Sabah erkeni, salon penceremden denize bakarken, pencereye yanaşıyorum.
Olan bitenden haberim yok.
Önce durumu pek kavrayamıyorum. İki yetişkin serçe ve tüysüz bir mahlukat.
Yavaş yavaş zihnim kavramaya başlıyor durumu. Bir doğum anındayım, kesin.
Koşup fotoğraf makinemi alıyorum. Uygun bir açıda değilim, ışık dahil her şey alehimde. Bir kaç fotoğraf çekiyorum, beğenmediklerimi de elerim diye düşünüyorum. İşlemler sanırım çoktan başlamış.
Yan odanın pencere önünde iki kuş sürekli atak halindeler.
Kardeşleri olabilir mi diye düşünüyorum.
Çekilsem kesinlikle kardeşlerinin ve annelerinin yanına gelecekler diye düşünüyorum.
Anneye destek olansa, kesinlikle baba.
Dipdibeler baba olay yerini asla terk etmiyor ve anneye sağladığı destek muhteşem.
Diğer kardeşler merak içinde, engelleri benim. Biraz sabır diyorum, şefkatle de gülümsüyorum. Kendi kardeşlerimin doğumlarını hatırlıyorum. Güvercinlerin penceremize bıraktıklarını da... Yıllar sonra anlatılınca anlıyorum, masal yazdıklarını bizimkilerin. Sözde kuşların getirip de camımızın önüne bıraktıkları parmak çikolataları götürdükten yıllar sonra...Penceredeki yansımalar fotoğraf kalitesini düşürüyorlar, çift cam olmasıydılar keşke diyorum. Pencereyi açsam çok zarara sebep olacağımı biliyorum. Sevimli bir telaş içindeyim. Bir yandan onları izlemem bir yandan da markete gitmem gerekiyor...
Ve dönüşte ilk işim olay yeri, koşuyorum. İşlem tamamlanmış, her şey toparlanmış ve olay yeri tertemiz...
Ay ne tatlı bir an 😅 :)) Bayıldım. Ne güzel anlatmışsınız :)) Bence kendinize en uygun mesleği seçmişsiniz, böyle anları görebilmek ve dahası bunları anlatabilmek bence en önemli meziyetlerden... Ve sayenizde biz de "görüyoruz"
YanıtlaSil