O....Çocukları Filmi Üzerine Kopan Kıyamet Üzerine, Ben de Kopmuşum...

Sanki, bu ülkede yıllardır insanlar bir birlerine öfkelendiklerinde erkek bile olsalar, davranışı aşağılamak için ''orospu karı gibi konuşma''; öfkelendikleri birine, ''orospu çocuğu'' dememişler gibi!..

Sanki bu ülkede, genelevlerde vesikalanmış kadınlar; devletin, varlığını toplumsal düzeni sağlamak adına resmileştirdiği genelevler yokmuş gibi!..

Oralardan ve o kadınların sırtından kazanç elde edenler vergi rekortmeni olup devletten madalyalar almamış gibi!..

Bu kadınların kendi berbat ve çirkef hayatlarının dışına taşımak istedikleri, büyüsün düzgün adam olsun diye çabaladıkları çocukları yokmuş gibi!..

Onların da, her anne kadar duyarlılıkları olamazmış gibi!..

Devletin vesikalandırdığı bu kadınların hayatları boyunca, o damgalı evraktan kurtulamayacağını bilmezmiş gibi!..

O evrak, yenilmiş o damga, onların çocuklarının eğitim hayatları boyunca askeri ve polis okulları benzeri yerlerde okumalarına ve bir takım kurumlarda görev almalarına engel değilmiş gibi!..

Okusalar bile farkedildiğinde başlarına gelenleri, duygusal çöküşleri, mahalle baskılarını bilmezmiş gibi!..

Gibi, gibi, gibi yapan ve aşağılayan bir yönetim erkine, ve bizim gibi ''namuslu insanlara'' alın işte demektir bu film.

Ve siz değerli sinemaseverler de, hayatın her kesiminde ağıza pelesenk olmuş bu küfüre: Sanki bugüne kadar sokaklarda çan çan söylenmemiş de, sanki ilk kez göz önüne geliyormuş gibi ahlakçı kesilmenizin niyesini bir oturun düşünün...

Sokakta, maçlarda, orada burada söylendiğinde, bir kesimi aşağıladığını düşünüp kimseye müdahale ettiniz mi? Bir sorun kendinize!

Bu ülkede ''Vesikalı Yarim'' diye de bir film çevrildi ve niye ses çıkmadı sanıyorsunuz? Çünkü insanlar daha naifti. Birbirlerini klişeler üzerinden parçalamıyorlardı. Sözcüğe yükledikleri anlam daha farklı idi, henüz kirletilmemişti.

Bu film, o adı özellikle kullandı ve bence de çok doğru yaptı. Bu sözün gerçek sahiplerinin kim olduğunu görün diye, tartışılsın ve anlaşılsın diye, o evlatların kendi seçmedikleri hayatları doğruya yol alsın diye!

Ve bizler bir sözcüğü anlamlandırıp, onun ahlakını sorgulayıp yanlış algımızın peşinden koşup birbirimizi yiyeceğimize; o duyarlılığımızı, bu insanları farketmeye, onları kurtarmak için çaba göstermeye kullanalım diye!

Bu ülkede birisi, ilk defa, itilmiş yok sayılmış toplumun her kesimi tarafından aşağılanmış ''orospu'' diye nitelenmişlere sahip çıkıp, kelimeyi kadını aşağılayıcı niteleyen bir kastedişle değil de; ''ey bu ülkenin yöneticileri, ey insanlar sizin damga vurup orospu diye aşağıladığınız hayat bu!'' demiş, gözlere sokmaya çalışmış ...

Eğer bir söz üzerine bu kadar toplumu düşünen bir duyarlılıkla ahlakçı bakıyorsanız; o zaman, bu duyarlılığı sivil toplum örgütlerinde görev alarak, o hayatları düzeltmek için kullanın arkadaşlar!..

Eğer derdimiz film üzerineyse de, isminden önce film bu saydıklarımı yapmış mı yapamamış mı bunu sorgulayalım lütfen... Ve hayatın içine bakın arkadaşlar! Lütfen klişelere sarılmadan bir düşünün!..

Ve sadece bir ''O''harfine bakıp henüz izlemediğiniz bir filmin adındaki ''O'' harfini orospu diye anlamlandıran ve insanlarla kapışma düzeyinde tartışan da sizsiniz. Bunun anlamını da isterseniz bir düşünün!

Demişim...

Yazarın notu:Bunca bağırıp çağıran ben henüz filmi izlemiş değilim:)) Ve bu yazıyı ilk yayınladığım yerde(ki bir sinema sitesinde) orospu sözcüğünü kullan(a)mamıştım. Oysa çok sevdiğim ve benim gözümde tüm algıların ötesinde bir insan figürünü simgeleyen sevimli bir sözcüktür. Bunu da akıp giden zaman bir not olarak düşeyim:)

Zeytinler Sahiplerini Buluyor;Kura Yok Çekiliş Yok!..Her Sene Olduğu Gibi,Kapanın Elinde Kalıyor:))

Bugün, kasım sonu aralık başı dallarından ellerimizle meyvalarını topladığımız iki sevgili zeytin ağacının, buraneros ellerinden ve beş aylık bir dinlendirmeyle yenilebilir hale getirilmiş ürünlerinin hizmete sunum günüydü. Biz ilk tadımın keyfini,markanın sahibiyle sabah kahvaltısında çıkardık. Gün itibariyle sınırlı sayıdaki ürünlerimizi sevgili dostlar ve aile efradı için kavanozlayıp, etiketleyip raflara yerleştirdik. Start verilmiştir. Ki, iki kavanoz gün içinde kokuyu alıp mangal keyfi yaşatanlarca kapılmıştır. Her senenin bilinen bir gerçeği vardır ki, yetişen alır;yetişemeyen dona kalır. Lütfen bir birimizi çiğnemeyip çocuklara ve hamilelere öncelik tanıyalım.:)) Ilık rüzgarların estiği yüksek dağlarda mutlulukla büyütülmüş çileklerden daha toplandıkları gün yapılan reçellere de bir ay var. Onlar için de sıra kaydına başlanmıştır, bilginize:)) Sonra bize niye yok dememek için,bugünün işini yarına bırakma... Kendinibilir Kişiye Not: Hiç bir şekilde rüşvet ve torpil işlemez; yeltenip de seneye kafadan devre dışı kalmayalım:)) Tırtıl üzerinden hiç gelmeyelim, yemezler:)) Bilgi:Etiketlerdeki kimin yaptığına vurgu yapan cümle etiketler evvel zaman önceden olduğu için öyledir.:)) Tarihe yanlış bilgi düşüp, gelecekteki araştırmacalara sorun ve bir tartışma konusu yaratmış olmayalım:) Foto: Marka sahibi ve bereketli zeytin ağaçlarından biri...

EUROVİSİON FİNALİNİN SONUCUNU BEKLERKEN NEFES NEFESE… NEFES ALMAKTA GÜÇLÜK ÇEKEN EMEKÇİLERE ÖZÜR YAZIMDIR…

Bugün karşımdaki 10 kişiden 8’i işsizdi. Ve işsizim derken sanki topluma ve karşısındaki herkese karşı bir suç işlermişçesine utana sıkıla bu çaresizliklerini dillendirmekteydiler. Bu kişilerden iki tanesi Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın “ kurtarın” talimatına istinaden kredilendirilen işletmelerinden birinden aylardır maaş alamayanlardandı. Şirketi kurtarmak için bir yerlerden hatırı sayılır miktarlarda paralar aktarılmıştı. Ama aktarılan paralarla ne işçilerin aylardır ödenmeyen maaşları ödenmişti ne de şirketin tekrar işler hale getirilmesi sağlanmıştı. Gözlerindeki yaşları zor zapt eden, omuzlarındaki acımasız yük yüzünden çareyi antidepresanlarda bulmuş emekçinin sessiz çığlıklarını birilerine duyurmak istercesine; “çocuklarınızın karşısında onların ihtiyaçlarını karşılayamayan, onu kazandığı üniversiteye gönderemeyen bir baba olmak nedir bilir misiniz, anlayabilir misiniz?” deyişinde çığlık çığlığa bağıran onca ses vardı ki! İşletmeye sunulan bu imtiyaz karşısında patronlar aylardır maaşlarını ödemedikleri işçilere “helalleşelim ve yolumuza devam edelim” demişlerdi. Ama helalleşip de yola devam etmek o kadar kolay mıydı? Helalleşmeleri gereken o işçilerin eşleri, çocukları aylardır çektikleri sıkıntıların, çaresizliklerin hesabını kime soracaklardı peki? Yarattıkları tahribatların zerrece farkında olmayan ve kapitalist sistemin uşaklığında kusur etmeyen hükümet politikalarının ya helalleşelim ya da hesabımı öbür tarafta veririm gibi laflar etmesi bilindik argümanlardan değil mi artık? Peki bugün kazandığı üniversiteye babasının işsizliği yada emeğini ortaya koyup da karşılığını alamadığı için gidemeyen gençler hesaplarını kime soracak ya da kimle helalleşecek bir bileniniz var mı?

Onlar utana sıkıla işsizliklerini söylerken ben de karşılarında bir işi olan ancak onları zerrece kucaklayamayan, yaralarına merhem olamayan insan olarak onlar kadar mahcuptum aslında… Birisi yüreğinden akan yaşları gözlerine biriktirerek kan ağlıyordu sorduğum sorulara cevap vermeye çalışırken… Bir diğeri umudunu bir yerlerde bırakmış ve artık geleceğe dair beklentilerde bulunmaz olmuştu. Onlara sorduğum soruların hançerle ve binlerce öfkeyle kuşatılmış şeklini sormam gerekenler başkalarıydı aslında! Ve ben soruları soramadığım yerlere inat her sorduğum soruda acımasız hançerlerce hançerlendim verilen cevapları duydukça… Yüreğim kanadı, bildiğim ve bilmediğim her şey yağmalandı…

Ben bugün karşımdaki çaresizlere çare olamamanın çaresizliğinde derbeder olurken, televizyonda birden karşıma çıkan Eurovision Şarkı Yarışmasının yarı final elemelerine takıldı gözüm… Zerrece bir heyecan duymazken ülkelerin ya komşularına ya da çıkarlarına oy verdikleri Eurovision Şarkı Yarışmasına, ki bu durumda her ne kadar İngilizce olsa da sözleri güzel şarkısıyla bizi temsil eden Hadise vardı karşımızda...Ama buna rağmen içinde bulunduğumuz hadiselerin vahametinin çırpınışlarındaydı yüreğim…

Sonuçta Hadise finale kaldı ve Türkiye’nin şanına yakışır bir başarıydı!!! Peki Hadise finale kaldı eyvallah da, “işsizlikleri yüzünden” yürekleri ile birlikte gözleri de kan ağlayan bunca işsiz ve onların eşleri ile çocukları hangi final arası elendiler bu ülkenin yüreğinden?

Selamsız Bandosu...

Sinemamızın, mizahın gücünü doğru kullanmak anlamında en güzel filmlerinden biridir benim için... Özellikle; sinemanın,genel anlamda sanatın, amacına uygunluk işlevini oldukça iyi yerine getirebilen; komik olmakla övünen popüler bir çok filmi, sinemasal nitelikleri açısından mizah diye tanımlayıp nerdeyse oscarlık payelendirmelerle yukarılara taşıyanların: Gerçek anlamda mizahın ve genel anlamda da mizahın işlevinin ne olduğunu kıyaslayabilmeleri açısından izlemelerinde fazlaca yarar olduğunu düşündüğüm bir örnektir, Selamsız Bandosu...

Yapımızda varolan ve süregiden bir çelişkinin eleştirisi noktasında, görevini başarıyla yapan film: İktidarlara taşınma arzuları esnasında, varlıklarına ihtiyaç duyduklarında velinimet sayıp, sıkmadık el öpmedik yanak bırakmayanların; o güce ulaştıklarında, aynı halka nasıl da yabancılaşıp değersiz sayarak aşağılayabildiklerinin samimiyetsizliği ile; devletini, sorunlarını çözecek, yanağını okşayacak, derdine çare bir baba gibi gören, onu ağırlamak adına herzaman duygularıyla seferber olup meydanlar dolduran halkın samimiyetini çarpıştıran; politik beklentilerle, ihtiyaçlarının beklentileri içindeki toplumun iki kesimi arasındaki ilişkilerin (çıkarsal) çelişkilerini sergileyen; yapımızda sürekli var olan bütün bu gerçeklikleri: İyi oyunculuklar ve samimi bir dille ortaya koyan, Türk Sineması'nın son derece naif, yüzakı, sımsıcak filmlerden biridir .

Ben hiç bıkmadan ve her seferinde, aynı keyifle izliyorum. Çünkü filmde ortaya koyulan yapı: ''Ananı da al git,''diyenlerle, yaptıkları görkemli binaların kaptan köşklerinde oturup üstelik kendilerini solda sanan siyasetsizliklerinin faturasını (''cahil''!!!)halka kesenlerin, halktan kopuk iktidar savaşlarının söylemleri ve tavırlarıyla sürekli güncelleniyor; bu yüzden de film hiç eskimiyor.

Özgürlüğün Tadı

*..........
bak sana hayalin yararları ile ilgili bir şey anlatacağım...
cezaevi ortamını ve mahkumların ruh hallerini çok iyi bilirim;
orada yaşadığım,
onların ruh halleriyle bakınca
kafama,
kalbime,
kazınmış...
aslında son derece basit bir cümlenin
orada, nasıl bir dünya yarattığını hissettiğim bir günden söz edim.

Kayseri'li öğretmen bir kız vardı,
siyasi suçlu
ona gelen bir mektubu okudum
o gün ifade için orada olan savcılara eşlik ediyordum...
çünkü mektuplar kontrol edilmek zorundaydı
ben oraya ait değildim ama bu işi yapanlar arkadaşımdı..
kız kardeşinden geliyordu
sadece şu basit cümle bile
ne kadar anlam yüklenmişti
abla buralara bahar geldi, o bana masallar anlattığın suyun yanındaki kayısı çiçek açtı
bunun, mektubu alanın dünyasında açtığı çiçekleri düşünebiliyor musun
bunu hayal et.. *

*Kelebekle; doğru, gerçek, hayal üzerine bir msn konuşmasından...
Fotoğraf, şahane bir mürdüm eriğidir. Kayısı elimizde yok da:)

Yemekteyiz...Fırında Makarna Kesin, Diğerleri Sürpriz!...

Saat akşam üstüne yakın ve günlerden hafta sonu. Yan yoldan bahçeye doğru kıvrıldığımda, köpeklerin en gevezesi Fadik ortalığı yıkıyordu. Onun dünyanın öbür ucundan yönünü bize çevirmiş insanın kokusunu alıp havlamaya başladığını göz önünde tutarsanız. Telaşlanmadım. Tam duvarın dibinden dönüp evin girişine doğru ilerlerken, bizim Bitsy'ye göz attım; sesi çıkmıyor ama telaşı göze çarpıyordu. Kuyruğun hareketine bakıldığında durumun anlattığı şuydu, evin civarında biri var. Bu tehlikeli değil hoş biri. Kadın olma olasılığı da yüksek ve hatta şahane bir kadın olma olasılığı kesin.

Arabayı evin giriş kapısına yakın bir yerde durdurduğumda kargo pantolonlu, beyaz plastik sandalyelerden birini ön bahçenin papatyalar dolu bölgesinde nar ağacının altına çekip çantasından çıkardığı kitabı okuyan ve üstelik bunu gözüne taktığı şık güneş gözlükleriyle yüzünü güneşe dönmüş bir halde yapan kadını gördüm ki güneşin batıya yöneldiği bir saate denk de geldiği için, tüm papatyaların da o tarafa yöneldiği o anda, güneşin kahırlara bürünmüş halini de fark ettim. Çatladı çatlayacak haldeki güneşin bana isyanı: '' Çekin o şahaneyi oradan kıskanıyorum''du. Kadına dikkatli baktığımda ilk kez gördüğüm biri olduğunu hemen söyledi hafıza kartım. İlk kez gördüğüm ama ilk kez görüyormuş hissi almadığım ve hatta oldukça da iyi tanıdığımı düşündüğüm kadının kim olduğunu anlamama bir kaç saniye yetti.

Arabanın kapısını kapatmamla yüzünü benden tarafa dönüp gülümseyen kadın; ona doğru, merakımı çözmeye meyil adımlarla yaklaşmaya başlamamla, gülümseyerek ayağa kalktı. Onun bana yönelmesiyle görüş alanından çıktığı güneş de, kıskançlığın gölgesinden usul bir tebessüm ve rakipsizliğin keyfiyle çıkıp rahatladı. Kumral saçlarından, aydınlık yüzü ve kendine has gülümsemesinden, girişken ve şirin el uzatışından kim olduğunu hemen anladım. Elimi uzatıp sizsiz bir cümle kurdum: ''Hoş geldin.'' Bu sizsiz cümle kısmı önemli. Bu duyguyu bana veren kadının son derece doğal ve dost hareketleriydi. Tabii ki bendeki şaşkınlığın ve üstüne eklenmiş sevincin çocuk halli telaşları geçmeden ve ayak üstü, '' Ne hoş sürpriz? Hem şaşırdım hem şaşırmadım.  Ama çok sevindim. '' cümlelerim eşliğinde üç beş kelamdan sonra, onun, ''Hadi çok açım.'' cümleleri üzerine, enfes kahkahasıyla birlikte ve o ilk an'ın şaşkınlıkları da dağılınca, ''Tamam, sen otur, ben içeri geçip ortalığı bir toparlim.'' dedim.

İçeri girmemiz birlikte oldu. Sürekli bir şeylerden konuşuyor, kısıtlı bir zamanın dayatmaları ve birikmiş meraklarının tonunda, sürekli bir şaşkınlığın tebessümü ile şaşkın bir ritimde, ne konu gelirse konuşuyoruz. Ufak çapta alem dedikodularından tutun, şu yazında onu demiştin bu yazıda şunu demiştin türü bir sürü laf...

"'Açım.''la başlayan cümle aklımda mutfağa yöneliyorum. Genelde günlük ya da iki günlük yemek arzularına göre alışveriş yapan ben, ilk iş olarak, dolapla "Sende ne var ne yok." diyaloğuna giriyorum. Aldığım yanıtla hazırlamayı düşündüğüm menü arasında bir sürü eksik olduğunu fark ediyorum. Hızla onları kafama listeleyip, ''Sen keyfine bak ben bir koşu şunları alıp geliyorum.'' dediğim konuğum,''Ya ben de gelim, hem de etrafı görmüş olurum.'' diyor. O esnada mutfak camının önüne doğru gelen, yüzünde hoş bir tebessümle birlikte endişeler de olan, genç, biraz fındık kurdu kadını fark ediyorum. Benim şaşkın halimin aksine konuğum şaşkın değil, genç kadının telaşına ''Hayırdır?'' diyor. ''Kızı kaybettim onu arıyorum.'' yanıtını veriyor genç ve fındık kurdu kadın. ''Yaa ben bunu tanıyorum.''lar hızla aklımdan geçiyor. Hızlı bir taramadan sonra akıl defterimin fotoğraf albümünden buluyorum kadını. Sonra hızlı bir film şeridi gibi evin içinden dışarı çıkarılmış şezlong, yere serilmiş örtü ve minderler geçiyor gözümün hafızasından. Ampul yanıyor! Eve nasıl girilebileceğini bilen ve kendini bu aileden de sayan biri dank ediyor kafama. ''Vay vay vay, kimler de gelmiş.'' nidaları eşliğinde sarılıp öpüşüyoruz mutfağın camından uzanarak. İki üç kelamlık hoşbeşten sonra soruyorum ben de: ''Hayırdır, neye telaşın?''

''Kızı bulamıyorum.'' diyor, ''Saklambaç oynuyorduk. Daha doğrusu ben uzanmış dergileri karıştırıyordum, o da oraya buraya saklanıp bana numara yapıyordu.''

"Her yere baktın mı?" diyorum. ''Evet.'' diyor. ''Kız cin farkında değil misin? Bezelyelerin içine saklanmıştır.'' diyorum.

O ara ağzına doldurduğu kocaman kahkahalarla geliyor şahane bir kız çocuğu. ''Hadi siz oturun biz gidip alışveriş yapalım.'' deyip; ''Ne yemek var?'' sorularını sürprizin sessizliğine bırakıyorum. Bisiklet garajından iki bisiklet kapıp sahil boyundan yönleniyoruz markete doğru; kargo pantolonlu güneş gözlüklü kadınla.


Gelecek bölüm için yemeklerden birinin, daha doğrusu, biraz da ana yemeğin yanına garnitür yerine düşündüğüm fırın makarna olduğunu şimdiden söyleyebilirim. Ana yemek için kafam şu an bisikletle sahil boyunda rüzgarın keyfini çıkara çıkara düşünmekte ve bir füzyon oluşturmakta. İlk kez denenecek, tümüyle spontane gelişen tarif aklımın yönetim kurulundan okeyi alıp yüzüme tebessümü kondurunca karar kesinleşti. Bunun ışığını yanımdaki şahane dost da fark etti. Marketten gerekli olan malzemeyi alıp, köy zamanından kalmış fırına yöneleceğiz birazdan; farklı farklı ekmekler almak için. Görüşürüz. Bakalım daha ne sürprizler var?

Beklenen Resim Yayında...

Naz Özsamsun'un, yine öğretmeni tarafından anahatları kurşun kalemle çizilip ressam tarafından boyanmış 4.tablosunu sunmaktan onur duyuyoruz.

La Paragas