Düş'e Alt Yazı...6

01:06:02 adamın e-postasına düş(tü)




05:52:18 kadının e-postasına düş(medi)



08:14:08 kadının e-postasına düş(medi)



09:44:58 kadının e-postasına düş(medi)



11:42:27 kadının e-postasına düş(en)

yerim lan ben seni kadın:))yüreğini çerçeve edip dünyanın en güzel müzesine kaldırarak ama;yürek neymiş görsün cümle alem diye:))Bak; seni öpesim ,sana kahve ısmarlayasım,akşamda kolumun altına sıkıştırıp sinemaya götüresim,sinemadan çıkınca serseri bir barda, bar sandalyesine oturup,ayakta sırtı bana dönük duran senin omuzuna çenemi, kulağına sesimi koyup seninle sallanırken, sahnedeki müziğe eşlik edesim geldi:))

Senin edesin ???....;)


11:49:26 adamın e-postasına düş(en)

***********


Müzik Şevval Sam-İstanbul Secret's With Şevval Sam albümünden River Song.
Şiir Hasan Bahri Ünlü'nün Henüz Yüzleşemediğim Sevgilim VIII adlı şiiri.

Bir Nikâh Günü...

Nasıl araba kullandığım ortada olduğundan, daha çok da kullandığım arabadan dolayı gelin arabası olmam teklif edildi. Bu sıcak baktığım bir olay olmamasına rağmen burnu büyüklük havası yaratmasın diye, biraz da bir kaç arkadaşımın ısrarlarını kıramayarak kabul ettim.

Nikah günü arabayı mümkün olan en sade şekilde süslettim; bu da ön tampondan arka tampona giden iki renkli kurdele ve ön kaputun sol köşesine yerleştirilmiş kır çiçeklerinden ibaretti. Nikah sahiplerinin pek hoşuna gitmese de bu süsleme, menim özüm sadeliği ve onun şıklığını sevdiğinden katlanmak durumunda kaldılar. Ha bir de şu var tabii, isterlerse katlanmasınlar; hava atmak gibi olmasın ama arabanın markasını buraya yazsam bir "oooo" sesi yükselir, kesin. Ayrıca gelin arabası sadece şoförüne gelin arabalığı yapmak için o vakti beklediğinden; ne damatlar ne gelinler istedi de kabul edilmedi istekleri hiç bir zaman.

Doğal olarak güne, gelini kuaföre bırakarak başladık. Nikah vaktine az bir süre kala evine getirilen gelin, gelin arabası önderliğindeki oldukça kalabalık bir konvoyla, adet yerini bulsun diye bir de, evinden alınmaya gidildi. Bende, siren sesi de dahil, cenaze marşından düğün marşına kadar toplamda 24 çok bilinen melodiyi çalabilen bir korna var. Normalde düğün marşı çalarak gitmemiz gereken yere, "hem ağlarım hem hem giderim" geleneğimize uygun olması açısından, hem de ağlamalardan dolayı cenaze evlerine benzetildiği için gelin evleri... Birde genelde erkeklerin ölüm ilanı olduğundan bu anlar... Valla benim suçum yok, içimdeki malum kişi paçalarıma "hadi hadi" diye yapıştığı için birde; cenaze marşı çalmaya başladım ben. Yalnız bu fırlama hali fazla uzatmayarak kısa kesip, keyifli şarkılar eşliğinde, gelini ve damadı yanlarındaki geleneksel bir bilenle arkaya, damadın kız kardeşini de öne bindirdikten sonra harekete hazır hale geldik.

Bana, en çok yol kesip para isteyenler konusunda güvenildiği, bu durumlardan sıyrılmak, bana bulaşan başka arabalarla cebelleşmek en büyük zevkim olduğundan damat, her ihtimale karşı zarflarla önde oturan damadın kız kardeşi gayet rahattılar. Onlar rahat da, benim içimdeki malum kişi kıpır kıpır. Onları mutlu edecek çok havalı bir kalkıştan sonra güzergahın sakinliğinden dolayı tercih ettiğim çevre yoluna çıkışın ilk köşesinde, o mahallenin çocukları, çok beklendik bir şekilde önümü kestiler. Sağda koca bir kaldırım "Buyur buradan geç". demesine rağmen, benim bu kez geçesim gelmedi. Pırıl pırıl gözlerinden yoksulluk akan çocuklara dayanamadı yüreğim. Sürekli içlerinde olduğum için çok iyi bildiğim o mahalleden özellikle geçmeyi kafaya koymuştum zaten baştan. Dolayısıyla, görümce son çocuğa kadar bayılmak zorunda kaldı zarfları. Ama adalet dağıtmayı çok seven ben, orada kayıp olarak gördüklerinin çok daha fazlasını nikah dairesinin etrafına çöreklenmiş, arabaya yapışıp bırakmayan, önüne yatmak dahil her çeşit numarayı yaparak "İstersen çiğne beni." diye bekleyen profesyonellerin hiç birini kırmayarak, onlara kimle dans ettiklerini unutturmayacak şekilde, akıllarında vücutlarında izler bırakarak telafi ettim.

İçimdeki malum kişi nikah salonunda ve nikah boyunca beni hiç rahat bırakmadı, sürekli tahrik etti. Sonunda ısrarlarına dayanamayarak ve mecburiyetten ona katılarak senaryoyu oluşturdum. Şu anda şehirde çok önemli bir meslek örgütünün başkanı olan arkadaşa planı anlattım. O da, üzerinde mutabık kaldığımız ve bizimle olmasını istediğimiz insanları bilgilendirerek gerekli organizasyonu yaptı.

Nikah ardından takı, tebrik, fotoğraf faslı falan bittikten sonra ben önde, konvoy arkada düğün yemeği için damadın evine doğru yol alırken, planda işlemeye başladı. Bizimle gelmelerine karar verdiğimiz iki arabayla ötekilerin arasına konuşlanan arkadaşım, anlaştığımız kavşağa yanaştığımızda, formula birde takım arkadaşına çıkışta avantaj sağlamak amaçlı arkadakileri tutan ikinci araba pozisyonunu alır almaz, ben ilk kavşaktan sağa dönüp bastım gittim; arkamdaki iki arabayla birlikte... Diğer arkadaş da, konvoyun kalanını damadın evine kadar hiç bir şey yokmuşçasına götürüp, gelinle damadı kaçırdığımızı söyleyip, ahaliyi haberdar ettikten bir süre sonra bize katıldı.

Kentin oldukça dışında, genelde kamyoncuların konakladığı, et mangal, ağırlıkla menemen yapan salaş yerlerden birine gittik. Hayatlarında ilk kez öyle bir yerde gelin damat, bir sürü şımşıkır hanım ve bey gören ahali, kendine çok sevimli bir çeki düzen verdi. İkram edilen çayları içip, karnını doyurmak isteyenler atıştırdıktan sonra dönmek üzereyken damat tuvalete gitmeye karar verdi. O bunu söyleyince, benim ampulüm yandı. O içeri geçince, hemen ve hızla yeni planı anlattım. Bazıları "O kadarı da fazla!" deyip, özellikle kız kardeşleri ve gelin kıyamadıkları için damada; ufak bir tadilat yapmak zorunda kaldım planda. Arabaları ilerdeki kamyonların arkasına sakladık ve inip gizlendiğimiz yerden damadın tuvalet çıkışındaki halini izlemeye aldık.

Dışarı çıkan damadın ortalıkta kimseyi göremez hali görülmeye değerdi; ki benim kelimelerim durumu anlatmaya yetmez. Önce bunun şaka olabileceğini düşünüp sağa sola bakındığında kimseleri göremeyince, doğal olarak oradakilere de sordu, önceden ayarlanmış kamyon şoförlerinin oyuna katılmaları daha da güzeldi. Ortalıkta şaşkın ve üşümüş bir halde kalan damada, zaten kaçırılacakları konusunda da bilgilendirilmedikleri için hâlâ onun şaşkınlığındaki gelin hanım daha fazla dayanamadığından.. "Biran önce evimize gitsek, üzerimizdekilerden kurtulsak.."ın arzularından dolayı belki de ortaya çıkınca, kopan alkış kıyamet ve ikisinin hali çok hoştu.

Damadın şaşkınlığına ve inanmışlığına şaşırmayın! Çünkü, gelin arabasının sürücüsünün sınırlarını bilmiyorsunuz.

Aksiyonlu Günler Bomba

O günde her zamanki saatte uyanmıştım. Genelde yola çıkılmasına on dakika kala uyanma tercihimden dolayı kahvaltı masasına oturma hakkımı kullanmaz, buna karşılık annemin yaptığı sandviçi, keki, poğaçayı arabada yol boyu tüketmeyi severdim.

Evimiz şehrin dışında olduğundan köyde yaşayan kentli gibiydik, bu çok hoşumuza giderdi. Her sabah okula giderken ve dönerkenki mesafe yüzünden sohbetler çok keyifli olurdu.

Gerçi akşam dönüşleri genelde birlikte olamıyordu; kız kardeşin çıkış saati onlar tam gün okuduklarından daha farklıydı. Ben sabahçı olduğum dönemlerde, öğlen çıkışlarında ya minibüsle ya da belediye otobüsleri ile dönüyordum. Aslında, benim okulum daha erken başladığı için, genelde bize komşu bir kamu kurumunun sabahki öğrenci servisi ile giderdim. Kız kardeşim de okul saati uygun düştüğünden, babamla giderdi. Özellikle kışın o servisle gitmek çok eğlenceli olurdu. Eski bir Unimogdan bozma servis aracı soğuk yüzünden çalışmaz, şoför motora eter sıkar, o yine çalışmaz ve sonuçta serviste araba kullanmayı bilen tek kişi olarak ben kurumun Dodge pikabının direksiyonuna geçer, onu otobüsle tampon tampona getirip iteklemeye başlardım. Bir süre sonra yeteri hıza gelindiğinde ben Dodge'u durdurur, çakma otobüsü de şoförü yeteri hıza geldiği için vurdurarak çalıştırırdı. Ben, bir kahraman gibi beni bekleyen otobüse, özellikle şamatacı ufaklıkların alkış ve tezahüratlarıyla girer, gururdan havalanmış yüzünde mutlu tebessümle kitap ve defterlerimi bana uzatan kızın yanına otururdum.

Muhtemelen o gün birinci dersi kaynattığım için, ben de baba kız kardeş ikilisine katıldım. Benim okulum daha önde olduğundan, bir de kız kardeşin vakti olduğu için önce benim şanlı liseme geldik. Lisemin önüne bir geldik ki ortalık karışık, kaldırımda toplanmış insan kalabalığı sabit gözlerle, başlar havada, aynı noktaya bakıp birbirlerine olay yerinden canlı yorum halindeler; etraf, polis ve asker kaynıyor.

Aslında, o dönemler için olağan sayılabilecek görüntüler olduğundan, çok da umursamadan okulun kapısının karşısında durdu babam. Ama belli ki çok önemli bir görevde ve anda olduğunun farkındaki asker; telaşlı, sorumlu ve kendini fazlasıyla önemser bir edayla işaretler ediyordu bize, ''devam edin!''

Babamın''nooluyoki, çocuğu bırakıp gideceğim''ine; bu anı ,bu gücü, bu heybeti bir daha yakalayamayacağını bilen asker, kendini donatan yetkilerin zevkiyle bir kez daha ve sert bir ifadeyle karşılık verdi: ''Devam et!'' Tabii o bunu yaparken, hep sonuç aldığını bildiği için bizim de aynı refleksle tırsıyacağımızı düşündü. Oysa, allahın takdiri ilahisi işte, genetik kodlarımızın içine sıkıştırdığı bir özelliğimiz hemen ortaya çıktı: Sana dik yapana sen daha dik ol. Babam bu diklikle iki kelam edince, o heybetli askerin süngüsü düştü, cümleler nazikleşerek durum rapor edildi hemen: ''Beyefendi binaya bombalı pankart asmışlar, lütfen güvenliğiniz için ilerde durun.'' Bu nazik hali tabii ki reddedemezdik, o nazikleşmese biz orada kalır, bombanın vereceği bütün hasara da razı gelebilirdik; zor kullanıp bizi paket etmedikleri sürece...

Kız kardeşin okula geç kalma olasılığı yüzünden babam "senin bu olayla bir ilişkin var" bakışının dışında fazla söz söyleyemese de, bakışlarına yüklenmiş ifade tüm soruları ve duyguları listeleyip arabadan inmekte olan benim elime tutuşturdu zaten.

Aslında babamın bilmediği şey şu idi: Bu, benim için bile yepyeni bir durumdu. Gerçi kafamı kaldırıp baktığımda pankartı tanımıştım, kendisiyle bir kaç gün önce yan yana kucak kucağa sözcük alış verişinde bulunmuştuk. Ama altında bağlı bomba, benim için de çok büyük sürpriz olmuştu. Tarihsel bir olaya tanıklık ettiğimin de farkındaydım; ve bu tarihsel olayda benim de izim vardı. Ne güzel bir duyguydu o ahh!..

Bu, kentimizi şereflendiren ve kentimize asılan ilk bombalı pankarttı. Orada bulunan halkımız, diğer büyük kentler kategorisine yükselmiş olmanın keyfinde, merakında ve kendilerini gerçekten onlar sınıfında hissetmenin mutluluğundaydı. Keyiflenmiştim; gururlu, heyecanlı ve bir an öncenin adımlarıyla sınıfa geldim. Hocanın: ''O,oo hoş geldiniz, gözümüz yollardaydı,'' cümlesine bir günaydın ve tebessüm atarak sırama oturdum. Sıra arkadaşım; o pankartın oluşumunda ve oraya asılmasında payı olan, darbeyle birlikte sadece yerini benim ve dışımdaki iki kişinin bildiği uzun bir firar döneminin ardından yakalanıp ''neşeli'' bir işkenceden sonra hayata yollanmış biridir. Sıraya oturur oturmaz yüzümdeki tebessüme tebessümle karşılık verince, yüzünün ifadelerinden durumun özetini aldım ve sordum: ''Oğlum bomba ne iş?''

''Bomba işte oğlum!'' Yanıtın altındaki her şeyi seziyordum. Bütün olasılıklar aklımın içinde kuyruktaydı ve tek tek gözden geçiriyordum. Elimizde o anlamda bir bomba olmadığını; o güne kadar değil bomba, tabancaya, mermiye bile uzaktan bakan insanlar olduğumuzdan elimizde bomba olsa bile; ona da çok uzaktan bakacağımızı, vereceği zararın hem tarzımız hem de insan olarak aklımızın ucundan bile geçmeyeceğini biliyordum. Hatta ikinci karakterlerimiz ortaya çıksa bile bu na mümkün bir şeydi. Her birimizin her hali mercek altına alınsa, onların her birinden ayrı ayrı yola çıkılsa, gelinecek yer hep aynı cümle olacaktı: ''Bunlar bu haltı yiyemez .''

Gözlerimizle gerekli iletişimi kurup yeteri kadar önsöz oluşturduktan sonra ''Ne iş bu? Nasıl yaptınız?'' diye tekrar sordum. Gelen yanıt çok gevrek bir gülüşe yüklenmiş ''Zor olmadı, çok kolay yaptık.'' olunca, zaten gerekli kodları ayıklamaya ayarlanmış beynim durumu tam göbeğinden yakaladı doğal olarak.

Benim ne anlatırsa yeme pozisyonuna konumlanmış aklım biraz daha sorduktan sonra, o da anlayınca benim de onu sardığımı, başladı anlatmaya: ''Oğlum aslında çok kolay oldu her şey; sadece bombayı elde etmek için bekçiyle biraz cebelleşmek zorunda kaldık ve bir paket sigaraya patladı bu iş. Aslında pankartı sadece pankart olarak asacaktık. Sonra sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrünün dedi ki: ''Bunu bombalı yapalım, en azından daha dikkat çeker ve daha uzun süre kalır orada...'' Biz:-Bombayı nereden bulacağız, nasıl bağlayacağız, düzenek müzenek anlayanımız yok, bulsak bomba zaten elimizde patlar tarihe salak olarak geçeriz- falan diye konuşurken; o, ''çok kolay'' dedi, sakin yeşil gözleriyle kısık kısık gülerek...

Verince reçeteyi ve düşününce biraz; bir anda başarının kapımızın eşiğinde olduğunu hissederek ve o güzel tadını duyumsayarak; yaşasın, bizimde bombalı pankartımız olacak sevinciyle hemen marşlar söylemeye başladık. Bu kısa kutlamanın ardından hemen inşaata koştuk ve bahsettiğim gibi bekçiden bombayı aldık. Sonra, birimiz eve koşturup büyükçe bir kavanoz getirdi. Bir büyük yassı pil, üç beş farklı renkte kablo ve bir küçük kırmızı ampulle tüm malzemeleri tamamlayıp işe koyulduk.

Önce, inşaatın bekçisinden aldığımız bombayı küçük ve düzgün parçalara ayırarak yaklaşık on santim boyunda ve beş santim eninde üç tane lokum elde ettik, bunların uçlarına her birine farklı renkte telefon ahizesindekiler gibi kıvrım kıvrım yaptığımız kabloları bağladık, sonra onları yassı pile yapıştırdık. Pilin kutuplarından çektiğimiz iki küçük kabloya da kırmızı ışığı takıp bombamızı hazır ve çalışır hale getirdik.

Sonra, okulun karşısındaki bina henüz inşaat halinde olduğundan, kimseye zararı olmayacağını düşünerek bombanın miktarı ve patlamanın şiddeti konusundaki tereddütlerimizi de sildik aklımızdan... Son bir toplantının ardından bütün olumsuz olasılıklar silinmiş bir şekilde gece 11 civarında olay yerine geldik. Aşağıda iki gözcü bırakıp sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrünün'le yukarı çıkıp pankartı oraya güzelce bağladık. Bombayı da dışarıdan görünecek şekilde sarkıttık.''

Bizim sınıf arka tarafa baktığı için o an olup bitenden haberdar değildik; ama cadde tarafı sınıfların okulun bahçesindeki ağaçları göz önüne aldığımızda, özellikle üst kattakilerin şanslı olduğunu biliyorduk. Teneffüs ziliyle okul bahçeye yığılıp olayı izlemeye başladı.

 Polis bir yandan kalabalıkla uğraşırken, bir yandan başına ilk kez gelen ve eğitimsiz olduğu bu konuda elinden geleni yapmaya çalışıyordu. Bu günkü gibi bomba uzmanları henüz her ilde ilçe de konuşlanmadığından ve yeterli sayıda olmadıkları için, bombalar konusunda reytingi yüksek bir ilden ya da ilçeden uzman bekleniyordu sanırım. Zilin çalmasının ardından sınıflarımıza döndük.

Öğleden sonra, okul çıkışında, bombanın katında polisleri gördük; pankartımızın iplerini kesiyorlardı. Pankart, polis eline düşmenin gururu ve görevini yapmış olmanın mutluluğu ile ağzında sloganlar, elinde zafer işareti, sesini kısmaya çalışan polislere inatla direnerek ve hepimizin ortak zaferine gülerek aşağı indirildi. Alkışlar eşliğinde bindirildiği polis aracından bir kahraman edasıyla son kez dönüp bize göz kırparak el salladı.

Yüzlerimizde iyi bir iş başarmanın, tüm fraksiyonları kıskandıracak bir eyleme imza atmış olmanın haklı gururuyla ve tebessümle ona bakarken, yanımıza gelen sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrümün'e gülerek tebriklerimi yollayıp fırsatın ganimetinden yararlanarak ellerini avuçlarıma aldım. Biz üç arkadaş gülerek ve keyifle yürürken, arkamızdan yükselen müzikle birlikte perdeye "son" yazısı yansıdı. Hayatın ışıkları yandı. İzleyiciler usul usul olay mahallini terk ederken, perdeye şu yazılar düşmekteydi:.

Sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrümün: Bu olaydan sonra üniversite için bir büyük kente gitti. Hep karşı durduğu sistemin içinde görev aldı. Kariyerinde doruk yaptı. Önceki yıl doç pikapla çakma otobüsü iten çocukla bir yemek yediler. Zaman zaman görüşmekteler.
Sıra arkadaşı: Bir süre içerde yatıp çıktı. Doç pikapla çakma otobüsü iten çocukla yıllar sonra yolları aynı meslekte kesişti. Çocuğun zaten o işi yapacağı alnına yazılmıştı. Ama ötekinin ki büyük bir sürprizdi. Zaman zaman görüşüyorlar.
İnşaatın bekçisi: İlk işini bir sigara karşılığı olarak yaptıktan sonra inşaatın malzemelerini para karşılığı satarak elde ettiği sermaye ile silah işine girdi çok zengin oldu inşaatlar yaptı, şimdi öteki dünyada hesap vermekte.
Bomba: İnşaattan alınıp bölünen kiremidin her parçasının bir eğe yardımı ile düzeltilmesinden elde edilmişti. Yani bomba sanılan şey kiremit parçasıydı efendim:)) Ama bu gerçeği kimse kimseye söylemeyerek; iki tarafta, yani hem polisler hem pankartı asanlar; hem bulundukları camialarda popülaritelerini artırdılar, hem de kahramanlıklarını tarihe yazdırdılar.:))

Sen Zamanı Olmayan Zamansız Bir Yerindensin Ömrümün;Neyleyim Ben;)kimdir için; tıklayabilirsiniz:))

Rakel Dink: Hrant Dink'in Büyük Şansı!..

Onun öldüğü günün (19 Ocak 2007) sonrasında, cenazenin kalktığı günü; üzerine Dondurma Konmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın'a,  ''HayatınHerhangi Bir Pazarının Öncesiyle, O Pazardan Sonraki Pazarının Ötesinden Berisinden Bir Saatte, O Zamanın Ötesinden Berisinden Laf Ola Beri Geleler'' başlığı ile yazdığım e-mektupta şu sözlerle anlatmışım...

-----------
... Geçen gün, Hrant Dink in cenazesini izlerken güne damgayı yine bir kadın vurdu dedim içimden. Günün en güzeli o kadındı: RAKEL.

Bu adı hiç unutmayacağım; ''Seni çocuklarından ayırdılar, torunlarından ayırdılar, KUCAĞIMDAN ayırdılar ama vatanından ayıramadılar SEVGİLİM'' dedi ya!..

Hayatı boyunca hiç boşluksuz yaşamış, her anı dolu bir adam olarak bütün o yaşadıklarımı çok daha parıltılı ve anlamlı yapanın diğerleri olduğu içimi titretti bir an... Bir sevgilinin mezarı başında ya da onun benim mezarım başında olmayacağını düşündüm birden. O kadının duruşu, olay günü yerde uzanmış cesedin yüzükoyun yatmış hali çok naifti.

Ve bu ölüm, duyguları açısından aşk dolu idi.

Sığınılmışlık duygusunun ve güvenin haddi bir şey idi; ''güzel'' ölümdü yani!..

Ve ölüme; bir sevgilinin, yaşayan bir aşkın kucağından gitmiş olmanın güzelliğine baktım. Ya da bir sevgiliyi kucağından göndermenin... Dolu, hayranlık ve emek yüklü bir fotoğraftı gördüğüm; başından sonuna kesintisiz, iyi kalpli bir aşk...

Ve yerde yatan adam üzerine bir yorum yaptım sanayide konu tartışılırken. Yatış biçiminin duyguları üzerine... Elbette, kalleş bir akşam üstünün satılmışlığında, kaç kırk kişilik it sürüsünün içinden gözleriyle çıkmamış bir insan kitlesine bahsedilemezdi duygu yüklü bir kalbin yüzükoyun sığınıp korunduğu sağanaklardan... Her şey anlatılırdı da duygulardan uzak, duygular resmedilemezdi Nazım'ın Abidin'e dediği gibi miydi acaba?

Bir Rüya İçin Ağıt...(Requiem For A Dream )

Yaşadığımız dönemin yansıması bu film!..Hatta göze sokulması!

Uyuşturucu kullanımı ile atbaşı bir başka sorunun sorgulanması açısından çok önemli bir film...

Gençler, kendi yalnızlıkları ve yetersizlik duygularına madde kullanarak çözüm ararken; yetişkinlerin de benzer nedenlerle, hiç de aykırı gibi durmayan ve asla sorgulanmayan bir olağanlıkla yaşamın içinde yer alan, özellikle tv programları yoluyla özendirilen bir dünya nedeniyle,uyuşturucu kullanan gençlerle aynı kaderi paylaşıyor olmaları ve bağımlılık üzerine çok etkileyici bir film!

Bu filmin, özellikle (16+) öğrencilere öğretmenler kanalı ile izlettirilmesini şiddetle öneririm. Günümüz insanının yalnızlaşması sonucu sığındığı iki noktanın olumsuz sonuçlarını kafalara çakma noktasında, etkileyici müzikleri ve kendine özel sinema diliyle çok önemli ve ''sert'' bir filmdir!

İzlenmelidir.


Yönetmen: Darren Aronofsky

Oyuncular: Ellen Burstyn, Jared Leto, Jennifer Connelly