Sanal Denen Aleme Ben Nasıl Bakıyormuşum?.. Bugün Onu Öğrendim!

Önceki gün, televizyonun ünlü kadın sunucularından biri, programında, evli bir kadınla, sanırım arkadaşlık sitelerinden birinde tanıştıktan sonra yaşadıkları sorunları anlatan biri üzerinden, internet kökenli ilişkileri ve yarattığı sorunları işliyordu. Bunu eleştirirken de, taraf olarak, kendisinin hiç MSN'den falan anlamadığını, nedir ne değildir bilmediğini falan söylüyordu. Ne hikmetse, bu tür konuları işleyen programcıların özellikle kadın olanları, hiç dokunmamışlar MSN'e ve ne olduğunu hiç bilmiyorlar bu işleyişin! Genelde bu tür programları izleyen ben, oralarda işlenen konularda, internet tanışıklıklarıyla meydana gelenleri kat be kat aşan bir çok olaya tanıklık ediyorum. Dolayısıyla kendimi bilirkişi makamına layık görüp, istatistiksel bir bakışla, net üzerinde yaşanan olumsuzlukların oradakilerden çok çok daha az yüzdelere isabet ettiğini söyleyebilirim. Aslında, sorunun kişinin dünyayı algılamasından kaynaklı olduğundan vazgeçip birey üzerinden sorunu açmak, oradaki arızaları göz önüne sermek varken, suçları başka yerlere yükleme popülizminin tezahürü bu durum üzerine; oturup, mazimin çok eski olmadığı bu aleme düştüğüm günden itibaren yaşadıklarımdan yola çıkarak, burası sanal mıydı'yı sorgulamaya başladım. Öyleydi de ben mi fark etmemiştim; damarlarıma zikrettiğim bu uyuşturucuyu...

Akıl kışkırınca bir kez, dur durak bilmediğinden; tatlı, tatlı netten edindiğim arkadaşlıkların notlarına, izlerine göz atmaya başladım. Yazdığım mail'leri, bana yazılan mail'leri, yaşanan anların mutluluğuna ve keyfine tebessümler ederek okuduğumu fark ettim. Ağzım kulaklarımla buluşmuş, kapanmak bilmiyordu. Eğer bu kadar gülebiliyorsam; bunlar, sanal ya da hayal olamaz, dedim, kendi kendime... Sonra, ne olur ne olmaz diye bir cimdik attım, onu da hissettim. Bir Kelebeğim Olmuşmuştu'nun giderken bana bıraktığı turkuaz bilekliğinin koyduğum yerdeki sahiciliğine baktım. Onu yolcu ettikten sonra, eve döndüğümde klavyenin başına oturup yazdıklarımın lezzetini ve sahiciliğini okudum bir kez daha... Ve sonra, birden, ameliyat sonrası kız kardeşte kalınmış bir haftanın dönüşünde bilgisayarımı açtığımda, oğlunun öldüğü gece acısını sığındıracak biri olarak beni görüp online bulamadığı MSN'ime döktüğü sızıları hatırladım. Telefonla aradığımda, verilen ilaçlarla boğulmuş, konuşamayacak kadar uyuşmuş sesinden ''canım dostum'' deyişini duydum.

Sonra, Üzerine Dondurma Konmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın'lı günler düştü aklıma... Ufacık bir mesajla başlayan ve hızla akıp giden süreç... Sonunu ikimizin de aşağı yukarı kestirdiği, ama duyguları bu kadar örtüşen iki insanın yaşamadan bırakamayacağı bir coşkunluktaydı zaman... İkimiz de işlerimizden ''eve'', "MSN'de bir bekleyenim var," duygusuyla dönüyorduk. Onun nöbet akşamlarının ıssız hastane koridorlarında, ben masasının yanındaki sandalyede çay içiyordum. Sonra ben yatağıma girdiğimde, o kalan zamanda hissettiklerini posta kutuma bırakıyordu; sabah kalktığımda okumam için... Her akşam evin içinde sanki bir arada yaşıyormuş gibiydi kulaklıklarımızdaki sohbetler... Ve onun şehrinde yapacaklarımızın planlarını yapıyorduk; bir heyecan bir heyecan... Çok keyifli o semtte, kent manzaralı lebiderya bir mekanda yemeğe karar vermiştik cumartesi akşamı için... Bir akşam üstü arkadaşlarıyla buluşacakları bara giderken aradığı telefondan yemek için yeri ayırttığını haber veren sesindeki coşku, sevgi ve heyecan için bir ömür verilmez miydi diye düşündüm bir an... Ve ben onu, tam da Elmadağ, Harbiye arasında bir yerde canlandırmıştım gözümde ki doğru bilmişim... Sonra, İstanbul'da buluştuğumuz ilk an, eve sarmaş dolaş yürüyüşümüz... O kahvaltı masasına sanki her gün oturuyormuşum kadar tanıdık mutfak...

Sonra, akşam dışarıda yemekten vazgeçip, birlikte, bin bir espriyle marketten alış veriş yapıp, aldığımız şaraplarla kurduğumuz masadaki mum ışıkları, duygular, lakırtılarımız, sofrayı birlikte toplayışımız, sahici değil miydi? Bir çok hayatın kenarından bile geçemediği güzellikleri üç güne sığdırmamış mıydık? Konserdeki kimseleri görmez bir keyfin sarmaş dolaşlığıyla omuzuma yaslanmış saçların hissettirdikleri başka nerede vardı? Gecenin bir vaktinde, konserden çıkıp geldiğimiz Beyoğlu'nda, Kaktüs'te içmeye karar veren ortaklık kaç kere rast gelmişti, 'gerçek hayatta'... Sonra bir bayramın son gününde Ankara'da, liseli çocuklar gibi aileleri ekip kafa çekerek ettiğimiz akşamın lezzeti, sanal mıydı? Ankara'ya geliş esnasında otobüse binerken aranıp haberdar edilen bana denmemiş miydi en güzelinden, seni seviyorum.

Sonra bir başka arkadaşım, Kendi Güzel, Gülüşü Muzır, Huysuz ve Tatlı Kadın: Ona ilk mesaj atmaya karar verdiğim andan itibaren konuşacağımın kim olduğunu biliyordum. Profilinde o kadar çok iz vardı ki!.. Ve o süreçlerdeki konuştuğum hiç bir saniyede ne sanaldım, ne bir beklenti üzerine konuşuyordum. Onunla konuşmaya başladığım evreye bir başka olgunluk ve sakinlikle gelmiştim... Üzerine Dondurma Konmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın'a demiştim döneceğim akşam, Starbucks'ta kahve içerken; Bir Kelebeğim Olmuşmuştu beni dipten aldı... Sen Üzerine Dondurma Konmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın, "Yüzdürdün, artık suyun üstündeyim."

Hayatımı, her şeyden ve herkesten sakladığım bir dönemde, sadece kendimi teselli etmek, hiç tanımadığım sesleri duymak için bulaşmıştım bu aleme... Beklentilerle yüklü değildim, tuzaklar kurmak gibi bir fikrim olmadığı gibi. Ben sahiciydim ve benim için oradaki herkes de sahiciydi. Normalde günlük işlerle yoğun bir sosyal hayat vardı zaten... Ama akşamları, boş evde bir sesti o sanal alem. Sonuçta ses oldu da, hem de fazlasıyla... Tek fark şu belki, dokunamıyorsun. Ama ben bu sanal alemde konuştuğum herkesle dokunduğumu biliyorum. Bu güne kadar gerçekten sanal bir duygu hissetmemişim!

Birde, reel'deki kadın arkadaşlarımla, x'le, y ile, ve Sen Zamanı Olmayan Zamansız Bir Yerindensin Ömrümün'le birlikte geçirdiğim zamanlarla, sanal alemdekiler arasındaki farkı düşündüm. Onlarla -Sen Zamanı Olmayan Zamansız Bir Yerindensin Ömrümün hariç- konuşmanın bana verdiği hiç bir heyecan ve kıpırtı yok... Tanıdığım, bildiğim, birlikte pek çok yere gittiğimiz; konserler, yemekler, ev oturmaları yaptığımız, birlikte olduğumuz sürelerde bir kadın gibi görmediğim arkadaşlar... Ve onlarla konuştuğumuz hiç bir şeyde duygusal bir derinlik yok, birbirimizle ilişkiler üzerine şeyler söyleyen sohbetler de yapsak, herhangi bir şeyi konuşuyormuşuz gibi kuru...

Ve sokakta dolaşırken kadınlara bakıyorum. İçlerinden hangileriyle birlikte olabilirim üzerine düşünüyorum. Geçmişte yaşadıklarımdan, bugünkü düşünüşümden bakınca; bir ilişkinin geçtiği evreleri göz önüne alıp olası sonuçların onlardaki acısını, yaratacağı kırıklıkları düşünüyorum. Sanal denen alemin benim açımdan daha vicdani olduğunu hissediyorum. Çünkü, hiç birlikte zaman geçirmeden bir insan hakkında profilinden, kelimelerden bakıp bir sürü ortak nokta bulabiliyor insan. Bir kazaya uğrama riskin azalıyor. Ve sonra hiç bir beklentin ve iki yüzlülüğün olmadan, sadece ruhların konuştuğu içtenlikli bir süreç yaşıyorsun. Ve o süreç, duygularını olgunlaştırıyor. Fiziksel özelliklerden önce bir ruhu beğeniyorsun ki bu benim için en güzel tecrübe oldu. Sonra, tıpkı liseli çocuk heyecanlarıyla bir aşk oyunu başlıyor. Herkes kıyılarda kenarlarda dolaşıyor... Kendine itiraf edemese de insan, karşının söylediği (kendi hemcinsi) bir isimde, anlık bir acabayla hafiften burulup sonra toparlıyor kendini. Yani sürekli gelişen, saf, heyecan verici, çocuksu, samimi bir flörtöz hal var o hayatta. Bu çok hoş ve eğlenceli...

Bugün; bir hafta sonra rahatsızlık duyup şu kadını başımdan atayım diyeceğin ve yaşadıklarından derin pişmanlık duyacağın gerçek hayattan bir ilişki mi; yoksa, ruhunu dibine kadar tanıma olanağı bulabildiğin ve onun üzerine inşa edilmiş lezzette sanal bir ilişki mi? diye sordum ve düşündüm.


Resim,Videlec.org

La Paragas Pazar Sineması Sunar:)):Tree

Davos'ta;Bir Öfkeye Teslim Ettik Çok Şeyi...

Dün gece Davos'ta, ulusal gururumuza zirve yaptıran, geleneksel öngörüsüzlüğümüzün ve kontrolsüz aklımızın ürünü bir an yaşadık! Donanımsızlığın tavan yaptığı bir andı bu...

İç siyasette, içinde yaşadığı toplumun genlerinde varolan bilgisizliğe yakın, serinkanlılığa uzak, aceleci, olaylara anlık tepkiler veren, uzun vadeli ve serinkanlı bakışları içinde barındırmayan hamasete dayalı söylevlerde içgüdüsel coşkular yaşayan halkına karşı sürekli zemin bulmuş uslubundan her zaman sonuç alabilen başbakanımız, bu tavrını, ne yazık ki bakışları anlık değil de uzun vadeli ve serinkanlı olan insanların olduğu bir başka zemine taşıyarak, orada temsil ettiğinin kendisi değil de bir ulus olduğunu unutarak, müthiş bir gaf yapmıştır. Üstelik de, bu anın ardından düzenlediği basın toplantısında, bu çekip gidişin nedenini, statü anlamında kendine eş olmadığı gibi, diplomatik hiç bir değeri de olmayan bir insanı protesto maksatlı yaptığını beyan ederek, koskoca Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık makamını küçük düşürmüştür. Türkiye Cumhuriyetinin ya da herhangi bir ülkenin hangi başbakanı bu güne kadar bir moderatörü muhatap alıp, ona öfkeden çekip gitmiştir acaba? Eğer tavır Peres'e karşı olsa, bu bile yanlış da olsa anlaşılabilir bir şeydir, onuru vardır. Başbakanlık makamı, üstelik bütün dünya medyası önünde bir modarötöre kızıp, onu muhatap sayıp meydandan çekilme alanı değildir. Olmamalıdır.

Kendi yarın siyasetten çekilip gittiğinde, uluslararası ilişkilerin devamlılığı çerçevesinde başkalarının üstleneceği süreçleri hiç gözetmeyerek, tam bir racon kesme haliyle hareket edip; aslında çok ama çok haklı olduğu bir konuda bir çuval inciri berbat etmiştir. Serinkanlılık ve uygar karakter, karşındaki ne yaparsa yapsın meydanı terk etmek değildir. Aksine, o meydanda sonuna kadar haklarını savunmanın savaşını vermektir. İşin kötüsü, medyamızın duyurduğu doğru ise Peres özür dilemeye yönelik bir mesajla da insiyatifi ele almıştır. Gerginlik üzerine anlık bir öfkeye teslim olmayarak ve görüşlerinden vazgeçmeksizin; sadece, tavrına yönelik bir özür dileyip, tezlerini ve sözlerini savunma noktasında bir adım öne geçmiştir. Elbetteki dereyi geçene kadar sessiz kalıp dayı diyecektir. Ulusal çıkarlarının gereğini elde ettiğinde tıpkı Irak'ta başımıza geçirilen çuval benzeri bir anı da sürekli kollayacaktır.

Ortadoğu gibi dengelerin, çıkarsal ilişkilerin sürekli yer değiştirdiği kaygan bir zeminde, kısa vadeli, özellikle duygusal bakışlar ve tavırlar kimseye yarar getirmemiştir. Filistin sorunu daha uzun yıllar çözülmesi mümkün görünmeyen bir sorundur. Bizim derdimiz ve önceliklerimiz kendi çıkarlarımız olmalıdır. Elbetteki elimizi, ayağımızı, duygularımızı oradan çekmemeliyiz. Ama daha akılcı ve duygulardan uzak bakmamızın gerekliliği de ortadadır.

Kendimiz yıllardır çektiğimiz terör belasının içinde hala yaşarken, başkaları bizim terör örgütüne sahip çıktığında bas bas bağırırken, bir başka ülkeye bela bir terör örgütüne bu kadar sahip çıkmanın anlamı nedir? Başbakan, ideolojik anlamda yakın durabilir, sempati duyabilir ama ağzından düşürmediği empati lafından yola çıkarsak, kendisi İsrail başbakanı olsa (söylediklerinin bir çoğu doğru olmasa bile o kişinin) nasıl davranır, ne sözler ederdi acaba?

Olay iç siyaset açısından kazanım gibi görülüyor olsa da, coşku da yaratsa, sonuçları uzun vadede çok da Türkiye'nin yararına olmayacaktır. Oysa, doğru bir diplomatik tavırla ve biraz serinkanlılıkla yıllar boyu kaymağı yenebilecek bir an; üstelik başbakanın ifadeleri anlamında son derece doğru ve haklılıklar da taşırken, bir öfkeye ve küçük düşünmeye heba edilmiştir. Bu bir zafer değildir. Önümüzdeki günler, zaten son yirmi gündür insiyatifin elimizden usul usul gittiğini farkedemediğimiz İsrail Filistin sürecinde sözün, nasıl başka ülkeler doğru kaydığının bir göstergesi olacaktır. Üstelik, tüm dünyada bu sürece en doğru gözle, en insani ve en samimi bakan ülke bizken...

Keskin sirke gerçekten küpüne zararmış bir kez daha gördük. Olayın uzun vadedeki sonuçlarını göreceğiz. Aslında başbakanın basın toplantısı, kendisinin diplomatlarca uyarıldığının ve kendinin de yaptığı yanlışı fark ettiğinin bir göstergesidir. Umarım bu farkediş, son derece akıllı, serinkanlı bir tavırla yönetilecek bir süreçte kazasız belasız atlatılıp, işler yeniden rayına sokulur. Benim umudum var.

Keyifli Dakikalar İçin;Luciano's Piano Bar...

Çok şey isteyip bir şey yapamama hallerinin hüküm sürdüğü bir anda, birden aklıma geldiki; yaklaşık beş yıl önce, sık kulanılanlara eklediğim bir site vardı.

Bolero' dan, Bossa Nova 'ya;jazz dan Tango'ya aklınıza gelebilecek bir çok müzik türünden, pek çok klasik şarkıyı Luciano'nun piyanosundan dinleyebileceğiniz çok hoş bu siteyi paylaşmak istedim.

Ana sayfadan aşağı doğru geldiğinizde, sırasıyla, müzik türleri ve şarkı adlarıyla karşılaştığınız sitede, istediğiniz şarkının yanındaki noktayı tıklayarak dinlemeye başlıyorsunuz.İstediği tek şey bilgisayarınızda Quicktime yüklü olması... Eğer yoksa da uyarı verip indirmenizi sağlıyor.

Resmi tıkladığınızda Luciano's Piano Bar'a ulaşıyorsunuz.İyi eğlenceler:))

İspanyol Pansiyonu...

Erasmus projesi çerçevesinde Barseleno'da bir araya gelen farklı uluslardan öğrencilerin yaşamlarını konu eden, son derece özel kurgusu ve lezzetli mizahı ile mutlaka izlenmesi gereken çok hoş bir filmdir. İnce esprileri, daha statükocu bir çevreden çıkıp, daha bağımsız hareket edebilir hale ulaşan farklı kültürlerden ve farklı karakterlerden öğrencilerin bir araya gelmesiyle: kişilerin düşünce sisteminde ya da bilinçaltında kalmış bastırılmışlıkların açığa çıkması hallerinin yaratığı değişimleri, etkilenmeleri, bohem yaşamı ortaya koyan; size çok güzel bir Barselona turu yaptırarak içinizde orada olma isteği yaratan; elde içecekleriniz, yanında çerezleriniz, tadına vara vara izleyebileceğiniz; günün yorgunluğunu, sıkıntılarınızı üzerinizden çekip alabilecek, çok keyifli bir seyirliktir.

Özellikle, üniversite ya da ona hazırlanan öğrencilerde teşvik duygusu yaratabilecek, onları imrendirerek motivasyonlarını artırabilecek; içinde aşk, çekingenlik, tutku, keder, kısaca insana, özellikle genç insana ait her türden duygunun barındığı; mizahı ve görselliği çok lezzetli bu filmin bittiğinde bıraktığı tadı, seveceksiniz. Tıpkı Radiohead'in filmde sıklıkla karşınıza çıkacak No Surprises adlı şarkısı gibi...

Babil...(Babel)

Bütün anlatmak istediğinin altını filmin sonundaki ''anlamak için dinlemelisin'' cümlesiyle kalın kalın çizen... Zannetmeler ve algılamalar: Farklı coğrafyalarda ve ona bağlı olarak o coğrafyaların yarattığı kültürlerde davranışlara nitelikleri anlamında ve iletişimsizlik noktasında farklı özelliklerle bakıyor da olsa, insan olmanın bedellerini her yerde benzer şekillerde ödettiğini ortaya koyarak; paralel hayatların farklı gibi gözüken hikayelerinin aslında birbirleriyle nasıl ilişkilenebileceğini aynı film içinde çok anlamlı ve güzel biçimde anlatmayı becerebilen usta bir yönetmenin: Diğer filmlerindeki gibi duygu odaklı, izleyiciyi bu anlamda tatlı tatlı besleyen bir anlatımla, başlangıçta biraz sıkıyor gibi gözüken bir ritmle ama yine de beklentiler yaratan bir heyecanı ayakta tutarak, gittikçe artan temposuyla sonuna kadar sürükleyen bir film Babil...

Oyuncuları, büyük bir ustalıkla ve eşit sorumluluklarla filmin içine yerleştirmeye başarmış... Belki de İnarritu'nun izlediğiniz her filmi gibi oyunculardan önce, evet bu yönetmenin filmi dediğiniz... Japon kızın, filmin genelinde daha derinden duyumsadığımız yalnızlık duygusunun eğlenmek için gittiği mekanların tüm gürültüsünden nasıl uzakta olduğuna vurgu yapan ve filmin o anlarını kızın dünyasından hissetmemizi, filmin sessizleştiği anlarla kafalarımıza çakan... Son yazdığı andan itibaren müthiş bir keyif ve duygu yoğunluğu ile kendinizi filmin içindeki her karakteri çok insani ve herbiri için farklı duygularla düşünüyor olurken bulacağınız; aynı filmin bütünlüğü içinde bir çok farklı öyküden oluşmuş kısa filmler izlediğiniz, çok güzel bir sinema şölenidir. İzlenmelidir.

Kürk Mantolu Madonna... Yazının Bonusu İki Güzel Şarkı!..

Kitaba ulaşmama, daha doğrusu okumama neden olan Ayşe Arman'dır. Doğunun Limanları ile keşfettiğim Amin Maalouf'a ilk okumamda oluşan sevgi üzerine, o sırada yeni çıkan Yüzüncü Ad adlı kitabını da almıştım. Her ne kadar sürükleyici ve biraz da fantastik özellikler taşıyor olsa da bana Doğunun Limanları'nı okurkenki duyguyu yaşatamamıştı Yüzüncü Ad.

Aslında severek okuduğum Maalouf'un hiç bir kitabı da Doğunun Limanları'nın tahtını sarsamadı bende.

Kürk Mantolu Madonna'ya gidiş serüvenimle Yüzüncü Ad arasındaki bağ şudur: Ayşe Arman zaman zaman severek okuduğum bir röpörtajcı olarak o günlerde bir yazısında Yüzüncü Ad'dan bahsederken ve onu överken, aldığı tada vurgu anlamında: Bir an önce herşeyi halledip kitabı eline alma duygusunu, onu elden bırakamamanın lezzetini, o güne kadar bir de Kürk Mantolu Madonna'da hissettiğini yazınca, okumakta olduğum Yüzüncü Ad'ın kurgusundan ve merak ettirme halinden yola çıkarak Kürk Mantolu Madonna'yı bulup satın almıştım.

Daha kitapçıda sayfalarına dokunup satır aralarında gezinirken elimdekinin ne olduğunu görmüştüm. Sabahattin Ali her ne kadar siyasal kimliği ve toplumcu esereleriyle biliniyor olsa da Nükhet Duru'nun sesinde vücut bulmuş, onun şiirlerinden yapılmış iki Ali Kocatepe bestesi Ben Gene Sana Vurgunum ve Melankoli ile ruhuma başka türlü dokunmuştu zaten.

O gün işyerine döndüğümde kitabın ilk yirmi sayfası bitmişti. Olağanüstü tasvirlerle yazı olmaktan çıkıp resim, hatta film olup ruhuma akmıştı her sayfa.

Kitap; onu  bitirdiğinizde  daha önce benzerlerini gördüğünüz, bildiğiniz, okuduğunuz bir olağanlık hali algısını, aklınızın bir köşesine yerleştirebilecek, hatta yerleştirecek belki.

Ama inanın son sayfayı kapatıp bitirdiğinizde kitabı; ruhunuz çağlayan olup akacak, uzunca bir süre bu kitabın öyküsünü düşüneceksiniz. Bir roman değil de, içinde kıyısında köşesinde olduğunuz bir öykünün yüreğinizdeki yansımalarını ve acılarını hissedeceksiniz. Önünüzdeki bir kaç gün boyunca bu olağanlık duygusundan çıkıp, kare kare kitabın her anını düşünüp, kahramanı bir kez daha gözünüzden geçirip, koluna takılıp yürüyeceksiniz. Kitabın en temel özelliği, en ters köşe hali de bu kanımca; olağanlık duygunuzla olağanın dışı bir şekilde sizi duvardan duvara çarpması...

Çok sağlam ve dokunaklı bir öykünün içinde tutkunun tadına varırken, sayfa 34 deki şu cümlelerin: İnsanlar birbirlerini ne kadar iyi anlıyorlardı... Bir de ben bu halimlekalkıp başka bir insanin kafasının içini tahlil etmek, onun düz veya karışık ruhunu görmek istiyordum. Dünyanın en basit, en zavallı, hatta en ahmak adamı bile, insanı hayretten hayrete düşürecek ne müthiş ve karışık bir ruha maliktir!.. Niçin bunu anlamaktan bu kadar kaçıyor ve insan dedikleri mahluku anlaşılması ve hakkında hüküm verilmesi en kolay şeylerden biri zannediyoruz? Niçin ilk defa gördüğümüz bir peynirin evsafı hakkında söz söylemekten kaçındığımız halde ilk rast geldigimiz insan hakkında son kararımızı verip gönül rahatıyla öteye geçiveriyoruz?'' anafikirliğinde, kitabın arkasındaki  cümlelerde ifade bulan bir lezzette, çok ama çok kaliteli bir roman okuduğunuzu görecekseniz:

''Kimi tutkular rehberimiz olur yaşam boyunca. Kollarıyla bizi sarar. Sorgulamadan peşlerinden gideriz ve hiç pişman olmayacağımızı biliriz. Yapıtlarında insanların görünmeyen yüzlerini ortaya çıkaran Sabahattin Ali, bu kitabında güçlü bir tutkunun resmini çiziyor. Düzenin sildiği kişiliklere, yaşamın uçuculuğuna ve aşkın olanaksızlığına (?) dair, yanıtlanması zor sorular soruyor."

Okuyun okutun! Benim okumasını önerdiğim, hediye ettiğim her insandan geri dönüşleri muhteşemdi. Ki Üzerine Dondurma Konmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın her zaman der ki: Sadece o kitabı okumamı sağladığın için bile sen çok iyi bir adamsın... 14 Şubat geliyor, aklınızın not defterinde bulunsun.

Şarkılar: Nükhet Duru- Klasikler albümünden; Ben Gene Sana Vurgunum ve Melankoli