragrafta zorlandım, ama sonra fark ettirmeden İlham geldi ve çenem akıp gitti sanırım. Rabbim yazının sadedine ulaşabilecekleri esirgesin!

Hımmm... Filmler diyorduk!

Aslında sinemasal anlamda, eleştirmen gözünde, bence hiç değerinde iki film bahsedeceklerim. Söz etmeye değmez aksiyonlar, mizahı olan, üzmeyecek insan hikâyeleri içeren, ısınıp mutlu olacağım "köpük" filmlerin peşindeyim. Bir yanıyla, şu pandemi yoğunluğunda nefes almalı, diye düşünüyorum. Daha önceleri -üşenmediğim bir zamanda- mesai sonrası kanepeye uzanmışken seçip listeme eklediğim filmler içinde dolaşıyorum.  O mu, bu mu falan derken ayırdıklarımdan cin bir film göz kırpıyor ve kafalıyor beni.  Tanıtımında şöyle yazıyordu: "Samir, 40 yaşlarında bir vinç operatörüdür. Bir gün kafede otururken Agathe adındaki bir kadına delicesine aşık olur. O andan sonra onun bir yüzme havuzunda cankurtaran olduğunu öğrenir. Sırf  O'na yakın olmak için yüzme derslerine katılır."

Türkçeye çevrilmiş hali Yüzme Dersleri olan filmin orjinal adıysa L'effet aquatique. Bana uyar!.. Tıklıyorum. Sanırım bir kaç dakikalık tereddütün ardından o da beni seviyor, ilk an çok kaynaşamasak, biraz mesafeli dursak da tanıdıkça seviyoruz birbirimizi. İki karakteri, Samir (Samir Guesmi) ve Agathe (Florence Loiret Caille) benimsiyorum. İkisi de bence sıcaklar. Fakat Agathe'de Florence Loiret Caille bir başka oynuyor. Sertliğindeki mizahı sempatik buluyorum. Fransa'dan İzlanda'ya geçeceğiz, e bunun bende heyecan yaratmaması mümkün değil. Bir de ilginç tiplerle tanışıyorum İzlanda'da. Manzara, şu bu derken bir bakıyorum zaten kısa olan film bitiyor. O ara içimdeki ukala, şu film yazıları yazan yani: "Neydi bu şimdi?" diye gaza getirmeye çalışsa da beni, hiiiçç oralı olmuyorum. 



"Eğlendim Oğlumm, güldümm, karakterleri sevdimm, içim ısındı mutlu oldumm."

 

 

"Uğraşmaaa, hiiiç tartışamam senle... "

 



"Sevdim yahu, anlamıyor musun?!"

 

Diyorum ...




Sonra yine listemdeki bir afiş dikkatimi çekiyor ve altındaki "Tek amacı normal bir insan olmak olan 30 yaşındaki Maria'nın yapması gereken yedi maddeli bir listenin hepsini tamamlamaktır. Tabii aslında normalin ne olduğunu sorgulamaya başlaması da an meselesidir" cümleleri de perdelerimi açıyor. İyi hisler aldığım filmin portalda Normal İnsan olan adının orjinali afişte de görüleceği üzere şöyle: Requisitos para ser una persona normal. Film kafadan vuruyor beni. Bu çok normal, çünkü Almodovar renkleri var. Leticia Dolera yazmış, yönetmiş ve oynamış. O, Maria. Bir de Borja'mız var, Manuel Burque ki onun entelektüel bir havası, olgun bir kişilik -gibi- duruşu var. Önce bir rastlantısal karşılaşma gerek sanırım. Sonra usuldan usuldan Maria'ya yürüyecek. Ama,  ya kabul görmezse ürkekliği var, çekingen, gözlüklü sakin bir kişilik. Biraz da içe dönük mü acaba? Bir de Gustavo!..

Maria'nın kendini arayışları ile daha kontrollü Borja arasındaki ilişki Maria tarafının kadınsı heyecanları ile pek örtüşmese de dostluğu ve sohbeti güzel. İşte bu nedenle de her romantik filme lazım olan Gustavo var. Bildik bir durum yani. Burnunun dibindekini, seni seveni, güzel vakit geçirdiğini boşlayıp, popüler görünümlü ota konma durumu. E sonuçta gençlik başta duman; golü kendi kalende görmeden olmaz!

Mekânlar ve coğrafya akıl çelebiliyor. Ukala, nedense bu filme çok müdahil olmuyor. Maria'nın annesi de enteresan.

Orta yaşa yürüyen, aslında genç ama "Yoksa... yoksa yaşlanıyor muyum? Tanrımm!" telaşlarındaki ergen halleri ile Maria bildik ama yine de onu sevimli ve ilginç buluyor, Borja'nın yüreği ve duyguları ile de sıcak dakikalar yaşıyorum. Tebessümlü bir seyir, seviyorum.



Pedersen Hoca'nın üzerine gül koklamam diyerek bir süre o türde bir kitap okumak istemiyorum. Kitaplıktayım, seçim yapmak zor derken birini alıyor, bir göz atayım şuna diyor, okumaya çekiliyor sonra da yok bu olmaz deyip geri bırakıyorum. Bir ara sıcak gerek bana... ama sıkı bir kitap olmalı. Bilmediğim bir yazarın 92 sayfalık kitabını çekiyorum bu kez raftan. B.Nihan Eren- Hayal Otel. Kitabı aslında Leylak Dalı'nın bir kaç ay önceki bir yazısında görmüştüm. O'na teşekkür etmeliyim. Güzel söz edilmişti ki ondan öte, fotoğraftaki kitapla etkileşimimiz iyiydi, gözüme girmişti. Severim bu halleri. Çoğunlukla, hatta %100 yakın bir oranda yanıltmaz beni hislerim. Hayal Otel'in üzerinde öykü yazıyor. Benim de niyetim öykü okumak zaten. Yazarın üslubu kıskanılası, karakterleri bol ve renkli, hikâyeleri enterasan. Bayıldım. En fazla üçüncü öyküye gelmişken, başka kitabını siparişe ekliyorum, geldi ve şu an sırasını bekliyor. Öykü yazıyor demiştim, değil mi? Aslında bir roman! Öykülerdeki karakterler gezgin, aynı mekandaki başka alanlarda ve başka öykülerin içinde buluşuyorlar. Gizemleri var!

Neyse uzatmayayım: Yazarı çok sevdim, üslubundaki kıvraklığı, o kıvraklığın bayılınası cümlelerini kıskandım. Tarzını çok iyi bildiğim insanlarım dışında çok kere tekrar ettiğim gibi, tavsiyeci biri değilimdir. Ama rastlandığında kesinlikle bir göz atılmasını tavsiye ederim!



Ve Richard Brautigan. Ben dışında herkes haberdarmış da haberim yokmuş. Bir kitabını almış, yazmıştım da. Yine bu kitapta iş vardır içgüdüsüyle bir seçimdi Sombrero. Farklı üslup hoşuma gitmiş övgüyle de söz etmiştim. Yine kitabının adıyla vurdu beni Richard: Tokyo-Montano Ekspresi. Sandım ki tren yolculuğu... Küçümsemişim. Oysa ki ne yolculuk! Roman. Öyle yazıyor. Birinci tekil şahıstan anlatılar... Kısa kısa... Ama ortada duran bir roman. Hani hayatım roman derler ya... Onun hayatı kaç roman? Gülümsetiyor da...

 

Tokyo-Montano Ekspres'ini okurken. Bir başka yazarı çağırdı aklım sürekli. Belki aynı iradeyle bu dünyadan göçmüş olmalarıydı bunun nedeni, bilmiyorum. Géza Csáth, Brautigan'dan  önce girmişti hayatıma, öykülerine bayılmıştım... Macar yazarlara zaafım olduğundan değil, afyon yutmuş hissettiren, 1888'de doğup 31 yıl sonra sona eren hayatına sığdırdığı öyküleri yüzünden. Merak edin!





*Sıcacık Yazı

9 yorum:

  1. İlk fotoğraftaki gökyüzü renklerine bayıldım!
    Film seyretme sıklığım eski normaldeki düzenimde ilkbahar ve sonbahar zamanı film festivaline koşturup ödüllü bağımsızları, adayları kana kana içip izlemekti. Yeni normalde ne koşturma ne salon, anca çevrimiçi. Ama buna da şükür, hem de çok. Bu sene pandemiyle okuma ritmim düşünce bu yeni çevrimiçi seçkiler müthiş besin sağlıyor, bambaşka diyarlara gidiyorum. Şu Tokyo-Montana Ekspresi'nin adına bir kapıldım misal. Yine de eski koşturmayı özlüyor muyum? Evet. Kitaplar, filmler iyi ki var.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bayınılmayacak gibi değillerdi, bir tür kuzey ışıklarıydı neredeyse! Pandemiyle inatlaşmadan ona inat bir normal yaratmalı diye düşününce evin salonu da sinema konseptine geçiş yapabiliyor: Çocukken öyle yapardık, biletler hazırlar, sonra bir gişe yaratır, kardeşler kuzenler falan yani, yapma paralara bilet satar, teşrifatçı olur, hatta jenerik akarken aplikler yanar, film başlayınca da sönerdi:) İçimizdeki çocuk işini bilebilir, bilet satma kısmını falan geçip hayal edebilir, bence:) Alkol de satılabilir büfede belki) Tokyo-Montona'a içerik olarak da kapınılmayacak gibi değil, hem bugünlerin negatiflerini de uçurabiliyor:) Bence tabii ki:)

      Sil
    2. Evin salonunu sinemaya çevirmek nefismiş. Hem de gişeli büfeli. :)
      Benim için doğum tarihleri önemli, belki farketmişsinizdir. Brautigan bu anlamda da yakaladı beni, az önce açıp baktım, muhakkak deneyeceğim. Sonra Geza Csath'a da baktım (hiç duymamıştım ve ismi nasıl okunuyor acaba diye düşünüyorum), o da aynı arketipsel karakterde. Ve tabii aklıma Zabel Yesayan yazışmamız geldi, o da aynı dünyadan. O zaman da merak ettim, sizde karşılık bulmasının sebebi bu paralellikler olabilir mi diye. Kova ruhlu yazarlar...

      Sil
    3. Fark ettim:) Konuya yakın değilsem de konuyla çok ilgili, hatta meslek olarak yapan bir arkadaşım sayesinde biraz bilgim var. Okunuşunu hiç düşünmemiştim, öyküleri okuduğumda yazıldığı gibi yerleşmişti zihnime adı. Ben bir yazara tutunup yol alan bir okur değilim, özel tuttuklarım var elbet ama keşfetmeye bayılırım. Beni çeken yanları sıradışı, "bence" güçlü, gözükara ve özel karakterler olmaları, yaşama duruşları ve kişisel hikayeleri. O kadar cesur değilim, gözükara olduğumuz alanlar farklı, duygusal benzerliklerimiz olabilir ama onlar başka dünyalı:) Benim üç harfli burcumla söz ettiğiniz ruhun ilk iki harfi ortak, bir etkisi var mıdır, o kısmı da hiç düşünmedim, bilemiyorum:)

      Sil
  2. Filmleri de kitaplarıda not aldım.Sağol bilgilendirme için.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Rica ederim, umarım seversin. Sen de sağol:)

      Sil
  3. Sevgili Okul Arkadaşım,

    Yazıyı okurken tam şuraya gelince "Rabbim yazının sadedine ulaşabilecekleri esirgesin!" aldı beni bir gülme. :))
    Sadede ulaştım ama, merak buyurmayınız. İnsan zaman içinde, özellikle sevdiği blogları okurken, bir tür refleks geliştiriyor. Ne zaman dallanıyor konu, ne zaman ana başlığa dönülüyor filan...
    Gerçi, meslek defecti olarak bende yazıyı ayıklayarak okumak gibi bir hal de var; önce önemli noktaları ana başlıklarla görüp, sonra ayrıntıya bakmak olarak özetleyebileceğim bir alışkanlık bu.
    Uzun ettim, sonunda anlatılan filmleri de kitapları da bir güzel okudum. Hoş bir tesadüf olarak "Hayal Otel" benim de elimin altında, bugün kitap kulübümüzün zoom toplantısında yeni okunacak kitap olarak seçildi, hem de! ;)

    YanıtlaSil
  4. Sevgili Okul Arkadaşım,

    Uzun yazılar meselesi hem seo'cu blog alimleri hem de okurlar için müşteri tavlamak açısından önemli, malum can sıkılma çağındayız. Uzun okumalar zaman kaybı, yorar; popülerlik aslolan, çok kişiye görünür olmalıyız ve yorulmamalıyız! Hayatı hızla tükettiğinin farkında olmayanların zamanından çalmamak için, biraz da bu ironiyi tarihe not düşmek adına, arada bir çıkıveriyor işte haylaz kalemin dilinden, o cümleler:) Bu arada okuma kulübünüzün bu kitabı seçmesi bence çok güzel olmuş, renkli bir fikir havuzu oluşacağından neredeyse eminim:)

    Hımmmmm... sizin dilinizden bir yazıya dönse mesela görüşler?! Bence güzel olur, okurum yani:)

    Bir de daha taze bir blogger'ken şu blogların sıralamalarda yükselme ve önemsenme meselesinin aslında ne olduğunu bir deneyim üzerinden yazmıştım. Buraya kadar okumayı başarmış gençlere örnek olur belki diyerek linkini de şöylece bırakıyorum: https://laparagas.blogspot.com/2009/04/blogunu-yukarlara-tasmak-isteyenlerebir.html

    YanıtlaSil
  5. Hey dear! Loved your post and followed your blog, i want invite ou to visit and follow my blog back <3

    www.pimentamaisdoce.blogspot.com

    YanıtlaSil

İLETİŞİM İÇİN

laparagas@gmail.com

KATKIDA BULUNANLAR

Blogdaki yazıların tüm hakları La Paragas yazarlarına aittir.
Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

  © Blogger templates Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP