Bir Gün Saçmalama Hakkımı Kullanmışım.

Sanırım bir filmin hangi ülkeye ait olduğunu anlayabilir misiniz ya da nasıl anlarsınız diye bir soru sorulmuş ki bir forum ya da bir sohbet esnasında, ben de ''o'' hakkımı kullanmış ve şunları sıralamışım:

...Örneğin, filmin aşağı yukarı her mekanında ve her anında, karakterlerin elinde yiyecek içecek bir şeyler olması mutlaksa!.. Film bana bağırırır, ben Amerikalıyım diye... Eldeki bardak ya da tabakımsı, karton dışı bir şeyse! Film Avrupalı da olabilir. Bir de, Avrupa sinemasının derdini illa da bir aksiyona yüklemek yerine, insanın derinlikleri üzerinden anlatmasından dolayı Avrupa Amerika ayrımını da yapabilirim sanırım.

Eğer filmde sancılı ve olağan dışı bir aşk(ilişki) anlatılıyorsa... Genelde düzgün kesilmiş parke taşlı ıslak sokaklarda yürünüyorsa... Ya da, kır yollarda arabanın silecekleri yağmura yetişemez bir hızda çalışıyorsa... Bazı sahnelerde trençkotunun yakalarına sığınmış bir adam; gözleri uzaklara sabit, kafasındaki acabalarla endişeli bir bekleyiş içindeyse... O esnada bir kısım seyirciyi sıkıntı da bastıysa... Hele bir de, arkada uzak açıda Eyfel Kulesi görünüyorsa, bu kesin Fransız filmidir derim.

Eğer film siyah beyaz ya da kendine özel mat bir renklendirmeye sahipse... Büyük bir estetik kaygıyla fotoğraf tadında kareler veriyorsa... İnsanlar, sokaklar ve binalar tüm gördüklerimizden ve normallerimizden biraz daha farklı ise... Ve bir nehir de varsa filmin kıyısında köşesinde bir yerde... Bolca kır bayır görüyorsam... Kış şartları çetin ve şapkaların kulakları kapalı ise... Hele bir de caddelerdeki araçlar her gün gördüklerimizden farklıysa... Oyunculuklar derin, sanatsal, ekol, hatta teatral bir estetiğe sahipse... Az konuşulup çok şey anlatılıyorsa ve siz de sabredebildiyseniz! Bu kesin Rus filmi derim.

Eğer bir kişi bin atlıyı hallediyorsa... Bir burçtan öbür burca uçuyorsa... O esnada ''bir şehir efsanesi'' olarak kolunda saati gözüküyorsa... Bir de tarifeli uçaklardan biri geçiyorsa gökyüzünden... Bu da kesin Türk filmidir derim. Sanırım... Ve o filmi daha özel severim.

Her karede insanlar önüme öbek öbek yığılmış ve onların kalabalığından ne olduğunu görüp anlayamıyorsam... Film bittiğinde de bu neydi ya dediysem! O da, Çin filmidir.

Olur olmaz yerde biri şarkı söylüyorsa ve gözleri bir süre sonra açılacak bir mazlumsa... O Hint filmi olmayabilir de! Buradaki ayrımı iyi yapabilmek gerekir sanırım... Bugün ''home office''çalışıyorum da, tenefüse çıkınca koptum biraz... Çocuk heyecanıma verin.

Demişim ve yazıyı bir kenara fırlatıp atmışım evvel zaman önce. Elime geçti de bugün... Birde gündem üzerine zehir zemberek şeyler yazacağıma, bu da bir önceki postun devamı olacağından... Boşver onları, bırak bunları dedim akıp giden zamana...

Görsel:Videlec.org

Kürt Açılımı Diye Diye Herkes Açıldı. Ben de Bir Açılayım Bakim, Dedim.

Kürt açılımı lafından çok haz etmiyorum. Bunun nedenlerinden ilki, adlandırmanın kendisinin bir ayrımcılık, bir ötekileştirme anlamı taşıyor olması... İkincisi; bir ülke kendi vatandaşlarının bir takım haklarını gasp ettiğini fark ettiğinde, olağan hakları geri vermek anlamında bahşedici bir uslupla yaklaşıyormuş duygusunu vermesi...

Aslında tıpkı anayasa yapılması konusundaki tutumun bir tekrarı ile karşı karşıyayız şu an...

Başlangıçta samimiyetle ortaya çıkan fikirler, niyetler; bir süre sonra, kaçınılmaz bir şekilde iç siyasat dengeleri 'gereği' ve genel siyaset uslubumuzun münazara mantığı taşıması sebebiyle sulanıyor. Temel sorunlar bir kenara bırakılıp, konu üzerine çözümler ortaya koyarak tartışmaya katılıp katkı vermek yerine, kim kime daha iyi giydiriyor noktasına geliniyor. Tıpkı son günlerdeki gibi...

Öncelikle temel yaklaşımımız yanlış...

Evet bu ülkenin, bu ülkede yaşayan her yurttaşın, hadi biraz daha konuyu açmak ona yakın durmak babından söyleyeyim, her etnik kökenden gelen yurttaşın sorunu aynı... Bir kere genel anlamda bir demokrasi sorunu var. Özel anlamda da, (ırksal anlamıyla)Türkleştirme çabalarının ve niyetlerinin yıllar ötesinden gelen sonuçları var. Ve bu bizim görmek istemesekte, ne yazık ki varolan bir gerçeğimiz.

Aslında varolan sorunların çözümü basit... Ama bunun için devrimci bir ruhla, hiç yalpalamadan, sağa sola bakıp frenler yapmadan, iç siyaset hesaplarına bakarak geri adımlar atmadan, radikal kararlar alabilecek bir hükümete ihtiyaç var. Şu anki hükümette çözüm konusunda ve sorunun farkındalığı noktasında niyet var, ama sorunun çözümü noktasındaki o kararlılık, risk, sorumluluk alma ve entelektüel düzey yok. Bunun yerine olayın her türden riskini başkalarına pay etme çabası var.

Muhalefeti zaten uzun uzun konu etmeye hiç gerek yok... Aslında bu sürecin düşünsel anlamda lokomotifi olması gereken, ideolojik temelleri insan ve insan hakları olan bir partinin lideri; bilim ve üniversite çevrelerini, konu üzerine görüş beyan edebilecek sivil toplum örgütlerini olaya dahil edebilecek ve zengin bir fikir ortamı yaratabilecekken, en faşist partiden daha faşist bir tutum sergileyebiliyor. Oysa bu sorun üzerine en farkında ve doğru görüşler, o siyasetin hem parti programında hem de konu üzerine hazırlanmış parti raporlarında fazlasıyla var. Ama! O körolası tribüne oynama ve bu halin olmazsa olmazı, diğer siyasi partileri inadına aşağılama ve onlara sürekli giydirme uslubu yok mu? İşte o, sorunu ana ekseninden ve gerçek düzleminden fazlasıyla uzaklaştırarak ortalığı gerip, soğutup, ana konuyu başka mecralara doğru dallandırıp budaklandırıyor. Ve elbetteki kamuoyundaki sığ düşüncelere odaklı ve onları kaşıyarak kazanım elde etmeye yönelik bölünme dayanaklı korku senaryoları yaratma kolaycılığını da peşinden getiriyor.

Öteki muhalefete gelince: Kendi ırkından insanlara başka ülkelerde ad değiştirmek dahil benzer muameleler yapıldığında bas bas bağıran, hak talep eden ideoloji; söz konusu asimilasyona uğramış kendi topraklarındaki başka etnik kimliklere sahip yurttaşlar olduğunda, insan olduğunu unutuyor.

Bir de olayın, etnik bir kimlik üzerinden siyaset yapan, toplumdaki genel hassasiyetleri gözetmeyen bir uslupla ortamı geren, ve popülizmin temel argümanlarını kullanarak kendi tribünlerine oynayan; lafı sürekli geveleyip insan hakları ve demokrasi taleplerinin ötesine geçen gerçek niyetini saklayan siyasi bir kesimi daha var. Ve elbette tüm bu hallerden memnun olan, bu yangınlara körük sallayan ve adına dış güçler denen bir kesimle onun yerli işbirlikçileri de var.

Lafı fazla uzatmayacağım, insandan yola çıkarak bu ülkede olan bitenler ve gözlediklerim üzerinden bakarak temel inancımı Hotel Rwanda yazımın sonundaki: Ve etrafınızdaki insanları dilleri, dinleri, etnik yapılarıyla görmeyin, insan oldukları için sevin; işaretlemeyin!.. Çünkü birileri fena halde onu yapmanızı istiyor sizden; sizi yok etmek için... Siz istemeyin !.. Bazılarının; sanki bu toprakların insanı değilmiş gibi; özüne sözüne, şarkısına türküsüne, taşına toprağına, yazanına çizenine, yemesine içmesine, diline ninnisine yabancılaştığı ''bu güzel ülkeyi tutkuyla sevin'' cümlelerimle ortaya koymuştum evvel zaman önce...

Sorunun bölge açısından özel nedenlerini ve geçmişini de Öfkem Büyük yazımda iki farklı etnik kimliğin çektiklerini ve orada geçmişten beri süregiden ve sürekli kışkırtılan çatışma ortamının sonucunda yaşananları, babannemden dinlediğim anılardaki iki farklı olaydan yola çıkarak şu cümlelerle gözönüne getirmiştim: ''Kardeşlerim at sırtında kuşanıp giderlerdi, döndüklerinde göz çanakları kan kırmızı olurdu; tüm bunların vicdan azabından öldüler '' ve ''Mezarlara silahlar gömmüşlerdi, bir gecede ortalık kan gölüne dönmüştü. Bir gün baktık ki dağ taş bombalanıyor, emir verilmişki falan yerden öte taş taş üstünde kalmasın; yanımıza ne bulduksa aldık, yola düştük''

Sonra, çocuk gözümle gördüğüm de o günün olağanlığında önem arzetmeyen bir durumu bugünün sorunlarından baktığımda kısaca şöyle özetlemiştim:

Yıllar sonra sokak adlarının, adres tariflerinde adı geçen yerlerin nereden geldiğini buluyorum. Bunu babannenin ''Komşular olarak falancayı filancayı saklamıştık'' dediği cümlelerle bağlıyorum. Dedemin köy girişinde o neşeli haliyle başka dillerden selamlaşmalarını, o farklı farklı oldukları söylenen ama benim bir farklarını göremediğim insanları, o insanların dedemler öldüklerinde onların adlarını alıp kendi adları yapacak kadar sevdiklerini de gözümün önüne getiriyorum.

Ve geçen gün onu bir yere yolculamak için havalanına götürürken ve güncel siyaset üzerine konuşurken bir an farkettik ki benim kızkardeşimin adı Kürtçe! Aslında bunun öyle olduğunu biliyorduk. Ama o birlikte yaşama kültürünün içinde durum hiç farklı gelmemişti gözümüze, dilimize, gönlümüze... Ve hiç bir nüfus memuru, hiç bir kamu kurumu, hiç bir okul sorun etmemişti bunu... Ama etnik kimliği bir başka olan ya da ülkenin bir başka coğrafyasında yaşayan için Kürtçe bir ad sorun teşkil edebiliyordu. Bizim Türk ve o coğrafyanın dışında doğup büyümüş olmamız aynı ada bir başka bakış açısı ve anlam yüklerken, aynı ad bir başka etnik kimlikte ve coğrafyada göze batıyordu, sorun oluyordu. Ve bu ülkede diğer etnik kimliklerin en azından ad anlamında sorunu yokken bir başkasının sorunu vardı.

Tüm bunlar bir şekilde aklımın kıyısından köşesinden geçerken, gözümün önüne gelen her örnek; sorunun aslında halkın sorunu olmadığını, onların birbirleriyle hiç bir anlamda bir ayrışma içinde olmadıklarını ortaya koyuyordu. Sorunu her zaman ülkeleri yönetenler çıkarıyordu. Onların kendi bakış açıları ve etnik kimlikleri, insan olma düzeyleri ve iktidarı ellerinde tutma arzuları zalim olabiliyordu. Hatta oluyordu. Ve onların siyasal hırsları ve demokratik olmayan tavırları, katılımcılıktan uzak akılları, paylaşımcı olmayan ihtirasları ve savaşkan kimlikleri ortalığı yakıp yıkıp kin tohumlarını büyütüyordu. Tıpkı bizim çözmeye çalıştığımız olayın iki tarafındaki siyasetçileri gibi... Oysa devletin dini ve etnik kimliği olmamalıydı. Ve ülke adı ırksal anlamlar yüklenmemliydi. Her etnik kimlik kendi alanlarında, dernekleşip örgütlenerek kendi kültürünü yaşatabilmeliydi. Bu demokratik ve olağan bir hak olmalıydı. Bunlara müdahale edilmemeliydi. Türkiye adı tüm ırksal yüklenmelerden uzak bir vatan adı olarak söylenmeli, bilinçler öyle oluşturulmalıydı. Bireyler de bu yurdun etnik kimliklerini açıkca ifade edebilen yurttaşları olmalıydı. Zaten bu demokratik haklar zamanında verilmiş ve kimlikler insanların kendilerini özgürce ifade edebilecekleri kadar ortada dursaydı... Başta feodalite olmak üzere devlet işine gelen yapıları oluşturmasaydı... Terör de zaten kendine uygun zeminleri bulamazdı. Ve ne yazık ki ortam öyle bir çorba hale geldi ki, bu ülkede dönem dönem yönetim erkini ve gücü elde tutanların bakışları yüzünden o bölgedeki her yurttaşa, ya da Kürt her vatandaşa potansiyel terörist gözüyle bakılmaya başladı. Öyle bakıldı. Ve çözüm diye devlet vatandaşlarını korumak adına onları yerlerinden yurtlarından edip göçe zorlarken, haksız yere canlarını yaktı. Aşını işini yaratıp güvenliğini sağlamak yerine...

Ve korkum o dur ki ve dilerim ki, çözüm için öyle ya da böyle bir yola çıkılmışken; Ken Loach'ın muhteşem filmi Ülke ve Özgürlüğe yaptığım yormun sonuna yazdığım şu cümle bir kez daha tekerrür etmesin: ''Ve her zaman olduğu gibi, çıkarsız inanmışlıkla ''çarpışanların'', çıkar hesapları ''iktidar''(!) olanlar tarafından tasviyesiyle biter''.

Bkz: Öfkem Büyük

Bkz: Hotel Rwanda'nın Hatırlattıkları...

Bkz: Ülke Ve Özgürlük

Görsel: JAMES VITO CORDASCO

Güzel Bir Şey Yaptık Diye Çok Sevindik...

Mimleri severim. Aslında ödülleri de severim. Tıpkı bu ödülde olduğu gibi ödülü verenin, layık görenin yüreğine o yürekteki samimiyetine bakarak. Efendim ödülümüz bu kez eski bir dosttan geldi. Daha önce film yorumları yazdığım sitede yazılarına bakıp cümlelerinden yola çıkarak konu üzerindeki hakimiyetini, merakını ve sevgisini fark ettiğim Sevgili Benay'dan ... Onun, düzenli ve yoğun bir biçimde güncellenen nadir sinema bloglarından biri olan Sinemahşer' ini ziyaret etmeniz: Sinemanın geçmişi ve geleceğinden haberdar olmanızın yanısıra, acaba bugün ne izlesem noktasında, akıl defterinize notlar almanız anlamında yararınıza olacaktır. Zaten blogu ziyaret ettiğinizde nasıl bir ilgi, merak ve hevesle hazırlandığını farkedeceksiniz. Hayatta aslolan da, sevilen bir işi samimiyetle ve gönül dolusu sevgiyle yapmak değil midir? Sinemahşer'de bunları fazlasıyla göreceksiniz.

Efendim ödülün kuralları da şunlarmış:

*Sizi ödüllendirene teşekkür edin.
*Sizi ödüllendirenin blog linkini yayınlayın
*Ödülün logosunu yayınlayın
*7 Yaratıcı blogeri ödüllendirin.
*7 Bloğun linklerini yayınlayın.
*Ödüllendirdiklerinizi haberdar edin.
*Kendiniz hakkında 7 ilginç şey yazın.

Elbetteki bu blog; Sevgili Benay' a inceliğinden dolayı teşekkür ettikten sonra, her mim yazısının sonunda tekrar ettiği cümleyi bir kez daha yineleyecek. Nedir bu klasik cümlemiz? Şudur efendim: ''Bu tür organizasyonların gelip takıldığı nokta hep bizizdir. Çünkü gönül defterimiz kıyamaz çoklukları içinden ayırmaya bir kaçını.'' O yüzden efendim, biz bu ödülü tüm dostlarımız adına ve onları temsilen; yaptığı etkin kampanyalarla eğitime, dolayısıyla kalem tutan küçük ellere destek veren, bu çabaları yoğun bir sevgi, emek ve gönüllülükle organize eden, Sevgili Şebnem başta olmak üzere BİRMİLYONKALEM.COM' a gönderiyoruz.

Ve ayrıca son soru üzerine, var mı bende ilginç bir şey diye düşününce ve şöyle bir bakınınca kendime; kendim kendime ilginç gelmediğim için, bir şey bulamayınca; öteki benime sordum, sen görebiliyor musun bir ilginçlik bende diye... Yanıtı ilginç ve kıskançtı: Güldürme beni .

Hepinize mutlu pazarlar... Sevgiyle kalın.

Tutku Oyunları...

İnsanın bir sürü duygusundan tutkuya göndermeler yapan film; bireyin eksikliğini hissettiği duyguların peşinden koşmasını cesaretli insanların tavrı olduğu noktasında ortaya koyarken, tutkunun peşinden gitmenin yarattığı anlık coşkularla, diğer insanların duygularına ve aile olma haline karşı bireyin sorumluluklarını da hatırlatması anlamında iyi bir sorgulama örneği…

Film; duygularının farkında ve yürekli insanların, o duygularıyla birlikte farkındalık düzeylerinin ve vicdanlarının nitelikleri üzerine nüanslar ortaya koyarken; tutkular ve ona bağlı olarak aşk, heyecan verici yüce bir duygu ve önünde saygıyla eğilebiliriz üzerinden, evlenerek kurduğumuz bir çok bireysel vazgeçişi de içeren, genel kabul gören değerler ve atılan imzayla verilen sözlerin etiğine sahip düzenlerin içinde sevdiklerimize ve evliliklerimize karşı sorumluluklarımız da vara göndermeler yapıyor. İnsan olmanın en zor ama en coşkulu yanın da; bu ikilemler arasındaki git gellerden ve sancılardan, duyguların ve karakterlerin beslenerek çıkması olduğunu göz önüne seriyor…

Ve çocuklar masum! Onların da içinde oldukları aile olma halinden bakıldığında, hayallerini ve düzenlerini yıkmanın ne derece hak olduğunu, bu durumu tutkulu ve duygulu insanların beceremedikleri noktasından hareketle benzer filmlerdeki gibi, tüm duygulara hoş göndermeler yaparak; bize ihtiyacı olanların, ihtiyaçlarına cevap vermekten daha önemli mi sıradışı bir yaşamın içinde kendi duygularımızın tatmini sorusunu soruyor.

Ve film: Tüm o yoğun duyguları hisseden kalplerin ince yanının, bazen vazgeçişler de içerdiğini... İnsan ruhunun derinliklerindeki coşkulu dalgalanmaları... Verilen kararların medi tümüyle dış etkilere kapalı ve en mahremine kadar bireye ait (duygular) ise; cezirinin de, tüm bu duyguların gündelik hayattaki pratiğinin, çevrenin ahlakı ve kurumsal etik nedeniyle nasıl baskı altında ve saklanası bir durum olduğunu söylüyor ve bunun sıkışmışlığını ortaya koyup, sorgulatıyor. Ve film daha çok ihtiyacı olanı sevmek bazen kendinden vazgeçmektire de önemli bir vurgu yapıyor; bu duyguyu ve hali savunarak.

Ayrıca bir başka karakter örneklemesiyle de film; eğer duygular samimiyse, hiç bir yaşama biçimine çok da ahlakçı bakmamak, yaşananları anlamak ve saygı duymak gerektiği noktasında izleyiciye, bireysel sorgulamalar yaptırıyor. Film; tüm bu halleri de; fazlasıyla gündelik, yaşamın tam göbeğinden bir atmosferde, sağlam bir senaryo, iyi oyuncular ve şahane bir olağanlıkla anlatıyor.

Tutku Oyunları: Üzerine hoş yorumlar ve tartışmalar yapabileceğiniz, bu anlamda da hayatınıza güzel bir gün katabilecek hoş bir seyirlik… Hâlâ izlemediyseniz! Mutlaka izleyin.

Mor Yağmurlar...

Hayat yalana inanabilme sanatı mı, yoksa tüm bunları farkeden ve hayatın işleyişi içindeki doğallıklar kabul eden bir gerçekcilik üzerine inşa edilmiş bir bireysel duruş mudur?

Belki de sorunun gerçek yanıtını hepimiz biliyor, zaman zaman öyle değilmiştirlerin sakinleştirici etkisine sırtımızı dayayıp, onun yalancıktan şefkatine başımızı koyup, saçlarımızı okşatıyoruz.

Yaşamak öğrenilen ve önceliklerin sürekli yer değiştirerek geliştiği bir süreç belki... Sürekli sorgulayan ve merak eden tavır, gelişimi de sağlıyor zannımca... Ve daha iyiye doğru sürüklüyor insanı...

Önemli olan, hayalkırıklığı olgusundan korkmadan, sürekli denemeye cesaret edebilmek belki!

Belki de kendi farkındalığının gelişimiyle doğru orantılı olarak yaşamın farkına varıp, içgüdüsel bir kararla değil de, bütün seçenekler içinden kendi en çok istedikleri doğrultusunda ve seçtiği yolun risklerini bilerek yürüyebilir bir olgunluğa geldiğinde kişi, hayal kırıklığı kavramını da hayatından usul usul uzaklaştırmaya başlıyor.

O zaman rastgeldiklerinin sonuçlarını kabullenip, biliyordum ve oldu deyip, sorumluluğu üstlenip - tabi mızırdanmayı da ihmal etmeden- hayatına yeni (acı tatlı) tatlar katarak tamam budura kadar yürüyebiliyor.

Bazen, hikayelerimiz yarım kaldığında herşeyin bittiğini düşünür, yarım kalmışlığa öfkelenir, kapıları kapatırız yaşama ve ötekilere... Oysa deneyim ve ileriki zamanlar, şunları yazdırıyor belki de insana:

Yarım kalan hayat değil ki hiç bir zaman! Devam etmekte olan hayatın içindeki hikayelerden biri sadece, ya da bir diğeri, ya da üçü, beşi, onu belki... Eğer yarım kaldığı düşünülen, öyle sayılan ya da öyle hissedilen bir şey varsa; o yarım kaldığı, bitmediği düşünülen ya da öyle nitelenen her neyse; o da, o şekliyle bitmiş bir tamamlanma hali değil midir aslında?

Her öykü mutlu sonla bitmiyor ki... Bazen son yazdığında ucu açık kalıyor; sızısı, yarası, nesi varsa... Ama sonuçta bitmiş oluyor... Bazen gözyaşı döküyor izleyen ya da yaşayan... Bazen buruk gülüyor... Bazen damakta kalmış bir acaba tadı ve meraklarıyla kalbine bakıp, oradan sevip okşayıp, gülümsüyor.

Ama her bir okunan gibi, her bir yaşanan da sürekli katarak; daha güzel, sonu daha iyi yazılabilir ya da sürdürülebilir senaryolar tutuşturmuyor mu elimize?

Umutsuzluğa ve serzenişe gerek yok yaşamda bence... Süresi belirsiz bu yol alışta, sadece yarım kalanlar ya da öyle kabul edilenler birbirinden bağımsız (gibi duran) birer öykü olduğundan; yeri, saati ve zamanı geldiğinde, kalem yenisini her zaman yazabiliyor, yazıyor... Öncekilere duyduğu saygıyı hiç yitirmeden.

Hayatın tüm karşıtlıklarını ve olan bitenleri farketmek; can kırıklarına neden olan olayları hayatın doğallıkları gibi kabul edip, elbette onların zaman zaman beyni kemiren tekrarlarına da direnerek, ''bir çocuğun üzüntüsü ile değil, bir yetişkinin zarafeti ile'' karşılayabilme becerisini, ruhumuzda açan her güneşten ve hayatın kırıklıklar dışında sunduklarından keyif alan eğlenceli bir bakışı da beraberinde getiriyor. Bütün bunların kattıklarıyla daha derin farkedişler ve dirençlerle ileriye doğru yürüme sevincini de...


Aslı Erdoğana ait olduğunu sonradan öğrendiğim ve tümünü hatırlayamadığım ''Hayat yalana inanabilme sanatıdır'' cümlesini; iki ayrı zaman diliminde iki ayrı yazıda görmüş ve yazının başlangıcındaki soruyu sorup üzerine düşünmüştüm. Bugün o yazılara yazdığım düşüncelerimi biraya getirip akıp giden zamana bırakmak istedim.

Görsel:JAMES VITO CORDASCO'nun Purple Rain adlı tablosu

Not: Resim Prince şarkısı Purple Rain' den etkilenerek yapılmış ve dolayısyla müzik: Prince' den Purple Rain

Ufacık Bir Dokunuş

Öncelikle, yaşamdaki kahramanlarımın birinden söz etmek istiyorum:

Mahallemizde bir Selahattin Amca vardı; bir sağlık kurumunda memur...

Uzun bir mısır tarlasının ortasındaki patika yoldan çıkılarak girilirdi mahallenin bizim sokağına...

Her akşam, çocuklar aynı duvarın üzerine oturur, bacaklarımızı duvardan sallandıra sallandıra Selahattin amcanın işten gelişini beklerdik. Yaptığımız tek şey şuydu: Biz, ''Merhaba Selahattin Amca'' derdik. O da, ''Merhaba Ayşe, merhaba Ali'' örnekleri gibi, her selam veren çocuğa adıyla ve bir selamla karşılık verir ve yolun sonundaki evine gidene kadar merhaba diyen hangi çocuk denk gelirse bir küçük şeker ikram ederdi. Şu küçük nane şekerlerinden bir tane...

Aslolan şeker değildi. Onun hepimize verdiği değerdi. O Selahattin Amca kaç çocuğa merhaba demeyi öğretti. O kaç çocuk, diğer kaç çocuğa öğrendiğini öğretti. Bir düşünelim!

Aslında hayat çok kolay! Bir suyun yönünü ufacık bir dokunuşla değiştirip büyük kuraklıkları cennet bahçelerine çevirmek nasıl mümkünse... Her bireyin de ufak bir dokunuşla bir çocuğun hayatını değiştirme olanağı vardır. Yeter ki; her birimizden bu ülkeye bir Selahattin Amca olsun!

Haydi şimdi hep birlikte iş başına...

Bu ülkenin daha çağdaşlaşması yolunda bir çocuğun hayatına değmek, kalem tutan küçük ellerden birini tutmak için; lütfen Birmilyonkalem. Com'un 33 Okul 3003 Öğrenci İçin El Ele kampanyasına bir dokunun.

Bir hayatın yönünde, ufacıkta olsa bir rolünüz olsun!

İllaki Kaos... Mu?

Sorular 'neden' diye başlamasa da 'niye' diye sorulsa; çözümler daha kolaylaşır mı?

Acaba dedim!

Neden: Yargılayan, dinlemeyen, dinlemeden sonuçlara ulaşan ve kendince sorulmuş sorulara kendince verilmiş yanıtlarla diyet isteyen, kavgacı bir tavrın kırgın, kızgın, öfkeli ve hesap soran kelimesi gibi sanki... Mi?

Oysa niye; şefkatli, kırgın ama yine de anlayışlı, kendi burukluğunun yangınlarına rağmen ötekine ve yaşananlara saygılı bir tavrın gözüyaşlı, hâlâ sevgi dolu sorusu gibi sanki... Mi?

Neden diye sorulmasa da, niye diye sorulsa çözümlere daha kolay ulaşılıp yangınlar daha kolay söner... Mi?

Ya da sorun ve yaşanan ilişki her ne ise, geriye kalan ebedi bir arkadaşlık olur... Mu?

Bir cümleden yola çıktım bunları sordum kendime...

Benim yanıtlarım var!

Görsel:http://www.widelec.org/zdjecie,uduchowione-grafiki,853.html