Tırtıl Sen Bizim Herşeyimizsin...

9 ocak 2001 de doğdu.

Daha yeni yürümeye başladığında; bahçede büyüttüğümüz kazlar başta kadınlar olmak üzere herkesi taciz eder bir hale gelip önlerine kattıklarını oraya buraya sürüklerken, köpekler bile esas duruşta selam çakarken dört kişilik kaz çetesine; başı her sıkışan ''Tırtıl imdat!'' demiş, o da her seferinde '' imdat Tırtıl geliyor!'' nidalarıyla her biri bir yana kaçan kazları önce bir araya toparlayıp sonra da tek ayak üzerine getirip; ''Bir daha yaparsanız ağzınıza biber sürüp sizi öcüye teslim ederim'' diyerek cezalandırmıştır.


İnek möölerini ineklerin bakıcısını kastederek, ''Anne bak Nuriye deel diyolar'' diye tercüme etmiştir...

İneklerin kuyruklarını atlanacak ip, burun deliklerini de araba park edilecek yer bellemiş; hiç hayvan ayırımı yapmaksızın, hiç çekinmeksizin sevmiştir. Hayvanlar da tabi ki onu...

Bitsy'nin kafasında pet şişe çalıp, onla şarkı söyleyip oynamayı eğlenceli bir hobi yapmıştır.

Üç yaşında amcanın farkedip yardımcı tekerlekleri sökmesiyle iki tekerlekli bisiklette uçmayı becermiş; beş yaşında kendi kendine okumayı, sonra sesli harfleri kullanmadan yazmayı öğrenip, sonra onları da aralara yerleştirmeye başlayarak işi tam anlamıyla çözmüştür...



Abisinin ben okuldayken kurcalamasın diye girişe koyduğu şifreyi gizli sorusuna bakıp, oradaki en nefret ettiğim şey sorusundan yola çıkarak, dersane yazıp kırmış; hatta hazır girmişken şifresini de değiştirim, bu sefer de o giremesin diye düşünüp sonra bir daha hiç kullanmama izin vermez olasılığını göz önüne alarak bundan vazgeçmiştir.

Kendi aramızda bizim Bitsy'ye uygun bir köpek bulsak da torunlarımız olsa muhabettlerimiz onun dinlemesine takılmış ki; hiç haberimiz yokken internette pet arkadaş diye bir site bulup Bitsy adına profil oluşturmuştur. Ve yazmış ki bir de profile: ''Evde temizliğe bile yardım ediyor.''


Geçen yıl (2008); birinci sınıfın mart ayında bütün bir yaşamını etkileyebilecek berbat bir yerden bacağı kırıldı...

Doktor olasılıkları önümüze koyduğunda bütün bir sülale geleceğimiz kararmıştı. ''Ve şaşıyorum bu çocuk bu acıya nasıl dayanıyor'' demişti .

12 mart 2008 de kalp ameliyatından bile zor denen bir ameliyatın altından hepimizden daha yürekli bir şekilde çıktı...

Gövdesinin yarısından aşağısı alçılı bedenle bir buçuk ay, sonra iki ayak arasına takılı aparatla 1,5 ay hiç mızmızlanmadan, yatağının içine koca bir dünya kurmayı başararak; elleriyle top oynayıp, yattığı yerden kumandalı arabayı odalara sokup çıkararak, kapılara çarptırıp kahkahalar atarak ve film izleyerek geçirdi...

Olası sonuçlar yüzünden darmadağın olmuş herbirimizi onca sıkıntısının arasından o teselli etti, yıkılmış ruhlarımızı o ayağa kaldırdı ...

Hep güldü... Hiç birşey olmamışcasına esprilerini peşi sıra dizdi...

Ayakları arasındaki aparat alındıktan sonra, ''Abimin mezuniyetinde olmalıyım'' diyerek; yürümeyi yeni öğrendiği günden çok daha zor koşullarda, üç adım yere basıp yüz adım kucakta, ah zavallı çocuk bakışlarını hiç takmadan aslanlar gibi törene geldi...

Aparat alındıktan sonra bütün çabalarımıza rağmen ayağının üstüne basıp yürüme çalışmalarına başlamazken, sürekli kontrollerden birine gittiğimizde, '' Doktorumun odasına yürüyerek gireceğim'' diyerek benim de desteğimle gerekeni yaptı. Ve bunu çok sevdiği ve güvendiği; gerçekten çok iyi doktor ve çok iyi insanı mutlu etmek için yaptı.

Usul usul yürümeye başladığı yaz başından bacağının içindeki tellerin alınacağı eylül ayındaki ikinci ameliyata kadar ki sürede; hiç bir şeyi yokmuşcasına keyifle yüzdü, bir ayağını süre süre koştu, yürüdü ...

Eylül başı ikinci kez ameliyathanede yine bir ameliyatın tüm evrelerini geçirerek bacağın içindeki son telleri aldırdı...

Geçen eğitim yılının ikinci yarısının nerdeyse tamamında gidemediği okulda eksik kalan matematiğine rağmen bu yılki deneme sınavlarının ilkinde 1 matematik sorusu eksiğiyle Türkiye 157.si oldu. Ama ikinci sınav için hedefi belliydi... Ve geçen haftaki sınavda ben sormasam o söylemez bir rahatlıkla elime sınav sonuç belgesini tutuşturdu; sınıf, okul, ilçe, il, bölge, Türkiye hanelerinin hepsinde 1. yazıyordu...

Her oğul kendi ailesine güzeldir, her çocukta güzeldir. Ama Mussano'yla bazen konuşuruz; Tırtıl doğduğu günden beri... Ben ona derim ki: ''Ya Mussano! Oturup bir liste yapsaydık, biz böyle böyle bir çocuk istiyoruz diye; Tırtılı ifade edebilir miydik? Yanıtımız, edemezdik olur her seferinde...

Bugün oğulun doğum günü... Ama bu doğum günü bizim için ilk doğduğu günden bile çok, ama çok değerli... Çok çok zor, geleceğe fazlasıyla kaygılı günlerdi son bir yılda yaşadıklarımız...


İyiki doğdun Tırtıl... İyiki varsın... Ve tanıdığımız en yürekli adamsın...

Seni Seviyoruz Başkomserim...

Hepimiz

Hiç Bilmeyenlere, Özellikle Öğrencilere Bir La Paragas Hizmeti: Ayrıntılı Bir Tarifle Mercimek Çorbası

Öğlenin bir vaktinde kahve yapmak için mutfağa geçtiğimde raflardan birinde gözüme çarpan bir torba mercimek, ''Gel hadi bir çorba yapalım.'' diye göz kırpmaya başlayınca. O güne kadar hazır çorba dışında çorba yapmamış ben heyecanlandım. Mutfağı kullanmak ve yemek yapmak konusunda normaldeki tüm dağınıklığımın aksine sistematik ve tertemiz bir çalışma üslubum vardır, bunu biliyorum. Çok daha zor yemekleri denemiş, bunda başarılı olmuş ben, bugüne kadar hazır çorbalar dışında bir çorbayı bina edememiş ve denememişken, sınırda dolaşmanın o ince heyecanı da paçalarımı çekiştire çekiştire hadi yapalım haline bürününce; bu iki taraflı isteği kıramayıp, kırmızı ışıkta arabanın önünden geçen kızın çorbası kıvamında bir mercimek çorbası yapabilir miyim diye bu işe soyunmaya karar verdim.

Önce onun bu çorbayı nasıl yaptığı üzerine düşünürken, bir yandan da Google'a verdiğim mercimek çorbası siparişine karşı onun sunduğu menüden tek tek tatlarını koklamaya başladım. Hangi rengin hangi tonunun, hangi rengin hangi tonuyla iyi gideceğini bilen uzmanlar gibi, hangi tadın hangi tatla bir araya geldiğinde hoşluklar sunacağı konusunda da yetenekli olduğum söylenebilir, hatta öyleyim canım, tevazuya gerek yok.

Bir sürü seçenek içinde hayalimdeki çorbayı göremeyince, kendi çorbanı kendin yaptan yola çıkıp bir sürü tariften de beslenerek, ama en çok da kırmızı arabanın önünden geçen kızınkini düşleyerek, doğaçlama işe girişmeye karar verdim.

Önce kırmızı ışıkta arabanın önünden geçen kızın çorbasındaki tatları damağımda hissederek kimyasal analizlerini yaptım. Evet şu var, şu da var, ve şu da var diyerek listeyi ve miktarları kafamda oluşturdum. Sonra, onun bu çorbayı yaparken blendırdan geçirdiğini de gözünde tutarak, tüm akılda kalanları Google'un sunduğu menülerdekilerle birleştirip, yol haritamı oluşturup, serüvenin göbeğine gözü kapalı daldım.

Gün boyu yağan yağmurdan ıslak havada, dışarıdaki soğuğun camdan görünen haline inat sıcacık ofisimsiden soğuk mutfağa hareket ettim. Öncelikle perdeleri sonuna kadar açarak yemyeşil bahçeyi mutfağa doldurdum. Sonra, mercimekten bir su bardağı alarak pirinçleri ısladığım uç tarafı süzgeçli kaba boşaltıp, içindeki ufak tefek arızaları temizledikten sonra bir kaç su yıkayıp iyice süzdüm. Onları kendileriyle baş başa manzaranın seyrinde bir sohbetin derinine bırakırken, soymaya başladığım orta büyüklükte iki patatesi iri parçalar halinde doğrayıp, çorbayı yapacağım büyükçe bir tencereye koydum. Niyetim fazla miktarda çorba yapıp üç dört gün yemek işiyle uğraşmamak. Buradan yola çıkarak nüfus sayısına göre bir sonuç çıkarmak olası. Sonra, bir orta boy, şöyle söylesem sanki daha doğru olur: Patateslerin yarısı kadar olacak şekilde havucu da güzelce soyup, çok küçük olmamak koşuluyla enlemesine doğradım ve tencereye ilave ettim.

Bir orta boy ağlatmayan iyi kalpli soğanı alıp - ki o da yaklaşık patateslerden birine eş değer büyüklükte- kabuklarını soyup dört parça halinde tencereye attım. Bir bardak yıkanmış mercimeği de ilave edip, üzerine yedi bardak su koydum ve tencereyi ocağın büyük bölümüne oturtup en yüksek ayarında pişmeye bıraktım. Arada bir karıştırarak ve bir miktar- ki iki çay kaşığına eş değer- tuz koyup , çok az da karabiberle tatlandırıp, bir et bulyon ilave ettim. Kaynamaya başladıktan bir süre sonra üzerinde oluşan köpükleri alıp kısık ateşte havuçlar pişene kadar bekledim. Havuçlardan birini alıp yaptığım kontrolden okey çıkınca, tencereyi kapatıp blendırı fişe taktım.

Miktarı çok olduğu için ve bir seferde blendırdan geçirme şansım olmadığından, yedek bir tencereyi üzerine süzgeç oturtarak sağ yanıma konuşlandırdım. Blendıra kepçe kepçe koyduğum oluşumun tamamını iyice çektirdikten sonra, üzerindeki süzgeçle bekleyen tencereye süzgeçten geçirerek doldurdum. Bütün işlem bitince, ilk tencereyi güzelce yıkayıp ilk günkü haline getirdim. İçine yaklaşık bir margarin paketinin beşte biri - ki o da elli grama karşılık geliyor- tereyağı koyup köpükleri gidene kadar erittikten sonra, içine iki tatlı kaşığı unu atıp hızlı hızlı çevirerek topaklanmasına izin vermeden kavurdum .Kıvama geldiğine karar verince, süzdüğüm çorbadan yine süzgeçten geçirerek önce bir kepçe ilave edip iyice yedirdim unu. Sonra, yavaş yavaş ve karıştırarak süzülmüş çorbayı yine süzgeçten geçirerek ilave ettim. Oluşan köpükleri alıp çorba yeniden kaynamaya başladıktan bir süre sonra altını kapatıp dinlenmeye bıraktım.

Bu arada tost ekmeklerini küçük kareler halinde kesip, küçük bir tavada erittiğim tereyağında çevirmeye başladım. Üzerlerine çok az pul biber döküp, çıtır bir hal aldıklarında kaseye servis edilmiş çorbanın üzerine dökerek, bir miktarda karabiber ilavesiyle sofrada eserimin son halini bir süre seyrettim. Aldığım ilk kaşıktan sonra tamamdır bu, kırmızı ışıkta arabanın önünden geçen kızın çorbası gibi olmuş dedim. Ve kendi kendimi tebrik edip, çorbanın ardından ve teşekkür babından kendime bir kapuçino ikram ettim. Deneyin, pişman olmazsınız.

Değinmeler...

Çocuklar....


İntifada diye neredeyse beşiklerinden alınıp sokaklara salınan çocuklar...

Kendi iktidar hırsları yüzünden birbirine giren, bin parçaya bölünmüş, "en benim ülkem, en ben savunurum haklarını, en benim" diyen, terörizmi silah yapmış, o eski devrimci ruhunu satışa çıkarıp rantını yemiş örgütlerin ülkesi....

Ve bu örgütlerin iktidar savaşlarında, birbirlerine düşmandan daha kindar çatışmaların arasında kalmış çocuklar....

Kendi topraklarının sokaklarını pay etmiş, köşe başlarını sınır belleyip birbirine kurşun atan kardeşler ...

Kurşunların arasından yol bulup okula, oyuna, hayata gitmeye çalışan çocukların ülkesi...

Doğurduklarına doyamadan, ya kendi çıkarlarından kurtarıcı maskesi yapmış vatan kurtarıcıların cephesine sürülmüş; ya cephede, ya sokakta, ya onları siper etmiş ahlaksızların mevzisi bir evin kenarında, bir kör kurşuna, bir bombaya teslim edilmiş çocuklar. Anneleri...

Bilgisayar başında oynarmışcasına kör, duygusuz, kindar, gözlerini iktidar bürümüş büyüklerin; sadece kendi çocuklarına yufka, onların sızılarında baba, insan olduklarını hatırlayan kalpsiz kalpleri...

Yıllar öncesinin devrimci ateşinin çok gerilerine düşmüş, direniş kisvesinin altına saklı ideolojileri kendi halkalarına da zulüm bir terör örgütünün kime, nereyesi belli olmayan füzelerinin altında can vermiş öteki çocuklar.

Camileri, hastaneleri, okulları, evleri, ambulansları silahlandırarak siper yapıp, çakal bir uyanıklıkla hedef vururken; canlı bomba zavallıları sivil otobüslere koyup allah adına canlar yakarken; hedef bellediği yerden gelenlerinin de kendi insanlarının, çocuklarının canını yakacağını hesap etmeyen, umursamayan, atalarının yiğit ve devrimci ahlakını kirletmiş gözü dönmüşler.

Ah çocuklar!..

Aynı coğrafyanın; heyecanları, duyguları, coşkuları, top peşinde koşmaları, saklambaçları, çikolataları, çizgi filmleri, hikayeleri, hayalleri, saflıkları aynı; dil, din, ırk ayrımı bilmez, tanımaz, kin tutmaz çocukları...

Sırtlarını emperyalizmin ağasına dayamış, kendi debdebeli yaşamlarının göz alıcı ışığından kimseleri göremeyen, kendi halklarına zalim, krallar diktatörler coğrafyası...

Kalleşliğin erdem, din adına insan, hem de kendi insanını kesmenin mübah olduğu; yokluğun, yoksulluğun dinle afyonlandığı sırttan vuran bıçakların kan gölü...

Her seferinde kendi halklarına kendilerinin yaptığı zulmü yok sayıp, satılmış ruhlarının göz boyayan çıkışlarında, saraylarının ihtişamının uzağına bakamayan bir görüyle sadece birbirlerinin debdebeli yaşamlarına odaklı, dünyanın en zenginler listesinde alacakları yerin tatmininde yöneticiler coğrafyası...

Karanlığa gömülmüş odalarda bomba şelalelerinden, uçak gürültülerinden, tank seslerinden, havada uçuşan roketlerden, camlarına değen mermi damlalarından masallara uyanık çocuklar.

Dünyanın her bir yerinde medyanın odakladığı görüntülerle ahlayıp vahlayan, olay bitip ekran karardıktan sonra herşeyi unutan, ben, sen, o... Biz .

Hepimiz: İki cümle, üç ah vahla geçiştirip, iki emperyaliste laf atıp, küfredip, iki bayrak yakarak çözebildiğimiz; insan olma sorumluluğunun gereğini yapmışlığı bunca basit eylemle vicdanlarımıza hazmettirmiş, herşey normalleşince unutup gitmiş yalancılar sürüsü.


Savaşın kendisinin kirli olduğunu unutup ondan vicdan, hak, hukuk, insanlık beklemek gafletinde durup bakan; savaşın kural tanımazlık gerçeği ortadayken, sessiz ve soluksuz uluslararası örgütler...

Şiddet şiddeti doğurur gibi çok açık bir laf ortadayken, bunun anlamını herkes bilirken, hala neyin bağırışı bu... Her savaşan zaten kendi haklı dayanaklarını yaratmıyor mu hep...

Koskoca bir ülkeyi paramparça ederken, bir sürü hayatı yok edip çocukları babasızlığa, annesizliğe, kolsuzluğa, bacaksızlığa, bedensizliğe,ruhsuzluğa mahkum ederken büyük abi; denize verilmiş petrolde çabalayan bir kuşun görüntülerini algılarımıza yükleyip kendini haklılamıyor mu? Bir sahneyle görmek istemeyen gözlere boyaları çalıp bütün kirlerini örtmüyor mu?

Ve Filistin: Devrimci ruhların ateşi, sevgilisi, pamuk kalplerde büyütmeye çalıştığı minicik bebeği hâlâ o Filistin mi? Önce kendi evlatlarını yiyip, sonra halkı bir kenara bırakıp paraları ve rantı yenilen ülke değil mi? İsrail bombalarından kurtulsa bir başka despotun dine referansladığı bir ideolojinin zulmünde yaşamaya mahkum edilmiş bir ülke olmayacak mı?

Suçlular ayağa kalksın ve hiç ötelerde bir yerlerde aranmasın... Ve ne yazık ki, ''Ülke ve Özgürlük'' filminin son kısmında yazdığım gerçek: Gerçekliğini ve tekerrürünü hiç yitirmiyor... Ve her zaman olduğu gibi çıkarsız inanmışlıkla çarpışanların, çıkar hesapları ''iktidar''(!) olanlar tarafından tasviyesiyle bitiyor. Ülkeler yalnızlaşıyor. Kendi insanınca bile sahipsizleştirilmiş Filistin'de olduğu gibi...

Onlar kandırıyor, biz de kanıyoruz!

Dünya yalan...



Konuyla bağlantılı muhteşem bir yazı için lütfen tıklayın.



Resim Paul Barlow

Aşk Ve Gurur...

Filmi izlemeye, Kefareti izledikten ve çok beğendikten sonra yönetmenin diğer filmleri neler diye araştırırken, ilk Filminin Aşk ve Gurur olduğunu görerek karar vermiştim. Ama öncelikle izlemek gibi bir düşüncem de yoktu açıkçası... Ta ki yapacak başka bir şey bulamadığım bir anda, iş yoğunluğundan teneffüse çıkmış öğrenci gibi nette dolaşırken okuduğum kısacık bir yazıdaki samimiyet ve ona katkı yapan yorumdaki coşkuyu görüp; bu iki genç ve kocaman yüreğin film üzerine belki bir iki satır gibi duran ama bütünüyle coşkun bir içtenlik taşıyan kelimelerini fark edene kadar...

Yine işlerle boğuşan bir günün bir saatinde, aldığım CD'yi bilgisayarıma takarak filmi izlemeye başladım. Niyetim şöyle bir göz atıp sonrasında, akşam evde koltuğa yayılıp izlemekti aslında... Ama film ilk sahnesiyle birlikte beni öyle bir çekti ki içine, bir daha çıkamadım. Görkemli salonlara götürdü, yemek masalarına oturttu, kırlarda gezdirdi, yağmurlarda ıslattı; ama, sanırım en çok da kendi yaşanmışlıklarımın tadını duyumsatan bir iç yolculuğa çıkardı .

Film; aşkın en güzel ve nefessiz halini odak alırken, ilişkiler yumağında ve hayatın içinde aslında her birimizin tanıklıklarında olan; başta sınıf ayrımı olmak üzere, bir sürü değer yargısının önceliklerini çok açıklık ve ironik bir eleştiriyle de gözlerimize sokmayı başarıyor. Film aynı zamanda bütün bu algılama ve davranış biçimleri hayatınızın içinde var, siz hangisini seçiyorsanız seçin derken; Yazarlar Birliği tarafından bütün zamanların en romantik romanı seçilen ölümsüz başyapıtın yazarı Jane Austen ve Boston Film Eleştirmenleri Derneği üyeleri tarafından Yılın En İyi Yönetmeni Ödülünü alan Joe Wright, kendi tercihlerini de aşkı kutsayarak ortaya koyuyorlar.

Yine yazar ve yönetmen; aşkın: Öfke, tutku, hırçın bir bedel ödetme, onun için ama sadece onun için hiç bir karşılık beklemeksizin bir şeyler yapma çabasını ve bu çabanın hissettirdiği içsel coşkuyu, ama en çokta kalp atışlarını ve o nefes nefese olma halini öne çıkararak; doğru, güzel ve lezzetli olanı içimizi ve heyecanlarımızı kışkırta kışkırta sonuna kadar duyumsatıyorlar. Siz filmi izlerken kendi hayatınızdaki yaşanmışlıklara da yolculuklar yapıyorsunuz... Bazen filmdeki annenin komik duran tavırlarından yanlış hayata giden kızına acırken, günlük yaşamdaki benzer önceliklere de gülüyorsunuz... Babanın doğru tavrına saygı duyarken anneye bakarak, babanın aslında hayatının Elizabeth'ini ıskalamış bir derinlikte olduğunu fark ediyorsunuz.

Yani işin özü (roman gibi uzatmim): Derinlikleri olan, hayatı mekanik bir gerçekçilikle değil de duyguların lezzetinin peşinden koşan bir cesaretle yaşamayı tercih eden biriyseniz; bu film, çok şey anlatacak size... Bunu üstelik muhteşem bir görsellikle yapacak. İzleyin...

Ve son söz olarak: Arabaya binerken birbirine dokunan iki elin içinizi titreten sıcaklığını kameranın odaklandığı noktalarla, yağmur altındaki sırılsıklam iki kalbin hesap soran aşkına muhteşem bir manzarayı fon yaparak, aşk emek vermektire göndermeler yapan uzun bir yürüyüşün ardından aşkın bütün gururlardan arınmış iç döküşünü, sel olup akışını ve teslimiyetini güneşin renkleriyle boyayıp, aşkla dans etmekle sadece dans etmek arasındaki duyguların farkını diyaloglar ve ritimle göze sokan, derin sorgulamaları ve eleştirilerini zarif bir ironiyle yapan peri masalı tadındaki, Satellite'te Yılın En İyi Giysi Tasarımı Ödülü’nü alan bu filmde, muhteşem duyguları döneme çok sadık kalarak muhteşem görselliklerle besleyen yönetmene saygılarımı sunmadan geçemeyeceğim.

Yönetmen: Joe Wright
Senaryo: Deborah Moggach (Jane Austen’in aynı adlı klasik yapıtından)
Görüntü Yönetmeni: Roman Osin
Kostüm Tasarımı: Jacqueline Durran
Yapımcılar: Tim Bevan, Eric Fellner, Paul Webster
Sanat Yönetimi: Nick Gottschalk
Müzik: Dario Marianelli

Oyuncular:
Keira Knightley, Matthew MacFadyen, Brenda Blethyn, Donald Sutherland, Tom Hollander, Rosamund Pike, Jena Malone, Judi Dench, Carey Mulligan, Talulah Riley, Tamzin Merchant

Bir Romanımsının Ötesinden Berisinden Rastgelesinden Bir Bölüm ...Hey, Sen!.. Ömrümün Zamanı Belli Olmayan Bir Gününde, Üzerine Yazılacak Kız...

Yağmurun sileceklere ritm kattığı, vitrin ışıklı, neon lambalı asfalt akşamda; arzuların, hayallerin, olmayanların, olması istenenlerin beynin içinde kanlı bıçaklı meydan savaşı yaptığı; kalbin, sessizce biriktirdikleriyle sakin sakin alıp götürdüğü tebessümlü hülyalar saatinde: Radyoda çalan müziğin, içi ısıtan soğuğun, kaloriferin bir uyku halinde insanı düşlere sürüklediği kalabalık caddede, biraz önce alınmış kahvenin torpido üzerinden yaydığı kokuya hafızadan başka kokuların da katıldığı bir seyir halinde ilerlerken...

Siyah deri trençkotlu kadına takılan gözler, ıslaklığın otları üzerinde cam olan esnaf masalarının altındaki fotoğraflar kadar parlak yaptığı sabaha uyandığında... Yemeği verilmiş köpekle birlikte bu kır bahçede, Fransız filmlerinden uyanmış adamlar gibi poz takınmış, ağzında sigara yürürken, iki ağacın dallarının uzandığı sıvası dökülmüş bu kır pencereli sabah nemli duvarın ardındaki ten sıcağı yatakta yatan; ve bu poz halimle , saçlarının dudaklarının üzerine düştüğü aralıktan, çok ama çok özlemiş bir pişmanlığın yumuşak teninden, en acıtanından, en susamışından dokunuşların bir kadife altındaki beyazperde yansımaları gibi akıp gittiği, ter basmış bir sevdanın şarabında yıkandığımız iri siyah gözlerin gözüne değmek; 0 siyah saçların kafası karışık çarşafına sarılmış çıplaklığını, yağmur değmiş buğuların ardında teslim alınmış bir bedenin diri göğüsleri gibi pencerede görmek için turlayan, benim.

Kaç evvel zaman önce asfaltında blues neonları yansıyan caddede bırakılmış, ve kaç on yıl sonra dün akşamın ruhları dürtükleyen saatinde, yine evvel zaman önceki gibi sanki tesadüfen girilen bir dükkândan çıkarken tesadüfen rastlanılmış ana dönen de benim.

Her zamanki günlerden birinin; bilinmez, atraksiyon dolu akşamına, oradan gecesine aktığını bilmeden zamanın; lacivert kazağının fermuarı ile oynarken bir adam öğlenin az geçmiş bir vaktinde... Sadece kadınlı yaşamla kadınsız yaşam üzerine özlüyordu yaşadıklarından bakarak duyguların sahiciliğini... Kokluyordu! Bir kadın teninin, bir kadın kokusunun izlerinden koşmanın parfüm kokulu gülüşlerini...

Bir okul sırasında, sıra üzerinde unutulmuş ele değen çıplaklık: Bir uyuşturucu akşamı gibi tekrarlar isteyen macera kapıları açmıştı çok evvel zaman içinde. Kazara oturan ve bu kazaları sürekli bir hal alan kızı, yıllar sonra ehliyetsiz arabayı okul kapısına dayayıp, seni istiyorum diyerek sürüklenilen yatakta, atletlere varana kadar kıpkırmızı olan korkunun erişilmez duygusunu sahiplenmeyi, sorumluluğunu almayı, bütün bir ihtirası şefkatle de sarmalamayı becerebilen arzulamanın notlarını arıyordu tozlu rafların ücralarında... Aslında, o öğlenin az geçmiş bir vaktinde, bunları düşünmüyordu. Bu yaşanılmışlık, başka bir kararı kolay verebilmek için bilinçaltında tetikte bekliyordu; mermisi sürülmüş vaziyette. Olacaklar bilinmez bir haldeydi günün 13.32 sinde...

Hani, araba insanı yakan blues eşliğinde neon ışıklı caddede ilerlerken bir kadın gördü ya adam: Bütün bir kalabalığın durduğu, sadece uzun bacakların yuvarlak kalçalarının ince bedeni, çıldırtan müziğin ruj kırmızı far mavili ışıklarının altında sarhoşluğun sarmaş dolaş ritmiyle sallayışına bin sahne yazdı ya! En kokulusundan saçlara gömülmüş yüzün defterinden...

Aslında, adam kadını tanıyordu bin yıl önceden. Aynı bin yıl öncedeki gibi, girdiği mağazadan çıkınca, tesadüfenmiş gibi karşılaştı kadınla. Merhaba dedi yılların ötesinde kalmışlıkla. Tıpkı bin yıl önce, onun adını söyleyişindeki tonda -Merhaba- dedi kadın, iri siyah gözlerin ruj kokulu tebessümüyle. Yıllar öncesinde kalmışlığın temposunda ve kaldıkları yerden yürümeye başladılar. Şimdi, hareketsizliğin hüküm sürdüğü caddede hatta kalabalık için zamanın bile donduğu anda, günün bıkkınlığındaki ara sokaklardan bir iki dükkanın kepenk seslerinin de susmasıyla, zaman sadece adam ve kadın için işlemeye başladı.

Araba, o neon ışıklı caddeden iki kişilik haliyle ayrıldıktan az sonra; bu kez, dalgaların kıyıdan aştığı, yağmura sileceklerin yetişemediği, farların karanlığı deldiği bi hızla, kilometre taşlarının ateş böcekleri gibi parladığı, pervanelerin baş döndürücü tutkularıyla dans ettiği yolda; birbirinden ten kokan, yıldız ışıklı şarkılar çalmaya başladı. Yol boyunca aslında sessizlik hüküm sürüyor gibi gözükse de, arabanın koltuğunda hafifçe sola çevirdiği yüzüyle adamı izleyen kadın ve bunun farkında olan adam, o kadar çok şey konuştular ki sessizliğin sesiyle...

Araba, bahçeden girip ağaçlar boyunca ilerledi. Bu esnada sessiz evin önünde susan motor, ardından sönen farlar karanlığa gömmedi ortalığı. Aksine, ruhların ışıkları yanmıştı ışıl ışıl. Kadın, siyah beli kuşaklı trençkotuyla merdivenleri çıkarken; adam, aslında hep ona benzettiği, hatta çocuklarının annesi kadını, hatta ünlü Fransız oyuncuyu gördüğünde, daha önce sevdiğinden dolayı onları da sevdiği hayranlıkla bakıyordu; topukların üzerinde, kalçaların ritmiyle ilerleyen kadına... Kilide girip çevrilen anahtar, ama daha önemlisi, kapıyı açarken kadının bedenine değen bedenin aldığı deri kokusuna karışmış kadının kokusuydu.

Mahrem şeylerin sessiz tonuna, evin eskiliğinin parkelerde çıkardığı gıcırtıların nefes alışverişleri, az sonra olacakların ateş basmış hali usul bir ürpertiyle katılırken, adamın yarın sabah poz takınmış halde penceresine baktığı odaya girdiler. Oda, asla uzak kalmaya izin vermeyen, insanı ötekine iten, istemenin, arzulamanın bütün kilitlerine dokunan, nefes seslerini, onlardan yayılan ısıyı bedendeki uyanışlara ekleyen bir sahneydi.

Gecenin dilsiz karanlığına, uzun ve emsalsiz geceye eşlik edecek; bin yıl önceden susamışlığın, uzak kalmışlığın, ölümsüz bir istemenin yakıcı tonunda; aşkın yangınını anlatacak, hatta yangına körükle gidecek türden bir müzik katıldı...


...devam edecek;zamanın ötesinden berisinden bi günde ama !.:)...zamansızca yani:)