Dün öğle üzeri İzmir'e giriyoruz; 1980 yılının 4 Eylül'ünde. Mustafa Amca İzmir Bayraklı jandarma Komutanı. Önce oraya varıyoruz. Kendisi yok. Evin tarifini istiyoruz, öylesine bir tarif veriliyor. Karşıyaka'yı sokak sokak, cadde cadde geziyoruz. Yok, bulamıyoruz. Yeniden dönüyoruz karargâha, "Adam gibi bir tarif verin, kabak başınızda patlamasın," diyoruz. Harita bile çiziliyor.
Yeniden Karşıyaka. Şimdi tadını çıkarabiliriz. Gözümüz çoğunlukla kızlarda olsa da, tadına vara vara, elimizle koymuşcasına buluyoruz bu kez siteyi. Kapıdaki asker de önce arıyor sonra gösteriyor evi; kendilerinin henüz eve yerleşmediklerini, eşyaların geldiğini onların da Orduevi'nde kaldıklarını söylüyor. Evde oğulları varmış. Bu piyango. Çalıyoruz kapıyı. Açılıyor. Sarılıyoruz. Cengiz'le tanıştırıyorum. Eşyalar denk halinde olduğu için de seriliyoruz halıların üzerine. Uğur Orduevi'ni arıyor, odayı bağlatıyor.
Mustafa Amca ve Türkan Teyze ev yerleşene kadar Orduevi'nde. E güzel! Biziyse akşam yemeği için Orduevi'ne davet ediyorlar. E bu da güzel!
Akşamın ruhları dürtükleyen saatlerinde, püfür püfür Körfez esintisinde, Karşıyaka kızlarını kese kese varıyoruz Alsancak- Kordon'daki Orduevi'ne. Eller öpülüyor, kucaklaşılıyor, sarılınıyor, enn iyi iki arkadaşımdan Cengiz onlarla tanıştırılıyor, anne baba selamları iletiliyor.
Oturuyoruz masaya. O yılların Orduevi! Muhteşem. Orkestra içinde olduğumuz filmin Big Band'i. Repertuvarsa bu güzel akşamı bir rüyanın farklı farklı katlarına taşıyor sanki. Kadehler teklif ediliyor, ama tokuşturulamıyor; büyüklerimizin yanında içemeyiz. Hem daha yaşımız ne ki! Mustafa Amca ile Türkan Teyze, rakılarını usul usul, hakkını vere vere içiyor. Laf lafı açıyor, şahane yemekler eşliğinde şahane bir akşam yaşanıyor. Gençlik yerinde duramıyor elbette. Eli öpülesi büyüklerimiz çok anlayışlı. Vedalaşıyoruz. Sonra İzmir kazan biz kepçe. Fuar'ı ihmal etmiyoruz. Medrano Sirki tüm ekibiyle orada. Temmuz'da bizim fuardaydılar. Hisseli Harikalar Kumpanyası'nı orada izliyoruz. Erol Evgin'in Söyle Canım şarkısıyla hüzünleniyoruz. Çok keyifli bu romantizmden duygu yüklerimiz ile çıkıyoruz. Kesinlikle teselliye ihtiyacımız var. "Haydi Buraneros görev başına," diyor enn arkadaşım. Akıyoruz geceye ve epey epey geç vakit dönüyoruz eve.. Veda anlarının sızısıyla seriliyoruz yere açılmış yataklarımıza...
Sabah istikamet Çeşme; önce Çeşmealtı'nda -ben hariç- denize giriliyor. Sonra Çeşme Kalesi dahil ilçe talan ediliyor. O yılların enn popüler tatil köyü Altınyunus'a giriliyor, bir tur atılıyor ama hava bayağı esintili, bir kaç fotoğraf çekiliyor, teknelere bakılıyor sonra vedalaşılıyor.
Şimdi ver elini Foça. Kordonda bir tur atıp gözümüze kestirdiğimiz yol kenarı, deniz manzaralı bir kafeteryanın önünde park ediyorum. Kenar bir masaya oturuyoruz. Bir şeyler içmeye niyetlenmişken ve sipariş verirken karşıdan gelmekte olan ve gözleri bizde üç bahriyeli yanımıza varıyorlar. Bir arkadaşlarının plakayı görünce dikkat kesildiğini ve beni tanıdığını söylüyorlar. E popüler adamım. Cengiz usulca klasik cümlesini kuruyor. "Olum seni burada da buldular!"
Gemiye davetliyiz. Hem beni tanıyan aşçı! Hazırlıkta olduğu için çıkamamış ve o nedenle arkadaşlarını göndermiş. Gidiyoruz gemiye, kıç güvertede masa kurulmuş. Çocukla kucaklaşıyoruz. Samimi olduğum biri değil, bir iki konuşmuşluğumuz var ama arkadaş değiliz. Tatlı çocuk ama. Bir de üst çavuş var orada, çocuklarla kanka. Rütbeler sıfırlanmış, muhabbet gırıla. Gemi komutanı üsteğmen, anlayışlı. "Hoş geldiniz," diyor, sonra çekiliyor. Yemekler yeniyor. Karpuz kesiliyor. Şahane sohbete, fıkır fıkır esprilere, komik anılara çaylar eşlik ediyor. Sonra poz poz, grup grup hatıra fotoğrafları çekiliyor. Fotoğraf çekilme anlarında görev değişiklikleri ile bizden hep bir kişi eksiliyor.
Yolumuz uzun bizim, akşam üstü İzmir'e veda. Önce Uğur'u bırakacağız, kopilotum haritayı açacak ve yeni hikâyeler için yola revan olacağız.
Hayatımın enn kıymetli, Che Guevera'nın Motosiklet Günlükleri'ne benzettiğim, unutulmazım bu seyahati yazmaya soyundum ama sanırım düzenli ve sıralı yazamayacağım, kervan yolda dizilecek bir bakıma.
Sevgili Şule'ye özel teşekkür; O Bergama demese, ben söz vermesem, sadece finali yazılıp yayınlanmış bu uzun hikâye, asla yazılmayacaktı.
3.Bölüm Eylül'de Gel için buradan lütfen.
Buraneros foto koymuş hangisi diye tahmin etmeye çalışanlar avcuma mum diksin :))))))) Üst sıra mı alt sıra mı onu söyleyin hocam bari ya (kişisel kanaatim üst)
YanıtlaSilDaha önce de koymuştum, hem daha görünür:)
SilÜst sıra yanlış cevap:)
Gayet maceralı ve de hareketli günlerden geçmişsiniz. Detayları bu denli iyi hatırlıyor olmanız tebrik edilesi. Şimdi de İzmir'in güzel kızları var devrede:) 1 Temmuz Kabotaj Bayramı'nda sahil kentlerine gemiler yanaşır ve her rütbeden deniz subayı şehre iner. Sonra da üç kız mı yürüyor kordonda, arkalarında beyazlar içinde üç asker... Beş mi? Beş asker (Şaka değil kesinlikle). O geldi aklıma her nedense:))
YanıtlaSilBence blog yazan biri olarak bu anıları buraya aktarmakta geç bile kalmışsınız. Elinize sağlık:)
Hafızamla ilişkimiz güzeldir, severiz birbirimizi; o güzelliklerle, kötülükleri tasnif eder. Kötüleri ayrı bir yerde saklar ve pek önüme çıkarmaz, sadece arada bir hatırlatır, bak bunlar da var hayatta dikkatli ol manasında, ama güzel anlarının kıymetini çok iyi bilir, onlarsız asla bırakmaz beni:) Çok haklısınız ancak bir de askerler tarafından bakmak lazım, daha önce bir yazımda bahsetmiştim, o üniformayı seven bir kitle de var:)
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim Sevgili Zeugma, kısa aralıklarla yazıp tamamlayacağım; yazmazsam gezinin -tarihsel anlamda da önemli- final gününe -epeyi önce- yazdığım yazıya haksızlık olur bu:)
Hafızanızla ilişkiniz gayet iyi sevgili buraneros. Ne gariptir ki benim hafızam da benzer şekilde hareket eder:) Üstelik özel bir gayret göstermeden gerçekleşir bu. Hatta güncel hayatta da devrededir. İyi ve kötüler ayrışır kendiliğinden. Pek memnunum açıkçası:)
SilAskerler tarafından bakmaya gerek yok diyorum. Çünkü rütbeli bir eş sahibi olmak isteyen kızların o günü dört gözle beklediğine de şahit oldum:)
Bir an'ı yazarken daha çok şey hatırlıyorum. Sanki orada ve o anda gibi. Yaş yol aldıkça kumbara doluyor bir yandan doğal olarak ama bir dosyayı çekip alıp ona odaklanınca unutulmazlar asla unutulmuyor, hatırlanıyor. Hayatla kurulan ilişki ve yaşanana kıymet veriyor olmaktan sanırım biraz da bu durum:) Bu manada ne güzelki paylaşımcı bloggerlar var, beslenmeye devam ediyoruz bu sayede:)
Silyaaa ne kadar mutlu oldum bu güzel yazının yazılmasına vesile olduğuma :)
YanıtlaSilizmir, çeşme, çeşmealtı, foça derken huzurla okumuştum zaten :)
hisseli harikalar ne muhteşem bir müzikaldi. oyuncular, müzikler...kadıköy halk egitimde izlemiştim ben de.
İlk yazı biraz zor oldu ama ikinci de bayağı bayağı açıldım ki akşamüstü yayında:) Olaya girince daha ince detaylar da hatırlanıyor:)
SilHisseli Harikalar yaktı bizi. Biz fuarın ve dönemin en görkemli gazinolarından birinin sahnesinde izledik. Hayat enteresan, sonra askerde arkadaşlarımdan biri izmirli oldu, sonra askerlik bitince bir gün İzmir'e gittim ve o gazinonun patronu ile dolaylı ve enterasan bir kesişmemiz oldu. Bir gün yazarım bunu da:)