Bundan bir kaç gün sonraysa CityMall'un sinemasının vip salonunu öven bir telefon aldım; O ve arkadaşları Sen Ben Lenin'i izlemişlerdi. Bu beni tetikledi. Bir plan yaptım. Filmi izleyecek, sonrasında da şu hayal ettiğim mekânda kendime biçtiğim senaryoyu yaşayıp işin asıldığı bir gün keyfi yapacaktım.
Ne yazık ki sinemayı iptal ettim çünkü o akşam filmin son günüymüş. Dolayısıyla ardındaki eylem de iptal oldu. Önce İskele Kafe'ye gidip yeni elime aldığım mavi kapaklı kısa kitabı okumaktı niyetim. Yürürken önünden geçtiğim ama hiç gitmediğim, yine belediye işletmesi kafe aklımı çeldi. İskelede bir tur attım ve dönüşte kafede bir karışık tost, çay ve kitapla denizin, manzaram, iskele ve onun ardındaki gemilerin tadını çıkardım. Evde temizlik vardı, biraz daha vakit geçirmek için bu kez boş yakaladığım, babamın ağaçlarının son noktasındaki kadim bankıma oturdum ve bayım bayım bayılmakta olduğum Stanley Crawford'un Bayan Unguentine'nin Seyir Defteri adlı 118 sayfalık enfes kitabını okumaya başladım.
Hafta içi doktor randevum vardı. İki yıl önce baktırdığım dizimin son halini merak etmiştim. O dozda bir sıkıntı yaşatmasa da arada bir kendini hatırlatıyordu.
Güneşli bir gün. Keyifli ve uzun bir tren yolculuğu. Yıllarımı geçirdiğim sanayi sitesinin içinden, eski stadın yerine yapılan Millet Bahçesi'nin önünden geçerek hastaneye varma, ama daha vakit olduğu için karşısındaki kocaman ve çok hoş parka dalma ve Erlend Loe'nun şöyle bir baktığım, Türkçe seslendirme dolayısıyla vazgeçtiğim filmi de yapılan, edebi anlamda yüceltilmeyecek ama stand up lezzetinde ve hoşlanarak okuduğum, hoş bir ara sıcak olan kısa kitabı Kadının Fendi'ni bitirme... Sonra doktor. Önce elle muayene, sonra diz röntgeni, filmdeki durumun elle muayeneye göre daha iyi olduğu, iki yıl önceki ilaçlardan bir reçete, sonra kadim eczaneye yolun tadını çıkararak yürüme...
Tren ve ev.
Pırıl pırıl bir sabaha uyanıyorum. Enfes bir güneş misafirim. Çok kararlıyım. Bugün kesinlikle hayali kurulmuş gün yaşanacak. Bunun öğlenle akşam arası ama ikindiden önce başlayan ucu açık bir süreç olmasını istiyorum. Sabah kahvaltımın ardından gazetelere göz atıyor, kahve içmiyorum. Gong çalıyor ve işe girişiyorum. Vakit yaklaşıyor. Saat 14:30 gibi evden çıkmayı planlıyorum.
Hazırlanmam gerek. Bir an yürüsem mi, minübüsle mi gitsem ikileminde bocalarken, öğle yemeği için burada bir şeyler atıştırsam, sonra da mekânda usulca, avarelik tadında kitabımla başbaşa mı takılsam, diye düşünüyorum. Bu plansızlıkla yola koyuluyorum. Aslında minibüsle gitsem yürüme mesafem kısalacak!
Ama yol keyfi azalacak.
Bir ara niyetimi bozmak üzereyken tam... Keyfim olaya el koyuyor. Çok itiraz etmiyorum. Sanırım işime geliyor ve ona uyup buralarda bir şey yemeyi iptal ediyor ve trene doğru yürüyorum.
İyi de yapıyorum.
Bir taşla çok kuş.
Eğer minibüsle gelsem bu enfes ve daracık sokaktan inmemiş olacaktım; çünkü fırının önünde inip normal caddeyi kullanacaktım. Üstelik durmayacak, çantamdan fotoğraf makinesini almayacak, güneş düşmeyen sokaktan film sahnesiymiş gibi güneş parıltılı denizi böylesine görmemiş ve keyifle seyretmemiş olacaktım.
İki yanındaki, hâlâ eskinin tadını yaşatan ve kendini koruyan bahçeli yazlıkları ile kendisine bayıldığım dar sokağın köşesinden sola dönüyorum ve bir sonrasında kesin geleceğim İrish Pub'ın önünden karşıya geçiyorum. Fikrimde az sonra masalarından birine oturacağım mekânın cepheden bir fotoğrafını çekmek var. Deniz kenarından yürüyürek gelince önüne, bundan vazgeçiyorum; çünkü hemen yola kenar masada ve yine onun hizasındaki bir başka masada toplam beş hanımefendi, şarap eşliğinde bir keyif yaşıyorlar.
Yolu karşıya geçiyor, Latina Tapas Bar'dan içeri süzülüyor ve denizi gören daha ortalarda, daha sakin iki kişilik bir masaya yerleşiyorum. Önüme menüyü bırakıyor bir genç adam. Ben elle dokunulabilen, sayfaları açılan, kağıt menüleri seviyorum. Fakat bu yeni moda tek sayfa, antet dışında harfsiz bir kağıt ve barkod okumalık olanlardan. Soruyorum. Yokmuş öteki tür menüleri. Bu eksi puan. İkinci eksi puan garsonların maskesiz oluşu. Sadece bir genç kızda var. Çocuğa diyorum lütfen al şu elime tıkıştırılmış telefonu ve ayarla.
Ve kamerayı yaklaştırıp, zevksizlik abidesi bu menü okuma eylemini, eskiye özlem duyarak tatsızca yapıyorum.
"Bir bonfileli tapas lütfen"
"Bir kalamarlı tapas lütfen"
"Bir de 50'lik, Tuborg filtresiz lütfen."
Biramla birlikte daha yetkili biri geliyor. Son derece kibar ve bu kibarlık gayet ölçülü. Mutfağın saat 3'de başladığını, tapasların bu nedenle gecikeceğini söylüyor. Bunun benim için bir sakıncası olmadığını belirtiyorum. O önden çıtır tavuk öneriyor. "Olur," diyorum; sonuçta öğleni boş geçmiş durumdayım.
Kitabımı açıyor, denizdeki ilginç yolculuğa eşlik ediyorum. Bay ve Bayan Unguentine çok ilginç iki karakter, bense yazarın edebi ve şahane üslubu sayesinde onların mavnasında, heyecanlı, meraklı, gülümseten, çok keyifli bir yolculuktayım. Sanki beşyüz sayfalık ve elden bırakılamayan bir kitap gibi keyifli bir içerik.
Velhasıl an itibariyle ortamımdan çok memnunum. Eski bir yazlıktan evrilmiş, dolayısıyla kadim ağaçları olan ve güzel düzenlenmiş bir mekândayım. Hava enfes, minik kedi çok tatlı, ve anında kankayız; ancak anneyi sevmedim. Biraz hain. Ben arada miniği besliyorum. O neredeyse elime dalacak ki onu uzaklaştırmak için boş elimi ileri götürüp, öteki elimdekini küçüğe verdiğim esnada inceden bir tırmık yiyorum.
.
Bir birayla kalkarım planım bu arada iflas ediyor. Öyle güzel bir gün ki, güneş sanki yeni bir hikâye yazıyor. O ara bir kaç masa daha doluyor. Ortam biraz daha canlanıyor ama ne kitap okumama engel, ne de alanı terk etme hissi yaratıyor bu durum. Seçilen müzik çok hoş, doğal seslerle ve doğa ile çok uyumlu ve asla kulak tırmalamıyor ve "Ben haddimi bilirim, sizin keyfiniz için buradayım," tadında usul usul okşuyor anı.
O halde ben de devam ederim, diyorum ki başlangıçta erken kalkarım diye düşünüyordum.
Tapaslar ve çıtır tavuklar, öldüm bittim... Neydi be, denecek kıvamda değiller, ama benim keyfime gayet güzel eşlik ediyorlar. Ortamı çok sevdim ki bunda havanın etkisi olduğu kadar garsonların sürekli başımda bitmiyor olmalarının da etkisi var. Müşteriye alan açtıkları kesin ve bu yönde belli ki tembihlenmişler. Elbete ki bulunduğum saatteki sakinliğin bana daha çok kalma isteği yaratmada etkisi var ve bu sakinlik çok hoş.
O halde...
"Bir 33'lük bira lütfen."
Kitabımı yeniden açıyorum. Onun meraklı ve hoş bir yerindeyim. Biramı yine zamana yayıyorum. Günün ruhları dürtükleyen saatleri... Bir akşam yemeği hayal ediyorum. Nedense şarap çağırmıyor aklım. Oysa ortam çağırıyor şarabı. Sonra finali tatlı olan, baştan sona İspanyol bir akşam geçiyor fikrimden. Çünkü bahçenin farklı noktalarında çok hoş, içinde ateş yakılacak, bacasız şömine türevi düzenekler ve kenarlarında ve yerde de kesilmiş odunlar var. Hayal kurduruyorlar ve hayallerin görselleri ve anları da çok hoş. Düşünmeli!
Artık kalkma zamanı. İşin kapanışına yetişmem ve son durumu almam gerek. O an aslında Enn Sevdiğim Kadın'ı aramak, isterse iş çıkışı gelebileceğini söylemek geçiyor aklımdan. Öte yandan hafta sonu şehir dışında yoğun bir iş günü olduğunu biliyorum. Bu fikirden vazgeçiyorum. Ödememi yapıyor; Tip Box'ı gönüllüce boş geçmiyorum. İrish Pub'ı bu kez daha yakından ve daha dikkatlice inceliyorum. Yine ara sokağa dalıyorum, istasyona yürürken de fikrim tatlı çağırıyor. Reddetmiyor, uyuyorum çağrısına. Bizim istasyonda iniyor ve pastaneye giriyorum. Büyükçe çilekli eklerden bir tane ve bir çay lütfen, diyor, rayları gören cam kenarı bir masaya oturuyorum.
Muhteşem bir yaz akşamı sanki. Pencereler açık. Akşamın ruhları dürtükleyen saatleri... Eve sahilden yürüyorum. Ekranımı açıyorum. Gün kapanmak üzere, her şey yolunda. Son verileri iş defterime kaydediyorum.
Telefon...
Tek tuş.
Keyfimi, keyifle Enn Sevdiğim Kadın'a anlatıyorum. Onun dinlerkenki gülümsemesine bayılıyorum. Sonra ETS'nin sayfasına giriyorum. Odalara bir kez daha bakıyorum. İki odadan birini netleştirmeye çalışıyorum. Çünkü geçen bir yazıda söz ettiğim hedeflerimden, bizim opera balede bir konser, bir de Amasya kaldı geriye.
An itibariyle kalacağım yer net. Ve şu 10 gün içinde, her an yola koyulabilirim.
Gibi...
Güneş, duy beni!
