Bizim Oralarda Sabah Olunca...

 Zamanı olmayan mektuplar yazılır.


...Ben şöyle bir tura çıktım, o esnada bir şeyler yesem fikri oluştu, ne yesem ne yesem diye düşünürken ve yürürken bir ara sokaktan düğün sesi geldi, oraya bir bakim derken güzergahım değişti, güzergahım değişince şuradan yürüyeyim dedim, o esnada bir kaç damla yağmur düştü, bir kaç damla yağmur düşünce geri döndüm, geri dönünce bari şu Han'da dürüm yiyip ayran içim dedim, dürüm yiyip ayran içince sahile indim de şu Travnik'e uğrayıp bir sorayım dedim, Travnik'e uğrayıp bir sorunca üzüldüm, üzülünce mutlu olayım diye Migros'a yürüdüm, Migros'a yürüyünce Rasim'in Yeri'nin kaldırımından geçtim, Rasim'in Yeri'nin kaldırımından geçince bir masa donattım, bir masa donatınca kendimi kaybettim, kendimi yeniden bulunca Migros'a girdim, Migros'a girince üzüm mü alsam dedim, üzüm mü alsam deyince üzüm suyu aldım, üzüm suyu alınca yanına soğanlı peynirli çerez aldım, soğanlı peynirli çerezi alınca eve geldim, eve gelince maç izlerim dedim, maç izlerim deyince uzun votka bardağında üzüm suyu ile sodayı karıştırdım, üzüm suyu ile sodayı karıştırınca çok beğendim, çok beğenince çok içtim, çok içince bari maçı uzanıp da izleyeyim diyerek odaya geçtim, odaya geçince uyumuşum...

...Sıcacık oda, soba boşaltma ve doldurma derdi olmaksızın sahanda pul, karabiber ve kekik ilaveli zeytinyağında pişirilmiş ve sabah alınmış çıtır kepek ekmeği banılarak yenilen yumurta ve ona eşlik eden mevlevi fincandaki nispeten koyu ama bir o kadar da keyifli kahve eşliğindeki kahvaltı da kesinlikle Kuzeyli konseptine bürünerek güne renk kattı, hatta dün gece yatarken bir ara kitabı ele aldığımı, sevdiğimi ve dört hikayeyi okuduğumu eklersem ve bugün onu bitirme potansiyelimi kendimde gördüğümü söylersem, şu Kuzeyli havaya teşekkürlerimi de sunmam gerekir sanki. Ama asıl teşekkür sana tabii ki, hayatımı bu kadar anlamlı kıldığın için. Aslında şuraya pek de muzurluk içeren bir cümle kuracaktım. Fakat öyle bir kal geldi ki ve ben o noktaya bakakaldım ki, bir anda o cümleyi kısa tutabilmenin olanağı kalmadı. Bu yüzden teşekkürün ön kısmında yer alacak tanımlama yazılamadı, ama bu anlatılmayacak anlamına gelmiyor tabii ki...

...Nord (Kuzeyin Norveç dilindeki hali) yine yalnız ve sorunlu bir adam üzerine kurulmuş, Kuzey Sineması işte bu dedirten, Buzdan Hayaller çizgisinde ve soğuk kış akşamlarında pek de keyifle izlenecek sevimli ve güzel bir film. Ben sevdim valla, çok mu sürpriz dersen değil derim ancak Kuzeyden gelen her şeye sempatim ve zaafım var işte. Oturup gün boyu dışarıda beyaz ve sessiz hal ile kapalı mekanlara girildiğinde oluşan sessizlik içindeki üç beş kısa cümleyi ve ortamı izlerim ben valla. O yalnızlık halinin sinemada onlar tarafından anlatılmış halini seviyorum ben ya, çok da sevimli ve sıcak buluyorum. 6. Katta çok Kuzeyli film izleyeceğim, öyle hissediyorum. Yeri gelmişken şunu da sorayım: Şu Dizimag'da şu meşhur Kuzeyli polisiyelerden var mı?..

 ...Şu tembel olma vurgusunu şundan yaptım aslında: kendim bir rüya aleminin içindeyim ve inan uzun cümleler kurmaya ne gücüm ne niyetim vardı. Tüm günü bencil bencil yaşamak arzusundaydım, işlere çerez muamelesi yapacak, hiçbirini de odağa koymayacaktım. Şu an ve ileriki dakikalarda onu yapıyorum ve yapacağım. Ancak şu kısa cümleler kısmını başaramadığımı gördüm, çünkü emin ol ben tuşlara otomatiğe bağlanmışçasına basıyorum. Öyle bir keyif ki bu anlatamam. Bir bir yaşıyorum. Dün ya! hayatımın enler listesine tepeden girdi diyebilirim. Çok özel ve çok güzeldi. Bir kez daha teşekkürler ve şükran...

...Şimdi o manzarayı anlatacağım ve sakın ne alaka deme, çünkü ben anladım duygusunu ve kastını ama ne yazık ki anlatacağım. Bi de üsluba bakıp da benim mektubumun etkisinde kalmış bir şahıs olarak değerlendirme lütfen beni. Hele intihalci hiç deme. Yalnız mektubuna bayıldığımı belirtmem gerek. Hatta yazanı mıncır mıncır ettim diyebilirim. Bi de "Ah mektubu yazan kişi şimdi kolumun altında olacaktın ki sen," bile dedim. İçim bi güzel oldu, sevindirik oldu, şahsım kasım kasım kasıldı, "Ya ben ne şanslı bir adamım,"  dedi. Sonra şu mektubu yazan kişi insanın hayatına bulaşınca valla insan cennete bile gitmek istemez, dedi. Falan filan işte...

...Birden çocukluğumun geçtiği mahalledeki, üç katlı -eski tip- tuğladan bir evin dışında ve tırabzanları ince demirden beton merdiveninin olduğu avluda gördüm kendimi, sanki İtalya'da bir mahalledeymişçesine... üstelik önden volanına dışarıdan sokulan demir hızla çevrilerek çalıştırılan Austin kamyon da oradaydı. Tuğlaların yer yer kırılmış hali ve kalın ara harçları, un ufak olmuş ve açılmış renkleriyle sanki güneş kadar parlak ama soğuk duruyorlardı...

...Geç kalkınca yine her şey sıkıştı tabii... ama teoride... yoksa pratikteki kısım telaşsızdı, hiç bir şey de yük gibi gelmedi. Belki tek sorun bu sabah şu Sapma'yı yazıya evirme fikrimi realize edememek oldu. Bu aslında bahane üretmekte üstüne olmayan, bu durumun da üstüne atlayan tembelliğin bir eseri. Benim de işime geliyor öte yandan... bu da bir gerçeklik işte.

Yani hayat güzel.

Petersburg çok güzeldi ya... özellikle mezuniyet haftasında olan liselilerin tekne turuna vurgu yapan konuşmalar çok etkiledi beni... kıskandım. Düşünebiliyor musun ya... Petersburg'da bir lise de okuyorsun ve lise biterken tekne turundasın. Kesinlikle Petersburg. Sadece 4 saat güneşin olduğu gecelerini bile yerim ben onun...

...Bi de ben bugün öğleden sonra bir ara cebime koymuş olduğum kitapla eve hiç uğramadan sahile inip onu okudum. Şu Mario Levi kitabını üstelik. Bir ara öyle kaptırmıştım ki, bak ya eskisi gibi okuyorum bile dedim. Dedim de nazar değdirdim, sonra toplandım geldim, mektupluğu açıp tekrar çıktım...

...Şimdi bana sorsan "Asil dürüm mü Gül Kebap mı?" diye, tereddütsüz "Gül Kebap," derim. Mekanı muhtemelen sen de görmüşsündür diye düşünüyorum. Bi kere Adana Köftesi acılı, sonra yağı pideye geçmiş, içinde domates yok ve kanımca pidenin metrekaresine düşen köfte miktarı Asil Dürüm'den fazla. Fakat ayranı açık değil... Ancak burada da özel bir durum var ve bana sevimli geldi açıkçası. İlk kez gördüğüm bir ayran markası ve bardakta gelse ben kendi ayranları sanırdım. Ankara yapımı bir ayran üstelik kendisi, markasını tam hatırlayamadım şimdi ama sanki Çamlıdağ ya da benzeri bir isimdi. Kutusu koyu mavi, beyaz...

...Ya aslında öyle bir birikim, öyle anlara vurgu ve öyle cümlelerim var ki; gel gör gelen vapura binecek, heyecanlı, aman en iyi yeri kapim hızında, Karaköy'e geçip oradan Taksim'e çıkacak yolcu telaşındalar. Turnikenin başında öyle bir sıkışıklık var ki, bu anlamda hangisine yol vereceğini şaşırmış ve daral gelmiş vapurcu gibiyim. O nedenle olay mahallini terk edip, "mesainin de," deyip, hemen iskelenin arkasındaki boş banka bir kahve alarak oturmuş, bir de cigara tüttürüp boğaza bakan vapur işletmeleri memuru moduna geçiyorum. Şöyle derin derin, anın gerçekliklerinden kopup,  uzaklara bakıp, gözlerimi kısacağım. Bak az daha martıya çarpıyordum. Yaa ben seni yerim be!..

...Hımmmmmm, yazılamayan cümlede ne anlatılmak istenmişti acaba... fazlasıyla bayıldığım bir noktaya dönük bir enstantane ve ona vurgu içerdiğini ipucu olarak verebilirim ama...

İki Zamanlı Pek Eğlenceli Uzunca da Bir İzmir Masalı

 Sıralı okumayı düşünürseniz, buradan başlayın lütfen.


Öncesi


29 Ekim 2018 Pazartesi


Zinde bir uyanış. Bugün Cumhuriyet Bayramı... İzmir'de Cumhuriyet Bayramı! Sırt çantalarımızı resepsiyona bırakmak üzere hazırlıyoruz. Çocuklar gibi şen, çocuklar gibi diken dikeniz.

Henüz otelin içindeyken hissettiğimiz bayramın kokusu, sokağa adım atar atmaz katmerleniyor. Hem de nasıl bir katmerlenme! Yüzümüzü kaplayan gülümsemenin, ama coşkulu bir gülümsemenin kısılmış gözlerimizin kenarına sıraladığı damlaları zor tutuyoruz. Onu görünce. Onu?.. En sevdiğim kadın fotoğraf için hazırlanıyor.

"İzin istesek mi acaba?"

"İsteyelim."

Bizi gördü. Gülümsüyor.

"Günaydın."
"Günaydın." 
"Bayramınız kutlu olsun" 
"Sizin de." 
"Çok hoşsunuz."
"Siz neden giyinmediniz?"
"Biz yola gideceğiz."
"Nereye? "
"Samsun'a." 
"Samsunlu musunuz?" 
"Samsun'da yaşıyorum ama ben Ankaralıyım."
"Ben Samsunluyum."

Bir öğretmen edası ile paylıyor bizi. Şehirlerimizin ülke tarihi için öneminin altını çiziyor. Bu vurgularla da tatlı tatlı dövüyor. Öyle özel bir an ki fotoğraf için izin kalıyor, ama aklımızın albümünde çok özel yerini de alıyor; kırmızı ay yıldızlı bayrak formunda tişörtü, üzerinde kırmızı ceketi, blucini, elinde bayrağı ile sarı saçlı mavi gözlü, makyajı yerinde, altın küpeleri düğüne giden genç kız tazeliğinde, 80 yaşlarında bir genç kadının fotoğrafı...

Kazınıyor...

Yüzlerimizde öğretmen tarafından paylanmışlığın yarattığı kızarık ama mutlu bir gülümsemeyle iki yıl önce arayıp bulduğumuz ama kapalı olan Münire'nin önünden bir kez daha geçerek-ki bu kez aynı sokaktayız- kahvaltı için olmazsa olmaza, bir klasiğe, Dostlar Fırını'na doğru yürüyoruz.  

Ebetteki dolu masalar ve kuyruk ile karşılaşıyoruz. En tatlı kadın boş masa için erketede kalıyor. Bir gün, bu mekân büyürse, bu kuyruklara gerek kalmazsa, aldıklarımızı üzerine koydukları patlak kağıtlarla masaya taşımazsak, sanki bir yaşamak anı daha nihayete erer diye düşünüyorum sıra beklerken.

"İki boyoz lütfen."

 "İki ıspanaklı boyoz lütfen."

"İki peynirli boyoz lütfen."

"İki yumurta lütfen."

"İki de sübye lütfen."

Oh masayı da kapmışız!..  Sabahın serinliğinde, pırıl pırıl bir güneş altında tadını çıkarıyoruz İzmir klasiklerinin. Bu kez Sübye* daha bir hoş geliyor nedense.

Hiç telaş etmiyor. Birileri için boşaltsak masayı diye de bir kaygı taşımıyoruz. Şu karşıdaki çorbacı dükkânında da aklım kalıyor her seferinde. Sevimli buluyorum kendisini ve bir çekim var aramızda.

Kıbrıs Şehitleri'nde İskele yönüne doğru yürürken ilerideki cüppeli kalabalık dikkatimizi çekiyor. Tam Ara Sokak'ın sokağına geldiğimizde yürüyüş başlıyor. Tüylerimiz duyarsız kalamıyor. Gururlanıyoruz. Pırıl pırıl geçiyorlar önümüzden. Alkışlarla uğurluyoruz.

Starbuck's'a giriyoruz.

Ne yaman çelişki ama!

"İki double shot Americano lütfen."

"Biri sütsüz lütfen."

Arada bir kahvelerimizi yudumlayarak eski mahallemize ve İbis'e göz kırpıp Alsancak İskelesi'nden sola kıvrılıp usul usul yükünü almaya başlayan kordonda denize nazır yükseltilerin üzerine oturuyoruz.

Şehrin en sevdiğimiz, en aşina noktasındaki canlılık, gençlik, parlak güneş, gelenler geçenler, havadaki polis helikopteri, körfezdeki gemiler seyirlik. Kahvelerimizi usulca içiyor, sabahın ve güneşin tadını çıkarıyoruz. Öğleden sonra pek çok ünlünün katılacağı, ne yazık ki uçak saatimiz nedeniyle izleyemeyeceğimiz harbi de bir konser var, az ilerideki, üzerinde İlelebet Payidar yazılı kocaman bir pankart asılı platformda. Ama Pasaport İskelesi'nin açığındaki yelkenler, ısırmalık. Yüksek tavanlı, hastaneden okula çevrilmiş, tarih solunan, bayram için süslenmekte olan, yer tahtaları pırıl pırıl mazot kokan cıvıl cıvıl bir ilkokulda, Cumhuriyet İlkokulu'nda, şahane bir öğretmenin estetik aklıyla kırmızı/beyaz grafonlar, bayraklar, balonlarla sınıfı süsleyen çocuklardan biri olmanın gururu, hevesi gözlerimin ucunda... tam da o sevinçle bakıyorum ona.  Alsancak İskelesi ki en sevdiğimiz iskelelerden biri, hemen yanı başımızda. Kahvelerse... neredeyse son yudumlarda.

O halde?!!!

26 Haziran 2016 Pazar

Güverteye, yüzümüzü karşıya ve rüzgara verip oturuyoruz. Alsancak'tan kalkan vapurumuz Pasaport İskelesi'ne yanaşıyor. Yeni yolcularla birlikte karşı yakaya yolculuk başlarken, beri yaka yavaş yavaş arkamızda kalıyor. Kavuşması yakın, yine de hüzünlü bir veda.  Alsancak limanından çıkmış yolu uzun, yükü ağır gemiler geçiyor önümüzden.  Portakal suyu, gazoz, kola, çay, kahve, gevrek, boyoz sesleri ile çığırtan tepsiler dolaşıyor; sıkıntıların beynin içinde kıvrım kıvrım olduğu manzaraya dalgın yüzlerin, ya da kulaklıktan gelen müzikle coşkun genç cıvıltıların, ya da huzurlu bir coşkunlukla dalga kıran neşeli bakışların arasında. Ellerinde telefonları, çeşit çeşit pozların star gülücüklü telaşıyla oradan oraya koşanlar da  çağın renklerini katarak tatlandırıyorlar yolculuğu.

Yıllar yıllar önce neredeyse tüm sokaklarına, bir tarif üzerinden salakça girip çıktığım, neredeyse yarım depo benzin tükettiğim ki şu en iyi arkadaşımdan biriyle yaptığımız eşsiz seyahati yazdığımda bu salakça anıyla birlikte kendine mutlak yer bulacak olan Karşıyaka, denizden yanaşınca pek küçük geliyor bana.

İskele canlı, sevimli, imrendirici. Öte yakası olan şehirler bu yönleri ile kıskandırıcı. Eskinin izleri kalmış binalar, kordon boyları, eskinin filmlerinden çıkıp gelmişçesine bir lezzetle dokunuyorlar kalplerimize. Gemi halatlarının yoğunlukla kullanıldığı, kıyıya demirli hücumbotların yanı başındaki deniz kokulu ve denizcilik vurgulu çocuk parkının tadını boş geçmiyoruz elbette. Yeşillikler içinde, geçmişten bugüne, pazar günü sakinliğinde, körfezdeki dalgın suya bakarak bir salıncağın üzerinde göğe yükselmek ne de güzel!

Bütün sokakları didik didik ediyoruz. Semtin yüksek ve yeni binalarla çirkinleşmiş derinliklerine hiç girmiyoruz. Eski komşulukların yaz akşamı balkonlarından sokağa düşen sohbetlerin, kapı önü fiskosların renklerini okşuyoruz. Yaza ve denize kalkan kokularını duyumsuyoruz balkona kurulmuş çilingir sofralarının. Denizin ve mehtabın...

Balkonlarında atlet pijama rakısını yudumlayan amcaların olduğu mahallerden, Kordonun İzmir'e bakan kısmına çıkıyoruz yeniden. Çıkmamızla birlikte bugünün karmaşık hayatına da dönmüş oluyoruz. Ama artık tek tük kalmaya yüz tutmuş bir kaç villa ve önünden ayrılmanın çok zor olduğu kuklalı apartman elimizden tuttukları gibi çekiyorlar yeniden o güzel yıllara... Ne yazık ki ama kuşaklar değişince, mal paylaşımları söz konusu olunca, ağırlıkla da ülkenin şartlarından kaynaklı olarak yenik düşecekler hepsi zamana... her biri bir özlem döneminin eseri olarak yaşayacaklar fotoğraflar ve satırların arasında.

Karşıyaka Çarşı'ya girmemizle birlikte bırakıyoruz kendimizi. Coşkulu kalabalık, gülen yüzler, rengarenk dükkânlar, ünlü mağazalar, şık insanlar, gençler, genç kalanlar, çocuklar, limonatacılar, dönerciler ve de dondurmacılarla şen şakrak bir cadde. Bugünün hayatı. Kıpır kıpır bir sevimlilik alanı. Yalnızlık duygusunu çıkartıp, neşeli ol ki hep genç kalasın kostümünü giydiren bir rehabilitasyon merkezi. Kapılıyoruz seline. Bukalemunlar iş başında. Karnımız aç mı acaba? 

Elbette çağıran dükkânlar var, fakat bizim de bir planımız var sanki. Nasip? Bir giyim dükkânı, indirimde, vitrini ile çağırıyor. Tıkış tıkış. Kadın giysisi satan bir dükkânda azınlık olmak fena. En sevdiğim kadın yine kendine yakışanı şıp diye buluyor ama. Bir kaç deneme ve işlem tamam. Bu mudur? Budur. Bir Karşıyaka kutlaması da yapmamız lazım öte yandan. Önce sevimli bir sokak satıcısından iki slash'i kapıp ferahlıyoruz. La Puerta'nın açılma aşamasına yaklaşmakta olan Karşıyaka şubesi ile karşılaşınca aslında üzülüyoruz. Bir dükkândaki şahane dondurmalara selam çakıyoruz. İskeleye geçmeden önce de körfez manzaralı bir mekânın bahçesinin dışında, kaldırımın kenarındaki alçak sehpasının ardındaki koltuğa çöküyoruz.

"İki Türk Kahvesi ve iki soda lütfen."

En az tren garları kadar sevdiğimiz şehir hatları iskelesine doğru yürürken duraktaki otobüsün dikkatimi çeken ışıklı göstergesindeki Atakent  güzergahı, kaçınılmaz olarak -sulu sepken- bir espriyi patlattırıyor: 

"Bak direk otobüs var."

İskelede kapının açılmasını beklerken oturmak, elinde kitabı, gazetesi, dergisi ile az sonraki yolculuk için hep aynı heyecanla bekleyen yüzleri izlemek sevimli bir şey. Ama o kısacık anı bile bir elleri ve bir gözleri telefonlarındayken birbirinin soluğunda ve boş elinin ısısında geçiren gencecik çiftler başka güzel. Hele bir de Dario Moreno ise vapurunuz! Hele hele de mehtabı derin bir gecenin dönüşündeyseniz... Öyle bir gecede olmasak da biz güzeliz. Hava kapatmış olsa da neşeyle dalga kırıyor, martılarla oynaşıyor, sanki bir başka yolculuktan şehrimize dönmüş bir lezzetle kordona ve binalarına bakıyoruz. Aslında şu karşıdaki oteli, Pasaport Pier'i düşünmüş ama İbis'de karar kılmıştım hissiyatım sonucunda. Manzara için değer mi acaba?

 Aslında dün

Söğüşlerimizi yedikten sonra, Alsancak'ın dar caddesinden otelimize doğru yürürken bir kapı, etrafındaki rengarenk desenlerle birlikte dikkatimize keyifli bir fren yaptırıyor. Önce bunun markete ait özel bir düzenleme olduğunu düşünüyoruz. Sevimli bir coşkunluk ve şaşkınlıkla, daracık yolun ortasına bağdaş kurarak sohbet eden gençlerin o anki haline bayılıyoruz. Bir sempati oluşuyor içimizde markaya karşı. Yanaklarını okşuyoruz.

Akşam Ara Sokak'a doğru meraklı adımlar atarken, biraz daha vakit geçirmek için bu kez Kıbrıs Şehitleri'nden giriyoruz marketin enfes, soluk aldırıcı, kozmopolit yapısı pek tatlı, kilisenin hemen ardındaki bahçesine... Eski bir gümrük deposundan evrilmiş tek katlı binası kesinlikle muhteşem. Oturuyoruz bu saklı bahçenin banklardan birine. Birazdan meyve kasaları ile çilingir sofralarını kuracaklar müdavimleri ağaçların altına.

O ara bir bağırtıdır gidiyor, pek ahlakçı bir adam, marketin genç güvenlik görevlisine pek de yüksek bir perdeden, abi sesi biraz düşür anladık meramını diye düşündürten ve de yandaş arayan bir tonda o gençleri şikayet ediyor. Orada olmamaları gerektiğinin altını çiziyor ve tabii ki uyuşturucu meselesini yafta gibi alınların ortasına çakıyor. Sonra da vatandaşlık görevini yerine getirmenin ve bunu çok şükür ki tüm ahaliye duyurmanın ama henüz de dinmemiş asabiyetinin tadıyla giriyor markete. Sonra bizden iki bank öteye oturan güvenlik görevlisinin alnından öpülesi cümleleri düşüyor akşamın güzelliğine. Hoş görü ve anlayış yakışıyor İzmir'e be!


Tekrardan bugün

Karşıyaka'dayken vazgeçtiğimiz açlığımızı dindirmek daha çok da bir gün arası keyfi yapmak için aklımızdaki adreslerden birine doğru yürüyoruz. Güzel bir sokakta akıl çelen pek çok mekâna rağmen, önce pek sevimli içine göz atarak asıl hedefimizin dış masalarından birine oturuyoruz. Hoş tasarlanmış midye formunda bir menü geliyor önümüze. Midyeli'deyiz.

"İki bira lütfen."

"Bir porsiyon midye dolması lütfen."

"Bir de beğendili midye graten lütfen."

Midyeler tencereden yeni çıkmışçasına sıcak, suyu pilavının üzerinde, hoş lakin sayıca az ve küçükler... ve aslında bizim şehrimizdekileri de pek aşamıyorlar. Ufak bir hayal kırıklığı hakim olsa da üzerinde pek durmuyoruz. Midyeler bir tık daha büyük olsa muhtemelen sorun etmeyecektik. Sokağımız güzel. Öğle güneşini gölgeden izlerken ve de biralarımızın tadını çıkarırken... assolistimiz geliyor. Etkileyici bir sunum. Ekmek kovasını sevimli buluyoruz. Güveçte pişirilmiş olması âlâ. Önce yağına ve suyuna ekmek banıyoruz. Hımmmmmm güzel. Sonra yumuluyoruz. Neredeyse ekmek yetmeyecek. O derece bir lezzet. Beğendi güzel, peynir dengesi yerinde ve yediğimizin midye olduğu hissediliyor. Aç kurtlar gibi saldırmaktan tüm duyargalarımızın harekete geçtiği senfonik evreye şükür ki geçebiliyoruz. Bir öğle keyfinin başımızı döndürmesine teslim oluyoruz. Gerçekten sevimli menünün sayfalarında dolaşıyor, işe başlamadan önce ağırlıkla Belçika olmak üzere Avrupa'nın pek çok yerindeki lokantaları dolaşma hikâyelerini okuyoruz. Çabayı takdir ediyoruz. Sempati duyuyoruz.

Sonra Alsancak'ın sokaklarına dalıyoruz. Dantel Sokak elbette ki pek özel. Kaç sokağın üzerine şiir yazılmıştır ki? Aslında sokağa girmeden az önce sokakta elimize tıkıştırılan bir broşür bir muzurluğun kıyısından da döndürüyor bizi. İçimde bir fırlama taşıyor olmama rağmen ikircikli davranıp da geri çekilen ne yazık ki benim. Sonrasında pişmanlığını yaşamıyor muyum? Fazlası ile. Ahhh benim tereddüt anlarım... Hatta gerçekleşmemiş eylemin gerçekleşmiş halini kurduğumda gördüklerime kıskançlıkla bayılıyorum. Ne eğleniyoruz ama... Kırmızı noktalı bir shop'la alakalı  olduğu için de fazlaca açık etmiyorum.  Peki Muzaffer İzgü Sokağı'nın coşkusunu boş geçebilir miyiz? Elbette ki geçemeyiz. Mekânları akıl çelici çünkü. Fikren geçemesek de onunla bir geceyi bir başka sefere erteliyoruz.

Şimdi bir pastaneye pek popüler bir pastası için yürüyoruz. Alsancak'ın ucunda canlı bir bölgenin köşesinde, bir tür bulvar kafesi tadında eski bir pastaneye... Sevinç Pastanesi'ne. 

İçeri girip her ne kadar fikrimiz net olsa da şöyle bir göz atıp eskinin pastanelerinin romantik kokusunu duymaya çalışarak, geçmişten gelen mobilyalarının, düzenin, sanatçı emektarlığının buram buram tadını yansıtan yapaylıktan uzak bir kısım ürünlerine göz atıyoruz. Aslında bizimkisi biraz da eskiyi yansıtmaya çalışan bir sinema yönetmenin günün yozlaşmasına ne yazık ki direnememiş bir sokakta samimiyetsiz binaları saklama çabasındaki kamera açıları gibi günceli, modaya uyanı görmezden gelme cambazlığı. Olsun, yine de ruhumuza ve görsel hafızamıza yerleştirdiğimiz eskinin şıklığı ile kendi yaratığımız dünyanın içine saklanmayı başarıyoruz. Dışarıya, geniş bulvara ve onu kesen lüks mağazalarla dolu canlı sokağa bakan arkada ve tam da köşedeki masaya oturuyoruz. Tatlı bir genç kız geliyor.

"Bir Pavlova lütfen."

"Bir karışık dondurma lütfen."

"İki de limonata lütfen."

Pavlova'nın rulo halinden kesilmiş görselliği hoş, hamuru göz okşayıcı, güzelce de bir dilim. Meyvelerin bir kısmına dalından toplanmışlar ve dondurucu görmemişler muamelesi yapabilirim, o beceri allahtan var bende. E zaten damaklarımız çoktan alıştırılmadı mı hazır kremalara, meyve soslarına, karamellere, endüstriyel tatlandırıcılara...  O halde mesele yok. Güzel pasta, her hangi bir yapay tatlandırıcının tadı gelmiyor, dolgulu bezesi kıvamında, keyifli bir an. Hımmmmm limonata da sahici. Pastane tadı var. Dondurma da hoş. Sonuçta renklendirici de olsa mavilerin hastasıyız. Bulvar keyfi yapıyoruz. Gıcırız. Ama gözümün takıldığı motosikletin sahibine git sarıl gazı veriyor bünyem. Bir polis motosikleti. Türkiye'nin Polisi'nin motosikleti! Gözüme çarpan, içimdeki sevinç tohumlarına çiçek açtıran motosikletin arka çamurluğunun ucundaki tekerlekten gelen çamurun dışa sıçramasına engel olan siyah paspas. Bir paspas bir insanda sevinç çiçekleri açtırabilir mi? Aslında açtırmamalı... Ama açtırıyor?!

Keyifle çıkıyoruz pastaneden. Bulvarı karşıya geçiyor, Nişantaşı türevi ama daha yeşil sokaklarda, irili ufaklı butiklerin, takı satıcılarının kafelerle iç içe olduğu mimarisi güzel evlerin, apartmanların yer aldığı, asortik diye nitelesem abartmış ve haksızlık yapmış olacağım seçkin bir coğrafyada şirin şirin dükkânların arasında pek de keyifle dolaşıyoruz. Hatta pek hatırlayamadım ama sanki bir yerde de oturup kahve içiyoruz. Hatırlayamıyorum çünkü aklım hâlâ motosiklette ve ne yazık ki görmediğim ama tasavvur edebildiğim sürücüsünde. Şöyle zıpkın gibi, yakışıklı, temiz yüzlü, bileği sağlam, yüreği ak, sevdiğinin kıymetini bilen güzel bir adam... olmalı! 

Artık gün akşama yaklaşıyor, uçağımız ise sabahın en erkeninde. İçimizde sabah mesaisine yetişecek biri var.  Rotamızı mahallemize çeviriyoruz. Bir kaç yıl sonra Amerika ile diplomatik bir krize neden olacak bir papazın,  Brunson'un kilisesi olduğundan o an için haberimiz olmayan Diriliş'in önünden bir kez daha geçerek İzmir'e, şimdilik veda kapsamında bir kutlama için daha önce sadece dışından görüp de bayıldığımız La Puerta'ya giriyoruz. İlk anda etkiliyor; dikiş makineleri dahil eski pek çok objenin sayısal çokluğu ve hoş ama loş ışıklar altına konseptle uyumlu, kolektif  bir lezzet yaratan yerleştirilmişliği... Kimsesiz ve sessiz bu bölümü geçerek girilen  kısımdansa gençlik fışkırıyor. Yüksek volümle çalınan dinamik parçalar, iğne atılsa yere düşmeyecek masalar, barın ardında bardak doldurmaktan nefes almaya fırsat bulamayan barmenler ve sıra dışı pek de hoş dekorasyonu ile cıvıl cıvıl bir salon burası. Bara oturmaktan başka bir çaremiz de yok. Bu, an itibari ile hiç de tercih edeceğim bir durum değil.


"İki Kozel Dark lütfen."

Usuldan bir baş ağrım var ve ortamın gürültüsü keşke arkalarda bir masada olsaydık dedirtiyor bana. Sanki alanı geniş gören bir masada oturup sosyolojik ve psikolojik değerlendirmelerim üzerinden bu günün -genç-yaşamına tepeden bakarak, bugün gençliğine dair burun büken akademik analizler yapan, onları küçümseyici cümlelerle yerden  yere vurdukça kendini zirveye yerleştiren bir ukala olmak istiyorum ben. Aslında arkamda kalan alandan kopuk, şişelere ve bardaki devinime bakan gözlerimden ziyade sesimizi bir birimize duyurmamıza engel coşkunluktan rahatsız oluyorum sanki. Bir de solumdaki klimadan gelen soğuktan... Bulunduğum nokta itibari ile müzik bir tık aşağıda olsa, sırtımı bir yere yaslayıp da yayılabilsem sanki her şey yoluna girecek. Ne mızmızlanıyorum ama! Oysaki benlerden biri bayım bayım bayılıyor. Üst kattaki mekâna dahil sevimli hostel'da kaldığını hayal ediyor. Bu mekânın ateş gibi, gencecik ve cıvıl cıvıl gülen çalışanlarının ölü sezonlarda yaptıkları sırt çantalı Güney Amerika gezilerinde görüyor kendisini. Burada çalışmak istiyor. Çalıştığını düşünüyor. Bayılıyor!?

Kadına... Ennnnnnnnnnnnn sevdiği kadına. Sırt çantalı, zarif bileği anı sıralı, şahaneler şahanesi yol arkadaşına. 

Sessiz salonda epey takılıyor, güzel güzel fotoğraflar çekiyor. Bir kez de yemeği burada yemek için gelmeyi planlıyor ve gencecik bir lezzetle daracık sokaktan caddeye çıkıyoruz. İbis'den sırt çantalarımızı alıp gecenin güzelliğini soluyarak karşıya, Alsancak Garı'na geçiyoruz. Ve gecenin sürprizi? Anlık da olsa konforumuz kaçıyor.

Tren kazası olmuş ve Alsancak'tan havaalanına gidecek tren gidemiyormuş. Bir başka istasyondan binmemiz gerekiyormuş. Bir otobüse atlayıp, uzun bir yol gidip söz konusu istasyona varıyoruz. Mevsim normallerimizle yeniden buluşuyoruz. Şimdi tren keyfi, daha uzun bir seyahat ve havaalanı. Gecenin yeni geceyle buluştuğu saatler. Bomboş salonlar. Metal koltuklara boylu boyunca uzanıp uyuyan bir kaç kişi. Evsizler konseptli geceye dahil olmanın tadı... Çantalarımızı yastık yapıp uzanıyoruz. Pek rahat edemesem de kısa aralıklarla uyumayı başarıyorum. Uyandığım aralıklarda bir uyuyan güzeli seyrediyor, üzerinden sıyrılan montunu düzeltiyor, biraz dolaşıyor, ıssızlığın ve gecenin tadını çıkarıyorum. Açık bir iki mekân var ve acıktım da sanki. Bir acıkan daha varmış meğerse. Bize kalmış havaalanında yürüyor, bir alt kata iniyor, o gün için tanışıklığımız olamayan ama daha sonra aramızda bir ekonomik bağ kurulacak Do-Co'da sandviçlerimizin tadını çıkarıyor ve yeniden yataklarımıza dönüyoruz. Gün ışıyor. Havaalanı gözlerini ovuşturuyor. Usul bir canlanma, telaşlı ayak sesleri kendini hissettiriyor.

Bu kez telaşımız yok. Bayram tatilinin hafta sonunun ardına gelmesi pek güzel. Uçakları izliyorum. İçimde artık o Migros'un yerinde bir inşaatın türemiş olmasının verdiği sızıyla... Midyeli de kapanmış. Yol arkadaşım dumanlı bölüme geçiyor. Bir süre sonra yanına gidiyorum ki çok hoş bir alan. Sabiha Gökçen'deki gibi cezalandırıcı olmayan, havalandırması şahane camdan bir bahçede kahvelerimizi söylüyoruz. Polonyalı yeni yazarım Witold Gombrowicz'ın derin, felsefi iddialar ortaya koyan, incecik mizahı ile aklıma lezzetli resimler çizen, sınıflar arası ilişkileri ve çelişkileri dönemi itibari ile pek de güzel anlatan, sol tandanslı romanının tadını çıkarıyorum.

Uçağımıza geçebilirmişiz, anonsu yapılıyor.

Pegasus'layız. Güzel kalkış ve güzel yolculuk. İzmir'i tepeden seyretmek bir başka. İkinci kez kaptanımız konuşuyor. Öyle dik, öyle net, öyle tane tane, öylesine yakışır bir ses tonu ve vurguyla Bayramımızı kutluyor ki tüylerimizin hepsi ayağa dikiliyor. Gururlanıyoruz. Hele Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarının altını bir çizişi var ki tadından yenmiyor. Hani duygularınızın seline engel olabilirseniz alkışlamayın. Uçak yıkılıyor. Helal olsun dedirtiyor: Tıpkı 2 yıl önce Sevinç Pastanesindeyken içimdeki sevinç tohumlarına çiçek açtıran polis motosikletinin arka çamurluğunun ucundaki tekerlekten gelen çamurun dışa sıçramasına engel olan siyah paspasın üzerindeki K.Atatürk imzası gibi. Tıpkı şu şıralar dönen İş Bankası reklamını her izlediğimde gözümün ucuna sıraladığı sevinç damlaları gibi...

Şehrin Ara Sokağında Alemin Kralı

Öncesi

Günün tozu toprağını duşa teslim edip yenilenmenin ardından; damağımızda geçmişten bir lezzetle, şu hayattaki en güzel anlarımızdan birini yaşadığımız, çiçek gibi akşamın izi kalmış mekânına doğru; biraz ayyaş, biraz pervasız ve bayım bayım bayıldığımız ara sokaklarda, bir an öncenin adımlarıyla yürüyoruz. Büyük heveslerle vardığımız sokağa giriyoruz ki... O da ne?!


25.06.2016 Cumartesi

Mekânı karşı çaprazdan gören, karşısındaki binanın önündeki masalardan birine oturuyoruz. Anında kaynaşıyoruz sokağın tüm paydaşları ile. Hoş geldinize geliyor, sokak sakinlerinin en tatlısı. Tepemizde...  Önce biraz sert ve soğuk, kişilik analizi yapıyor, sanırım sonrasında da geçer notu veriyor. Sırnaşma sırası onda, sürekli istemem yan cebime koyun pozlarıyla dolaşıyor civarımızda. 

Akşamın ruhları dürtükleyen saatlerinde, bembeyaz örtülü bir masada, sımsıcak bir sokakta ve şairin mekânının tam karşısındayız. Özellikle istediğimiz, şehre onun için geldiğimiz, ilk görüşte kaynaştığımız ve bir çiftin işlettiği mekânın genç garsonu sipariş için geliyor.

"Hoş bulduk."

"35'lik rakı lütfen."

Meze seçimini en güvendiğim kadına bırakıyorum. Sokakta, bir duvarın dibindeyim ve sandalyemin arkasında, gerektiğinde çalıştırmak için oraya koyulmuş şirin bir pervane var. Nerede olduğumuzu hatırlatacak bir de ayna. Oturduğum yerden kalkmaya hiç niyetim yok, keyfim şahane. Onu izliyorum. Zengin meze dolabının başında... İletişim muhteşem.

"Bir Girit ezme lütfen."

"Beyaz peynir lütfen."

"Bir levrek marin lütfen."

"Bir de patlıcan salatası lütfen."

Donanıyor masa. Karşımızdaki kültür merkezinin dış masalarında bir kaç kişi sohbette. Sokaktan, mekânla aramızdan, insanlar geçiyor. Kilisenin çanı çalıyor. Hava henüz anason kokmuyor. Güzeller güzeli bir yaz akşamı. Çalan şarkılar yakışıyor sokağa. Göz alıcı, yeterli porsiyonlarda mezeler ve buzzzz gibi rakı.  

"Tek lütfen..."

"İki parmak kalana kadar su ve iki buz lütfen."

'Ben rakıyı içerim abi' hava atmaları, suyu yanında içmeler, sek rakıyı sadece buzla sulandırıp rezil etme çağlarından sonra demlenmeyi öğrenen yaşımdan beri teke düşen içmelerin ölçüsü artık standart. Yalnız dubleden teke düşmemin bir sebebi de masada kalınan süreleri uzatan ve daha da keyifli kılan güzel insanlar.

O halde, yarasın!

Usulca başlıyoruz. Levrek marin nar dokunuşu ve alttan alta hissedilen misket tadıyla şahane bir katılımcı, patlıcan salatası da bir çok yerde masaya gelenlerin aksine henüz baygınlık aşamasında olmadığı gibi az rastlanır bir tazelik ve lezzette... beyaz peynir tabağı Egeli... Girit ezme ise bir assolist varsayılabilir olsa da tevazuyla ve biz birlikte güzeliz havasıyla masada.  Kullanılan zeytinyağı ise sanki sarımsak dokunuşlu... ve Egeli sonuçta. 

Harbiden meyhaneler devrine ucundan yetişebilmiş bir tıfılım ben.  Burası bir meyhane mi yoksa lokanta mı dersek, bizce âlâ bir meyhane. En kralından üstelik.  Öyle beş yıldızlı, yapay bir samimiyetle başımızda her daim biten değil de, özellikle yükünü almışken mekân, yanımıza yakın bir yere gelmesini beklediğimiz, gözümüz yakaladığında seslendiğimiz, şıp deyince garsona ulaşamadığımız, gerektiğinde kalkıp da meze dolabına gidebildiğimiz, meyhaneciyle iletişebildiğimiz ve bundan da mutluluk duyduğumuz yerdir meyhane... Buraya kalabalık gelip, mezelerin her bir porsiyonunun masadaki onca kişiye yetmesi gerektiğini düşünüp sonra da küçücüktüler diye eleştirmenin hiç bir manası yok. Keyfine yazık etme kardeşim, ya çok çeşitle tadımlık kur masanızı, ya da iki-üç kişiye bir hesabı yap. Değil mi ama?! 

"O halde sıhhatimize!..."

Keyfimiz 90'a takılan gol gibi. Bir çoklarının aksine ne meyhaneciden ne de garsondan bir şikayetimiz yok. Lezzetli mezelerle tadını çıkarıyoruz yaşamın. Üstelik Nazım Hikmet Kültür Merkezinin önündeki gençler gittikçe kalabalıklaşıyorlar... Konu da kaçınılmaz olarak militan günlere geliyor. Bu çocukları o günün gözleri ile bakarak eleştirebilir, hatta küçümseyebilir kendilerini eski tüfek olarak tanımlayan bir kısım statükocu, katı, havalı ve de aslında sadece lafazan kendini beğenmişler... Ama ben onların cinsiyetsiz, sorgusuz, henüz derinlik kazanıp da zenginleşmemiş, inanmışlık yüklü klişelerle bezenmiş, 'aşığınım ama çekingenim' soslu sohbetlerindeki sıcacık samimiyete... bayılıyorum.  Cıvıl cıvıl bir gençlik katıyorlar akşamımıza. Masaları birleştiriyorlar şimdi... Uzun masalarına 70'lik rakılar ve mezeler geliyor. Gülüşleri ve müziklerimiz karışıyor bir birine. İstim alıyor gece... Ve sokak.

"Gençliğinize o halde!.."

Sıcak için gidiyor meyhaneci kadına en sevdiğim kadın, ahtapot bacağı ızgarayı öneriyor meyhaneci ki onun âlâsını daha sonraki bir zamanda, kadim bir şehrin kadim bir semtinde ve harbi bir Rum meyhanesinde yiyeceğimizden henüz haberimiz yok. Karar veriliyor...

"Bir karides güveç lütfen."  

Hımmmmm âlâ bir güveç, karidesi geride bırakmayan bir sadelikle pişirilmiş, tadı tuzu yerinde, lezzetli suyu tam da ekmek banmalık, üstelik karidesler bu sabah çıkmış denizden... 

Ve 35'lik rakının son yudumları...

Saatler saatleri, neşe neşeyi, huzur huzuru kovalarken, ara çaylar da falan derken, katmerleniyor rakının masası. Topyekûn, pek tatlı, "Yaşamak güzel şey be!" kardeşim dedirten bir serkeşlik kokusunun tadı bulaşıyor sokağa... Hülyalanmaya başlayan kafalar, sarhoşluğa doğru usulca giden kelimeler, gülüşler, arafta kalma halleri bir karara varıyor gönüllüce.

"Bir 20'lik rakı lütfen."

"Bir beyaz peynir ve kavun lütfen."

 "Bir de bir miktar çörek otu lütfen."

"Hımmmm peynirin üzerine biraz çörek otu ve biraz zeytinyağı?!" 

Kahvelerimizi de içince, ödememizi de yapınca, vuruyoruz kendimizi küçük parkın arkasındaki sokağa... duvar yazıları pek manalı ve hatta gece flörtleşmesindeki köpeklerin arkasındaki duvara denk gelen  pek manidar: Çare cinsel devrim! Polislerden uyarı alana kadar kilisenin duvar dibine serdikleri tezgahlarında el işi "entelektüel" ürünler satan iki kişi terk ediyorlar bulundukları alanı. Yeni güne devrolan gecenin kokusu muhteşem. Cinliklerine bittiğim kadın bir büfeye giriyor, sözde sigara alacak... ve iki tane küçük, yüksek alkollü bira ile çıkıyor. Bak başıma gelene!  Öyle kolay kolay devrilen  bir adam değilim ama bazen, mutluluk doz aşımı yapınca, bir mizansen yaratır bünye ki bir votka limonla bile kafa bulmuşluğumuz vardır, en iyi iki arkadaşımdan biriyle şimdi yerinde yeller esen bir otel barında. Hımmmm bir de  fıçı bira mekânları ilk açıldığında, okul çıkışı daldığımız bir ilk mekânda hızlıca içtiğimiz ilk fıçı biralarımızın sallantısıyla evlere nasıl gireceğiz korkusu yaşadığımız günü unutmamak lazım.

Bir yandan yürüyor, çokça gülüyor, biraz da usulca, tabii ki kazayla, tatlı tatlı sırnaşıyor, yalandan biraz biraz sallanıyor, yine kazayla dokunuyor, güzel güzel sözler fısıldıyor, kuytulara bayılıyor ve sonuçta pek de sevdiğimiz otelimiz İbis'e varıyoruz. Tatlı resepsiyonistimizle selamlaşıyor, asansöre ulaşıyor, küçük koridoru peltek fısıltılarla geçiyor ve gördüğümüz en güzel otel yataklarından birine atıyoruz kendimizi. 

Alsancak Garı ışıklı bir sakinlik içinde...

 

O da ne?!'nin ne'si

Bir şangırtı kopuyor kafamın içinde, camlar parçalanıyor ve şaşkınlıkla birlikte hayıflanma çöküyor bedene. Güzeller güzeli bir akşamın izi sinmiş Ara Sokak kapalı. Toparlanma alameti üst üste yığılmış masa ve sandalyelerin dibindeki, dükkândan gelen tek bir lambanın aydınlattığı masada üç kişi sohbette; mekânın sahibi çift ve bir kişi daha. Önce bittiğini düşünerek ürküyorum. Sonra, yarın Cumhuriyet Bayramı, ondan mı? diye düşünüyoruz. Pazar akşamları kapalı demek ki sonucuyla içimize su serpiyoruz. Daha üzücü olansa Nazım Hikmet Kültür Merkezi artık sokakta yok. Gençlik de. Yitik fotoğraflar hanesine bir çentik daha...  İçim düşüyor.

Kıbrıs Şehitlerini kesen sokaklarda dolaşıyoruz. Gözümüz mekânları kesiyor. Şartlanmışlığın verdiği bir abandone durumu var bünyemde... kendimi çekemediğim çok ama çok ender zamanlardan birindeyim.  İki üç tur atıp sonunda ilk uğradığımız popüler sokağın başındaki gireni kapan mekâna çöküyoruz. Aslında.... sokakta gördüğümüzde bayıldığımız bir  mekânla kırık bir aşk da yaşıyoruz... Beylerbeyi! Çok seviyoruz kendisini, dışarıda boş bir masa da var lakin bayağı kalabalık, erkek egemen ve gürültücü bir masanın ne yazık ki dibine sıkışık...

Modum düşük, mezeleri seçmekte bile zorluklar içinde kalan bir çekilmezlik halindeyim. Gözümü ısıramıyorlar. Tazelik kokusu ne yapsam ne etsem de bulaşamıyor yüzüme... ben bile tanıyamıyorum kendimi. Beylerbeyi'nin pişmanlığı da iyice çöküyor içime. Geliyor siyah takım elbiseli garson ve meze tepsisiyle bir komi.

"35'lik rakı lütfen"

"Bir peynir lütfen"

"Bir Girit kabağı lütfen"

"Bir şundan lütfen"

"Şu nedir" 

"İçinde şu, şu şu var olan şudur"

"O şu'dan lütfen"

Tatlı mı tatlı kadında bir sorun yok. Bense uyuz bir çocuk şımarıklığının tüm çekilemezliklerinden örnekler veriyorum. Bir çıkabilsem şu ruh halinden. Acaba kulağımdan çekip tokatı bassam düzelir miyim? Şu yan masadaki yat kaptanı adam da bi sussa.

"Tek lütfen..."

"İki parmak kalana kadar su ve iki buz lütfen."

Al işte, Yeni Rakıya Efe Rakı bardağı. Uffffff en sevmediğim marka su. Aman allahım bu buzların hali ne? Hangi çeşmenin suyundan yaptınız bunu ya? Ahhhh ahhhh ah nerede o cam gibi buzlar ah!

Oysa ben bir bukalemunum.

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum." 

İlk yudum...  içimin sesi devam ediyor: "Bu ne ya!" Suyu ve buzu kafama takmak için elinden geleni ardına koymayan dilimi koparsam sorun çözülür mü acaba? Kesinlikle yardıma ihtiyacım var! Şu çocuk şımarıklığım var ya, biliyorum ki asıl beni üzüyor. Şu beni bile şaşırtan halim, kıymetlimin neşesine limon sıkmak isteyeceğim en son hal bile değil. Her şeyin farkında olan bir rüyanın içindeyim ve çıkamıyorum sanki. "Bari buzlar cam gibi olsaydı yaa!.." Mezelere, yememekte ısrarcı ama aç bir çocuk burun bükmesi ile çatal ucu dokunuyorum. "Beyaz peynir neyse...". Girit kabağı ölmüş olsa da içindeki suya batmış yağa zeytinyağı muamelesi yapabilirim yine de. Bak bunun içinde patates ne alaka, üstelik de ölü demeyip, hani bu da yoğurt sonuçta diye düşünürsen sanki becerebilirsin gibi falan derken.... hayata dönüyorum.

Sonrası iyilik güzellik. Yan masa boşalıyor ve hemen çocuklu bir çift ve muhtemelen kayınbiraderleri ile dört kişilik bir aile yerleşiyor. Kaptan bir 70'lik daha istiyor. Hanımefendisi usuldan içiyor. Kaptan jelatinden yeni çıkmış küfürlerle telefonda bir işle ilgili biriyle görüşüyor. Şu pek külhanbeyi ve pabuç bırakmaz hali ayılınca nasıldır acaba? Aile masası ile sohbetleri her ne kadar çocuk için kırmızı noktalar içeriyorsa da kimsenin şikayeti yok. Masadan masaya laf atmalar gönüllüce. Güzeliz. Sokağa hakim olansa ışıl ışıl bir neşe. Son yudumlar.

Beylerbeyi'nin önünden geçerken onda kalan aklımızı da alıyoruz yanımıza. Kıbrıs Şehitlerine çıkınca bir La Puerta esintisi çarpıyor suratımıza. Ne güzel bir akşamdı ama! Sokaklara gire çıka yürürken ve hoşumuza giden bir sokaktan çıkarken... bir palyaço ile karşılaşıyoruz. Full aksesuar bir palyaço ama!. Kusursuz. Sokak tiyatrosu için lolipop satıyor. Bize uyar. Alıyoruz. Bütün bir para veriyoruz ve gönlümüzden geçen rakamı almasını istiyoruz. Onunsa para üstü vermeye hiç gönlü yok. E biz kaççınn kurasıyız? Samimiyetsizliğin ve sempatik olmayan bir uyanıklığın tüm makyajı dökülüveriyor kaldırıma... Bir anda soğuyoruz. Ama stratejiyi, her ne kadar kullanım çirkin ve kirli olsa da "takdir" ediyoruz!  Dilenmenin ultra hali!

Bir tur daha atıp, sessiz sokakları da arşınlayıp  en başından ve yeniden giriyoruz Cumbalı Sokağa.  Sevdik valla. Hatta çok sevdik sokağı. Baş taraftaki epey cümbüşlü mekânın sokağa atılmış rakı masalarında klas insanlar, sanki bir filme yerleştirilmiş hoşlukta çalıp söyleyen mini bir fasıl grubu eşliğinde, birlikte söyleyerek haftanın yükünü atıyorlar; şık, katılımcı ve gönülden eğlence  tavanda ve sıcacık...  iki adım sonrasında bu kez daha genç insanların olduğu ve bir rock grubunun çaldığı, gözleri genç, gözleri hülyalı hoş bir mekân daha. Sapına kadar renkli bir sokak; hem genç hem olgun. Kakofoni yaratmayan tatlı bir gürültüsü var. Ne ararsan varlar arasında muhteşem bir ahenk... O halde Kırmızı. Nispeten daha sessiz ama başlangıçtaki coşkunun da ulaştığı -ilk görüşte- sevdiğimiz mekânın sokak masalarından birine oturuyoruz.

"İki bira, biri 33'lük lütfen"

Sokaktan insanlar geçiyor. Her biri bir hikaye katıyor. Mesela şu kızlı erkekli genç grup; kızlardan biri sarhoşluğun zirvesinde, diğer kız ve iki oğlan mutedil. İnce ve hoş kız sarhoş ama taşkın değil, sızmış, birinin omuzunda, diğerlerinin desteğinde uyumaya doğru yürütülüyor. Bir derdi olmalı! Alkol arası hap... mı? Üç genç adam ki radara 10 metre önceden yüksek konuşmaları ile girdiler: Birinde klavyenin çantası, ikisinin elinde gitar var, az önce çaldıkları mekândan aldıkları paradan hoşnut değiller. Pek minnetsiz ama acabalı, yine de kabadayı, "Bir daha çalmayalım abi, bize iş mi yok," havasında konuşarak yürüyorlar. Adım gibi eminim çalacaklar. Çünkü tam da eldeki bir gelecek ikiden iyidir konumundalar.

Terk edilmesi zor bir sokaktayız. Üstelik en güzel saatlerinde. Bir romanda rast gelsek kıskançlıkla imreneceğimiz, okumayıp yaşayacağımız, kendimize döndüğümüzde yüzümüzü tatlı bir gülümseme ile yakalayacağımız lezzette, şahane bir sokak: 1448, Cumbalı ikinci kısım. Hahhh şu abla, ve şu abiler, şu karşıdaki masadakiler mesela... Bir pavyondan buraya düşmedilerse hiç bir şey bilmiyorum ben. Abla Pavyonun gözdesi, bozuk sesiyle sahnelerin assolisti, kocaman kocaman, üstelik siyah beyaza yakın afişleri var. Abilerden biri küçük esnaflar çarşısının büyükçe esnaflarından biri. Ailesini seven bir baba. Öteki abi gençten, arastadan, çekingen ama dili racon bilir, kibar. Hani şu solist altı saçları sarı boyalı olan genç kadın var ya, hani abla onu ona yapar mı acaba? Saygılı. Mesela abla lavaboya yönelse ikisi de ayağa kalkıyorlar. Çiçek aldıkları, sahneyi çiçeğe boğdukları, ayağının dibine çakma şampanya şişeleri doldurdukları kesin. Hesapları da arastanın abisi ödedi. Öyle de babacan. Bi de konuştuklarını duyabilsem. Uzaktan değil ama. O masanın tepesinde ve görünmez olsam, o tatlı, o efendi çapkın ve esnaftan iki adamın, o aşık hallerinin lezzetli sıcağını yakından görsem. Gece boyunca ablanın vicdanı masanın üzerinde. Cüzdan kopartıcı asla değil...

Falan derken hesabı ödüyor,  bayram için donatılmış sokaklardan serotonin yüklü usul adımlarla geçiyor, bu kez açık olan Münire'de kahve içen insanların kenarından yürüyor, bu gezinin oteli bu sokakta ve bu olmalıydı diyerekten asansöre biniyor, küçük koridorda atılan bir kaç adımdan sonra satırlar geceye karışıyor. Onun içinde eriyip sızıyorlar.

İki Zamanlı Pek Eğlenceli Uzunca da Bir İzmir Masalı