Üzücü Bir The Day After*

 Öncesi


Hareketli gecenin sabahında normal saatimizde uyanıyoruz. Ranzalarımız yan yana. Her yerde beraberiz. Günlük bakımlarımızın ardından arabalarımıza geçip,  komutanlarımızı evlerinden alıp karargâh binasının önüne varıyoruz. Onlar binaya girdikten sonra  arabaları hemen karargâhın karşısındaki, sadece üstü kapalı ve makam araçlarına ait mini garaja park edip araç içinde sohbete başlıyoruz. Miss gibi çaylarımız da geldi. Olay mahallinde olmayan Cengiz ve Cemal'le akşamın geyiğini yapıyoruz.

O arada Yarbay'ın cipi giriş yapıyor ve binanın önünde duruyor.  Oysa nasıl olacaktıysa sabah bizden önce Komutan'la konuşacaktı! Bizim olduğumuz yere hiç bakmadan, hızla inip karargâhın kapısından giriyor. O girdikten sonra da şoförü cipi park edip bizim yanımıza geliyor. Akşamdan beri çok sinirli olduğundan söz ediyor. Muhtemel ki geceyi uykusuz geçiriyor. Aslında biz de üzgünüz. Gözü karayız eyvallah; kimseye, bedeli ne olursa olsun papuç bırakmıyoruz. Serde gençlik de var. Ama ne olursa olsun rütbeyi geçtik karşımızdaki yaşça bizden büyük, en azından saygıyı hak ediyor ve hiçbirimiz de saygısız çocuklar değiliz. Alttan alabilir miydik? Eğer bizden büyük olan bu kadar keskin ve emin bir ön yargı ile yaklaşmasa, kapıyı ufacık da olsa aralık bıraksa buralara varmayabilirdik. Subayların geneli bizi severdi, kimseye rütbesi ne olursa olsun saygısızlık etmezdik. Ama rütbesinin gücünü kullanacağını sananlara da asla papuç bırakmazdık. Elbette bu "pervasızlığı" -kısmen- bağlı olduğumuz insanların gücünden alıyorduk. Ama bu gücü bize dokunulmadığı sürece asla istismar etmiyorduk. Herkesle aramız iyiydi, gücünü üzerimizde test etmek isteyenler hariç.

Yarbayın dışarı nasıl çıkacağını aşağı yukarı biliyorduk. Hatta emindik. Çünkü bizi şikayet edeceği kişi belki de bu Tugay içinde bizi en iyi tanıyandı. Ve herkesten çok biz onlarla vakit geçiriyorduk. Şoförlerdik biz, en tepelerin makam şoförleri ve muhafızları! Bir sürü askeri ve stratejik konuşmaya, alınan karara tanık oluyorduk. Aslında ailelerinin birer ferdi gibiydik. Hepsini bizler taşıyorduk ve onlarla gerektiğinde sohbet ediyorduk. Bu da bizi diğer askerlerden farklı kılıyordu ama ne yazık ki bunu bazıları anlayamıyordu. Ve de keskin, hiyeyarşik ve düz asker mantığıyla bakınca normaldi bu. Bizler belki de oradaki subayların çoğundan daha özel, daha stratejik  bilgilere çok daha önceden, henüz onlara ulaşmadan tanıklık ediyorduk. Çünkü Komutan'la Kurmay Başkanı subaylar hakkındaki tüm meseleleri, kararları bazen arabada, bizim tanıklık anlarımızda konuşuyorlardı. Hakkımızda detaylı araştırmalar yapılmış ve seçilmiş adamlardık biz; üst kademelerde olmayan ve katı kuralları olan, rütbelerinin ve onun gücüne inanan disiplin aşığı bazı subayların anlayamadıkları belki de buydu. Bizden önceki şoförler, muhafızlar ve postalar gibi herkesle yalapşap bir ilişki içinde değildik ve mesafe koymayı çok iyi biliyorduk.

Bir süre sonra Yarbay'ın çıkacağı haberini getirdi bizim Posta. Şoförü koştu arabayı yanaştırdı kapı önüne. Bindi ve gitti. Giderken artık Orduevi'nden sorumlu değildi. Kendi mi istedi yoksa Komutan mı aldı sır. Merak da etmedik. Sadece üzüldük. Hem de çok! Kötü biri değildi ve disiplinli bir asker gibi davrandı aslında! Sıradan olmayan kaliteli bir adamdı ve farkındaydık. Bir özürü fazlasıyla hak ediyordu. Ne yazık ki artık hasım olduğumuz R.'nin bizle hesaplaşmasının tuzağına düştü ve bizim nasıl çocuklar olduğumuz konusunda hiçbir fikri yoktu. Bizim gibi tanıyamadığı ve anladığımız bir kurgunun gereği olarak telefon görüşmesi yaptığı, ardından cipini göndererek kaldığı otelden aldırdığı R.nin sanki olayın dışındaymış, bir dahli yokmuş gibi kurguladığı bizi harcatma oyununda yenik düştü. Tanımadığı bizi de genel disiplinin içindeki askerler gibi değerlendirdi. Oysa bizim ne çalışma saatlerimiz belliydi ne de günlük rutin askeri ritüeller içindeydik. Görev tanımımızı diğer sivil kişi makam şöförlerinden farklı kılan şey sadece üniformalarımız ve yattığımız koğuşlardı. Biz bizden önceki ekipten tümüyle farklı karakterlere sahip cin gibi, belli bir kültüre erişmiş, gözünü budaktan esirgemeyen ve bir o kadar da efendi çocuklardık. Bir benzer grubun askerlik tarihinde ve böylesi bir dönemde bir araya gelmemiş ve biz kadar organize olamamış olduğunu bile iddia edebilirim. Ve bizim komutanlarımız aradan yıllar yıllar dahi geçince, bizi unutmadılar. Yakınlarımızda bulundukları her zaman haber yolladılar ve bizi görmek istediler. Çünkü bu ülkenin nispeten yakın tarihli en özel döneminde silah arkadaşı olmanın yanı sıra sırdaştık da biz. Pratik zekâlarımız, iş bitiriciliğimiz ve ele avuca gelmez gençliğimizle sempati yaratan çocuklardık da aynı zamanda.

Günün sonunda mesai bitip de binbaşımla ev dönüş yolundayken öğrendim ki yeni Orduevi Müdürü benim patronum. Bir koltuk da iki karpuz taşıyacak-tık artık. O çok güzel bir adamdı ve Jean Paul Belmondo, Louis de Funés kupajıydı sanki.




*The Day After (Ertesi Gün) tüm zamanların spor dışı en çok izlenen televizyon filminin adıdır. Ve Vikipedi bilgisine göre 2009 yılına kadar hep zirvede kalmıştır.

Ya Operasyon Çekme Ya Da Çek Git

1.bölümü

Öncesi


Mesainin tamamlandığı bir akşam. Apo'yla sinemaya gitmeye karar veriyoruz. Sivilleri çekmeye gerek duymuyoruz çünkü  film sonrası yapacak başka bir şey yok. Ana caddeye indiğimizde ve yoldayken Süleyman'la kaşılaşıyoruz. Aynı bölüğün askerleriyiz ancak Süleyman dış görev olarak Merkez Komutanlığı'nda. İnzibat çavuşu kendisi ve nöbet akşamında: Diğer askerleri nöbet saatleri geldiğinde şehire dağıtacak nöbeti bitenleri de toplayacak, daha sonra da isterse nöbet noktalarını denetleyecek. Az önce gerekli yerleştirmeleri yapmış. Ayaküstü sohbette sinemaya gideceğimizi söylüyoruz. Nöbetçileri iki saatte bir değiştiriyor. Vakti var. O da sinemaya gelmeye karar veriyor.

Saat 20 civarı. Bedava girebiliriz ama bilet alıyoruz. İzliyoruz filmi; Jaws'lardan biri olabilir. Sonra çıkıyoruz. Onunla Orduevi'nin yokuşuna kadar yürüyor, yokuş başındaki taksi durağında şoförlerle çay içip sohbet ediyoruz.

Varınca Orduevi'ne doğrudan bizim sohbet ve içme mekânımız olan elektronik odasına çıkıyoruz. Burası aslında eskiden bir film makinesinin kurulu olduğu ve büyük salondaki perdede film seanslarının düzenlendiği ve sonradan bu işlevini terk eden, elektronik cihazların tamir edildiği ve aynı zamanda bizim takıldığımız bir alan. Küçük bir oda. Dış duvarda demir ayakların duvara sabitlendiği bir merdiveni var. Düz duvarı tırmanarak çıkıyoruz oraya. Bir yolgeçen hanı değil ve biz dışında kimse giremiyor. Elektronikçi de Selçuk. Bizim ekipten.

İçeri girdiğimizde görüyoruz ki bir köle var. Zafer. Bir cin o. Uyanık. Gönül telini titretenlerden. Anlıyoruz ki bir şarap açmış. Şişe ortada yok, muhtemelen bizim ayak seslerimiz saklatmış. Limonata bardağı ile götürmüş ki bardak tezgâhın üzerinde.

İçmeye niyetimiz yok ama şeytan her an dürtebilir. Gecenin bir vakti. Kuşlar bile uykuda.

O ara bir cip sesi duyuyoruz. Bu çok normal olmasa da anormal gelmiyor. Biraz sonra dış merdivenin altından konuşmalar, sonra da demire tırmanan ayak sesleri geliyor ve kapı çalınıyor. Açıyoruz, bizden birileri olduğunu düşünüyoruz ki büyük sürpriz!

Karşımızda Yarbay. Orduevi'nden sorumlu ve aslında Merkez Komutanı.

Anlıyoruz ki bu bir baskın.

Bize özel.

Topluca orada olacağımız düşünülmüş ve defterimizin suçüstü dürüleceği hesaplanmış. Süleyman onun adamı, şaşırıyor görünce ve soruyor. Süleyman nöbetçileri kontrole geldiğini söylüyor ki makul, lojmanlar ve çevresindeki nöbetleri inzibatlar tutuyor.

Baskınsa mükemmel. Aklımızın ucundan bile geçmeyecek bir başarı. Büyük bir organizasyon ve Orduevi'ndeki üst devre askerler dahil tüm düşmanlarımız elele vermiş, kesin. Anlık bir karar asla değil. Had bildirmeye yönelik özel operasyon!

Tezgâhın üzerindeki bardağı görüyor. Dibinde kalmış bir kırmızılık var. Yarbay sert ama Apo dik ve daha sert. Ayar oldu farkındayım. Zafer pozisyonu itibariyle en zayıf halka. O garson ve Orduevi'nin, dolayısı ile Yarbay'ın askeri. Biz rahatız. Hem içmedik hem de bağlı olduğumuz insanlar belli. Süleyman gerekçesi ile bizden ayrıştı ve dışarı çıktı.

Zafer zaten ilgi alanında değil Yarbay'ın, farkındayız. Av biziz; topluca ve bir alemde yakalanmamış olsak da ekibin iki sivri adamı elinde. Sessiz bir sürtüşme anındayız. Apo iyice gerildi ve burnundan soluyor. Yaka düğmesi açık. Uyarıldı.

Gerilim gittikçe artıyor. Öyle artıyor ki Yarbay, "Onbaşı... onbaşı, senin karşında Türk Ordusu'nun yarbayı var," demek zorunda hissediyor. O bize göre zayıf çünkü öfkesi dilinden taşıyor. Kontrolsüz... Apo sözün altında kalmıyor ve alttan almaya hiç niyeti yok. "Sizin de karşınızda Türk Ordusu'nun onbaşısı var," diyor.

Yarbay cevapsız ve hiç alışkın olmadığı bir direniş; dik, ölçülü ve serinkanlı bir karşı koyuşla yüzyüze.

Anlaşıldı ki odasına geçecek, ve bizi oraya istiyor.

İniyoruz. Aziz'e haber uçurulmuş, sonradan anlayacağımız üzere... Konuttaymış. Cemal'le Cengiz, uykuda ve koğuşta. Komutan evde. Yarbay elinde kesin kanıtlar olan güç kasılmasıyla masasına yerleşti.

Bana dönüyor, "Sen arabanla kaçıp kaçıp git," diyor. Daha fazla detay bildiğini ve sağlam satıldığımızı anlamamıza sebep oluyor her cümlesinde. "Arabanı nereye park ettiğini bilmiyorum sanma," diyor. Ben her şeyi biliyorum kül yutmam havasında. Düşmanlarımız biraraya gelip ekip olmuşlar ve bizi fena okumuşlar. Net. Ancak bunu çok aptalca yapmışlar ki şu an kimler olduğunu tek tek, isim isim anlamış durumdayız.

Diyorum ki "Benim saklamak derdim olsa zaten siz göremezdiniz ve araba olayını asla bilemezdiniz. Üstelik ben onu Tugay'ın içindeki otoparka bile bıraktım ve Kurmay Başkanı, araba hakkında benimle konuştu, hatta satar mısın diye takıldı; Komutanın da bundan haberdar olmaması sizce mümkün mü?"

Bu olayın sonrasında da meydan okurcasına, arabayı doğrudan orduevindeki subay lojmanlarının otoparkına bırakmaya başlıyorum.

Olay görünüşte kapsamlı bir operasyon ama arkasında asıl kimin olduğunu ve kimlerle işbirliği yapıldığını kolayca anlayabilmemiz şaşırtıcı değil. O kadar rahatız ki sorguyu çoktan eğlenceye çevirdik. Rahatlığımız ve verdiğimiz yanıtlar ve emin duruşumuz iyice geriyor onu. Biz tam anlamıyla öleceksek ölelim halindeyiz. O ise bükülmeyen tavrımız karşısında öfkeli ve kontrolünü kaybetmiş durumda. İçtiğimizin altını kalın kalın çiziyor sürekli ki içmedik. Bu konuda çok rahatız. Sesleniyor ve bardağı getirmelerini istiyor. Aziz'e haber uçmuş.

Bardak geliyor. Dibi kırmızı. Kokluyor. "Vişne... vişne suyu bu, bardak değiştirilmiş," diyor.  Bingo! Arkamızı her zaman toplayan adam, son silici Aziz, işi halletmiş. Küplere biniyor Yarbay ama yapabileceği hiçbir şey yok.

Şimdi daha hiddetli... ama çaresizlik içinde olduğu seziliyor. Tugaydaki askeri hastaneyi bağlatıyor. Nöbetçi doktorla konuşuyor. "Siz gelip alamazsanız ben bir ciple gönderirim," diyor. Alkol testi yaptıracak. Canımıza minnet, çünkü temiziz. Gerçekten içen olayın içine hiç dahil edilmedi çünkü satılan biziz ve stratejik akıl yerine öfkeye kapılan, baştan beri biz odaklı bir intikamın peşindeydi. Zafer bir hedef değildi.

Tam hatırlayamıyorum ama sanki hastaneyi aramadan önce bizi düz bir çizgide yürütüyor da... Evet evet... onu da yaptı. Sallanmadık. İçsek de sallanmazdık zaten.

Sonra hırsın kontrolsüzlüğündeki bir mantıkla "Şimdi sabah siz ilk iş olarak komutana Yarbay Orduevi'ne kadın getiriyor, dersiniz"  dedi ve ekledi "ama sabah sizden önce karargâhta ve odasında olacağım."

Çok korktuk!

Telefonu tekrar bağlatıyor hastaneye ve gerekirse ararım diyerek alkol testinden vazgeçiyor. Belki de gerçekten içmediğimizi anlıyor. R.'ye gerekli talimatları veriyor ve gidiyor.

Aziz saklandığı yerdeki şarapla geliyor.

Yüksek bar taburelerine oturmuyoruz. Takvimden bir yaprak kopuyor.

Limonata bardağında şarap köle işi.

O halde dolsun kadehler!

Çalsın savaş davulları.

Çınnn...

Ve çınnnnnnnnnnn...



Devam yazısı: Üzücü Bir The Day After.

Hayatım Bir Odaya Sıkışmış Gibi

Dün hep telefonla hallettiğim bir iş için kısa bir yolculuk yaptım. Detaylandırsam konunun ne olduğunu gülmekten ölürüm. Okuyanlar da ölür.

Gülmekten!

Aslında fazlasıyla hareketli hayatım, iş dışı keyiflerin peşini bıraktığım yok ki hep yazarım. Ama bir an fark ettim ki sanki her şey bir odaya sıkışmış ve onun içinde başlayıp bitiyor. Garip bir duygu, tüm bu aktif hayatın içinde sanki kocaman da bir boşluk var. Bazen bir rüyanın içinden hiç çıkamadığımı düşünüyorum. Tek başına bir hayatım var ve ben bu tek başına hayatın içinde bana biçilen rol çerçevesinde diğer rollerin her biriyle de temaslıyım. Bir robotik durumun içindeyim ve robotlar alemindeyim. Sanki? Hatta bunu daha ileri de taşıyabilirim. Taşımalıyım da... Gerçek bir hayat değil bu; senaryosu yazılıp elime verilmiş ama benim bilmeden oynadığım bir filmin içindeyim ve verilen rolü iyi ya da kötü oynadığımın da farkında değilim.

Ve bu rolü öyle bir gerçeklik algısı ile oynuyorum ki aslında, durumu bir yanımla bilsem de bilmezden gelip, kendimi kandırıyorum.

Normal benken ve dünya da normalkenki zamanlarda yaptığım çok şey bu yeni halin içinde de var. Ama sanki bunlar hibrit. Ben ne kadar gerçekmiş hissiyle yaşasam da önceki gün birden dank edince fark ettim ve dedim ki kendime:

"Yanılıyorsun."

"Bir düşün ya da beni dinle."

Sonra sordum:

"Bir boşluk duygun, gerçeklik dönemine göre bir sunilik hissin yok mu yaşadıklarında?"

Sonra yanıtlıyorum:

"Bir his aldım, bir an kendimi sanal karakter sandım bugün ama; sanırım bildiğimi de görmezden gelmek niyetim."

Diyorum!

Mesela bu hafta sonu, düşündüğüm her şeyi yaptım.

Bu ara  başka bir ben var içimde, tanımaya çalışıyorum. Bir kararda tereddüt ettiğinde, çoğu zaman vazgeçen benim tersime bu robotik şahıs bu ikilemlerin eylem yönünde baskın, ve ben vazgeçme tarafında olsam da hep, onun bu isyan tavrına uymak zorunda kalıyorum.

Kitabımla çıktım. Pastaneme gittim mesai sonrası, okudum, bir ıslak kek ve bir Triliçe yiyip şekersiz iki bardak çay içtim. Güzel yıldızların altından geçtim, sessiz sokaklarda yürüdüm. İskeleye uzadım ve eve döndüm. Ertesi öğlen sevdiğim bir lokantada hem lafladım hem keyfini çıkardım öğlenin ve yemeğimin.

Bir sonraki gün ki cumartesi, mesai yok. Sabah rutinleri sonrası uzandım, biraz kitap okudum. Çok keyifle ekmek kızarttım ve sanat eseri bir kahvaltı tabağı hazırladım. Uygun bir saatte evden çıktım, sahilde takıldım. Sonra yürüdüm ve bir önceki yazımdaki anları yaşadım, hoş kahve dükkânında. Fotoğraflarını çektim huzur veren denizin. Kumsalında yürüdüm tatlı bir rüzgârın.

Ertesi gün. Yani Pazar. Erkenden ve keyifle dünümün yazısını yazdım, bitirdim, kontrollerini yaptım. Sonra da akşam yayımlansın diye saatini ayarladım. Sonra da sırt çantama yeni bir kitap, gözlük, küçük fotoğraf makinesi, yağmurluk atarak ve sallana sallana Rock City'ye vardım. Ancak bu kez tedbirliydim ve saat 15'de başlayacak mutfak için daha 15 dakika vardı ve ben bir bankta oturup kitabımı açtım.

Önümde muhteşem bir deniz varken ve ağaçlar altındayken, beş bank ötemde de bir Abi Türk Sanat Müziği'nin hakkını, tıpkı çocukluk günlerimdeki tadıyla veriyordu. O beni mutlu ettiğine göre hakkını ödemek de boynumun borcuydu ki ona uğramadan geçmedim. Günün bu en -gerçek- insan halinin keyfi bir süre normalleştirse de beni. Allahtan uzun da sürmedi!

Süzüldüm Rock City'den içeri. Bir kişi vardı verandada. Bu kez köşe masaya oturdum. Yüzüm denizde. "Bir Tuborg filtresiz, lütfen," dedim. Bir de Orhan Baba istedim; muska böreğini çıkarttırmadım ve patates de koyun ama abartmayın ve fiyata ekleyin, dedim. Azıcık demiştim ama...

Keyifle mi yedim bilmiyorum. Ama geçen haftaki tadı almadığımı biliyorum.

Kitaba biraz göz attım.

Göz hizama gelip yüksek masanın yüksek taburesine oturan sarışına daha çok göz attım. Muhtemel ki aynı ruh halindeydik. Hiç âdetim olmamasına rağmen onu da fotoğraf karesine yine de flu aldım. Biraz hareketlerini izledim. Üşüyünce üzerine bir ince pardesü aldı ama giymedi. Omuzlarını açıkta bırakan, göbek üstü, bedeni saran siyah bir bluz ve aynı kumaştan bir pantolon giymişti. Sigarasını üst üste yaktı. İşte o zaman onun bizden olmadığını anladım ve gerçek duyguları olan gerçek bir insan diye sevindim. Birasının yanına patates istemişti ve birasını şişeden yudumluyordu ki o zaman daha da rahatladım. O da bizdendi. Arada bir telefonu ile ilgileniyor, çakmağı bir alıp bir bırakıyordu.

Sonra geçen haftanın aksine açık kısım dolmaya başladı ve doldu. Hep erkek ama. Sonra ablanın yanına bir abla daha geldi; o araçlıydı ve yanında bir de köpek vardı ve gerçek insandı çünkü araç kullanacağı için alkol almayıp, kahve içti. Onların iki arka masasına da bir çift geldi. Daha diğer masalarda kimse yokken bu iki kadının arka masasına konuşlanan kişiyi de adamdan saymadığım için onu kalabalığa ilave etmiyorum.

Bugün önümdeki alanın kalabalık olması bir fırsat oldu ben için ve onlara tek tek baktım. Dedim oğlum rahat ol. Biz artık makineyiz. Ruh şekillerimiz aynı. Mutluyu oynuyoruz.

O sıra biriyle konuşmak için yanıp tutuştuğumu görmezden geldim. Ve bu sorunu hallettim. Kendimle konuştum! Görüş alanı geniş bir ortamdayım ama sanki sınırlarım masamın ötesine geçmiyordu ve o yüzden de insanlara ulaşamıyordum. Dolayısıyla onlar da; ne aynı masayı paylaştıkları insana ne de bana ulaşamıyorlardı. Kendi başına bir müzik çalıyordu ki... O da ne?

Bir insan karışmış aramıza. Dışarıya müzik isteyebilen bir insan! Garson hemen bir hoparlör konuşlandırdı bahçeye.

Sonra ödememi yapıp ki ikinci birayı istemeden yürümeye başladım. Çok kalabalıktı ortalık. Herkes dışarıdaydı sanki! Ama sırtlarındaki odalarını yere koymuşlar da onun sınırlarını aşamıyorlarmış gibi bir curcuna.

Eve hemen dönmedim, doğu yönünde devam ettim. Fark ettim ki bir şey değişmedi. Kendimi eğlendirdim sandım ama sanırım öyle de değildi.

Dün işte, başta bahsettiğim "seyahati", bu yüzden yaptım. Yalnızlığa ortak aradım ama vardığım herkes yalnızdı. Lafladık, güldük ama bu da bir rüyaydı.

Oysa daha trene binmeden köşebaşı, bulvara bakan ve sevdiğim tarzda bir kafede, güzel bir masada enfes bir su böreği yiyip, çay içerek başlamıştım güne. Hatta neden daha önce buraya hiç girmedim demiş, bundan sonraları için listeme eklemiştim ki birazdan bu yazıyı bitirip, yayım saatini akşama ayarladıktan sonra oradayım.

Dönüş trenimde karşıma oturan çok tatlı bir öğrenci genç kızla, elimdeki kitap nedeniyle çok güzel laflamıştık üstelik.

Eve döndüğümde sırt çantamı boşaltıp asınca doğru yatak odama yürüdüm, az önce uğradığım marketten aldıklarımı mutfağa bırakmıştım. Döndüm ve içinden kolayı ve sandviç kekleri aldım ve doğrudan yeni yaşam alanıma, yatak odama sıkıştım. Uzandım boylu boyunca. Elime alınca, sabit telefonda bir asker arkadaşımı gördüm. Aradım, danıştıklarına detaylı yanıtlar  verdim, buluşma hayallerimizi konuştuk. Güzel de konuştuk. Bir an taa Alaçatı'da hissettim kendimi, sanki onun otelinin bir masasında bir şeyler içip laflıyorduk. Sonra kapattım ve yataktan çıkmadım. Laptopu dizlerime açtım. İş başı yaptım.

Bir karar verdim ilerleyen saatlerde: Şirketin  araçlarından biri o yöne gittiği gün ki -özellikle- hafta içi;  beni de hayatımın en iz bırakmış şehrine taşısın diyorum.

Bir eski konakta iki ya da üç gün için oda ayırtmak istiyorum.

Ve orada geçirdiğim iki ya da üç günümü; her gün oradan yazmayı hayal ediyorum.

Sıkıştığım bu odanın duvarlarını mutlaka yıkmak istiyorum.

Sinemaya da gideceğim, opera baleye de...



Merak ediyorum...

Yüzleşmek istiyorum.



Kendimle...





Sevgili Okul Arkadaşım'ın bağlantı yazısı için buradan lütfen.

Çerçeve, Geçiş Ve Övgü

Yine yazarını tanımadığım bir kitap. Beni onunla yaklaştıran neydi bilmiyorum. Yine içgüdüsel bir çekim belki. 2020'de kitaplığıma konuşlanmış. Arka kapağına göre önce The Paris Review'da dizi şeklinde yayımlanmış. Çerçeve. Pek çok ödüle aday gösterilmiş ve The New York Times Book Review tarafından 2015'in en iyi on kitabından biri seçilmiş. Bunları okuduysam dahi beni ırgalamadığı kesin. Çünkü hiçbir filmi sırf ödül aldığı için izlemediğim gibi hiçbir kitabı da aynı nedenle alıp okumam. Bakarken bana göz kırpmalı o, ve bir ateş yakmalı içimde...

Sadece bu.

Aşk gibi.

Yakmış ki almışım. Keyifli bir uçak yolcuğuna tanıklık etmişim ve Atina'ya inmişim. Güçlü bir kadın karakter imajı çiziyor anlatıcı. Biraz hayatımın ipleri benim elimde havasında ama bu tür kadınları tanıdığımı sanıyorum. O yüzden "Eyvallah abla," diyor ama için için de gülümsüyorum.

Keyifli Atina günleri, bir sürü karakter, ve edebiyat dünyasına hoş geldik. Tabii ki tavernaları boş geçmiyor, Atina sokaklarından geçip gecelere akıyor, insana ve kadına ve erkeğe dönük duygu ve düşünceler içinde edebi tatlar da yaşıyor, Yunan mezeleriyle ve uzoyla kendimizden geçiyoruz.

Edebiyat camiasına kulak misafiri oluyor, bu dünyayı biraz daha anlıyoruz.

 
Kitabın bir de sırrı var. Baş karakter, yani anlatıcı ki onun yazarımız Rachel Cusk olduğunu düşünmekteyiz. Tüm kitap boyunca tek bir yerde adıyla müşerref oluyoruz. Tabii ki gerçek adı değil. Aslında adı açıklamamda bir sakınca yok ama yine de açıklamayacağım. Bir sakınca yok çünkü daha sonraki iki kitabın arka kapağında ad deşifre ediliyor. Üstelik kitap hakkında okuduğum bir yazıda, yazıyı yazmış uyanık hanımefendi kül yutmaz karakterinin altını çizmek için bu ince nüansı deşifre etmişti ve ben bu yazıyı çok şükür ki sonradan okumuştum.

Çerçeve'den sonra 2021'de rafta yerini alan ikinci kitapla birlikte ufaktan bir yolculukla İngiltere'ye varıyoruz. Biraz kalacağız çünkü bir ev kiraladı yazar ve evin bayağı bir tadilata ihtiyacı var. Üçlemenin yeni çıkan ikinci kitabındayız artık, Geçiş. Üçüncü de rafta. Yazarımızın iç dünyasına biraz daha giriyoruz. O izin verdiği ölçüde tabii ki ama eğer kadınları birazcık tanıyorsak da hanımefendiyi kısmen çözüyoruz, üzerine varmaya gerek yok.

Ev ilginç, alt komşusu daha ilginç. Tadilatta çalışan ustalar ve tadilatı alan abi de hoş karakterler olarak, keyifli kılıyorlar okumayı. Bir zengin kadın var. Çok zengin, yaşlı ve... ve işte! Şehir dışında hoş bir mülke sahip ve oradaki bir yazarlar toplantısında konuğuz. Bir parti veriliyor ve biz de bir köşeden edebiyat dünyasının insanlarına göz atıyoruz. Dünyanın kapsamı geniş; herkes var üçlemede; eleştirmenler, çevirmenler, editörler, patronlar vesaire... Fakat ben Amanda'ya taktım. Yazardan dinledim. Kendisi de bir köşede başbaşa kaldığımızda anlattı, güzel sohbetti, onu sanırım iyi anladım. Vakti olsa ki ben vakit ayırmaya gönülden razıydım; bir barda bir akşam onla başbaşa bir sohbeti çok arzuladım, istedim. O da istedi ancak yazar 154 sayfada bitirdiği kitapta bize bu imkanı tanımadı. Bir ukde kaldı mı içimde? Kesinlikle hayır. Sadece bir kadın karaktere yönelik izlenimler edinmek, kitapta yüzeysel geçilen hislerine erişmek ve bunların tahminlerimle ne kadar örtüştüğünü öğrenmek, belki de bu yazıda, bakın ben kadınları ne kadar iyi tanıyorum havası atmak içindi bu arzum. Başkaca bir niyetim olmadığı gibi bir one night stand fikri asla değildi.

Dünse gün boyu dizimle uğraştım. Yine zorlamaya bağlı olarak bu kez sağ dizimde bir ağrı. Çok bükmezsem sorun yok. Tembele bağladım ve laptopumu yatağıma taşıdım. Dünyayı da yatağıma getirdim. Fakat sağlam bir kahvaltıyı ertelemedim ve keyfini çıkardım hazırladığım tabağın.

Üçüncü kitap Övgü elimde. Chris Rea dinliyorum. Gün boyu neredeyse... İlerleyen saatler için fikirlerim var. Yazar sonuçta bir kadın, övmek gerek diye düşünmüştüm zaten; ama bunu gözüme sokmasına gerek yoktu. Tabii ki ufak bir kasılma var yazarımızda, hakkıdır diyorum ve yakıştırıyorum da kendisine.

Yine Brexit bölgesindeyiz. Yine ilginç karakterler edebiyat dünyasından. Fakat bu yeni coğrafyaya uçarken yan koltukta oturan yolcu da ilginç.

Biraz daha kadınların dünyasına giriyoruz Övgü'de. Kulak kesiliyorum onların sohbetlerine. Düşüncelerim tazeleniyor. Bildiklerimin, kabul ettiklerimin ve bazı kadınlara yakıştırdıklarımın üzerinden geçiyoruz yazarla birlikte. Hiç müdahale etmiyorum; O saptamalarını karakterleri üzerinden çizerken, ben için için gülümsüyor ve onun bu bilmiş ve sevimli hallerinin tadını çıkarıyorum.

Aslında şu an dışardayım. Anlaşıldığı üzere Gloria Jean's Coffeese'deyim. Bu arada mozaik pastam bitiyor, iki saati bulmuşum yine. Kahvemin son yudumundayım. Ancak benim Hint-Avrupalım bugün yok.

Onun boşluğunu nedense hissetmedim. Çevirmen Lâle Akalın sayesinde öyle canlı bir okumaydı ki harfler ve sayfalar bile yok olmuştu. Yazar bu son kitabın bir kenarına iliştirmişti beni sanki. 

Sıkı gözlemler yaptım bu seyahatler ve tanıklıklar esnasında, beslendim. Bazı kanaatlerimi teyit ettim, kasıldım. Neredeyse kadınları bana sorun der bir ukalalığa tırmanıyordum ki kendimi çekip çıkardım. Arka kapağı kapattım ve yere indim. Erkeklerden söz etmeye gerek duymadım çünkü onlar zaten odun.

Sonra...

Biraz evvel istediğim yarım kupa kahvemin son yudumlarını akşamın ruhları dürtükleyen bu saatinde, büyük bir keyifle içtim.

Toparlandım ve ödeme için içeri geçtim ki muhteşem bir final!

Hint-Avrupalı, yüzyüze geleceğimiz bir noktada olmasa da orada.

Ödememi yaptım, teşekkür ettim ve çıktım dışarı.

Kumsala indim, fotoğraf çektim; bir yandan yürürken kıyısından denizin, günden aldığım tadın içinden bir kez daha geçtim.

Şu an bu yazıyı yazarken, bu sabahın erkenindeyim. Gün için planlarım var.

Havaysa planlarıma pek uygun. Yağmur hissi veren bir gri.

Gerçekleşirse düşündüklerim, çantamdaki yeni kitabımla yürüyeceğim ve Rock City'e varacağım.

O halde dünün güzelliği hatırına gelsin, Chris Rea'dan; en sevdiğim değil ama dün güne başladığım şarkısı.

Üst Güverte

 

* Ayakları yerden kesilmiş zeminsiz bir köpük üzerinde uçar adım yürüyen, biraz çekingen, biraz durumu çaktırmamaya çalışan, hayatının ilk buluşmasındaki deli kanlı çocuk gibiyim.

Oh ne âlâ, şimdi üst güvertenin deniz tarafında bir masadayız. Ne güzel gülüyor. Ne aydınlık bir kadın. Ve nasıl keyifli ve sıcak bir sohbet başlangıcı...

Niyetimiz biraydı!

O halde,

"İki bira lütfen."

Ve elbette bira eşlikçisi bir kaç yiyecek...

Çoktan sözlerimizde ve gözlerimizde yok olduk bile. Dur durak bilmeden konuşuyoruz. O'na bitiyorum. Anın tüm fotoğrafları aklıma kazınırken kalbim çoktaan O'na, hem de şırıl şırıl akıyor. Nasıl zengin bir sohbet, nasıl soluk soluğa ve benzerliklerimizle nasıl şaşırtıcı... Gece bitmesin istiyorum. Deniz serinliyor, hava ilkbahar gecesi tadında.

Sabaha varmaya gönülden razıyım.

Tefrika 4. Bölümden...

Gün Pazardı Ve Yolda Bir Adam Yürüyordu*

Üçlemeyi tamamlamaya kararlı Buraneros. Sabah erken uyandı yine. Bu kez eylemi değil de kitap üçlemenin son kitabını aldı eline, biraz okudu. Dün bir an gaza gelip karar verdiği ama içinden bir müdahale ile ve pek de kibar olmayan bir tavırla çüşşşlediği fikrini bugün hayata geçirmeyi düşünüyor.

Şimdi çalışma odasında. Meteoroloji gün için yağmur gösteriyor. Buraneros kendi tahminlerine daha çok güveniyor. Yıllardır burada ve Meteoroloji Bölge Müdürlüğü ile komşu. Çok insan tanıdı. Eskiler daha kafadardı. Kampüs alanında bir lokal vardı ve içki de içilebiliyordu ama O daha çocuktu.

Okula daha erken gitmesi gerektiği için babayı beklemiyor bu kurumun servisi ile gidiyordu.

Buraneros şu an pencereden dışarı bakıyor...

Gökyüzünü kolaçan ediyor...

Alaylı bir meteorolog O...

Yağmur izleri var! Ama bir şiddet içermiyor. "Yağmurluğu alırım, bir de polar," diyor.

Bir pazar keyfi mutlak görünüyor.

O ara bilgisayarını açıyor, son yazılarını okuyor, bloglarda bir tur atıyor. jaluzileri açmıştı zaten ve oturduğu yerden bir göz daha atıyor. Yağmur izi var günde ama bu renk her an değişebilir. Bundan emin. Çok kararlı; bugünün keyfini mutlak ve hayal ettiği gibi yaşayacak.

Biraz daha zaman geçiyor...

Gökyüzü göz kırpıyor...

Aramızda sır, diyor. Buraneros'a usulca fısıldıyor: Kesinlikle yok, diyor, bugün yağmur.

"Ama," diyor, "senin için; bu renk, yağmur fonlu bu güneş.

Al günü, çıkar keyfini.

Yakıştır!"

Buraneros dışa vurmasa, dile getirmese de bugün için sessiz saatlerde sessiz bir mekân, derinden bir müzik, manzara deniz, açıkta balıkçı tekneleri ve kendine özel bir zaman talebinde zaten.

Uygun saati düşünüyor.

Hatta son yazısını kendisi oradayken yayınlanmak üzere ayarlıyor; yazının son kısmına da okurlarına yönelik bir gönderme yerleştiriyor ve merak edenler olursa diye de mekândaki bir akşamına yönelik iki yıl önceki bir yazısının linkini bırakıyor.

Gelince de kaldırıyor...

Görünen o ki her şey yolunda. Buraneros'a düşense topu boş kaleye yuvarlamak..

Gönlüme Uymuşsa Asla Boş Geçmem

Şimdi sahilde...

İskelenin arkasında ve az açıkta üç gemi var.

Dün de oradaydılar. Çok kere niyetlenip, gitsem ve fotoğraflarını çeksem dedim ama erteledim. Bugün yine üşeniyor ve planımın peşi sıra sürükleniyorum. Keyifle yürüyorum. Polar gerektirmiyor hava. Günün rengi muhteşem. Çocuklar oyun parkında; bisiklet yolu canlı. Varıyorum Rock City'ye. Saat 13:30'u biraz geçmiş. Süzülüyorum dış kapıdan. Üzeri kapalı ama hayata açık verandaya geçiyorum. Tatlı bir loş ve kıvamında bir müzik. Benim için. Eminim. Bir an denize doğru ve aynı çizgide dizili son masayı düşünsem de onun içe doğru paralelinde bir grup var. Sohbet ediyorlar. O zaman onlara çapraz düşecek şu masa uygun.

Oradayım...

Sırtım gruba ve mekâna dönük.

Kendi ada'mı yarattım sanki.

Bandanalı genç adam geliyor. Menü önümde, bir göz atıyorum. Fikrimde musluktan akan fıçı bira var.

"Bir fıçı bira lütfen."

"Fıçı biram yok," diyor.

"O zaman Tuborg filtresiz lütfen, 50'lik," diyorum. Atıştırmalık istiyorum ki O, özür diliyor ve mutfağın üçte başladığının altını çiziyor.

Günü ıskalamaya hiiççç niyetim yok.

Kitabımı açıyorum. Genç adam masa başımda. Buzluktan çıkmış enfes bir bardak...

Açıyor buzzz gibi birayı, eğiyor bardağı ve usulca dolduruyor birayı. Teşekkür ediyorum.

Türkçe ve yabancı dilde bir seçki, tabii ki rock. Öyle güzel bir ses ayarında ve öyle güzel sıralı ki çalan şarkılar, bana sorsalardı üşenir, bu kadar güzel bir liste de yapamazdım.

Bira, müzik, ıssız mekân ve keyifli bir kitap!

Daha ne olsun!.

Çok mutluyum. Hayalim ötesinde bir andayım. Günün ruhları dürtükleyen saatlerine doğru yol alıyorum ve usulca içiyorum biramı..

İlerleyen dakikalarda çalışanlar teker teker işbaşı yapıyor. Ben kitapta kayboluyor. Arada gözümü ondan alıp uzak ufuklara bakıyor. Biramdan minik yudum alıyor. Yoldan gelip geçenlere bakıp, sonra kitabıma dönüyorum...

Arada bir saati de kontrol ediyorum... Mutfağı bekliyorum.

Günün hakkını vermeden asla!

Biram bitmek üzere. Saate bakıyorum. 15:16. İş başı yapan gençlerden salona bakana ve kaliteli genç adama işaret ediyorum. "Mutfak başladı mı?" diye soruyorum. Ohhh başlamış! Bu kişiden önce genç bir kadın içeri girmiş, açık alanı yürürken dikkatimi çekmiş ve onun nedense aşçı olacağını düşünmüştüm.

Enn Sevdiğim Kadın'la geldiğimiz, ama çoookkkk keyifli akşamda, O'nun tavsiyesiyle sigara böreklerini yemiş ve bayılmıştım. Özünde bugün, böreğe niyetli de gelmiştim; mutfak açık değil diye vazgeçmemiş ve sabretmiştim.

Menüyü istiyorum tekrar, aslında Müslüm Gürses tavuk ağırlıklı olması itibari ile biraz aklımı dürtse de... "Bir Orhan Gencebay, lütfen" diyorum. "Böreklerden birini çıkarıp yerine patates eklemek mümkün mü?" diye soruyorum. Elbette, diyor genç adam. Kısa sürede geliyorlar. Görüntü muhteşem. Biramı tazelermiymişim.

Elbette, elbette tazelerim, sonuçta tazelenmek için buradayım.

"Tuborg filtresiz, 50'lik lütfen.".

Önüme koyulan sepet muhteşem. Sigara böreğini önceden biliyorum. Patatesteki başarılarını da. Paçanga bir star havasında; imza istesem mi? Merak ettiklerimi sona bırakmak gibi bir huyum da var. Sigara böreği, patates şeklinde usulca başlıyorum. Biramı usulca içiyorum. Keyfi zamana yayıyorum. Enn Sevdiğim Kadın İstanbul'da. Dönüşünde bir gün... ama bu saatlerde bu kez... ve bu sakinlikteyken mekân, onunla takılmayı hayal ediyorum.

Bir yudum bira... Bir ısırık paçanga...

Gidip aşçıyı öpesim geliyor. Muh-te-şem.

Keyfim pek âlâ.

Günse gittikçe güzelleşiyor. Kitap çoktan çantada ve Buraneros an itibariyle başka bir sanatla meşgul. Sabırla, hissede hissede, hayatın bu anının keyfini çıkarıyor. Gözünün önünden bisikletleriyle, arabalarıyla, binbinlerle, motosikletlerle, yürüyerek insanlar geçiyor. Fonda rahatsızlık vermeyen bir tonda, asla kendini baskın kılmadan, anın tüm bu güzellikleriyle ortaklaşan ve iyi bir cihazdan çıktığı belli bir müzik çalıyor..

Son lokmalar ve son yudumlar... Ve artık eve gitme vakti. Ödememi yapıyor, teşekkür ediyor, sırt çantamı asıyor ve çıkıyorum dışarı. Önce yolu daha ileri doğru yürümeyi düşünüyorum ki orada başka hoş mekânlar var. İrish Pub ve tapas yapan, havası da öyle olan bir mekân, kahve dükkânları, burgerciler ve marina.

Sonra...

Dönüşü ve mesafeyi düşününce bundan vazgeçiyorum.

Üstelik markete de uğramam gerek.

Rock City'de iki sene önceki akşam, önü arkasıyla daha uzun bir yazı olarak tam da şurada.

*Başlığın Yolda Bir Adam Yürüyordu kısmı önceki yazıda bahsedilen bir kitabın adıdır. Ve Sevgili Zeugma tarafından başlık olarak yazıya uygun olduğunun belirtilmesi üzerine söz verildiği gibi bu devam yazısında kullanılmıştır.

Güneşi Uslu Cumartesileri Severim

Soğuk bir gün izleri vardı sabah. Çalışma odasına erken düştüm. Jaluziyi açtım. Görüş alanımda deniz.

Güne bakıyorum...

Bir yandan kargo bekliyorum ve bu anları çok seviyorum.

Kitaplarım gelecek.

Bir edebiyata taktım. O edebiyattan bulduklarımın hepsini aldım.

Hah, tam şu anda gün bir sinyal çaktı.

Usuldan gözlerime fısıldıyor. Planlarından vazgeçme, bugün havam güzel, diyor.

Göz kırpıyor, mesajı aldım, diyorum.

Banyoya atmam gerek kendimi. Mussano uyuyor. Kargoyu kaçırmaktan korkuyorum. Çünkü saat aralığının verilmediği ama kodun gönderildiği mesaj az önce düştü telefonuma.

Kahvaltıyı dışarıda yapmak ve o esnada elimdeki üçlemenin son kitabına başlamak istiyorum.

Şu kargo bir gelse!

Meçhulü beklemek vakit kaybı.

Sesleniyorum Mussano'ya, açıyorum kapısını.

"Kapı açık kalsın, ben banyoya giriyorum."

Kodu yazdırıyor, Sen teslim al, diyorum.

Giriyorum banyoya tam, zil ses veriyor. Çıkıyorum ve sesleniyorum.

Kapıdayım, diyor Mussano.

Bir ohh çekiyorum.

Her şey yolunda...

Traş sonrası çıkıyorum banyodan. Alıyorum koliyi, açıyorum. Tek kalmış olan kitabın biraz zedeli olduğunu görüyorum. Bir tepki oluşuyor ama sonra diyorum ki kıymetini bil. Bir daha basılır mı belli değil.

Çünkü Sevgili Leylak Dalı'nın önerdiği bir kitap var o ülke edebiyatından. O gün bugündür kitabın peşindeyim ama nafile.

Aslında tek bir tane, bir sahafta var. Fiyat... sıkı durun... 160 TL.

Beklerim, nasılsa basılır.

Bu arada ilerleyen saati de göz önüne alarak, kahvaltıyı öğle yemeğine çeviriyorum. İki mekânlı bir planım var!

Önce kitap okuma pastaneme gitsem, sonra da Gloria Jean's Coffees'de köşe masamda kahve içip kitaba devam etsem, diye düşünüyorum. Sonra çöplüğünden uzaklaşma esnafını kolla, diyor içsesim.

Bir lokanta var. Ara sokaklardan birinde. Kısa bir süre önce açılmıştı. Hoş gibi duruyordu ama fikrimi bir türlü buyur edemiyordu. Son bir haftadır, o sokaktan her geçtiğimde, yeniden açıldığını fark ediyor ve bir başka elin değdiğini de hissediyorum. O ise bana her geçişimde fısıldıyor. Aklım çelindi, kalbim ondan yana.

Biliyorum ama?

Sonuçta soruyorum kararıma.

Anlıyorum ki kararım net. Banaysa uymak düşer. Dışarıdaki şirin menü tahtasını okuyorum. İçeri bir göz atıyorum. Tümüyle cam ve açılır ön cephesinden içeri süzülüyorum. Çok şirin. İlk masaya oturdum; görüş alanım sokak, maskem çantaya.

Hoş bir genç kadın.

Güleryüzlü.

Sordum, devralmış.

Bir mercimek çorbası ve tavuklu pilav lütfen, diyorum. Sonra da afiyetle yiyorum.

Tabii ki sohbet ettim?

Oradan çıkıyor, aynı sokağın devamındaki, yakın zaman önce açılan, beğendiğim ama henüz içini bilmediğim kahvecinin önünden geçiyor, çocukluğumu bilen ara sokakların kocaman bir keyifle tadını çıkarıp, sahilden dönerek gelmeye karar veriyorum.

Bizim buraları çok seviyorum.

Hiç fotoğraf çekmiyorum. Hatta duvarlarda grafitiler olan ve denize çıkan dar bir sokağın fotoğrafını bloga koysam ve başka bir coğrafya düşündürtme ihtimalinden dolayı "Neresi burası?" diye sorsam diye bile düşünmeme rağmen yapmıyorum. Sahile ulaşınca sağa, doğu yönüne kıvrılıyor, bir süre sonra tekrar bir ara sokağı giriyor, o yol üzerinden de Holmes'a ulaşıyorum.

Dış ve şirin masalarda oturacağım kesin. Kitabım çantamda. Şimdi içerdeyim. Sessizlik!

Okuma bölümü solda. Koca kitaplığın önündeyim. Kitap okuyanlar, bilgisayarlarıyla meşgul olanların arasındayım ve sessizliğin muhteşem huzuruyla kitaplara göz atıyorum.

Şimdi de beni daha çok ilgilendiren pasta ve tatlı ve kahve reyonunun önündeyim. Sorduğum cheesecake'in sosundan kalmamış. San Sebastian öneriyor genç adam. Bir Amerikano demiştim, yola çıkarken... Önerimi kabul ediyor, genç adama iletiyor ve dışarıda olacağımı söylüyorum.

Kitabıma devam ederken geliyor kahvem ve San Sebastian'ım. Kahvenin sıcak olacağını düşünerek biraz bekletiyorum. Sonra ilk yudum.

Kahve ile ilgili soru işaretlerim var. Sebastian'ı çok beğendim. Detay yazmıyorum çünkü bu iki şirin mekâna tekrar gelmeyi düşünüyor ve ikisinden de izin alarak daha çok fotoğraf çekmeyi ve onlara özel bir yazı yazmayı düşünüyorum.

Uzunca kalıyorum, milyon kere geçtiğim sokağa bu kez dışarıdan biri gibi bakıyorum. Son yudum, son Sebastian'ın ardından kitabı, gözlüğü çantaya atıyorum.

Bu keyifler üzerine şu Buraneros kul bu kez uzun sahilin batı yönünü yol belleyip yürüyor.

Arada durup coşkun dalgalarla laflıyor. Fotoğraf makinesi mutlu, çünkü artık iş onda. Bazen geniş ve yemyeşil kaldırımdan ayrılıp denize sıfır betonların üzerindeki banklarda oturuyor.

Rock City'yi geçtikten biraz sonra... Bir an Rock City'de bira içip bir şeyler atıştırmayı düşünüyor ama içinden bir müdahale bu düşünceye edepsizce "Çüüşşş!" diyor.

Tavır biraz ağır olsa da hak veriyor.

Çünkü sakin düşününce bunun iş olsun diye yapılacak boşboğaz bir şımarıklık olduğunu kabul ediyor.



Gün artık Pazar ve Rock City için buradan lütfen.

Sonuçta Bir Pazar Günü

Uyanıyorum. Kalın perdelerim kapalı. Kenar ucundan bir renk, afacan bir çocuk gibi sızmış. Oyuna çağırıyor beni. Binada ve dışarıda uyku sessizliği. Damlalıktan odaya sızan en ufak bir tıkırtı yok. Bütün yaşam uykuda. Bu  sızıntı sanki bana...

Alıyorum fotoğraf makinemi. Yatak odamın balkonundayım. Uca yürümeliyim diye düşünürken kapılıp gitmişim uca. Oradayım. Telaşlıyım. Ağaçların ardındayken başlıyorum. Onun da benim de acelemiz yok aslında. Ahhh o sabahın tatlı esintisi... Sonra yeniden yatağın sıcağına.

Güne müjde sanki.

Saat dokuza doğru çıkıyorum evden. Kuzenler ve eşleri de burada; İstanbul'dan ve Pertek'den geldiler. Pertek'den gelenler de aslında İstanbul'dan. Ama çağın şansı, nereden istersen çalışmaya olanak veriyor.  Uzat uzatabildiğin kadar sevdiğin, çocukluğunun yoğrulduğu topraklarda olmayı.

Pide yaptırmaya gidecek kardeş, bir saat sonra falan. İçler hazırlandı. Halam da burada. Benim fikrimse önceden.  Sevgili Zeugma'nın yazısıyla tetiklenip başlayan süreçte yazdığım Sıcak Böreğin Dayanılmaz Hafifliği başlıklı yazıda kurduğum bir cümleye dair.

Belki de son bir şans!

"Geri dönüp bizim bahçe tellerini aşıp eve doğru yürürken, onların ilk lojmanlarını geçtiğimdeki boşlukta onu beni beklerken görüyordum. Sadece gülüyorduk. Bir sonraki aralıkta bir kez daha... Sonra bir kez daha..." demiştim o yazının bir bölümünde.

Sabah uyandığımdaysa aklım dürtmüştü beni. Bir hatırlatma yapmış ve demişti ki "Hatırla burası ihaleye çıkmıştı ve Kütahya Porselen grubu otel yapmak için almıştı burayı. Otelin mimarisi ile ilgili dev fotoğrafını  bile yerleştirmişlerdi. Usulsüzlük nedeniyle iptal edilmişti ihale. Sonra bir ahhh çekmemek için... istersen!"

Haklıydı.

İlk olarak onların evinin olduğu sondan bir önceki aralığı çektim. O zaman bu yol yoktu. Duvarlardaki yeşil de kiremite yakındı. Evi geçtikten sonraki son gülüşme noktasını ve onun bir kaç adım geri dönerek lojmana girdiği aralığı çektim sonra. İlk beklediği ve ben oraya gelince gülüştüğümüz aralığı, en son da deniz kıyısından gelip önünde vedalaştığımız ve bir süre ardından baktığım, onun dönüp güldüğü girişi ve yolu çektim. Yani sondan başa gittim aslında.

Tüm bunlardan önce bizim sokaktan henüz çıkmamışken kuzenlerin erkek olanları ile karşılaştım. Yürüyüşten geliyorlardı. Ayaküstü lafladık ve ben sırt çantam, kitabım ve planımla devam ettim.

Nasıl bir sabahsa ben için, pideden bile vazgeçtim.

Bir an İskele Kafe sakinken denizin ortasında otursam, bir fincan çay söylesem, bir de tost diye düşündüm. Ve dibine kadar yürüdüm. Hava kapattı ve çok esiyordu. Bir süre bir balıkçının yanında dikildim ve denizi seyretttim. Sonra karasızlığıma son verip okuma pastaneme gittim; kitabımı çıkarıp masaya koydum, içeri geçip iki farklı börek ve bir derotlu poğaça seçtim.

Ve çay. Sonra bir çay daha...

Sonra bulvarı geçtim ve sahile doğru ara sokaktan inerken tam... Kahve Dünyası'na daldım.

"Üç top dondurma lütfen."

"Vanilyalı, kahveli ve bal bademli lütfen."

Tabii ki keyfini çıkardım. Sonra kitap okuma noktalarımdan birine doğru biraz da umutsuzca yürümeye başladım.

Görüş alanıma girdiğinde ise sevinçten zıpladım. Üç banklı yerde sadece bir kişi vardı ve denize en uzak olandaydı.

En yakın olan ve diğeri boştu.

Hızlandım.

Çünkü kıyıda fotoğraf çeken bir çift vardı.

Önce yaz yorgunu cankurtaran kulesi ile limanla vedalaşmış gemilerin hali etkildi beni ve çekmeden duramadım.

Gözüm bir yandan çiftte ama!


Bir kaç poz daha çekebilecek vaktim var, diye düşündüm.

Kimselere kaptırmadım ve denize en yakın banktayım.

Sırt çantamı ona bırakıp, denizin görünen alanı daha fazla ışıklanmadan telaşla peş peşe fotoğrafını çekiyorum

Artık kitabımla başbaşa kalabilirim ki bu da bir başka üçlemenin; yazarın ana karakter olduğu enfes bir üçlemenin ikinci kitabı.

Oysa ilk kitabı yine bir üçleme olduğunu bilmeden almıştım ve yolumuz Yunanistan ve Atina'ya çıkmıştı. Yine meslek icabı bir varıştı ve akıp gitmişti. Şu anki kitapta İngiltere'deyiz. Yine edebiyat dünyası, toplantılar ve ilginç karakterle ve tanışmalarla ve yazın dünyasından ruh halleri çeşitli insanlarla bir aradayım. Sadece onlar yok, ev tadilatta, farklı ülkelerden ustalar çalışıyor. Bir alt komşu var ki huysuz. Ayrıca Amanda ile tanışmış olmak hoş.

Son kitapta yolumuz nereye çıkacak bilmiyorum. An itibari ile merak da etmiyorum. O yerinde huzurla sırasını bekliyor.

Kitabı bırakmaya niyetli değilim gibi. Aslında birazdan toparlansam iyi olacak çünkü bina halkı ve kuzenlerle sohbet beni bekliyor.

Üstelik akşama nişanımız var.

Kuzenlerle birlikte gelen bir kişi daha var ki bana büyük sürpriz. Nezaket Teyze. Sümer Teyzenin ablası. Pertek'ten... Ve o da tüm aile büyüklerimiz gibi Mercimek asıllı. Zılgıtları ve oyunları ile havuz başındaki nişanın yıldızı olacağından, şehir sosyetesini şöyle bir sallayacağındansa henüz haberimiz yok.

Biz erkek tarafıyız, çok kere adamlar harbiden çok yakışıklı dediğim ve yaşları birbirine yakın üç sırıklardan iki numaraya, dolayısıyla geniş ailemize bir kız katıyoruz.

Ama önce bağdan yeni toplanmış, uzun bir yoldan gelmiş çıtır çıtır Öküzgözü üzümlerimi ve Pertek tulum peynirlerimi dolaba koymam gerek.

Badem içli ve sade pestillerimle, dut kurularımı da daha kuru bir dolaba taşımalıyım.

Hımmmmm babannemin sandığı bende, hem üzerinde televizyon var!

İyi fikir!



Üçlemenin 2. yazısı Güneşi Uslu Cumartesileri Severim.