Geçenlerde Bir Akşamüstü

Telefonum çalıyor.

Ekranda enn sevdiğim ad.

"Naber?" diyor.

O n'aberdeki müziğe hep bayılıyorum.

"Glutensiz biralarla geliyorum, bahçede otururuz," diyor.

Onu yormak istemiyor, "Ben gelim bir yerde oturalım," diyorum.

Çünkü, bir zamandır, O'nunla gün akşam üstüne varmak üzereyken, bira içmek istiyorum.

Ama O çok tatlı... ve ikna edici... ve ısrarcı ve bu ısrarcılık da bir o kadar tatlı. "Geliyorum," diyor. Kapatıyorum ekranı; işe erken veda... ve hatta son verileri almak bile umurumda değil. O'ysa yolda.

Üzerimi değiştiriyor, iniyorum bahçeye. Anne kedi ve bir avuca sığar ama ele avuca sığmaz yavrusu açlar, belli. Aranıyorlar. Fakat ufaklığı görmek lazım; çok ama çok tatlı bir afacan. Hooop zıpladı... ve enginar dalının tepesinde. Oyun parkında ipe tırmanan çocuk. İndi ve bana doğru yanaşıyor. Ortalıkta yemek kabı yok, belki arka bahçede diye düşünüp pek de ilgilenmiyorum.

Sandalyelerden birine oturuyorum. Görüş açım bahçe kapısı. Bir zaman sonra O, bahçe kapısına doğru yanaşıyor. Sırt çantası yerinde ve elinde bir poşet. Tam anlamıyla bir Fıstık. Gözlerimi ondan alamıyorum. İpeksi gerginlikte, rengine ölüp bitilesi bir ten, omuzda dalgalı saçlar, iyi ki bu kadınlayım diyen bir kot,  üst taraf ise tam anlamıyla yaz.  Hayranlıkla bakıyorum, biraz da kendimle kasılıyorum. Kapının sesiyle de dünyaya dönüyorum.

"N'aber?"

"İyi, senden n'aber."

"İyi."



Okuma noktama, yeşilliklerin ardına atıyorum üç sandalye ki biri masa niyetine.

Çilingire bağlıyoruz işi. Fıstıklar ki biri poşette diğeri karşımda. Elindeki torbada midye dolmaları. Tazecik.

Şişesini beğeniyorum Efes'in. Biraz bira üzerine konuşuyoruz. Kapaklar açılıyor. Seni seviyorum'lar eşliğinde tokuşurken şişeler, dilimin de bağı çözülüyor. Çoğu zaman gözlerim konuşuyor. Manzaram çokkk güzel.! 

"Hımmm...," diyorum, "güzel bira."  Kendi içimde fır dönüyorum. Ve her seferdeki bu tazeliğe ve heyecana bayılıyorum. Sanki dün! Karakılçık buğdayından bira, fıstıklar, midye dolmaları, kelimeler şırıl şırıl akıyor. Mey'in yeni -kraft-rakısından söz ediyor. "Esat Abi de tadıma çağrılmıştı," diyor. Mağazayı tadilata soktuğundan, tüm rafları değiştirdiğinden bahsediyor. O sıra ben kendimi bir başka, boğazı olan ve çok özlediğim ve ben için çok özel şehirin boğaz kıyısı lokantasında az önce O'nun sözünü ettiği kraft rakının olduğu masada görüyorum.

Konuşmama bir süre o ânın içinden devam ediyorum.

Ahhh şu haylaz gözlerim!

Fakat bira enfes, manzarama ise paha biçemem. Ahh  arada bir şey almak için çilingir sandalyeye eğilme anları yok mu?! Of anam offff! O hep konuşsa, konuşmaya kapılmışken ben hafif ama muzur bir gülümseme eşliğinde fırsatçı gözlerimle hep ona baksam. O esnalarda bazı kelimelerini kaçırsam, sonra sohbete dönsem ve eksik kelimeleri aralara yerleştirip edeple dinliyormuşum gibi çaktırmasam!

Çok başarılıyım, tebrik ederim kendimi.

Midye dolmalarıysa her an bitebilir.

Bir koşu gidiyorum. Midyecim iş başında. "20 TL'lik verir misin?" diyorum. Yollanınca müşteriler alt çekmece açılıyor. Normal tezgahtan farklı orası. Torba doluyor, indirim yapılıyor, komşu kıyağı olarak da meleklerin payı koyuluyor ve bu kıyağın ve komşuluk vurgusunun altı bilmem kaçıncı kere çiziliyor.

Zaman çok kıymetli, koşar adım dönüyorum. O gidecek ve bir ay bu şehir ıssızlaşacak. Her senenin aynı yerinde olduğu gibi çok sevdiği bir yere; denize, dağa, dereye, köye ve de... kitap ve müzik festivallerine.

Elbette imtiyazlı midye müşterisi havamı atıyorum. Yudumların ve midyelerin tadını kelimelerimiz çoğaltıyor...

Ne güzel gülüyor ve  ne güzel konuşuyoruz. Gözlerimde bir şenlik... Ama zaman da beklemez ki!



Şimdi elimde kocaman bir heyecan var. Ve de kocaman bir merak: O şehirde ve o lokantadaki o akşama dair.

Hayatın bilinmezlikler içeren şu döneminde şahane bir uğraş ben için!

Aktarma aralıkları daha uygun uçuşlar bulmam gerek!