"Zilleri çalıp bayramlaşmaya gelen, sonra hangi evin çikolata ikram ettiğini birbirlerine söyleyecek çocuklar yok artık, hangi eve gidilirse gidilsin yüksek ihtimalle likör olacağı ve ikram edileceği varsayımı sıfır."
"Bayramlarda neredeyse her evde rastlanan likör ikramının bile sahneden silinmesi nereden nereye dedirtiyor bana ki mesele alkol değil, sosyal hoşgörü anlamında bile nereye vardığımızın göstergesi ki o insanların hepsi namazında niyazındaydılar, belki kendileri içmezlerdi ama evlerinde ikram için bulunduruyor olmaları bile ne kadar kıymetliydi."
"Büyükannemden kalan likör tabağım durur. Kullanmıyoruz ama dediğiniz gibi değişimi hatırlatıyor."
"Likör tabağı damardan oldu ve beni fena tetikledi Zihin Kardeş, bizde de çok kıymetli ve likörle ilişkili bir şey var; büyük torun olmam sebebiyle bendeydi, sonra kız kardeşim çok heveslenince ona verdim. Şu an üşendim ancak yarın eğer başına bir şey gelmediyse ondan alıp fotoğraflayacağım ki 50 yıldan fazla süredir korunuyordu kendisi..."*
Kız kardeşimi arıyorum. "Asansörle yolluyorum," diyor.
Onunla arka pencereleri ahşap tarabaların altında kalan, halalı, babanne ve dedeli, anne babalı ve üç kardeşli olmak üzere toplamda 8 nüfuslu küçücük ama çookkk keyifli günler geçirdiğim kira evde yaşarken karşılaşmıştım. Muhtemeldi ki onunla ilk buluşmamsa iki sokak aşağıdaki tuğlalarının arasından rüzgâr sızan, yine kira, doğduğum ve bebekliğimi geçirdiğim evdeydi.
Çok hoş minik bir büfemiz vardı. İkinci adım olarak adını taşıdığım ama kendini hiç görmediğim, bir mobilyacıda çalışan iki numaralı amcamın eseriydi. İlk oradayken fark etmiştim. Renk etkilemişti ama kıymetini anlayabilecek bir yaşta değildim. Sonra bayramlaşmaya gittiğimiz pek çok evde farklı modellerini görsem de bizimkinin, yani yukarıda fotoğrafı olanın bir eşiyle rastlaşmadığım gibi zarafette yanına yanaşanını bile görmedim.
Asansör geliyor, özenle alıyorum. Bir mizansen hazırlıyorum. En sevdiğim sehpamı en manzaranın önüne yanaştırıyorum. O artık son binasında. Hep birlikte kaç evde ne anılar biriktirdik onunla. İnsanlarımızın bizden önceki neslinden an itibariyle bir tek yaşsız "çıtır" halam var. Telefonda.
Kız kardeşim İran işi olduğunu söylüyor. El işçiliği olduğu belli. Kağıt inceliğinde bir cam. Halamdan teyit etmek istiyorum. Enn amcamın İstanbul'da üniversitede okurken aldığını ve getirdiğini söylüyor. Bir çıkarım yapıyorum yıllar yıllar sonra. Annemle babama ev hediyesi olduğunu düşünüyorum. Çünkü kendimi bildim bileli bizimle ve taşındığımız her eve bizimle geldi. Dedem ve babannemi baz alırsam ve annemle babamın evlilik tarihlerini ve de enn amcamın öğrencilik yıllarını; bizim aileye katılımı 50 yıldan fazla.
Bizden sonraki kuşakta iki kızımız var. Onların dışındaki tüm çocuklar erkek... Eğer aynı hassasiyetle sahiplenilirse, gelecek nesillerde de -eğer olursa- kızların elinde farkındalıkla ve itinayla yaşamını sürdürmesini diliyorum.
Üzerindeki parmak ve anı izleri çok ama çok kıymetli çünkü!
*Fısıltılar, Nerede O Eski Bayramlar başlıklı yazının yorumlar kısmından...