Dondurma Virtüözü

Bebeliğini bilirim denir ya, hah işte Bekir biz için o kategoriden bir çocuktur. Ele avuca sığmaz, şapkadan tavşan çıkarır, neşeli, yardımsever şahane bir adamdır. Komşu evin torunu, bizim de canımız ciğerimizdi ki hâlâ da öyledir. Misal ben işe yemek arası verdiğimde mutlaka ona uğrar, o sırada laf lafı açar, ben epey epey sonra çalışma masama döner, vakit tamam olunca işi kapatırım.

Çoğu zaman da yeniden rotayı Bekir'e doğru çizerim.

On parmağında on marifet sanırım onu en güzel ifade eden sözcük dizisidir. Bir udidir, Samsun Konservatuar Orkestrası'nda çalar, öğrenci yetiştirir; sonra kafasına bir eser, konservatuarın tadı kaçmıştır mesela, kayırmacılık girmiştir işin içine, anında eyvallahı çeker, gider gemilerde çalışır.

Tanımak şanstır ve iyi ki vardır.

Şu dolaptaki dondurmaların hepsini tek başına yapar, kimseyi istemez yanına. Müzikal etki altındaki ve renk renk dondurmaları bir yiyen bir daha yer.

Emeğinin karşılığını alıyor mu bilmem, sormam da çünkü bu umurunda bile değildir. O bir sanatçıdır. Bana yürüme mesafesinde olması şanstır. Öylesine bir uğrarım, saati falan unutur, berduşluğun tadını çıkarır, ohh be hayat ne güzelsin naraları atarım.

Çocuk haşarılıklarına bir girsem çıkamam, anlatsam dinleyenin karnına ağrılar girer. O benim askerlik anılarıma, tank kullanmış olmama, 12 Eylül döneminin perde arkasını anlatmama, gönül hikâyelerine bayılır; ben onun dağ başındaki nöbetlerine hikâyeler yazarım.

Bekir az bulunur, kalbi yardımsever, çok özel bir adamdır.

Ve bu yazı ve kullanılan fotoğraf ona da sürpriz olacaktır!