Rakel Dink: Hrant Dink'in Büyük Şansı!..

Onun öldüğü günün (19 Ocak 2007) sonrasında, cenazenin kalktığı günü; üzerine Dondurma Konmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın'a,  ''HayatınHerhangi Bir Pazarının Öncesiyle, O Pazardan Sonraki Pazarının Ötesinden Berisinden Bir Saatte, O Zamanın Ötesinden Berisinden Laf Ola Beri Geleler'' başlığı ile yazdığım e-mektupta şu sözlerle anlatmışım...

-----------
... Geçen gün, Hrant Dink in cenazesini izlerken güne damgayı yine bir kadın vurdu dedim içimden. Günün en güzeli o kadındı: RAKEL.

Bu adı hiç unutmayacağım; ''Seni çocuklarından ayırdılar, torunlarından ayırdılar, KUCAĞIMDAN ayırdılar ama vatanından ayıramadılar SEVGİLİM'' dedi ya!..

Hayatı boyunca hiç boşluksuz yaşamış, her anı dolu bir adam olarak bütün o yaşadıklarımı çok daha parıltılı ve anlamlı yapanın diğerleri olduğu içimi titretti bir an... Bir sevgilinin mezarı başında ya da onun benim mezarım başında olmayacağını düşündüm birden. O kadının duruşu, olay günü yerde uzanmış cesedin yüzükoyun yatmış hali çok naifti.

Ve bu ölüm, duyguları açısından aşk dolu idi.

Sığınılmışlık duygusunun ve güvenin haddi bir şey idi; ''güzel'' ölümdü yani!..

Ve ölüme; bir sevgilinin, yaşayan bir aşkın kucağından gitmiş olmanın güzelliğine baktım. Ya da bir sevgiliyi kucağından göndermenin... Dolu, hayranlık ve emek yüklü bir fotoğraftı gördüğüm; başından sonuna kesintisiz, iyi kalpli bir aşk...

Ve yerde yatan adam üzerine bir yorum yaptım sanayide konu tartışılırken. Yatış biçiminin duyguları üzerine... Elbette, kalleş bir akşam üstünün satılmışlığında, kaç kırk kişilik it sürüsünün içinden gözleriyle çıkmamış bir insan kitlesine bahsedilemezdi duygu yüklü bir kalbin yüzükoyun sığınıp korunduğu sağanaklardan... Her şey anlatılırdı da duygulardan uzak, duygular resmedilemezdi Nazım'ın Abidin'e dediği gibi miydi acaba?

Bir Rüya İçin Ağıt...(Requiem For A Dream )

Yaşadığımız dönemin yansıması bu film!..Hatta göze sokulması!

Uyuşturucu kullanımı ile atbaşı bir başka sorunun sorgulanması açısından çok önemli bir film...

Gençler, kendi yalnızlıkları ve yetersizlik duygularına madde kullanarak çözüm ararken; yetişkinlerin de benzer nedenlerle, hiç de aykırı gibi durmayan ve asla sorgulanmayan bir olağanlıkla yaşamın içinde yer alan, özellikle tv programları yoluyla özendirilen bir dünya nedeniyle,uyuşturucu kullanan gençlerle aynı kaderi paylaşıyor olmaları ve bağımlılık üzerine çok etkileyici bir film!

Bu filmin, özellikle (16+) öğrencilere öğretmenler kanalı ile izlettirilmesini şiddetle öneririm. Günümüz insanının yalnızlaşması sonucu sığındığı iki noktanın olumsuz sonuçlarını kafalara çakma noktasında, etkileyici müzikleri ve kendine özel sinema diliyle çok önemli ve ''sert'' bir filmdir!

İzlenmelidir.


Yönetmen: Darren Aronofsky

Oyuncular: Ellen Burstyn, Jared Leto, Jennifer Connelly

Tatlım Gelince Samanlık Seyran Oldu...

Her şey Birden Başladı:

Dün, öğlenin bir vaktinde keyifli bir mesajlaşma esnasında, bir anda tatlım geldi. Durup dururken üstün zekâm olmadık anlarda, olmadık saatlerde ve olmadık yerlerde çakar, aklıma bir şey düşürür ve sürekli onu yapma konusunda tahrik etmeye başlar. Genelde tembellik olarak değerlendirilebilecek karasızlıklar yaşasam da sınır çizgilerinde yaşamayı, onun merakı ve bilinmez sonuçlarının heyecanını seven kişi hemen harekete geçip paçalarıma yapışır; ''Hadi hadi,'' diye... Açıkçası onun bu serseri haline ortak olmayı, katılmayı ve bir sonu bilinmez heyecana sürüklenmeyi severim. Hatta bayılırım. Aklım tembel halden çıkıp kararı oluşturduktan sonra da bir başka kişi çıkar ortaya; hızlı hareket eden, bodoslama dalan, hızlı düşünen ve genelde o anın bütün keyfini yaşarken, sonuç ne olursa olsun onun da tadına varan bir ben. İşte o benin dün aklına düşen vişneli ekmek tatlısıydı, vişneli ekmek tatlısı akla düşünce: Çok kısa süreye sığdırılmış çok hoş, çok aşk ve çok keyifli bir ilişkinin güzeli Üzerine dondurma konmuş vişneli ekmek tatlısı kadın da hatırlandı, kaçınılmaz bir şekilde. Anlar kare kare olup film gibi akmaya başladı göz içlerimden. Dudağıma oturan keyifli tebessüm elini uzatıp kalbime değdi, sıcacık şefkatiyle usul usul sevdi onu...

Sonra geçmişin bu lezzetinden çıkılıp, her yaşananın bir yeniyi daha lezzetli, daha fark edilir ve daha keyifli kıldığının bilinciyle içine üç öpücük yüklenmiş mesaj tazeliğin güzel kokusuna yollandı. İlk ikisi tedavi maksatlıyken, üçüncüsü hedefi şaşırıp -aslında fırlamalıktan- bir kazaymışçasına yanlış yere gitti ve çok yapışkan bir ukala olduğu için orada fazlasıyla takılır genellikle... yine öyle yaptı.

Sonrası:

Bütün bu duygular ve düşünceler, iş arası bir zamana denk gelmesine rağmen, içimdeki anarşisti afiş akşamlarının yaz kokulu saatlerinin çevikliğinde, alt sokağın köşe duvarında yankılanan polis aracının siren lambasını fark etmiş tazı hızında harekete geçirdi. Elbette an itibariyle eldeki olanaklar ve zaman göz önüne alındığında orijinal bir vişneli ekmek tatlısı yapmak olası değildi. Ama çok sevdiğim, beni oluşturan değerli parçalarımdan biri olan pratik akıl reçeteyi hemen oluşturup elime tutuşturdu.

Emri almış ben, yakındaki markete doğru sahil boyunu tercih ederek, ilkbahar tadındaki havanın keyfine göl mavisi denizi de katıp hayallerim yanımda yürüdüm.

Markette Olanlar:

Bir paket mi iki paket mi alsam tereddütünü kısa bir sürede değerlendirip iki paket almaya karar verdiğim etimekleri sepete atıp, orijinalini yaptığımda üzerine mutlaka dondurma koyduğumdan, bu kez daha hızlı ve pratik bir şey yapmam gerektiğini düşünerek; bunun, biraz da kremalı pastaya, bir de sütlü herhangi bir tatlıya yakın olması arzusu pudinglere yöneltti beni.

Aklımın verdiği listede vanilyalı yazılı olmasına rağmen içimdeki kışkırtıcı yüzünden o mu bu olsa diye düşünürken, akıl müdahale etti ve sert bir ifadeyle ne yapmam gerektiğini dikte etti. Tırsak bir hale bürünen ben, kendime yakışanı yapıp vanilyalıda karar kıldım. Sonra 1lt'lik bir süt alıp ertesi sabah için ihtiyaç duyduğum bir iki şeyi de sepete ekleyip gerekli ödemeyi kasaya döküldükten sonra marketten çıktım.

Olay Yeri: Mutfak

Mutfağa daldığımda camı açıp kışa inat tomurcuklanmış şarap rengi gülün kokusunu mutfağa konuk ettim. Ve normalde pudingin kendi reçetesinde 750 ml süt kullanılması önerilse de etimekleri o an için önceden ıslatma fikrim olmadığından ve yapacağım tatlının biraz da pasta kıvamında dişe gelmesini istediğimden; pudingi, biraz daha sulu yapmak fikriyle 1lt süt kullanmaya karar verdim. Sütü, küçük bir tencereye koyup puding poşetini içine boşaltıp iyice karıştırdıktan sonra pişirmek üzere ocağa koydum. Süt miktarını fazlalaştırdığım için, etimeklerin de şekersizliğini göz önünde tutarak, ocağın üzerindeki tencereye altı tane kesme şeker attım.

Ofisimsideki müzik setinde çalmakta olan Nazan Öncel'in son CD'sindeki şarkılara eşlik ederek, onun ritmiyle tenceredeki pudingle bir sağa bir sola ve bazen hızlı bazen yavaş dönüşlerle dans etmeye başladık. Bu karşılıklı hal pudingin kanını iyice kaynatmaya başladıktan bir iki dakika sonra, ilişkinin onun cephesinden aldığı tehlikeli hali fark edince, bir iki dakika daha kaynamasına izin verip, tabii ki sonlanacak ilişkimizin yarası çabuk kabuk bağlamasın diye bir süre daha karıştırmaya devam ederek, bu hali tek taraflı sonlandırdım.

Kısa bir kararsızlık dönemi sonucu üzerinde karar kıldığım kaba bir kat etimeki dizdim. Aslında vaktim olsa üzerine karemelize edilmiş şeker dökmek isterdim. Hatta karemelize edilmiş şeker yerine biraz kaynatılmış, çok az vanilya ilave edilip çektirilmiş vişne suyuna batırıp etimekleri öyle dizmeyi de tercih edebilirdim. Hatta daha da ileri gidip, hepsinden vazgeçişle ev yapımı ve kaynatılmış liköre batırmayı kesin isterdim. İstedim.

Ama vakitsizlik yüzünden tüm bunları bir başka sefere erteleyerek, tencerede hafif ılınmaya bırakılmış pudingi bir kaşık yardımıyla güzelce ve bolca, birinci kat etimeklerin üzerine döktüm. Bu haliyle kısa bir süre dolapta soğutup çıkardıktan sonra, ikinci kat etimekleri dizerek üzerine tekrar puding döküp, sonra bir kaç dakika buzlukta soğuttum. Çıkarıp üzerinde vişne reçeli gezdirdikten sonra, her dilimin üzerine kendi arzum çerçevesinde vişne tanesi koyarak, soğumak üzere tekrar dolaba kaldırdım. Bu arada elimdeki bir iki işi çıkartıp, tatlı vaktimin zili çalınca beynimde; bir parça tabağıma alıp, fotoğraflarını çekip, olaya başlamadan önce mesajlaştığım arkadaşıma afiyet olsun yazılı bir maile ekleyerek yolladım. Gelen yanıt çok tatlıydı: ''Manyaksın sen yaaaa :)) Sana afiyet olsun asıl .:))

Bu sevgisine buradan öpücüklerle karşılık veriyorum, hemi de üçüncü türden. Ve son olarak, zahmet edip okuyan ve yapmayı düşünenlere bunun farklı meyvelerle yapılacak versiyonları konusunda başarılar diliyorum; en mükemmelinin likörle yapılanı olacağını düşünerek. Onun, çok güzel bir yemek akşamının sonunda, üzerine koyulmuş iki top dondurma ve iki nane yaprağı ile süslenmiş, kat arasında meyve şekerlemeleri olan halinin düşünü kurarak...

Müzik Nazan Öncel'in son albümünden Canım Benim Nasılsın? adlı şarkı.
Resim hatırladığım kadarıyla Hürriyet com.tr den

Top Secret...(Çok Gizli)

Bizim aile için, sıklıkla anlatıp güldüğümüz bir hikayesi vardır bu filmin...Henüz cd ler hayatımızda yerini almamışken, bir cumartesi gününün akşamında kiraladığımız video kasedi oynatıcıya takmış,bütün kuzenler bir arada, ortalıkta buz gibi biralar, kimimiz koltuklara, kimimiz yerlere yayılmış kahkahadan karnımıza ağrılar girecek bir zevkle izlemiştik bu yeni nesil durum komedisini...

O kadar çok gülmüştük ki; sanki, herkes için bundan daha komik bir film olamayacağını düşünmüştük.Sonra kuzenlerden bir tanesi ertesi gün yemeğe gideceği nişanlısının evine bu filmi götürerek, yemek sonrasının kayınvalide kayınpederli sıkıntılı sohbetlerinden kolayca sıyırabilerimin hesabıyla çok da mutlu olmuştu.

O gecenin ertesindeki buluşmamızda,izlemeye başlamadan önce komikliği üzerine yarattığı beklentiyle kaseti koyduğunu,jenerikten başlayıp son yazana kadar kimseden bir tebessüm bile gelmediğini anlatırken;onun o süre boyunca nasıl morlara bürünüp kanter içinde kaldığının espirilerle dolu geyiğini yapmıştık bolca...

Hâlâ bir film üzerine sohbetlerimizde ya da bir araya gelip film izlediğimizde bunu konuşuruz.Bu olay bizim için görecelik ve algı kavramları üzerine ders alıcı, çok somut ve açıklayıcı bir örnek olmuştur .Türün diğer filmleride çok eğlendiricidir; ama bu filmin içlerinde en iyisi olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.Ve bence türünün en özel filmidir.İzlenmesini öneririm.Eğer beğenirseniz yinede kurtarıcı olarak bir yere götürürken dikkatli olun:))Ne olur ne olmaz; yedeği yanınızda olsun:))

Yakın Tarihte Bir Ufak Tur...Asıl Suçlu!

Hayata bakışımda şikayet kültürü pek yoktur. Ve başkalarını suçlayıp oradan sonuç çıkarıp kendimi haklılamayı sevmem. Eğer karşımdaki kötü ve suçluysa bile, çektiğim zararın sorumluluğu bana aittir diye düşünürüm. O öyleydi de sen ne yaptından bakarım genellikle... Bu yazı ülkenin bu günlerine o mantıkla bir bakıştır.

1980 öncesinde, toplumun her kesimiyle işbirliği halinde, sol değerlere ve toplumun tüm katmanlarına öncülük eden, genel başkanının  adı dağlara taşlara yazılan bir parti vardır. Ve faşizmin tavan yaptığı, olağanüstü güçlü oligarşik bir yapının olduğu yıllarda,  olağanüstü coşkulu, tüm sol güçlerle kucaklaşılmış bir seçimde, tüm bu olumsuzluklara rağmen %42 oy alır bu parti... Ve bu gücün, yani o sol potansiyelin önü bir darbe ile kesilir.

1980 darbesinin ardından solsuzlaştırılmış Türkiye'de, ilk genel seçimlere gidilir. Seçime sol adına katılan ve devlet eliyle kurulmuş gibi duran Halkçı Parti vardır. SODEP, Erdal İnönü dayanaklı bir veto yemiştir. ANAP'lı yıllar başlar. Yasakların kalkması konusunda, ne enteresandır ki; demokrosiyi savunması gerekirken, partilerin varlık sebepleri bu olmasına rağmen, iktidar partisi ANAP'ın, referandum sürecindeki, demokrasi kültürüne hiç yakışmayan her türden engelleme çabası ve karşı propagandası sonuç vermez ve yasaklar kalkar.

Bunun sonucunda solda; DSP, Halkçı Parti ve SODEP sahne alırlar.

O yılki genel seçimlerde ve yerel seçimlerde SODEP geçmişten gelen sol oyları toparlar; hem yerel seçimlerde hem de genel seçimlerde başarı elde eder. Aydın Güven Gürkan gibi, insan bir insanın Halkçı Parti genel başkanlığına seçilmesinin ardından, Halkçı Parti'nin SODEP'e katılımıyla SHP oluşur ve yapı biraz daha güçlenir.

Kurulduğu anda (SODEP iken) gencecik bir genel sekreter (Fikri Sağlar), onunla birlikte çok parlak gençlerle akil insanlardan oluşmuş, son derece demokratik, katılımcı, ben solcuyum diyen her kesimle ilişkileri iyi, temsil ettiği sınıflara önderlik yapan bir partidir SHP. Hatta çok önemli bir risk alarak -bir sonraki seçimde etnik milliyetçilik üzerinden siyaset yapmalarına rağmen- katılımcılığın bir gereği olarak, kendilerini meclis kürsüsünden ifade edebilmeleri adına DEP'i meclise sokar. Ve bu süreçte; hizipçiliği tavan yapmış ve o an itibariyle partinin genel sekreteri olan şahsiyet yüzünden, defalarca kurultay yapmak zorunda kalınır. Her seferinde kaybeden hizipçi, katılımcı bir çaba harcamak yerine, yaşamı boyunca kendi konumunu düşündüğünden, sürekli koltuk fırsatı kollamaktadır.

Anayasada değişiklik yapılıp eski partilerin kendi adlarıyla yeniden açılabilmesi söz konusu olduğunda, beklenen fırsat da gelmiştir. Erdal İnönü'nün "CHP açıldığında biz SHP olarak ona katılalım, CHP çatısı altında bir büyük kongre yapalım ve orada genel başkan ve kurulları oluşturalım." önerisine, o anlamda bir kurultayı kaybedeceğini çok iyi bilen Bay Hizip, Ecevit'in de yine Bay Hizip yüzünden bir başka kırgın ve küskün olarak bütünleşmeye sıcak bakmaması yüzünden, kapanan partinin son genel başkan yardımcısı olması dolayısıyla yasal hakkı olduğu için, yeniden açılan CHP'nin başına kurulur ve yeniden üç parti olunur. Geçmişten gelen bir aşk olduğu için CHP, çok doğal olarak aklı karışan seçmen yine bölünür.

Bay Hizip her gün baktığı aynasında kendinden başkasını göremediği için ve kazayla da olsa ayna bazen, "ondan daha iyi birinin olduğunu ve halkın onu daha çok sevdiğini" söylediğinde, o insanı yok etme konusunda yeteri kadar elmaya sahip olduğundan, o yılki belediye seçimlerinde İstanbul'da SHP adayı Zülfü Livaneli'nin karşısına bir aday, Ankara'da yine SHP adayı Korel Köymen'in karşısına bir aday koyup oyları bölerek, çok ufak oy farklarıyla İstanbul'da Recep Tayyip Erdoğan'ın, Ankara'da Melih Gökçek'in başkan seçilmelerine olanak tanır.

Bunun böyle gitmeyeceğini anlayan iyi niyetli solcular, Murat Karayalçın'ın genel başkanlığı döneminde gereken fedakarlığı göstererek, daha büyük ve oy oranı yüksek bir parti olmasına rağmen bir büyük kurultayla SHP- CHP birleşmesini gerçekleştirirler. O dönemde, özellikle sermaye basının fazlasıyla vitrine çıkardığı ve parlattığı Baykal, biraz kamuoyunda oluşan bu rüzgarı ve daha fazlasıyla da bütün bir yaşamı boyunca son derece titizlikle ve çakal bir akılla oluşturduğu delege yapısı sonucu, partiye ufak bir oy farkıyla genel başkan olur. Bundan sonra, partide hızlı bir kıyımla SHP' den gelenlere ayrı bir bakış ortaya koyup onları dışlayarak, kesintisiz bir biçimde partiyi ufaltırken kendini büyüterek yola devam eder. Parti tüm sol gelenekleri ve kendi geçmişini inkar ederek hızlı bir biçimde, militarizmi destekleyen, sağ politikalar ve politikacılardan medet uman bir siyasi usluba doğru yol almaya başlar.

Daha sonra baraj altında kalınarak kaybedilen bir seçim sonucunda istifa etmek zorunda kalır. Altan Öymen genel başkan olur. Parti gerçek anlamda sol, sosyal demokrat parti olma yolunda yeniden yapılandırılırken; başta delege sistemi olmak üzere katılımcılığın önündeki tüm engelleri kaldırıp tam anlamıyla çağdaş bir parti oluşturma yönünde programdan başlayıp tüzüğe varana kadar toplumun tüm kesimleriyle ortak bir çaba içinde çalışılırken; bu yeni yapının kendisi için bir son olduğunu farkeder Bay Hizip. Yeniden, "halk beni istiyor" nidaları atarak kurultay çalışmalarına başlar. Zaten kendi oluşturduğu ve henüz değiştirilememiş yapının olanaklarını sonuna kadar kullanarak, çok az bir oy farkıyla da olsa yeniden genel başkan seçilir. Bütün bir değişimi gerçekleştirmek adına yapılan kurultaydaki tüm düşünceler, program, tüzük rafa kaldırılır. Yeniden tek kişinin partisi olma haline doğru yol alan CHP'de, sol düşüncedeki insanların sempatisini kazanmış, kendisine rakip olabilme olasılığı yüksek kişiler hızla partinin hatta siyasetin dışına itilirler.

Yeni kurulmuş bir parti olan AKP katıldığı ilk seçimden birinci parti çıkar ve tek başına iktidarı alır. İkinci parti CHP dir. İki partili bir meclis oluşur. DYP çok küçük bir yüzdeyle barajın altında kalır. Ama Siirt'te seçim kazanan ve oyların büyük bir çoğunluğunu alan Jet Fadıl, dokunulmazlığı kaldırılıp mahkum olunca; orada, yeniden bir seçim söz konusu olur. Normalde, o seçimin oylarının genel seçim oylarının yüzdelerini etkilemesi gerekirken, bütün demokratik ahlakı bir kenara bırakan bizim küçük hesapların hini, AKP ile işbirliğine gidip yasada gerekli değişikliklerin yapılmasına olanak sağlayarak, Recep Tayyip Erdoğan'ın başbakan olmasına sebep olur. Aynı zamanda da, Siirt oylarının genel seçim sonuçlarına etkisi engellenerek DYP'nin barajı aşmasına olanak tanınmaz ve dolayısıyla bu durumun kendi milletvekili sayılarına vereceği zarar engellenmiş olur. Peki tüm bunların ülkeye bedeli ne olmuştur? Bugüne baktığımızda özellikle sol tandanslı insanlar olarak kime kızmamız gerekir?

Hayatı boyunca solcu olmanın gereği ne varsa hepsinin tersini yapmış, partinin büyümesine olanak sağlayacak tüm insanları kendi koltuğunun tehdidi görüp tasfiye etmiş, kocaman bir sol seçmen kitlesini parti anlamında seçeneksiz bırakmış, küstürmüş... Partinin toplumun tüm kesimleriyle bağını kopartmış, temsil etmesi gereken kesimlerin son derece uzağında bir siyasetle onları yalnızlaştırmış biri hâlâ orada dururken, siyasete tavırsal olarak müdahale edip öncülük etmesi gerekirken, bir siyasi partinin muhalefet alanlarını ve yapması gerekenleri sivil toplum örgütlerine, bir takım kurumlara terk etmiş ve onların çabalarının ve bu çabaların rantlarını yemenin hesaplarını yapmış, her seçim döneminde toplumda kabul gören insanların parlaklığından yararlanmak adına onları bünyesine alıp onların seçim ertesinde ise sessiz kalmamaları sonucu kapı dışarı etmiş biri orada dururken... Bence; Türkiye'nin yakın dönemine verdiği zararlarla aslında uzun vadedeki geleceğini tüketmiş, iktidar olmak ve bu ülkeyi yönetmek gibi bir arzusu olmayan, hayatı boyunca hiç bir risk ve sorumluluk almamış, bir çaba ortaya koymayıp parti içi hukuksuzluğa ve hazıra sırtını dayamış, toplamda hiç bir zaman %35'in altına düşmemiş sol oyları DSP'nin de CHP çatısı altında girdiği yani tek sol parti olarak katılınan bir seçimde bile tüketmiş, kendi dışında kimseyi umursamamış biri hâlâ varken biz niye ona buna kızıyoruz ki ...

Ben artık ona da kızmıyorum; ama, uzun yıllardır ortaya koyduğum görüşlerim yüzünden arkadaşlarımın içinde çoğu zaman tek kalsam da bugün haklılığımın onlar tarafından kabul edilmiş olmasına da sevinemiyorum. Minicik çocuklarken, daha bıyıkları aşklara terlememiş, hayalleri henüz duvarlara çarpıp un ufak olmamış, ortaokul, lise düzeyinde pırıl pırıl öğrencilerken, ergen yaşların ele avuca sığmaz heyecanlarını kenar mahallelerdeki, fabrikalardaki, tarlalardaki yoksulluğa harcamış, yaşamını tüketmiş, bedenlerinin bir parçasını işkencelerde bırakmış arkadaşlarım için üzülüyorum. Ve bugün, benzer gençlerin arkasında duracak, onlara güven olacak, içinde onların sesinin de yankılandığı bir sol parti olmadığına, olamadığına üzülüyorum. Ve eski (CHP) parti binasının bahçesinde tüm fraksiyoner farklılıklarımızı unutup şarkılar ve türkülerle sarmaş dolaş olduğumuz o muhteşem seçim gecesinin devrim tadındaki coşkusunu özlüyorum.

Karikatür Haslet Soyöz'e aittir.

Bir Reklama HİÇ Dokunmadan Geçemedim

Son Turkcell reklamına bayılıyorum, bunu inkâr edemem. Hiç demelere yüklenmiş tonlar, söyleniş biçimi çok hoşuma gidiyor ve her rastladığımda şefkatli bir tebessüm suratıma konuveriyor. Bu sevgim sadece oradaki duyguya ve ilişkinin sempatik haline elbetteki...

Ama aynı zamanda, hiçbir şeysiz saatlerce konuşma arzusunun arkasındaki koca boşluğa bakıyorum ve üzülüyorum. Durumu eleştirel bir bakışla değerlendirip sorumluluğu hemen gençlere de yüklemiyorum. Enteresan olaylar gözlüyorum telefon kullanımına yönelik... Evim üniversitenin güzergâhı üzerinde olduğu için fazlasıyla tanık olduğum, minibüsle gittiğim zamanlarda gözlemlediğim olaylardan bir kolaj sunup sonra kendimce bir takım değerlendirmeler yapmak istiyorum.

En çok tanık olduğum olay şudur: Esas oğlan, esas kızı minibüse kadar getirir, elleri ellerinde dışarda bir süre konuşurlar... Konuşmalar elbette bir sevginin ifadesidir, sahneler hoştur ama eminim ki, konuştukları tüm gün boyu birlikte geçirdikleri zamanı dolduran ifadelerin tekrarından ileri olmayan şeylerdir. Kız, sanki bir daha görülemeyecek bir uzağa gönderiliyormuş gibi minibüse biner, oturur oturmaz eller camda buluşur, ayrılığın özlemiyle bir süre daha bakışırlar.

Yolcuları tamamlanan minibüs, iki sevgiliyi bir birinden ayıran zalim olarak ilerlemeye başlar. Baş döner ve son kezmişcesine geride kalan sevgiliye bakar. Eller son kez ve ayrılığın hüznü yüklenmiş bir ağırlıkla kalkar, usulca ve buruk bir bakışla sallanır. Az sonra aklını durakta bırakmış kızımızın telefonu çalar. Arayan esas oğlandır. Araya girmiş uzun günlerin, gurbette kalmış hasretlerin hiçle başlayıp hiçle biten sözcüklerine özlemler yüklenerek konuşulur. Ben yolun ortalarında bir yerde inerim. Sonrasında ne olur pek bilmem... Bunları, içinde duygu var, aşk var diye hoş görüp tebessüm ederim; gidilen mesafe toplamda 13 km, en kötü olasılık akşam görüşülecek olsa da...

Ama bir olay var ki, bu benim için iletişimin ve teknolojisinin zirvesidir. Ben yine minibüste uygun bir yere konuşlanmış, o gün neye tanıklık edeceğimin pususunda beklemekteyken, bir kız ve bir oğlan geldiler, minibüsün o anki nizamı yüzünden kız öne, oğlan en arka sıraya oturdu. Aralarındaki mesafe 3 sıra, bu da yaklaşık 3 metre diyelim. Oğlan iki kişilik parayı gönderdi, ardından cep telefonuna sarıldı. Buraya kadar herşey normal... Ama telefondan iletilen şu konuşma ne derece normal biri bana anlatsın, "Hayatım ben parayı ödedim, sen ödeme olur mu?" Telefonda yol boyu oyunlar oynayıp mesaj atanları, sanki şirket toplantısının uzağında kalmışcasına harıl harıl dedikodu yüklü laf olsun torba dolsun konuşanları saymıyorum.

Elbette, tüm bunları başta belirttiğim gibi bir sosyolojik gerçeklik olarak kabul ediyorum. Ne yazık ki gençlerin önemli bir kısmı konuşacakları konuları sınırlı olduğundan ve hiçlik duygusu yüzünden, telefon aslının ve işlevselliğinin ötesinde değerlerle kullanılıyor. Reklamı yapan doğru bir tespitle, hedef kitlesini varolan davranış biçimleriyle saptayıp doğru yerden yakalamış, onların tüketim eğilimlerini körükleyip ceplerindeki parayı şirketin kasasına aktarma konususunda gereğini yapmış; bunu da takdir ediyorum. Ama herşey kendi mantığında ne kadar hoş durursa dursun; insan, genç insanlar arasındaki tembel eksenli bir konuşma biçiminin reklam vurgusu olmasına üzülüp o reklamın başka içerikle yayınlanmasına mecbur kalınacak bir ülkeyi özlüyor. Ne yaman bir çelişkidir ki tüm bu eleştirilere rağmen şekillendirilen genç modeline de kızamıyor.

Çünkü ülkede yakın tarihli bir nokta koyma (12 eylül) döneminin ardından, farklı oyuncaklarla düşünmekten uzaklaştırılan, evcilleştirilmeye çalışılan, biçimlendirilen, düşünme ve tartışma alanları daraltılan ve bunda hiç bir sorumluluğu olmayan bir nesil bu... Ve hepimiz de biliriz ki insan algısı (merak duygusuyla, eleştirel ve sorgulayıcı bakmayı öğrenemediği sürece) sunulanlarla biçimlendirilebilir bir şeydir. Bu reklamda vücut bulan ve toplumun geniş katmanlarına yayılmış halin sorumluluğunu da o günkü koşulları yaratarak, iki farklı gruptaki insanların kendi mantıklarınca iyi niyetli mücadelelerine çanak tutarak, onları kullanıp birbirlerine kırdırarak yarattıkları kaosun sonucunda oluşturdukları rejimle, gençlerin baş kaldıran, dinamik ve sorgulayıcı akıllarını başka mecralara taşıyarak ciddi bir kültür erozyonuna uğratıp; ülkenin özgür düşünen, dinamik ve genç aklını yerli işbirlikçilerle üzerinden tanklar geçirerek yerle bir edenlerin, anne babaları da evlat acılarının korkularını yükleyerek evcilleştirmedeki ''başarılarına'' veriyorum.

Suçlular sahil kentlerinde resim yaparak emeklilik hayallerini gerçekleştirmenin keyfindeyken; gençliğinin önemli bir bölümü üç kelimelik konuşmalara sıkışmış bir hiçlikte olan ülkeye de bazen ''umutsuzca'' üzülüyorum. Ne ekilirse o biçiliyor çünkü...

Resim Marina Zobova'nın bir tablosudur.

Düş'e Alt Yazı...5: Arabesk Gönderiler;)

02:59:42 adamın e-postasına düş(tü)

........ .......


07:30:01 kadının e-postasına düş(tü)

geldiler yine sanırsam:))Uyandığında öfkesi mahmur gözlerine değip, ipi çeken parmaklarını avuçlarıma alıp, bütün bedenini içime çeke çeke sarar sarmalar, usul usul öperim seni ve geçer hepsi...ama bu usulluğun ötesi nereye gider onu hem biliyorum, hem de bilmiyorum:))Eğer birileri kızdırdıysa seni söyle onları kızgın şişlere geçirip mangalda uzak ateşte usul usul pişireyim:))Günaydın bebek,görüşürüz eğer saat 11 e kadar uyanmış olursan, x'le bugün sinema hamburger anlaşmamız var çünkü,en kötü ihtimal akşam görüşürüz...

seviyorum lan kadın senin varlığını ve hallerini:))....galiba:))

sabah çok güzel uyanıyor, güneşin kızıllığı göz hizamda, bide erken yatıp önceki gecenin hıncını aldım.Güzel uyumuşum ya, ondan çıktı bi kere laf ağızdan,silsem olmaz şimdi dimi:))yedim seni mıncık mıncık ,bay;)

11:35:52 adamın e-postasına düş(en)



12:10:01 kadının e-postasına düş(medi)

13:25:35 kadının e-postasına düş(medi)

15:17:16 adamın e-postasına düş(medi)

SONRA EPEYi DÜŞ(TÜ)

19:58:48 adamın e-postasına düş(en)



20:59:47 kadının e- postasına düş(en)

ben sana, bir tek taş devrildiğinde bütün taşlarımın devrildiği bir akşamda, güzel şeyler yazim,teselliyi sende arim;üstelik senden bir karşılık beklemeden...iyi kötü önemli değil senin sesinden çıkmış sözcüklerden ruhumu ısıtıp o ısınmış ruhumdan taşmış coşkun duygularla güzel sözcükler yazim;ve sen bana bunu yap,helal olsun:))...oysa yolun kenarında, yağmurun altındayı okuduğum an da; bende o yağmurun altında ıslanan sana şemsiye tutup, kolumun altına sıkıştırıp, saçlarına şarkılar söylemiştim:))ben yine de hiç sitem etmeden şarkılar söylüyorum; ve senle ıslanarak yürüyorum .Şemsiye ufak olduğu için sana değecek yağmurları bile kendime yağdırıyorum:))

21:11:23 adamın e-postasına düş(en)


21:19:10 kadının e-postasına düş(en)

iyi geldi bu:))...geldinmi eve:))

21:26:48 adamın e-postasına düş(en)


21:55:16 kadının e-postasına düş(en)

dertlerimin demindeyim; bir harmanım bu akşam...dı:))..dalmışım koltuğa kaykılıp ,
tv açık iyiyim şimdi:))uyku gözümün ucunda,uyut beni masal olup daha:))

22:33:09 adamın e-postasına düş(en)



22:59:34 kadının e-postasına düş(en)

benim uyuyup yarına kafamdakilerden sıyrılmış, normalleşmiş kalkmam lazım,kendimi yatağa teslim etmeliyim:))Aslında şu an teslim olmak istediğim bir insan evladı; ama ne çareki çaresizce yatağıma teslim oluyorum,ona dökülemeyeceğime göre televizyonun şevkati masal olup uyutsun beni:))Görüşürüz ,öpüyorum;son yazdıklarına sarılıp yatıyorum:)...lan bugün sabah beri arabesk bir adam oldum çıktım bak:)...iyi geceler:))

23:23:22 adamın e-postasına düş(tü)


07:15:39 kadının e-postasına düş(medi)


08:01:57 kadının e-postasına düş(medi)


09:17:16 kadının e-postasına düş(en)

Temiz parlak ve güneşli bir gün:))

sayende:))....günaydın;)

09:19:26 adamın e-postasına düş(tü)





11:03:36 muhtemel ki!...daha çok düş(ecek)


Müzik: Fikret Kızılok-Bir Harmanım Bu akşam
Resim Paul Barlow

Çöküş...

Avrupa sinemasının Amerikan sinemasından farklı olarak, ele aldığı konuları bir aksiyon ya da kahraman yaratmadan, belgesel tadında ama asla ritmini kaybetmeyen sürükleyicilikte ve derinlikte anlatabilme geleneğinin en güzel örneklerinden biridir bu film.

İzlediğiniz süre içinde sanki bir film izlemiyormuşsunuz da, olayların içinde biriymişsiniz gibi hissedersiniz sahiciliği... Film çok objektif olarak çöküşe giden yolda kullanılan (faşist) argümanların sonuçlarını ortaya koyarken, sanıldığı gibi Hitler'in masumiyetini de ilan etmiyor. Aksine, diktatör ruhlu acımasız insanların bir iktidarın gücünü bu kadar acımasız ve sert kullanmalarının arkasındaki kişilik bozukluklarının niyelerini göz önüne seriyor.

Ve bu yok oluşa gidişte: Ruhun akla dayattığı körlüklerin arkasındaki zayıflıkların, itilmişliklerin, yaşanmamışlıkların, sevgisizliğin oluşturduğu aşağılık komplekslerinin faşizan bir karakterin oluşma nedenleri olduğunu ortaya koyuyor.

İnsanlara, özellikle çocuklara beyinlerinin yönlenmesi konusunda kör ve dayanıksız milliyetçiliğin yüklenmesinin minicik yürekleri bile nasıl katı ve düz yapabildiğini; ve bunun ne büyük bir acımasızlık olduğunu sergiliyor. Ve mutlak doğrucu ve sorgulanamayan bir yönetim anlayışının çocukları bile savaşın göbeğinde kullanabilmesinin insanlıktan, kalpten, sevgiden uzak halini; bu katılığın bir anneye bile çocuklarına doğru sandığı bir hayalin kör inanmışlığıyla, doğru olduğunu düşünerek nasıl bir yanlış yaptırabildiğini ortaya koyuyor (Çok dramatik bir sahnedir ve Corinna Harfouch tarafından mükemmel oynanmıştır)...

Film bir savaş sürecinin insanlığa verdiği zararların fonunda, buna neden olan karakter odağında, genel bir psikolojik yanılgı ve buna bağlı kör bir itaatin sorgulanmasına olanak sağlayan ''psikanalist'' bir filmdir. Bir masumiyet methiyesi asla değildir. Görkemli sahneleriyle savaşın ve çöküşe gidişin tüm boyutlarını ortaya koyarken; tüm bunları insanları odak alarak, ilişkiler, hayatlar ve karakterler odağında yapmaktadır. Çok sıkı bir filmdir, kesinlikle izlenmelidir.


Yönetmen: Oliver Hirschbiegel

Oyuncular: Bruno Ganz, Alexandra Maria Lara, Corinna Harfouch, Ulrich Matthes, Juliane Köhler