Aksiyonlu Günler Bomba

O günde her zamanki saatte uyanmıştım. Genelde yola çıkılmasına on dakika kala uyanma tercihimden dolayı kahvaltı masasına oturma hakkımı kullanmaz, buna karşılık annemin yaptığı sandviçi, keki, poğaçayı arabada yol boyu tüketmeyi severdim.

Evimiz şehrin dışında olduğundan köyde yaşayan kentli gibiydik, bu çok hoşumuza giderdi. Her sabah okula giderken ve dönerkenki mesafe yüzünden sohbetler çok keyifli olurdu.

Gerçi akşam dönüşleri genelde birlikte olamıyordu; kız kardeşin çıkış saati onlar tam gün okuduklarından daha farklıydı. Ben sabahçı olduğum dönemlerde, öğlen çıkışlarında ya minibüsle ya da belediye otobüsleri ile dönüyordum. Aslında, benim okulum daha erken başladığı için, genelde bize komşu bir kamu kurumunun sabahki öğrenci servisi ile giderdim. Kız kardeşim de okul saati uygun düştüğünden, babamla giderdi. Özellikle kışın o servisle gitmek çok eğlenceli olurdu. Eski bir Unimogdan bozma servis aracı soğuk yüzünden çalışmaz, şoför motora eter sıkar, o yine çalışmaz ve sonuçta serviste araba kullanmayı bilen tek kişi olarak ben kurumun Dodge pikabının direksiyonuna geçer, onu otobüsle tampon tampona getirip iteklemeye başlardım. Bir süre sonra yeteri hıza gelindiğinde ben Dodge'u durdurur, çakma otobüsü de şoförü yeteri hıza geldiği için vurdurarak çalıştırırdı. Ben, bir kahraman gibi beni bekleyen otobüse, özellikle şamatacı ufaklıkların alkış ve tezahüratlarıyla girer, gururdan havalanmış yüzünde mutlu tebessümle kitap ve defterlerimi bana uzatan kızın yanına otururdum.

Muhtemelen o gün birinci dersi kaynattığım için, ben de baba kız kardeş ikilisine katıldım. Benim okulum daha önde olduğundan, bir de kız kardeşin vakti olduğu için önce benim şanlı liseme geldik. Lisemin önüne bir geldik ki ortalık karışık, kaldırımda toplanmış insan kalabalığı sabit gözlerle, başlar havada, aynı noktaya bakıp birbirlerine olay yerinden canlı yorum halindeler; etraf, polis ve asker kaynıyor.

Aslında, o dönemler için olağan sayılabilecek görüntüler olduğundan, çok da umursamadan okulun kapısının karşısında durdu babam. Ama belli ki çok önemli bir görevde ve anda olduğunun farkındaki asker; telaşlı, sorumlu ve kendini fazlasıyla önemser bir edayla işaretler ediyordu bize, ''devam edin!''

Babamın''nooluyoki, çocuğu bırakıp gideceğim''ine; bu anı ,bu gücü, bu heybeti bir daha yakalayamayacağını bilen asker, kendini donatan yetkilerin zevkiyle bir kez daha ve sert bir ifadeyle karşılık verdi: ''Devam et!'' Tabii o bunu yaparken, hep sonuç aldığını bildiği için bizim de aynı refleksle tırsıyacağımızı düşündü. Oysa, allahın takdiri ilahisi işte, genetik kodlarımızın içine sıkıştırdığı bir özelliğimiz hemen ortaya çıktı: Sana dik yapana sen daha dik ol. Babam bu diklikle iki kelam edince, o heybetli askerin süngüsü düştü, cümleler nazikleşerek durum rapor edildi hemen: ''Beyefendi binaya bombalı pankart asmışlar, lütfen güvenliğiniz için ilerde durun.'' Bu nazik hali tabii ki reddedemezdik, o nazikleşmese biz orada kalır, bombanın vereceği bütün hasara da razı gelebilirdik; zor kullanıp bizi paket etmedikleri sürece...

Kız kardeşin okula geç kalma olasılığı yüzünden babam "senin bu olayla bir ilişkin var" bakışının dışında fazla söz söyleyemese de, bakışlarına yüklenmiş ifade tüm soruları ve duyguları listeleyip arabadan inmekte olan benim elime tutuşturdu zaten.

Aslında babamın bilmediği şey şu idi: Bu, benim için bile yepyeni bir durumdu. Gerçi kafamı kaldırıp baktığımda pankartı tanımıştım, kendisiyle bir kaç gün önce yan yana kucak kucağa sözcük alış verişinde bulunmuştuk. Ama altında bağlı bomba, benim için de çok büyük sürpriz olmuştu. Tarihsel bir olaya tanıklık ettiğimin de farkındaydım; ve bu tarihsel olayda benim de izim vardı. Ne güzel bir duyguydu o ahh!..

Bu, kentimizi şereflendiren ve kentimize asılan ilk bombalı pankarttı. Orada bulunan halkımız, diğer büyük kentler kategorisine yükselmiş olmanın keyfinde, merakında ve kendilerini gerçekten onlar sınıfında hissetmenin mutluluğundaydı. Keyiflenmiştim; gururlu, heyecanlı ve bir an öncenin adımlarıyla sınıfa geldim. Hocanın: ''O,oo hoş geldiniz, gözümüz yollardaydı,'' cümlesine bir günaydın ve tebessüm atarak sırama oturdum. Sıra arkadaşım; o pankartın oluşumunda ve oraya asılmasında payı olan, darbeyle birlikte sadece yerini benim ve dışımdaki iki kişinin bildiği uzun bir firar döneminin ardından yakalanıp ''neşeli'' bir işkenceden sonra hayata yollanmış biridir. Sıraya oturur oturmaz yüzümdeki tebessüme tebessümle karşılık verince, yüzünün ifadelerinden durumun özetini aldım ve sordum: ''Oğlum bomba ne iş?''

''Bomba işte oğlum!'' Yanıtın altındaki her şeyi seziyordum. Bütün olasılıklar aklımın içinde kuyruktaydı ve tek tek gözden geçiriyordum. Elimizde o anlamda bir bomba olmadığını; o güne kadar değil bomba, tabancaya, mermiye bile uzaktan bakan insanlar olduğumuzdan elimizde bomba olsa bile; ona da çok uzaktan bakacağımızı, vereceği zararın hem tarzımız hem de insan olarak aklımızın ucundan bile geçmeyeceğini biliyordum. Hatta ikinci karakterlerimiz ortaya çıksa bile bu na mümkün bir şeydi. Her birimizin her hali mercek altına alınsa, onların her birinden ayrı ayrı yola çıkılsa, gelinecek yer hep aynı cümle olacaktı: ''Bunlar bu haltı yiyemez .''

Gözlerimizle gerekli iletişimi kurup yeteri kadar önsöz oluşturduktan sonra ''Ne iş bu? Nasıl yaptınız?'' diye tekrar sordum. Gelen yanıt çok gevrek bir gülüşe yüklenmiş ''Zor olmadı, çok kolay yaptık.'' olunca, zaten gerekli kodları ayıklamaya ayarlanmış beynim durumu tam göbeğinden yakaladı doğal olarak.

Benim ne anlatırsa yeme pozisyonuna konumlanmış aklım biraz daha sorduktan sonra, o da anlayınca benim de onu sardığımı, başladı anlatmaya: ''Oğlum aslında çok kolay oldu her şey; sadece bombayı elde etmek için bekçiyle biraz cebelleşmek zorunda kaldık ve bir paket sigaraya patladı bu iş. Aslında pankartı sadece pankart olarak asacaktık. Sonra sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrünün dedi ki: ''Bunu bombalı yapalım, en azından daha dikkat çeker ve daha uzun süre kalır orada...'' Biz:-Bombayı nereden bulacağız, nasıl bağlayacağız, düzenek müzenek anlayanımız yok, bulsak bomba zaten elimizde patlar tarihe salak olarak geçeriz- falan diye konuşurken; o, ''çok kolay'' dedi, sakin yeşil gözleriyle kısık kısık gülerek...

Verince reçeteyi ve düşününce biraz; bir anda başarının kapımızın eşiğinde olduğunu hissederek ve o güzel tadını duyumsayarak; yaşasın, bizimde bombalı pankartımız olacak sevinciyle hemen marşlar söylemeye başladık. Bu kısa kutlamanın ardından hemen inşaata koştuk ve bahsettiğim gibi bekçiden bombayı aldık. Sonra, birimiz eve koşturup büyükçe bir kavanoz getirdi. Bir büyük yassı pil, üç beş farklı renkte kablo ve bir küçük kırmızı ampulle tüm malzemeleri tamamlayıp işe koyulduk.

Önce, inşaatın bekçisinden aldığımız bombayı küçük ve düzgün parçalara ayırarak yaklaşık on santim boyunda ve beş santim eninde üç tane lokum elde ettik, bunların uçlarına her birine farklı renkte telefon ahizesindekiler gibi kıvrım kıvrım yaptığımız kabloları bağladık, sonra onları yassı pile yapıştırdık. Pilin kutuplarından çektiğimiz iki küçük kabloya da kırmızı ışığı takıp bombamızı hazır ve çalışır hale getirdik.

Sonra, okulun karşısındaki bina henüz inşaat halinde olduğundan, kimseye zararı olmayacağını düşünerek bombanın miktarı ve patlamanın şiddeti konusundaki tereddütlerimizi de sildik aklımızdan... Son bir toplantının ardından bütün olumsuz olasılıklar silinmiş bir şekilde gece 11 civarında olay yerine geldik. Aşağıda iki gözcü bırakıp sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrünün'le yukarı çıkıp pankartı oraya güzelce bağladık. Bombayı da dışarıdan görünecek şekilde sarkıttık.''

Bizim sınıf arka tarafa baktığı için o an olup bitenden haberdar değildik; ama cadde tarafı sınıfların okulun bahçesindeki ağaçları göz önüne aldığımızda, özellikle üst kattakilerin şanslı olduğunu biliyorduk. Teneffüs ziliyle okul bahçeye yığılıp olayı izlemeye başladı.

 Polis bir yandan kalabalıkla uğraşırken, bir yandan başına ilk kez gelen ve eğitimsiz olduğu bu konuda elinden geleni yapmaya çalışıyordu. Bu günkü gibi bomba uzmanları henüz her ilde ilçe de konuşlanmadığından ve yeterli sayıda olmadıkları için, bombalar konusunda reytingi yüksek bir ilden ya da ilçeden uzman bekleniyordu sanırım. Zilin çalmasının ardından sınıflarımıza döndük.

Öğleden sonra, okul çıkışında, bombanın katında polisleri gördük; pankartımızın iplerini kesiyorlardı. Pankart, polis eline düşmenin gururu ve görevini yapmış olmanın mutluluğu ile ağzında sloganlar, elinde zafer işareti, sesini kısmaya çalışan polislere inatla direnerek ve hepimizin ortak zaferine gülerek aşağı indirildi. Alkışlar eşliğinde bindirildiği polis aracından bir kahraman edasıyla son kez dönüp bize göz kırparak el salladı.

Yüzlerimizde iyi bir iş başarmanın, tüm fraksiyonları kıskandıracak bir eyleme imza atmış olmanın haklı gururuyla ve tebessümle ona bakarken, yanımıza gelen sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrümün'e gülerek tebriklerimi yollayıp fırsatın ganimetinden yararlanarak ellerini avuçlarıma aldım. Biz üç arkadaş gülerek ve keyifle yürürken, arkamızdan yükselen müzikle birlikte perdeye "son" yazısı yansıdı. Hayatın ışıkları yandı. İzleyiciler usul usul olay mahallini terk ederken, perdeye şu yazılar düşmekteydi:.

Sen zamanı olmayan zamansız bir yerindensin ömrümün: Bu olaydan sonra üniversite için bir büyük kente gitti. Hep karşı durduğu sistemin içinde görev aldı. Kariyerinde doruk yaptı. Önceki yıl doç pikapla çakma otobüsü iten çocukla bir yemek yediler. Zaman zaman görüşmekteler.
Sıra arkadaşı: Bir süre içerde yatıp çıktı. Doç pikapla çakma otobüsü iten çocukla yıllar sonra yolları aynı meslekte kesişti. Çocuğun zaten o işi yapacağı alnına yazılmıştı. Ama ötekinin ki büyük bir sürprizdi. Zaman zaman görüşüyorlar.
İnşaatın bekçisi: İlk işini bir sigara karşılığı olarak yaptıktan sonra inşaatın malzemelerini para karşılığı satarak elde ettiği sermaye ile silah işine girdi çok zengin oldu inşaatlar yaptı, şimdi öteki dünyada hesap vermekte.
Bomba: İnşaattan alınıp bölünen kiremidin her parçasının bir eğe yardımı ile düzeltilmesinden elde edilmişti. Yani bomba sanılan şey kiremit parçasıydı efendim:)) Ama bu gerçeği kimse kimseye söylemeyerek; iki tarafta, yani hem polisler hem pankartı asanlar; hem bulundukları camialarda popülaritelerini artırdılar, hem de kahramanlıklarını tarihe yazdırdılar.:))

Sen Zamanı Olmayan Zamansız Bir Yerindensin Ömrümün;Neyleyim Ben;)kimdir için; tıklayabilirsiniz:))

Rakel Dink: Hrant Dink'in Büyük Şansı!..

Onun öldüğü günün (19 Ocak 2007) sonrasında, cenazenin kalktığı günü; üzerine Dondurma Konmuş Vişneli Ekmek Tatlısı Kadın'a,  ''HayatınHerhangi Bir Pazarının Öncesiyle, O Pazardan Sonraki Pazarının Ötesinden Berisinden Bir Saatte, O Zamanın Ötesinden Berisinden Laf Ola Beri Geleler'' başlığı ile yazdığım e-mektupta şu sözlerle anlatmışım...

-----------
... Geçen gün, Hrant Dink in cenazesini izlerken güne damgayı yine bir kadın vurdu dedim içimden. Günün en güzeli o kadındı: RAKEL.

Bu adı hiç unutmayacağım; ''Seni çocuklarından ayırdılar, torunlarından ayırdılar, KUCAĞIMDAN ayırdılar ama vatanından ayıramadılar SEVGİLİM'' dedi ya!..

Hayatı boyunca hiç boşluksuz yaşamış, her anı dolu bir adam olarak bütün o yaşadıklarımı çok daha parıltılı ve anlamlı yapanın diğerleri olduğu içimi titretti bir an... Bir sevgilinin mezarı başında ya da onun benim mezarım başında olmayacağını düşündüm birden. O kadının duruşu, olay günü yerde uzanmış cesedin yüzükoyun yatmış hali çok naifti.

Ve bu ölüm, duyguları açısından aşk dolu idi.

Sığınılmışlık duygusunun ve güvenin haddi bir şey idi; ''güzel'' ölümdü yani!..

Ve ölüme; bir sevgilinin, yaşayan bir aşkın kucağından gitmiş olmanın güzelliğine baktım. Ya da bir sevgiliyi kucağından göndermenin... Dolu, hayranlık ve emek yüklü bir fotoğraftı gördüğüm; başından sonuna kesintisiz, iyi kalpli bir aşk...

Ve yerde yatan adam üzerine bir yorum yaptım sanayide konu tartışılırken. Yatış biçiminin duyguları üzerine... Elbette, kalleş bir akşam üstünün satılmışlığında, kaç kırk kişilik it sürüsünün içinden gözleriyle çıkmamış bir insan kitlesine bahsedilemezdi duygu yüklü bir kalbin yüzükoyun sığınıp korunduğu sağanaklardan... Her şey anlatılırdı da duygulardan uzak, duygular resmedilemezdi Nazım'ın Abidin'e dediği gibi miydi acaba?

Bir Rüya İçin Ağıt...(Requiem For A Dream )

Yaşadığımız dönemin yansıması bu film!..Hatta göze sokulması!

Uyuşturucu kullanımı ile atbaşı bir başka sorunun sorgulanması açısından çok önemli bir film...

Gençler, kendi yalnızlıkları ve yetersizlik duygularına madde kullanarak çözüm ararken; yetişkinlerin de benzer nedenlerle, hiç de aykırı gibi durmayan ve asla sorgulanmayan bir olağanlıkla yaşamın içinde yer alan, özellikle tv programları yoluyla özendirilen bir dünya nedeniyle,uyuşturucu kullanan gençlerle aynı kaderi paylaşıyor olmaları ve bağımlılık üzerine çok etkileyici bir film!

Bu filmin, özellikle (16+) öğrencilere öğretmenler kanalı ile izlettirilmesini şiddetle öneririm. Günümüz insanının yalnızlaşması sonucu sığındığı iki noktanın olumsuz sonuçlarını kafalara çakma noktasında, etkileyici müzikleri ve kendine özel sinema diliyle çok önemli ve ''sert'' bir filmdir!

İzlenmelidir.


Yönetmen: Darren Aronofsky

Oyuncular: Ellen Burstyn, Jared Leto, Jennifer Connelly

Tatlım Gelince Samanlık Seyran Oldu...

Her şey Birden Başladı:

Dün, öğlenin bir vaktinde keyifli bir mesajlaşma esnasında, bir anda tatlım geldi. Durup dururken üstün zekâm olmadık anlarda, olmadık saatlerde ve olmadık yerlerde çakar, aklıma bir şey düşürür ve sürekli onu yapma konusunda tahrik etmeye başlar. Genelde tembellik olarak değerlendirilebilecek karasızlıklar yaşasam da sınır çizgilerinde yaşamayı, onun merakı ve bilinmez sonuçlarının heyecanını seven kişi hemen harekete geçip paçalarıma yapışır; ''Hadi hadi,'' diye... Açıkçası onun bu serseri haline ortak olmayı, katılmayı ve bir sonu bilinmez heyecana sürüklenmeyi severim. Hatta bayılırım. Aklım tembel halden çıkıp kararı oluşturduktan sonra da bir başka kişi çıkar ortaya; hızlı hareket eden, bodoslama dalan, hızlı düşünen ve genelde o anın bütün keyfini yaşarken, sonuç ne olursa olsun onun da tadına varan bir ben. İşte o benin dün aklına düşen vişneli ekmek tatlısıydı, vişneli ekmek tatlısı akla düşünce: Çok kısa süreye sığdırılmış çok hoş, çok aşk ve çok keyifli bir ilişkinin güzeli Üzerine dondurma konmuş vişneli ekmek tatlısı kadın da hatırlandı, kaçınılmaz bir şekilde. Anlar kare kare olup film gibi akmaya başladı göz içlerimden. Dudağıma oturan keyifli tebessüm elini uzatıp kalbime değdi, sıcacık şefkatiyle usul usul sevdi onu...

Sonra geçmişin bu lezzetinden çıkılıp, her yaşananın bir yeniyi daha lezzetli, daha fark edilir ve daha keyifli kıldığının bilinciyle içine üç öpücük yüklenmiş mesaj tazeliğin güzel kokusuna yollandı. İlk ikisi tedavi maksatlıyken, üçüncüsü hedefi şaşırıp -aslında fırlamalıktan- bir kazaymışçasına yanlış yere gitti ve çok yapışkan bir ukala olduğu için orada fazlasıyla takılır genellikle... yine öyle yaptı.

Sonrası:

Bütün bu duygular ve düşünceler, iş arası bir zamana denk gelmesine rağmen, içimdeki anarşisti afiş akşamlarının yaz kokulu saatlerinin çevikliğinde, alt sokağın köşe duvarında yankılanan polis aracının siren lambasını fark etmiş tazı hızında harekete geçirdi. Elbette an itibariyle eldeki olanaklar ve zaman göz önüne alındığında orijinal bir vişneli ekmek tatlısı yapmak olası değildi. Ama çok sevdiğim, beni oluşturan değerli parçalarımdan biri olan pratik akıl reçeteyi hemen oluşturup elime tutuşturdu.

Emri almış ben, yakındaki markete doğru sahil boyunu tercih ederek, ilkbahar tadındaki havanın keyfine göl mavisi denizi de katıp hayallerim yanımda yürüdüm.

Markette Olanlar:

Bir paket mi iki paket mi alsam tereddütünü kısa bir sürede değerlendirip iki paket almaya karar verdiğim etimekleri sepete atıp, orijinalini yaptığımda üzerine mutlaka dondurma koyduğumdan, bu kez daha hızlı ve pratik bir şey yapmam gerektiğini düşünerek; bunun, biraz da kremalı pastaya, bir de sütlü herhangi bir tatlıya yakın olması arzusu pudinglere yöneltti beni.

Aklımın verdiği listede vanilyalı yazılı olmasına rağmen içimdeki kışkırtıcı yüzünden o mu bu olsa diye düşünürken, akıl müdahale etti ve sert bir ifadeyle ne yapmam gerektiğini dikte etti. Tırsak bir hale bürünen ben, kendime yakışanı yapıp vanilyalıda karar kıldım. Sonra 1lt'lik bir süt alıp ertesi sabah için ihtiyaç duyduğum bir iki şeyi de sepete ekleyip gerekli ödemeyi kasaya döküldükten sonra marketten çıktım.

Olay Yeri: Mutfak

Mutfağa daldığımda camı açıp kışa inat tomurcuklanmış şarap rengi gülün kokusunu mutfağa konuk ettim. Ve normalde pudingin kendi reçetesinde 750 ml süt kullanılması önerilse de etimekleri o an için önceden ıslatma fikrim olmadığından ve yapacağım tatlının biraz da pasta kıvamında dişe gelmesini istediğimden; pudingi, biraz daha sulu yapmak fikriyle 1lt süt kullanmaya karar verdim. Sütü, küçük bir tencereye koyup puding poşetini içine boşaltıp iyice karıştırdıktan sonra pişirmek üzere ocağa koydum. Süt miktarını fazlalaştırdığım için, etimeklerin de şekersizliğini göz önünde tutarak, ocağın üzerindeki tencereye altı tane kesme şeker attım.

Ofisimsideki müzik setinde çalmakta olan Nazan Öncel'in son CD'sindeki şarkılara eşlik ederek, onun ritmiyle tenceredeki pudingle bir sağa bir sola ve bazen hızlı bazen yavaş dönüşlerle dans etmeye başladık. Bu karşılıklı hal pudingin kanını iyice kaynatmaya başladıktan bir iki dakika sonra, ilişkinin onun cephesinden aldığı tehlikeli hali fark edince, bir iki dakika daha kaynamasına izin verip, tabii ki sonlanacak ilişkimizin yarası çabuk kabuk bağlamasın diye bir süre daha karıştırmaya devam ederek, bu hali tek taraflı sonlandırdım.

Kısa bir kararsızlık dönemi sonucu üzerinde karar kıldığım kaba bir kat etimeki dizdim. Aslında vaktim olsa üzerine karemelize edilmiş şeker dökmek isterdim. Hatta karemelize edilmiş şeker yerine biraz kaynatılmış, çok az vanilya ilave edilip çektirilmiş vişne suyuna batırıp etimekleri öyle dizmeyi de tercih edebilirdim. Hatta daha da ileri gidip, hepsinden vazgeçişle ev yapımı ve kaynatılmış liköre batırmayı kesin isterdim. İstedim.

Ama vakitsizlik yüzünden tüm bunları bir başka sefere erteleyerek, tencerede hafif ılınmaya bırakılmış pudingi bir kaşık yardımıyla güzelce ve bolca, birinci kat etimeklerin üzerine döktüm. Bu haliyle kısa bir süre dolapta soğutup çıkardıktan sonra, ikinci kat etimekleri dizerek üzerine tekrar puding döküp, sonra bir kaç dakika buzlukta soğuttum. Çıkarıp üzerinde vişne reçeli gezdirdikten sonra, her dilimin üzerine kendi arzum çerçevesinde vişne tanesi koyarak, soğumak üzere tekrar dolaba kaldırdım. Bu arada elimdeki bir iki işi çıkartıp, tatlı vaktimin zili çalınca beynimde; bir parça tabağıma alıp, fotoğraflarını çekip, olaya başlamadan önce mesajlaştığım arkadaşıma afiyet olsun yazılı bir maile ekleyerek yolladım. Gelen yanıt çok tatlıydı: ''Manyaksın sen yaaaa :)) Sana afiyet olsun asıl .:))

Bu sevgisine buradan öpücüklerle karşılık veriyorum, hemi de üçüncü türden. Ve son olarak, zahmet edip okuyan ve yapmayı düşünenlere bunun farklı meyvelerle yapılacak versiyonları konusunda başarılar diliyorum; en mükemmelinin likörle yapılanı olacağını düşünerek. Onun, çok güzel bir yemek akşamının sonunda, üzerine koyulmuş iki top dondurma ve iki nane yaprağı ile süslenmiş, kat arasında meyve şekerlemeleri olan halinin düşünü kurarak...

Müzik Nazan Öncel'in son albümünden Canım Benim Nasılsın? adlı şarkı.
Resim hatırladığım kadarıyla Hürriyet com.tr den

Top Secret...(Çok Gizli)

Bizim aile için, sıklıkla anlatıp güldüğümüz bir hikayesi vardır bu filmin...Henüz cd ler hayatımızda yerini almamışken, bir cumartesi gününün akşamında kiraladığımız video kasedi oynatıcıya takmış,bütün kuzenler bir arada, ortalıkta buz gibi biralar, kimimiz koltuklara, kimimiz yerlere yayılmış kahkahadan karnımıza ağrılar girecek bir zevkle izlemiştik bu yeni nesil durum komedisini...

O kadar çok gülmüştük ki; sanki, herkes için bundan daha komik bir film olamayacağını düşünmüştük.Sonra kuzenlerden bir tanesi ertesi gün yemeğe gideceği nişanlısının evine bu filmi götürerek, yemek sonrasının kayınvalide kayınpederli sıkıntılı sohbetlerinden kolayca sıyırabilerimin hesabıyla çok da mutlu olmuştu.

O gecenin ertesindeki buluşmamızda,izlemeye başlamadan önce komikliği üzerine yarattığı beklentiyle kaseti koyduğunu,jenerikten başlayıp son yazana kadar kimseden bir tebessüm bile gelmediğini anlatırken;onun o süre boyunca nasıl morlara bürünüp kanter içinde kaldığının espirilerle dolu geyiğini yapmıştık bolca...

Hâlâ bir film üzerine sohbetlerimizde ya da bir araya gelip film izlediğimizde bunu konuşuruz.Bu olay bizim için görecelik ve algı kavramları üzerine ders alıcı, çok somut ve açıklayıcı bir örnek olmuştur .Türün diğer filmleride çok eğlendiricidir; ama bu filmin içlerinde en iyisi olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.Ve bence türünün en özel filmidir.İzlenmesini öneririm.Eğer beğenirseniz yinede kurtarıcı olarak bir yere götürürken dikkatli olun:))Ne olur ne olmaz; yedeği yanınızda olsun:))

Yakın Tarihte Bir Ufak Tur...Asıl Suçlu!

Hayata bakışımda şikayet kültürü pek yoktur. Ve başkalarını suçlayıp oradan sonuç çıkarıp kendimi haklılamayı sevmem. Eğer karşımdaki kötü ve suçluysa bile, çektiğim zararın sorumluluğu bana aittir diye düşünürüm. O öyleydi de sen ne yaptından bakarım genellikle... Bu yazı ülkenin bu günlerine o mantıkla bir bakıştır.

1980 öncesinde, toplumun her kesimiyle işbirliği halinde, sol değerlere ve toplumun tüm katmanlarına öncülük eden, genel başkanının  adı dağlara taşlara yazılan bir parti vardır. Ve faşizmin tavan yaptığı, olağanüstü güçlü oligarşik bir yapının olduğu yıllarda,  olağanüstü coşkulu, tüm sol güçlerle kucaklaşılmış bir seçimde, tüm bu olumsuzluklara rağmen %42 oy alır bu parti... Ve bu gücün, yani o sol potansiyelin önü bir darbe ile kesilir.

1980 darbesinin ardından solsuzlaştırılmış Türkiye'de, ilk genel seçimlere gidilir. Seçime sol adına katılan ve devlet eliyle kurulmuş gibi duran Halkçı Parti vardır. SODEP, Erdal İnönü dayanaklı bir veto yemiştir. ANAP'lı yıllar başlar. Yasakların kalkması konusunda, ne enteresandır ki; demokrosiyi savunması gerekirken, partilerin varlık sebepleri bu olmasına rağmen, iktidar partisi ANAP'ın, referandum sürecindeki, demokrasi kültürüne hiç yakışmayan her türden engelleme çabası ve karşı propagandası sonuç vermez ve yasaklar kalkar.

Bunun sonucunda solda; DSP, Halkçı Parti ve SODEP sahne alırlar.

O yılki genel seçimlerde ve yerel seçimlerde SODEP geçmişten gelen sol oyları toparlar; hem yerel seçimlerde hem de genel seçimlerde başarı elde eder. Aydın Güven Gürkan gibi, insan bir insanın Halkçı Parti genel başkanlığına seçilmesinin ardından, Halkçı Parti'nin SODEP'e katılımıyla SHP oluşur ve yapı biraz daha güçlenir.

Kurulduğu anda (SODEP iken) gencecik bir genel sekreter (Fikri Sağlar), onunla birlikte çok parlak gençlerle akil insanlardan oluşmuş, son derece demokratik, katılımcı, ben solcuyum diyen her kesimle ilişkileri iyi, temsil ettiği sınıflara önderlik yapan bir partidir SHP. Hatta çok önemli bir risk alarak -bir sonraki seçimde etnik milliyetçilik üzerinden siyaset yapmalarına rağmen- katılımcılığın bir gereği olarak, kendilerini meclis kürsüsünden ifade edebilmeleri adına DEP'i meclise sokar. Ve bu süreçte; hizipçiliği tavan yapmış ve o an itibariyle partinin genel sekreteri olan şahsiyet yüzünden, defalarca kurultay yapmak zorunda kalınır. Her seferinde kaybeden hizipçi, katılımcı bir çaba harcamak yerine, yaşamı boyunca kendi konumunu düşündüğünden, sürekli koltuk fırsatı kollamaktadır.

Anayasada değişiklik yapılıp eski partilerin kendi adlarıyla yeniden açılabilmesi söz konusu olduğunda, beklenen fırsat da gelmiştir. Erdal İnönü'nün "CHP açıldığında biz SHP olarak ona katılalım, CHP çatısı altında bir büyük kongre yapalım ve orada genel başkan ve kurulları oluşturalım." önerisine, o anlamda bir kurultayı kaybedeceğini çok iyi bilen Bay Hizip, Ecevit'in de yine Bay Hizip yüzünden bir başka kırgın ve küskün olarak bütünleşmeye sıcak bakmaması yüzünden, kapanan partinin son genel başkan yardımcısı olması dolayısıyla yasal hakkı olduğu için, yeniden açılan CHP'nin başına kurulur ve yeniden üç parti olunur. Geçmişten gelen bir aşk olduğu için CHP, çok doğal olarak aklı karışan seçmen yine bölünür.

Bay Hizip her gün baktığı aynasında kendinden başkasını göremediği için ve kazayla da olsa ayna bazen, "ondan daha iyi birinin olduğunu ve halkın onu daha çok sevdiğini" söylediğinde, o insanı yok etme konusunda yeteri kadar elmaya sahip olduğundan, o yılki belediye seçimlerinde İstanbul'da SHP adayı Zülfü Livaneli'nin karşısına bir aday, Ankara'da yine SHP adayı Korel Köymen'in karşısına bir aday koyup oyları bölerek, çok ufak oy farklarıyla İstanbul'da Recep Tayyip Erdoğan'ın, Ankara'da Melih Gökçek'in başkan seçilmelerine olanak tanır.

Bunun böyle gitmeyeceğini anlayan iyi niyetli solcular, Murat Karayalçın'ın genel başkanlığı döneminde gereken fedakarlığı göstererek, daha büyük ve oy oranı yüksek bir parti olmasına rağmen bir büyük kurultayla SHP- CHP birleşmesini gerçekleştirirler. O dönemde, özellikle sermaye basının fazlasıyla vitrine çıkardığı ve parlattığı Baykal, biraz kamuoyunda oluşan bu rüzgarı ve daha fazlasıyla da bütün bir yaşamı boyunca son derece titizlikle ve çakal bir akılla oluşturduğu delege yapısı sonucu, partiye ufak bir oy farkıyla genel başkan olur. Bundan sonra, partide hızlı bir kıyımla SHP' den gelenlere ayrı bir bakış ortaya koyup onları dışlayarak, kesintisiz bir biçimde partiyi ufaltırken kendini büyüterek yola devam eder. Parti tüm sol gelenekleri ve kendi geçmişini inkar ederek hızlı bir biçimde, militarizmi destekleyen, sağ politikalar ve politikacılardan medet uman bir siyasi usluba doğru yol almaya başlar.

Daha sonra baraj altında kalınarak kaybedilen bir seçim sonucunda istifa etmek zorunda kalır. Altan Öymen genel başkan olur. Parti gerçek anlamda sol, sosyal demokrat parti olma yolunda yeniden yapılandırılırken; başta delege sistemi olmak üzere katılımcılığın önündeki tüm engelleri kaldırıp tam anlamıyla çağdaş bir parti oluşturma yönünde programdan başlayıp tüzüğe varana kadar toplumun tüm kesimleriyle ortak bir çaba içinde çalışılırken; bu yeni yapının kendisi için bir son olduğunu farkeder Bay Hizip. Yeniden, "halk beni istiyor" nidaları atarak kurultay çalışmalarına başlar. Zaten kendi oluşturduğu ve henüz değiştirilememiş yapının olanaklarını sonuna kadar kullanarak, çok az bir oy farkıyla da olsa yeniden genel başkan seçilir. Bütün bir değişimi gerçekleştirmek adına yapılan kurultaydaki tüm düşünceler, program, tüzük rafa kaldırılır. Yeniden tek kişinin partisi olma haline doğru yol alan CHP'de, sol düşüncedeki insanların sempatisini kazanmış, kendisine rakip olabilme olasılığı yüksek kişiler hızla partinin hatta siyasetin dışına itilirler.

Yeni kurulmuş bir parti olan AKP katıldığı ilk seçimden birinci parti çıkar ve tek başına iktidarı alır. İkinci parti CHP dir. İki partili bir meclis oluşur. DYP çok küçük bir yüzdeyle barajın altında kalır. Ama Siirt'te seçim kazanan ve oyların büyük bir çoğunluğunu alan Jet Fadıl, dokunulmazlığı kaldırılıp mahkum olunca; orada, yeniden bir seçim söz konusu olur. Normalde, o seçimin oylarının genel seçim oylarının yüzdelerini etkilemesi gerekirken, bütün demokratik ahlakı bir kenara bırakan bizim küçük hesapların hini, AKP ile işbirliğine gidip yasada gerekli değişikliklerin yapılmasına olanak sağlayarak, Recep Tayyip Erdoğan'ın başbakan olmasına sebep olur. Aynı zamanda da, Siirt oylarının genel seçim sonuçlarına etkisi engellenerek DYP'nin barajı aşmasına olanak tanınmaz ve dolayısıyla bu durumun kendi milletvekili sayılarına vereceği zarar engellenmiş olur. Peki tüm bunların ülkeye bedeli ne olmuştur? Bugüne baktığımızda özellikle sol tandanslı insanlar olarak kime kızmamız gerekir?

Hayatı boyunca solcu olmanın gereği ne varsa hepsinin tersini yapmış, partinin büyümesine olanak sağlayacak tüm insanları kendi koltuğunun tehdidi görüp tasfiye etmiş, kocaman bir sol seçmen kitlesini parti anlamında seçeneksiz bırakmış, küstürmüş... Partinin toplumun tüm kesimleriyle bağını kopartmış, temsil etmesi gereken kesimlerin son derece uzağında bir siyasetle onları yalnızlaştırmış biri hâlâ orada dururken, siyasete tavırsal olarak müdahale edip öncülük etmesi gerekirken, bir siyasi partinin muhalefet alanlarını ve yapması gerekenleri sivil toplum örgütlerine, bir takım kurumlara terk etmiş ve onların çabalarının ve bu çabaların rantlarını yemenin hesaplarını yapmış, her seçim döneminde toplumda kabul gören insanların parlaklığından yararlanmak adına onları bünyesine alıp onların seçim ertesinde ise sessiz kalmamaları sonucu kapı dışarı etmiş biri orada dururken... Bence; Türkiye'nin yakın dönemine verdiği zararlarla aslında uzun vadedeki geleceğini tüketmiş, iktidar olmak ve bu ülkeyi yönetmek gibi bir arzusu olmayan, hayatı boyunca hiç bir risk ve sorumluluk almamış, bir çaba ortaya koymayıp parti içi hukuksuzluğa ve hazıra sırtını dayamış, toplamda hiç bir zaman %35'in altına düşmemiş sol oyları DSP'nin de CHP çatısı altında girdiği yani tek sol parti olarak katılınan bir seçimde bile tüketmiş, kendi dışında kimseyi umursamamış biri hâlâ varken biz niye ona buna kızıyoruz ki ...

Ben artık ona da kızmıyorum; ama, uzun yıllardır ortaya koyduğum görüşlerim yüzünden arkadaşlarımın içinde çoğu zaman tek kalsam da bugün haklılığımın onlar tarafından kabul edilmiş olmasına da sevinemiyorum. Minicik çocuklarken, daha bıyıkları aşklara terlememiş, hayalleri henüz duvarlara çarpıp un ufak olmamış, ortaokul, lise düzeyinde pırıl pırıl öğrencilerken, ergen yaşların ele avuca sığmaz heyecanlarını kenar mahallelerdeki, fabrikalardaki, tarlalardaki yoksulluğa harcamış, yaşamını tüketmiş, bedenlerinin bir parçasını işkencelerde bırakmış arkadaşlarım için üzülüyorum. Ve bugün, benzer gençlerin arkasında duracak, onlara güven olacak, içinde onların sesinin de yankılandığı bir sol parti olmadığına, olamadığına üzülüyorum. Ve eski (CHP) parti binasının bahçesinde tüm fraksiyoner farklılıklarımızı unutup şarkılar ve türkülerle sarmaş dolaş olduğumuz o muhteşem seçim gecesinin devrim tadındaki coşkusunu özlüyorum.

Karikatür Haslet Soyöz'e aittir.

Bir Reklama HİÇ Dokunmadan Geçemedim

Son Turkcell reklamına bayılıyorum, bunu inkâr edemem. Hiç demelere yüklenmiş tonlar, söyleniş biçimi çok hoşuma gidiyor ve her rastladığımda şefkatli bir tebessüm suratıma konuveriyor. Bu sevgim sadece oradaki duyguya ve ilişkinin sempatik haline elbetteki...

Ama aynı zamanda, hiçbir şeysiz saatlerce konuşma arzusunun arkasındaki koca boşluğa bakıyorum ve üzülüyorum. Durumu eleştirel bir bakışla değerlendirip sorumluluğu hemen gençlere de yüklemiyorum. Enteresan olaylar gözlüyorum telefon kullanımına yönelik... Evim üniversitenin güzergâhı üzerinde olduğu için fazlasıyla tanık olduğum, minibüsle gittiğim zamanlarda gözlemlediğim olaylardan bir kolaj sunup sonra kendimce bir takım değerlendirmeler yapmak istiyorum.

En çok tanık olduğum olay şudur: Esas oğlan, esas kızı minibüse kadar getirir, elleri ellerinde dışarda bir süre konuşurlar... Konuşmalar elbette bir sevginin ifadesidir, sahneler hoştur ama eminim ki, konuştukları tüm gün boyu birlikte geçirdikleri zamanı dolduran ifadelerin tekrarından ileri olmayan şeylerdir. Kız, sanki bir daha görülemeyecek bir uzağa gönderiliyormuş gibi minibüse biner, oturur oturmaz eller camda buluşur, ayrılığın özlemiyle bir süre daha bakışırlar.

Yolcuları tamamlanan minibüs, iki sevgiliyi bir birinden ayıran zalim olarak ilerlemeye başlar. Baş döner ve son kezmişcesine geride kalan sevgiliye bakar. Eller son kez ve ayrılığın hüznü yüklenmiş bir ağırlıkla kalkar, usulca ve buruk bir bakışla sallanır. Az sonra aklını durakta bırakmış kızımızın telefonu çalar. Arayan esas oğlandır. Araya girmiş uzun günlerin, gurbette kalmış hasretlerin hiçle başlayıp hiçle biten sözcüklerine özlemler yüklenerek konuşulur. Ben yolun ortalarında bir yerde inerim. Sonrasında ne olur pek bilmem... Bunları, içinde duygu var, aşk var diye hoş görüp tebessüm ederim; gidilen mesafe toplamda 13 km, en kötü olasılık akşam görüşülecek olsa da...

Ama bir olay var ki, bu benim için iletişimin ve teknolojisinin zirvesidir. Ben yine minibüste uygun bir yere konuşlanmış, o gün neye tanıklık edeceğimin pususunda beklemekteyken, bir kız ve bir oğlan geldiler, minibüsün o anki nizamı yüzünden kız öne, oğlan en arka sıraya oturdu. Aralarındaki mesafe 3 sıra, bu da yaklaşık 3 metre diyelim. Oğlan iki kişilik parayı gönderdi, ardından cep telefonuna sarıldı. Buraya kadar herşey normal... Ama telefondan iletilen şu konuşma ne derece normal biri bana anlatsın, "Hayatım ben parayı ödedim, sen ödeme olur mu?" Telefonda yol boyu oyunlar oynayıp mesaj atanları, sanki şirket toplantısının uzağında kalmışcasına harıl harıl dedikodu yüklü laf olsun torba dolsun konuşanları saymıyorum.

Elbette, tüm bunları başta belirttiğim gibi bir sosyolojik gerçeklik olarak kabul ediyorum. Ne yazık ki gençlerin önemli bir kısmı konuşacakları konuları sınırlı olduğundan ve hiçlik duygusu yüzünden, telefon aslının ve işlevselliğinin ötesinde değerlerle kullanılıyor. Reklamı yapan doğru bir tespitle, hedef kitlesini varolan davranış biçimleriyle saptayıp doğru yerden yakalamış, onların tüketim eğilimlerini körükleyip ceplerindeki parayı şirketin kasasına aktarma konususunda gereğini yapmış; bunu da takdir ediyorum. Ama herşey kendi mantığında ne kadar hoş durursa dursun; insan, genç insanlar arasındaki tembel eksenli bir konuşma biçiminin reklam vurgusu olmasına üzülüp o reklamın başka içerikle yayınlanmasına mecbur kalınacak bir ülkeyi özlüyor. Ne yaman bir çelişkidir ki tüm bu eleştirilere rağmen şekillendirilen genç modeline de kızamıyor.

Çünkü ülkede yakın tarihli bir nokta koyma (12 eylül) döneminin ardından, farklı oyuncaklarla düşünmekten uzaklaştırılan, evcilleştirilmeye çalışılan, biçimlendirilen, düşünme ve tartışma alanları daraltılan ve bunda hiç bir sorumluluğu olmayan bir nesil bu... Ve hepimiz de biliriz ki insan algısı (merak duygusuyla, eleştirel ve sorgulayıcı bakmayı öğrenemediği sürece) sunulanlarla biçimlendirilebilir bir şeydir. Bu reklamda vücut bulan ve toplumun geniş katmanlarına yayılmış halin sorumluluğunu da o günkü koşulları yaratarak, iki farklı gruptaki insanların kendi mantıklarınca iyi niyetli mücadelelerine çanak tutarak, onları kullanıp birbirlerine kırdırarak yarattıkları kaosun sonucunda oluşturdukları rejimle, gençlerin baş kaldıran, dinamik ve sorgulayıcı akıllarını başka mecralara taşıyarak ciddi bir kültür erozyonuna uğratıp; ülkenin özgür düşünen, dinamik ve genç aklını yerli işbirlikçilerle üzerinden tanklar geçirerek yerle bir edenlerin, anne babaları da evlat acılarının korkularını yükleyerek evcilleştirmedeki ''başarılarına'' veriyorum.

Suçlular sahil kentlerinde resim yaparak emeklilik hayallerini gerçekleştirmenin keyfindeyken; gençliğinin önemli bir bölümü üç kelimelik konuşmalara sıkışmış bir hiçlikte olan ülkeye de bazen ''umutsuzca'' üzülüyorum. Ne ekilirse o biçiliyor çünkü...

Resim Marina Zobova'nın bir tablosudur.