Saathane Meydanında Fısıltılar

-Kelle yemeyi reddedip de hamburgere takıldığın için pişman olacaksın. Çünkü kent tarihinde mutlak yeri olması gereken ve görebileceğin en küçük yeme-içme yerlerinden birini görme  şansını kaçırdın. Tabii ki ben de üzerine bir yazı hayallerimi ertelemek zorunda kaldım.

Tırtıl, sen ve ben bu alanı, ara sokaklarını bu haliyle sevdik ve bunun değiştirilecek olması belki biraz da üzüyor bizi. Şu dükkanların camlarında asılı olan afişlerde yazılı olanlara baktığımızda çoğu insan gibi biz de  sadece restore edilmesi gerektiğini düşünüyorduk di mi?

-Evet ve ben hala öyle düşünüyorum.

-Çünkü bizim gördüğümüz bu ve sanki burası tüm zamanlarını böyle yaşamış gibi hissediyoruz. Tıpkı yeni halini ilk görecek nesillerin ileride birileri tarafından değiştirilmek istendiğinde verecekleri tepki gibi. Bizden önceki halini bilenler bugünkü, bizim öyle sevip benimsediğimiz halini görseler ne diyeceklerini bilmediğimiz gibi .

Geçenlerde bir gün Samsun Kalesinin -ki bir çokları böyle bir şeyin varlığından bile haberdar değildir- son taşlarının yanına koyulmuş, tarihçesiyle ilgili bir yazı okudum. Orada tarif edilen alanı, o haliyle gözümün önüne getirdim ve çok hayıflandım.

Sonra şu soruyu sordum kendime: Kentin dokusunun bozulmasına göz yumup, bu meydanda hiç olmaması gereken binaların yapımına izin verip, çok önemli tarihi yapıların, şehir insanı tarafından bile fark edilmez hale getirilmesine fırsat verenler mi suçlu, yoksa bu kirlenmişlik içinden o yapıları ışığa çıkarıp da kente katmak çabası içinde olanlar mı? Bu sorunun cevabını seni götüreceğim bir yeri gördükten sonra vermeni istiyorum.

Biliyor musun ben ilk midye dolmamı da bu meydanda yedim. Babamla bir pazar günü dolaşırken bir sokak satıcısından almıştık... o dolmadan sonra yıllarca bu şehirde midye dolması olmadı... ancak İstanbul'a gitmelerimizde yiyebiliyordum. Ben annemin yaptığı zeytinyağlı biber dolmalarına limon sıkıp onları midye dolması niyetiyle yerdim.

-Bak burası eskiden Çarşı Karakoluydu. Pek namlı bir yerdi. Sokakta ara sıra düdük çalarak dolaşan  gece bekçilerini gördüğümüzde aklımıza burası gelirdi. Dayı dediğimiz bir akrabamız burada görev yapmıştı ve bir pazar günü babamla çay içmeye gelmiştik, ortada bir soba vardı ve onun etrafında oturmuştuk. Tabii ki ben paşa çayı içiyordum. Bilir misin paşa çayı nedir?

-Hayır

- Hiç içmedin mi?

-İçmedim.

- İçtin aslında.

-Eskiden babamla pazar günleri gezerken arkadaşlarının yanına uğrardık, ki ben en çok İzmir Otelinine gitmeyi severdim, orada taşlamacı dükkanları vardı. Oraya bir gün  özellikle gitmemiz lazım. Atatürk de gitmiş çünkü... Neyse işte o gidişlerde  çocuklara Paşa diye hitap ederlerdi dolayısıyla soru paşa ne içersin ya da paşa ne içer şeklinde gelirdi. Tercihin sıcak bir şeyse ki bu çay ya da oralet olurdu. Ona bir miktar soğuk su ilave edilirdi. İşte o çayın adıydı paşa çayı.

-Haaaa!:))

-Aslında restore edilip, bu dükkanların yerine farklı ürünler satan dükkanlar gelse, kafeler falan, olabilir sanki!

-Sence Büyük Caminin bu haliyle verdiği fotoğraf mı daha güzel, bu binaların yıkılmış olmasıyla oluşacak gezi alanından görünüşü mü daha güzel olur.

-Ben buradan verdiği fotoğrafı sevdim valla...

-Ne yalan söylim ben de...

-Nereye kadar yıkılacak buralar.?

-Caminin önünden, alt caddeye kadar hepsi yıkılacak dendi,

sonra buraların yıkılacağı, şuraların da ikinci etapta yıkılacağı gibi bir söylenti çıktı.

-Oğlum fotoğrafın çekiliyo..

-Ne güzel işte, 100 yıl sonra birileri bu fotoğraflara baktıklarında sen de olacaksın, belki torunlarının torunları a aa bu bizim büyük dedemiz diye sevinecekler.:))

-Şu tuvaletin bi işleticisi vardı tıpkı Oliwer Twist'deki adama benzerdi. Çok huysuz ve ürkütücü bir adamdı. Şehrin en pis kokan tuvaletiydi ve mecburen mağazaya geldiğimizde burayı kullanmak zorunda kalırdık. Tıpkı şu anki gibi kokusu taa sokağa taşardı ve ben o adamın içerde oturabiliyor olmasından yola çıkarak onun bir çizgi film kahramanı olduğuna daha çok inanırdım.

-Gel seni biriyle daha tanıştıracağım.  Şu soldaki kepenkleri çekili olan dükkan sanayiye taşınmadan önceki mağazaydı bizim. Sokakta kaldırım vardı ve 10 vitesli bisikletimi ki senin 24 vitesli bisikletine 10 basardı, öyle havası vardı, o kaldırıma park ettiğimde herkes başına üşüşürdü. Peugeot marka bir yarış bisikletiydi. Şehirde iki tane vardı.

-Abi nasılsın?

-Tırtıl bak  bu şehrin görebileceğin en güzel adamlarından biridir bu abi, şehire gelen ilk Murat 124'ü, ki Gökçe idi bayisi, bu abi almıştı. Ben de o arabaya bakar, küçüklüğünden yola çıkarak kullanabileceğimi düşünür, kullanırken kendimi hayal eder, babamın da ondan almasını isterdim. Kocaman Amerikan arabalarının yanındaki haliydi bu duyguyu veren tabii ki...

Abi ısrarla bir şeyler ikram etmek ister. Duygulanmıştır. Küçücük bir çocukken onu kahramanlarından biri yapan bir babanın, küçük oğluyla onu tanıştırıyor olmasındandır tüm bunlar.

Vedalaşırken "hakkını helal et" der, gözünde sıralanmış damlalarla. "Bizim ne hakkımız olabilir ki sende" denmek istense de kelimeler boğazda düğümlenip kalmıştır.

Bu bugün ikinci kez duydukları bir ifadedir ki bir tanesi bir vasiyet de içermektedir.

-Taş Hanı, defalarca buradan geçmiş olmamıza rağmen hiç fark etmiş miydin? İçinin böyle olabileceğini hayal etmiş miydin?

-Hayır

-Aslında yalnız değilsin biliyor musun bu şehirdeki pek çok insan da bilmiyor. Eğer çocukluğum bu arastada geçmese, mağaza bu caddede olmasa benim de belki hiç haberim olmayacaktı.

-Şimdi baştaki soru ile ilgili cevabın ne?

*Fısıltılar Taşhanın içinde