Yazıda bu Odun'un 10 yıldır -defalarca- okumasına rağmen göremediği ve ancak dün fark ettiği çok kıymetli bir detay var: Hayatında çok çok özel yerleri olan üç insan aynı günün içinde ve yazıda.
Kocaman da bir hıyarlık...
Ve yazının son noktasının sonrasını kesinlikle yazacak.
Ve yazmalı da!
Çünkü yükünü yıllardır yüreğinde taşıdığı bir borcu var.
Şahane bir kalbi fena...
Çok fena -fütursuzca- kırdı çünkü!
Ve Sevgili Momentos'a özel bir teşekkür.
Diş ağrısından söz etmese, ben minik bir yazıma, 14 yıl öncesine, Düşüm Ağrıyor'a gitmeyecek, tetiklenmeyecek, bu yazıya dönmeyecek ve 10 yıldır fark edemediğim detayı fark etmeyecek, o günü anlatan yazının son noktasından sonrasındaki saatleri de yazmam gerektiğini ve buna mecbur olduğumu asla düşünmeyecektim...
Yazarken yaşamak, tüm detayları zamanda sıçrayarak, başka bir boyutta yaşarcasına hissetmek çok enteresan bir deneyimdi.
Belki de çok sarsıntılı bir süreçten, alınmış radikal kararlardan bir nefes için kaçıştı o yolculuklar!
Çivi çiviyi söker ifadesinin bende vücut bulmuş halleriydi belki de.
"Her neyse, neydi işte!" diye düşünürken şimdiki zamana dönüyorum ve Filmgündemi'nin sayfasına göz atıyorum.
Bir başka çivi arıyorum ki geçmişten gelip bünyeye yerleşen mevcut çivi sökülsün ve ben bugüne dönebileyim.
*
Başka Sinema filmleri listesinde Coen kardeşlerin bir filmini görüyorum.
Hemen bizim sinemanın filmlerine koşuyorum.
Ve Bingo ki hem de ne bingo; Coen Kardeşlerden Sen Şarkılarını Söyle.
Ahh Buraneros, al sana serotonin!
Toparlanıyorum. Mesaimin son saatleri. Son verileri almadan kapatıyorum bilgisayarı.
Bir şeyler yemeyi düşünüyorum ve sonuçta yürürken yerim diyor, hazırlanıyor, çıkıyor, bir börek ve bir üzümlü kek alıp böreği yerken ve yarısındayken istasyona varıyorum.
Kapılıp gittiğim ve içinde, ve gerçekten içinde olduğum zamandan bugüne, şehrime dönmüş gibiyim ve bu his muhteşem.
Trendeyim.
Mutluyum.
Şimdi gişenin önündeyim; koltuğum kapılmış.
Şimdi terastayım.
Bir sürü gemi alargada. Fotoğraf makinesi neden almadım yanıma bilmiyorum.
**
Sanırım... Son üç yazıyı yazarken gerçekten o günleri yaşadım.,
Bu kadar detayı hatırlamak şaşırttı beni.
Kıymetliydi evet.
O süreci yaşamasam devrimi yapamayacaktım belki de?
Çivi çiviyi mi sökmüştü acaba?
*
Penguen'den içeri sızıyorum. Gözüm raflarda. İlk anda çarpmayınca görevliye soruyorum. Bilgisayardan bakıyorlar ve yerini tespit ediyorlar. Elimde kitapla kasaya gidiyorum. Çok tatlı bir genç kız. İnternet kitapçımdan aldığım fiyatı söylüyorum ve bu durum ne yazık ki kitapçılar için fena diyorum. İkinciyi neden aldığımı soruyor. Enn Sevdiğim Kadın için diyorum. Gülüyor. Romanı merak ediyor. Kısaca özetliyorum ve okumasını öneriyorum. Bugün şanslı günüm çünkü birikmiş bonuslarım varmış, o nedenle biletimi az önce indirimli aldım ve kitap maliyeti düştü, diyorum.
Gülüyor.
*
Salondayım.
Ve bu kez koltuğum satılmış olduğundan bir yanındaki koltuktayım. Bugün salon benim için kapatılmış değil diye düşünürken ilk kez bu kadar kalabalık oluyoruz: Tamı tamına 11 kişi.
Ve antrakta "Bugün gözlerimi yaşarttınız çocuklar," diyorum.
Diyorum da... İkinci yarıda kalabalıktan sıyrılıp alt koridorun olduğu sıradaki orta koltuğa oturuyorum... Ve şimdi tek başımayım sanki salonda.
Bu çok hoş.
O kadar alışmışım ki tek izlemeye; neredeyse tamamı benimle aynı koltuk sırasında olan kitle nedeniyle bir türlü tutunamıyorum filme...
Şimdi her şey yolunda. Ayaklarım bugünde ve yere basıyorlar. Ben de filmin karakteriyim artık. Hani tarihini bilmesem filmin, kuracağım kesin cümle şu: 60'ların Amerika'sında olmak.
Jean Berkley karakterindeki Carey Mulligan'a bitmiş durumdayım.
Bazı kadınların diline küfretmek acaip yakışır.
Çok hem de!
Ve şahanedir.
Kesin bilgi!
Llweyn Davis, yani Oscar Isaac, müthiş. Kendisi sonradan öğrendiğime göre Guatemalalı bir müzisyenmiş.
"Komiksin abi, bi de çok sempatik ve sevimlisin," dedim.
Tabii ki şarkılara bayıldım. Gitar zaten...
Fakat John Goodman!
"Abi ne şahane bir adamsın sen yahu."
"O ne şahane bir karakter Coen biraderler," de dedim.
Çizgi film karakteri gibiydi diyeceğim ama dilimi ısırıyorum.
Sıradanlaştırmak istemem; sıradan olmayan, siyah beyaz, çizgileri son derece nitelikli, ciddiyetli ama kara mizah bir çizgi romanın kahramanı sanki kitaptan tüymüş de gelip filme kurulmuş. Bir de şoförü var ki o da arabayla birlikte kitaptan filme kaçmış. Beş parasız bizim Llewyn'de onların arabada yancı. Şikago'ya gidiyoruz. Elimizde bir uzunçalarımızla. Enfes bir kar atıştırıyor ve gecenin bir yarısı.
Fakat Jean Berkly karakteri de aklıma fena takılmış durumda.
Haaa evet evet...
Niyeyse bu evetim onu da pek anlayabilmiş değilim. Altından yine kalkamayacağım karakterlere ve o sahnelere dalmam için gaz veriyor muhtemelen!
Sahneler muhteşem; filmin rengi karlı bir gün gibi. Bense bu detaylara hiç girmemeliyim, diye düşünüyorum çünkü ballandıracağım kesin. Fakat bu yazıyı net cümlelerle kısa kesmek istiyorum.
Ve yaşasın!
Başarıyorum mu?
Filmin karakterleri birbirinden hoştu eyvallah, lakin filmde bir de sarman var ki bence o da başroldü.
Yani 60'lar, Amerika, şahane şarkılar, sızdırılmış bir Bob Dylan şarkısı, gitar, Justin Timberlake sürprizi, olmazsa olmaz bir yol hikâyesi ile gülümseten, kulaktan pası alan, güldüren, insanın içini sıcak tutan bence enfes bir film.
Yazıdan çıkmak üzereyken kendime fren yaptırıyorum ve geri sarıyorum.
Salondayım.
Filmin kapanış jeneriğinin son cümlesi sahneden çekilene kadar 11 kişinin hiçbiri yerinden kalkmıyor. İki olasılık var: Ya hâlâ çalan şarkılar için ya da bu gençler bilinçli gelmişlerdi ve gerçek sinema seyircisiydiler.
Çok hoşuma gidiyor akşam.
Bundan sonra filmleri önü koridor olan sıradan izleyeceğimse kesin. Ama Enn Sevdiğim Kadın Piazza'yı protesto inadını kırarsa ki yumuşadığını hissediyorum. O zaman bana her koltuk Trabzon*
*
İstasyondayım. Saat 21'i geçmiş durumda. Samsunspor tesislerindeki minikler antremandalar. Ay muhteşem. Aklımda enn sevdiğim kadın. Sırt çantamda ona aldığım kitap.
Tek tuş...
Ve O.
İçime doğmuştu. Yanılmamışım. Az önce ev telefonumu aramış.
Sesi bana ne kadar iyi geliyor.
Ona filmi ballandırıyorum.
Ay'dan söz ediyorum.
Onunla ortaklaştığımız bir an.
O sırada tren gözüküyor.
Ayaklarım yere basıyor.
Ona çok övdüğüm bir kitabı, Sütçü'yü bulmuş olmanın keyfi, ay'ın en sevilesi hali ve gecenin içine akan tren.
Vee...
17:55'de yayınlansın diye ayarladığım Affet Beni Akşamüstü'nü ve yorumları taslaktan değil de blogdan bir okur gibi okuyacak olmanın keyfini hayal ediyorum...
Gece uzun olacak...
Kesinlikle bira almalıyım!
Ve filmden bir Bob Dylan şarkısını Llewyn söylemeli...
*Trabzonspor seyircisinin "Bize her yer Trabzon," sloganından evrilmiştir ve benim Trabzon'la hiçbir akrabalık ilişkim yoktur.
Konuşabilme, aynı şeyleri konuşabilme adına eksik kaldığımı biliyordum. Konuşmasız, neşesiz, en çok da sırdaşsız müebbet günlerin avuntusuydu hissettiğim.
Bu yüzden, sana geldiğimde zaten, 'bir karşılığım var ve bu çok güzel,' duygum tamdı.
İnan seninle öpüşürken hissettiklerim çok güzeldi.
Saftı.
Temizdi.
Ben senin duygularına karşılık verme çabasındaydım. Bana sunulanın şaşkınlığı içindeydim. Müthiş güzeldi her şey...
İnan, sanki ruhum göğe yükselmişti ve büyük bir hayranlıkla izliyordu her ânı...
Kafasında, benzer sahneleri kendini acıtmasın diye gömmüş bir adam açısından sunulanın neler hissettirdiğini anlarsın sanırım.
Ama ben, içinde aşk duygusu olan, karşıyı insanca da önemseyen, ona çok ama çok özel değerler veren biri olduğum için ilişkinin biraz daha beslenmesi gerektiğine inanan da biriyim.
Yaşadığım pratik bu!
Çünkü özel biriyle sevişmekle, sadece sevişme arzusuyla ve onun önceliği üzerine kurulmuş bir ilişkideki sevişmenin ardında bıraktığı duyguyu biliyorum. Sen arzulanmaması mümkün biri misin benim duygularıma sahip birisi için... İnan o şehirde, daha öncesinde fark edemediğim kadar tanıdık olmuştun benim için.... Bunu samimiyetle itiraf ediyorum.
Evet, bütün duygularımın ve arzularımın bana geri döndüğü bir süreçti bu. Ergen dönemlerinde bazı şeyleri öğrensin diye küçüğe yön vermeye çalışan büyüklerin çabaları esnasında karşılaşılan ilişkilerin niteliği nasıl belirleyici oluyorsa ileriki yaşamında; bu süreçte, benim duygularımın en güzel, en doğru, en benden haliyle geri dönmesi açısından müthişti. Çünkü bunları bana döndüren çok güzel... ama çok güzel bir kadındı. Evet, o kadına, kendini savunan alt duygularımın engelleri ve bilinçaltımda geride kalana duyulan ihanet duygusunun ezilmişliği ile bunu tam söyleyemedim belki... Belki bir çok şeyi tam hissettiremedim. Ama ona sevgilim demeyi çok istedim. Belki sürdürülebilseydi bu ilişki, sen benim için, eğer o sözcüğün bir zirvesi varsa tam da o yerde bir sevgiliydin.
Bazen düşünürüm; bazı şeyleri yalanda ya da söylenmemiş bir noktada bırakmak mı gerekir. Dil eksik kalmalı mı bazen bir noktada...
Çünkü ikinci kez gördüm ki; karşıyı kollamak adına da yapsan, bazı sözcükler, kendini tam ifade edememe halleri, iyi niyetle de olsa söylenmemesi gerekenler:
Kepenk kapattırıyor.
Ve kaybediyorsun.
Hem de çok güzel bir şeyi.
Belki o yarım bırakılmış güzellikleri yaşatanlar da, aynı zamanda sana kaybettiren o özelliklerin.
Ama sonunda buruk bir halde, yaşadığın çok güzel ve çok özel anların yitirilmiş olma duygusu ve onların bir tekrarının olmadığını biliyor olmanın acısıyla, hani tam da senin dediğin gibi; çok sevdiği oyuncağı bir şekilde elinden alınmış çocuğun hissettikleriyle kalıyorsun. Hiç erkekliğe, onun kendini savunan hıyar direnişciliğine gerek yok. Kaybettiğimin ne olduğunu biliyorum.
Ve yaşadığım her şey, her saniye, yazdığım her kelime, her ânın muhteşemliği için sana teşekkür ediyorum; hem de çok...
Ve bu çok özel, çok adlandırılamamış ilişkinin içinde; gerilim, kızgınlık ve acıtma anları dahil adına aşk denen bir çok ilişkiden daha aşk izleri vardı. Ama özlemler de kaldı. Senle bir gün bir film izlemeyi, yine seninle kitapçıları dolaşırken senin için orada rastladığım ve bildiğim bir kitabı almayı, sonra güzel bir yere yürüyüp orada otururken sana o kitaptan bölümler okumayı çok isterdim.
Seninle zamansız bir sevişmeyi, benim mekânlarımda zaman geçirmeyi: Çok ama çok isterdim. Seninle en sevdiğim mahallede, müzikli ama serseri bir barda, sarhoşluğun sınırında, bedeninin her noktasını hissederek dans etmeyi, ve bir gelecek üzerine konuşmayı çok isterdim. Seni seviyorum. Hayatında geriye doğru pişmanlık anlamında keşkeleri olan bir adam olmadım hiç bir zaman. Hatalarımla da barışık ve onlarla yüzleşen bir adam oldum hep.
Ve sana çok içtenlikle şunu söylüyorum; seninle birlikte olduğumuz süreçte keşke yapmasaydım dediğin şeylerin pişmanlığını sakın duyma. Seni çok iyi anladım. İçin her anlamda rahat olsun. Yaşattığın her şey için sana sonsuz teşekkürler ediyorum. Seni çok ama çok seviyorum. İyi ki seni tanıdım. Bana aynaya baktığımda; yüzüne su atıp, saçlarının dibi ıslak, hayatın göbeğine kılıç sallayan çocuğun döndüğünü gösterdin.
Bütün duygularım, heyecanlarım, keyiflerim bu bölüme başlamadan önce neşeli bir el birliği ile üç güne dair enfes bir seçki hazırlamışlar. Ve bana "Gözlerini kapatır mısın lütfen", diyorlar. İçimi -her dinlediğimizde- cayır cayır yakan, yangın yemiş kalplere ikimizin de çok uzak olmadığı zamanlardan, Murathan Mungan seçimi, Müslüm Baba albümü Aşk Tesadüfleri Sever'den seçilmiş şarkılarla...
**
Evveliyat
Onun nöbet akşamlarından biri. Gecenin sessizliğini hastane koridorlarında bir an öncenin telaşlarıyla yürüyen benim. Odasının önünde duruyorum. Şimdi masasının kenarında... Çay içip soluksuzca konuşuyoruz. Oysa evimdeyim; ekranın karşısında. Ellerim tuşlarda ve görsel hiç bir veri yok ama kelimelerimiz diz dize.
Ateşimiz gün geçtikçe yükseliyor, kalp çeperlerimizi aştı aşacak. Ekranda görüntü yok, kelimeler messenger'da; sessiz gibi görünseler de sessiz değiller. Bir süre sonra gününe göre bazen bir kadeh rakı, bazen bir kadeh şarap, bazen bira, bazen kahve tokuşturuyoruz. Ve ufaktan ufaktan da oltaya geliyoruz ki şahane bir evre.
Duyguları bu kadar örtüşen iki insanın yaşamadan bırakamayacağı bir coşkunlukta zaman...
İkimiz de işlerimizden ''eve'', "MSN'de bir bekleyenim var," duygusuyla dönüyoruz. İçgüdüler olumlu bir coşkunluk içindeler. Öyle ki gitmeyi planladığımız mekânda rezarvasyonu haber için aradığında onun o an Harbiye-Elmadağ coğrafyasında olduğunu söylüyorum ve biliyorum. Arkadaşları ile bir bara gidiyorlar.
Hımmmm... bir de yüz yüze geleceğimiz İstanbul buluşmasında evin kapısını açarken biraz utangaç ama daha çok hınzır bir gülüşle bahsedeceği, paspasın altına bırakılması hayal edilen anahtar meselesi var!?
**
İstanbul dönüşü, hatta yol boyu kalbim cayır cayır yanıyor. Bir boşluğu mu dolduruyorum bilmiyorum. Bugünden o güne bakınca bir açıklama yapabilir miyim halime ondan da emin değilim ama çok mutluyum; aşk ateşim yüksek ve antibiyotik alasım yok. Ve önümüzde şeker bayramı var! Ankara Ankara güzel Ankara marşını koro halinde söylüyor tüm hücrelerim, ki şehri özel severim. Elbette bayramı bayrama çevirmek gerek! Çünkü Üzerine Dondurma Koyulmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın bayram için ailesinin yanına gelecek. Yoksa bir taşla iki kuş mu?
Çocuk heyecanlarımız ayakta, plan yapmıyoruz, her şey spontane gelişecek. Ekran coşkumuz yerinde, aşk hayatından memnun ve İstanbul'un sıcaklığı tazecik. Özlemekse ennn bayıldığım şey çünkü onunla ilişkim başka türlü, büyük de bir laf etmişliğim var hakkında, sonraki yıllarda ve blogda: "Özlemek, tek tek de çok anlamlı olan, ya da anlamlar yüklenen bir çok duygunun hepsidir. Özlemek bir uzaklık ifadesi gibi görünse de, aslında dibinde olmaktır. Hatta içinde..."
Ankara Bayramı
Yola çıkarken arıyor, ben 24:00 otobüsüne biniyorum. Penceremden yansıyan görüntümde muzırca gülümseyen bir çocuk var. 17'lik. Ona bayılıyorum. İlk gördüğünüzde "Ne kadar soğukk bu," diyeceğiniz kesin. Ama o size kapılarını açtığında listenizin üstlerine çıkaracağınızsa daha kesin. Bugün ortağı ile müthiş bir planı hayata geçirecekler. Evden kaçmış çocuk tadında bir günü bir eve kapanarak yaşayacakları ise kesin.
Kendime not: Ben ortaklaşmayı bilen bünyeler için iyi bir partner miyim acaba? Yoksa ortaklaştığım kaba göre mi şekil alıyorum?
Bunu bir gözden geçirmeliyim.
Otobüsüm sabah 6 gibi Ulusoy'un Söğütözü terminalinde. Kuzen Oğuz beni almak için orada. Plan dahilinde ve an itibariyle bir aşama tamam. Bir kaç saat sonra perona boş bir otobüs yanaşıyor. İstanbul'a gidecek. O arada ben dönüş biletimi ayarlıyorum. Aynı alanda şimdi çok güzel bir genç kadın var. Abisiyle birlikte. Çok göz alıcı. Kendimi zor tutuyorum. Biraz uzağımızdalar. Otobüsün kalkmasına biraz daha var ama nedense genç kadın abisiyle vedalaştı ve otobüse geçti. Abi aracına bindi ve uzaklaştı. Genç kadın koltuğunda. Otobüsün kalkma saati iyice yaklaşırken iniyor. Salonu geçiyor ve şimdi bilet bankosunun önünde. Elindeki bileti veriyor. Şimdi yeni bir bileti var. Salona dönüyor ve bir koltuğa oturuyor. Gözlerim hep onu izliyor. Hiç pas alamıyorum. İstanbul otobüsü kalkıyor. Biraz sonra genç kadın da kalkıyor. O halde biz de kalkabiliriz. Burada durmanın da bir manası yok.
Derken gülümseyerek bize doğru yaklaşıyor.
Ahh benim dayanılmaz cazibem işte! Müthiş bir kucaklaşma. Fıstık bizim arabada. Şimdi halaların bi tanesindeyiz. Kahvaltı masası hazır... bizim için. Evi bize terk ediyorlar. Üst katta enfes bir yatak odası var; ağaçların dallarının pencerelerine dokunduğu.
Atıyoruz kendimizi. Kalkmaya hiç gönlümüz yok gibi... Belki de ya sonrası olmazsa gibi. Gözlerimiz ıslanırcasına, aynı yatakta, ikindiye kadar, sımsıkı, çocukça, bıcır bıcır..
Günün ruhları dürtükleyen saatlerine doğru çıkıyoruz evden. Bir şeyler yemek için. Atakule'ye yürüyoruz.
Yarın ölecekmişiz gibi.
Bir İtalyan pizzacıya çöküyoruz. Mutlu çocuklar festivali çerçevesinde dilim pizzalara takılıyoruz.
Gelsin biralar...
Bazen pizzaları almaya o gidiyor, sanki aynı evde yaşıyoruz da o beni şımartıyor. Şefkat dolu, sevgi yüklü her bir saniye.
Bünyeye mıh gibi çakılacak ve hep kalacak olağanüstü vakitler.
Halamı arıyorum. Dışarıda olduğumuzu eve dönmelerini söylüyorum. Kuleye çıkıyor, alanda biraz turluyoruz. Akşamın ruhları dürtükleyen saatleri başladı.
Çankaya'dan aşağıya küçük adımlarla, zamanı geri sararak yürüyoruz.
Aç gözlü,
ardı yokmuş gibi,
temaslı.
Halaların bi tanesi anlayışlı. Eve dönmemişler. Bir kaç saatimiz var.
Susamışçasına...
Zaman akmış.
Kuzen arıyor.
Halamla vedalaşıyoruz.
Şimdi Ulusoy Söğütözü'ndeyiz.
Benim 15 dakikam var.
Kollarımız çözülüyor.
Sıcaklığı bende kalıyor. Gözünden iki damla düşüyor.
Ben dilimi ısırıyorum.
Gözlerim habersizce ıslanıyor. Sıfır noktamızdaki otobüs yavaşça hareket ediyor. Şimdi kendi otobüsümdeyim. 17'imdeyim ama artık biliyorum.
Otobüslerimiz zıt yönlere doğru yol alıyorlar.
Kilometreler aşıldıkça daha fazla uzaklaşıyoruz birbirimizden...
Geriye baktığımda sanki yüzyıl yaşamışım ve bu yüzyılın içindeki bölümler biribiri ile ilişkili değil, farklı zamanlarda başlayıp biten olaylar içinde, özü aynı ama yine de farklı bir tür Dr. Who'ydum ben, demiştim; enn sevdiğim kadınla 10.yılı kutladığımız bir kaç hafta önceki enfes akşamın bir ânında.
Geri dönüp baktığımda özel hayatım kesinlikle böyle. Her şey, çok kere tekrar ettiğim üzere babanın çok biçimsiz bir zamanda ölümüyle başladı. Bir anda iki kardeşin abisi, anne ve babanın çocuğuyken ve özgürlük alanlarım geniş, sorumluluklarım kendimle sınırlıyken babanın yerini de doldurmak zorunda kalmıştım. Tüm hayallerim ve planlarım artık raflardaydı. Hayatımın en uçarı çağında kimseye hesap vermek durumunda değilken, baba önümde bir kalkanken artık sorumluklarımla kendi özel hayatımı bir perdeyle -ben- sınırlamak zorundaydım.
Hiçbir şekilde evlenmeyi düşünmüyordum. İstanbul'da yeni bir iş kuracaktık ve ben orada yaşayacaktım. Evlilik denen müessese benlik değildi. Hayat ne gösterir bilinmezdi fakat fikrim çok seveceğim biriyle birlikte olmak, aynı evi paylaşmak, istenirse de ortak bir kararla en erken kırk-kırkbeş yaşımdan sonra 15 yaşını aşmamış çocuklar evlat edinmek, onlara anne baba olmak ve kocaman bir evde onları yetiştirmekti.
Ve elbette aynı aşkı aynı aşkla sevmek, anne baba sorumluluğunun yanı sıra hayatı olmuşlukla ama hep 17 tadında yaşamaktı.
Ve plan doğal olarak hayatla yapılmış anlaşmanın tek taraflı kararı ve zorunlu olarak bozulmasıyla yırtılıp atılmıştı.
Evlenmem gerekiyordu. Aile büyüklerimizin talebi buydu, daha çok da enn amcamın. Elbette babamın hayali de torunlardı... Babayla bunu halledebilirdim çünkü hesap vereceğim insan oydu ve o da beni iyi tanıyordu. Hiçbir zaman yolumu kesmedi, uyardı ancak müdahil olmadı, sınırlamadı çünkü bana çok güveniyordu. Sonuçta o yok olunca sıfırdan planlar kuruldu. Çok güzel ânları olan ama sonsuza kadar olamayacağı kesin bir evlilik ve yaklaşık 20 yıl sonra elveda. Herkes boyunun ölçüsünü almıştı ve artık müdahale edilebilecek bir yaşta değildim. Ben aynıydım ama özgürdüm. Kendi şehrimden kimseyi istemiyordum. İşim açık denizlerleydi. Bilgisayarla hiç işim olmadığı gibi onun üzerinden iletişim de kurmazdım. İlk iş eve bir bilgisayar aldım. Bloglardan haberim yoktu, messenger ilgimi çekmişti. Çok popüler bir sinema sitesinde film yorumları yazmaya başladım. Sonra alemlerin en siberini keşfettim; ilgimi çekti ve farklı şehirlerden bir çok kadınla arkadaş oldum, ama adım dışında tümüyle ben olarak. Elbette inceden duygusal bir beklenti olduğunu hissediyordum karşı taraflarda ama sınırları aşmıyor, arkadaşlığın altını çiziyordum. Derken 30'lu yaşlarda bir profil fena dikkatimi çekti. Mesaj attım, yanıt aldım. Duyguların arasına karbon koyulmuş gidiydi. Kültürel birikim kaymaklı ekmek kadayıfı olmuştu. Ekran karşısında rakı masaları kuruyor, bazen şarap içiyor, her geçen gün biraz daha biraz daha yaklaşıyorduk birbirimize. Benim beklentilerim yüksek değildi dolayısıyla mesafeler de benim açımdan önemli değildi ve karşımdaki bir çok insana göre tecrübeli olduğum bir saha olmamasına rağmen çabuk kavramıştım. Sonuçta birbirimizi tanıyıp benimseyince ve aşk serpintileri başımızdan aşağı gül yaprakları dökmeye başlayınca o ân için yola çıkma vakti geldi.
**
Tırtıl'la sinemaya gidiyoruz. Ona bir fotoğraf makinesi aldık. O hamburgerini yerken ve ben buz pistindeki bir âna gülümserken beni fotoğraf karesine hapsediyor, birazdan yola çıkacağım. Onu annesine bırakıyorum. Kız kardeşim ve eşi de beni otogara bırakıyorlar.
Keyifli bir yolculuk, o zamanlar otobüs yolculukları acelem yoksa tercihim. Yolun tadını, pencereden akıp giden zamanı zihinden geçenlerle eşleştirmeyi, kendimle konuşmayı, iş yükünden ve geride bırakılmış evlilik sorunlarından uzaklaşmayı, yalnızlaşmayı çok seviyorum. Yol boyu da buluşma ânının tadını hayal ediyorum. Buluşma noktamızsa Mecidiyeköy Profilo AVM'nin önü.
Servisten Ali Sami Yen'de iniyorum. Profilo'yu keserek ve üzerine dondurma koyulmuş vişneli ekmek tatlısı kadını seçmeye çalışarak karşıya geçiyorum. İşte orada, gülümseyerek yanaşıyorum, o beni fark etmedi. İlk fiziksel temas, omuzuna dokunuyorum. Dönüyor ve sarılıyoruz. Ve elim omuzunda, bazen de belinde yürüyoruz. Çenemiz düşmüş vaziyette. Fırına uğrayıp ekmek alıyoruz. Sanırım sanal ilişkinin gerçeğini de çok seviyoruz.
Enfes bir kahvaltı masası. Çok keyifli bir sohbet. Güzel bir genç kadın ve bir sürü ortak nokta ve ânında adapte olunan gerçek hayat. Duş alıyorum ve birlikte uyuyoruz. Dışarıdaki akşam yemeğini erteliyoruz. Elimde akşam için, Yapı Kredi Bankası'nın Gold Kart'ın 10.yılı dolayısıyla gold kart sahipleri için düzenlediği Sezen Aksu Konseri'ne iki kişilik bir davetiye var. Gidiyoruz. Keyifle, çoğu zaman şarkılara eşlik ederek, çok uzun yıllardır birlikteymişiz bir sıcaklıkla konseri izliyoruz. Muhteşem bir tazelik. Gecenin bir vakti konserden çıkıp taksiyle dönerken ani bir kararla Taksim'de iniyoruz. Geceyi kesinlikle uzatmak fikrimiz ve Kaktüs'deyiz. İki bira lütfene iki shot votka ekletiyoruz ve sonra da bunu ikiye katlıyoruz. Deryalar gibi, susuz kalmışçasına, kırk yıllık kahvenin hatırında bir sohbet. Geceyi sarmaş dolaş yürüyor, bir süre sonra bir taksiye atlıyor, paspasın altından anahtarı alıyor ve kendimizi "uykuda" buluyoruz.
Ve gün cumartesi. Dışarıda yemek bir kez daha erteleniyor. Profilo'ya alışverişe o halde. Masa evde kurulacak. Öncesinde onun hastaneye gitmesi gerek; birlikte çıkıyoruz, Cevahir'deki Starbucks'da kahve içiyor, Şişli'ye kadar yürüyor, hastanenin köşesinde vedalaşıyor, sonra tekrar buluşup eve dönüyoruz. Bir kez daha akşam dışarıda yemekten vazgeçip, birlikte, bin bir espriyle marketten alış veriş yapıp, aldığımız şaraplarla kurduğumuz masadaki mum ışıkları, duygular, lakırtılarımız, ve sürekli başa aldığımız El Cordobes romantizminde; inci tanesi sözcüklerimizin içinde yok oluyoruz.
Ve birlikte uyanıyoruz çünkü gün artık pazar. Akşamı ediyoruz ve şimdi Ulusoy'un Okmeydanı yazıhanesinin önündeyiz. Otobüs ekibi tanıdık, çocuklar sırt çantamı alıyorlar, içinde hâlâ sakladığım ve zaman zaman giydiğim, benim için alınmış bir sweetshirt var. Akşamın ruhları dürtükleyen saatlerinde göz göze, gülümseyen sözcüklerle coşkulu, temaslı, çookk keyifli bir veda ânı. O sırada çantasından bir kitap çıkartıyor. Benim için. Sadece alıyorum. Kapağını açmıyorum. Otobüse saklıyorum. Sarılıp vedalaşıyoruz. Otobüs kalkana kadar bekliyor. El sallıyorum, el sallıyor. İstanbul'dan çıkana kadar kitabı açmıyorum. Kafamı pencereye dayıyorum. Akıp giden zamanı baştan alıyor, muhteşem üç günü yeniden yaşıyorum. Elimdeki, henüz okumadığım kitabın ondaki kıymetini biliyorum. Kitabın kadın kahramanın adı onun rumuzuydu ve profilinin sevdiği kitaplar bölümünde tabii ki kitap vardı. Kalbim 17 yaşında, çok coşkulu bir özlem yanaklarımdan süzülüyor. Ayaklarım yerden kesik ruhum kanat çırpıyor. Bir toy çocuk tadıyla uykuya sığınıyorum.
Blogdaki yazıların tüm hakları La Paragas yazarlarına aittir. Yazıların izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
