Café Estilo Laparagas

Ten bir gecenin sabahında, keyifli keyifli bakınırken dalgaların her bir kırılmadan sonra botlara değen uzantılarına ve onların üzerine koyularak gönderilmiş düşlere...

Olmadık anlarda, olmadık saatlerde ve olmadık yerlerde çakan üstün zekâ(!) yine ve hızla tahrik etmeye başladı.

Sabah tembeli Tembel'in ötekisi, sınır çizgilerinde yaşama merakı ve bilinmeze duyulan heyecanıyla harekete geçip, aşka gelip, paçalarına yapıştı. ''Hadi hadi!''

Ortaya çıkan yeni kişi, hiç üşenmeden bir masa ve iki sandalyeyi dalgaların kırıldıktan sonra uzandıkları kumun üzerindeki sınır çizgisine koydu. Sonra bir sevilenin yanağına üflenen şahane bir öpücükle kalk borusunu çaldı.

Oradan çıkamayıp sıcağında kalakaldı.

Bu durumdan fazlaca şikayetçi olmadan, sıcağındaki sıcacığa durumu şöyle açıkladı: Açıkta, yorgun ve üşümüş bir gecenin sabahına peyniri, zeytini ve çayı katık etmiş balıkçı tekneleri... Denize karışan küçük derenin deltasında, sabah dedikodusuna geveze martılar... Karşı kıyıya uzanıyormuş hissi veren iskelenin dibinde, sabah mahmuru güneşin tembel ve üşengeç göz kırpmaları...

Fırından yeni çıkmış poğaçalarla bir kahvaltının ardından, dalgaların kırıldıktan sonraki uzantılarının botlara değdiği sınır çizgisinde sürpriz bir kahveye var mısın?


a) hımmm? b) sipper c) kahve kokusu? Hımmm... d) yokum e) masal

Café Estilo Laparagas*: Orta ebat bir fincanın içine iki çay kaşığı hazır kahve koyulur. Fincanın içine iki adet resimde görülen (Şölen Tual) çikolata atılır. Fincana kaynamış su hiç dinlendirilmeden ilave edilir ve çikolatalar eriyene kadar karıştırılır. Bitter çikolata ile yapılanı da sert içkilerin(konyak, viski ve hatta likör)yanında tavsiye edilir. Ölçüler denenerek ve farklı çikolatalarla kişiye özel tatlar oluşturulabilir ve hatta üzerine krema ilave edilebilir. Daha tatlı ve sıcaksa istediğiniz, çikolata sayısını üç yapabilirsiniz.

Öylesine ve iş olsun diye denendi... Büyük bir keşif değil yani!

* Havalı bir ad olsun diye Google Translate'e soruldu: La Paragas usulü kahvenin ispanyolcası ne? diye. O da, Café Estilo Laparagas dedi.

Son Ültimatom

Bu filme evvel zaman önce bir bayram günü, nostaljik bir bayram keyfi için, tam da harçlıkların bayramlıkların cebinden iki film birdenli ''10.30'' matinelerinde sinema gişelerine aktığı yılların tadında bir heyecanla, özellikle günün en erken seansını tercih ederek gitmiştim.

Filmi, yıllar önce yine bir bayram keyfi olarak aklıma kazınmış ''İtalyan Usulü Soygun'' daki hazla ve sıklıkla için için kıkırdayarak, aynı çocuk coşkusuyla ama bu kez bir yetişkin olarak izlemiştim; tıpkı bizim tarafa alkış tutan bir izleyici gibi...

Sinemadan çıktığımda; yine bir bayram gününde, bu duyguyla izlenmiş bir film daha olur mu hayatımda diye düşünmüştüm. Yani arkadaşlar, bir bayram gününde tüm aile keyifli bir sinema günü geçirmek istiyorsanız (gazozunuzu ve patlamış mısırınızı unutmayın) seçiminiz bu film olsun. Yoksa, sinema keyfi adına çok şey kaçırmış olursunuz. Ki bu filmin etkisiyle, daha sonra serinin önceki filmlerini bu kez dvd den izledim. Ama Paul Greengrass'ın yönettiği serinin iki filmini; diken üstü bir heyecanı sürekli ayakta tutan hareketli kamera kullanımıyla izleyeni bütünüyle filmin içine sokan, aksiyon sahnelerinde oyuncuyla birlikte sizi de koşturan özel anlatımı açısından daha çok tercih ettiğimi özellikle vurgulamak isterim.

Aksiyonu ve ajan filmlerinin incelikli olay örgülerini ve merak ettiren sorularını seviyorsanız, bayram keyfinize katık edin Son Ültimatomu. Hatta Bourne serisinin tamamını ve (tercihen) bu filmden geriye doğru!

Benden söylemesi...

Not: Serinin diğer iki filmi; Geçmişi Olmayan Adam ve Medusa Darbesi

Yalnızca Fahişeler Kırmızı Ruj Sürer!..

Bir gün üstat “algı önemli şeydir” dediğinde doğru demiş. Neye nasıl baktığının ve ne algıladığının önemi büyükmüş.

Bir üniversite kütüphanesinin kırmızı noktalı rafları olmamalıymış ve sen o kırmızı noktalı raflardan kitap edindiğinde etiketlenmemeliymişsin.

Herkes hayata aynı pencereden bakamazmış. Bir taşra çocuğu cahil cühela değilmiş, bir metropol insanı ise sosyal…

Politik tavrı belli bir yazarı elinde taşırken, kitabın önünü kapatmak zorunda olmak çok koyarmış insana. Ya da dersine giren bir doçentin, daha ilk cümleleriyle faşist tavrını ortaya koyması dokunurmuş bünyene.

El ele tutuşmak yasaklanmış sokaklarda, yapılan edepsizlikmiş. Hiçbir yönden topuk şıkırtısı gelmiyormuş artık.

Suç sayılabilen bir fiilin propagandasını yapmak da suç iken bu hukuk ülkesinde; “düşünceye özgürlük” -evet tam anlamıyla bu- “düşünceye özgürlük” diye yazılıp, uzun uzun paragraflarda, maddelerde geçen bu terim, kelimenin tam anlamıyla bir çelişkiymiş.

Hala bilmem kaç tarihli, tozlanmış, yıpranmış, yaralanmış bir psikoloji ile hareket etmek ve birilerinin kıçını kollayarak, sırf görüşleri yüzünden, “o da” sizin gibi düşündüğünü telkin ediyor diye tekme tokat dövülmek, her daim rastlanabilen sıradan bir olaymış. Üstelik bunu yapanlar, senelerdir fakülte görmüş bir öğrenci kitlesiymiş.

Çoğunluk; binlerce ayrı mezhepten insanı, farklı görüşlerden kimlikleri, ayrı dinlerden bünyeleri barındırırken; çoğunluğa hakim olan çoğunluğun, tek tip insan yaratma çabası, mücadelesi ve işleyişi mükemmelmiş. Dinsel dogmaların taşıyıcısıymış bir çoğu hiç sorup sorgulamadan. Bir çoğu içinde bulunduğu toplumsal yapıyı, yönetildiği biçimi ve onu bu yönetim biçimlerine taşıyan kimlikleri çoktan unutuvermiş.

Dedim ya etiketlenmek… Sen hiç bir şeyden haberdar değilken, elindeki herhangi bir kitap sebebiyle o kitabın, o kitabı yazanın düşünsel çalışmalarının ortağı sayılırmışsın. Bilmem ne gazetesini okumak, ters bakışların hedefi kılarmış seni. Konuşurken, oradan ya da buradan konuşursan, oradan ya da buradan kabul edilirmişsin. Masalardan kaldırılıp, “bilader senin bu masaya oturman yasak” nidalarıyla korkutulabilirmişsin. Ataerkil bir biçimin kalıpları içinde hareket etmek zorundaymışsın ve bir erkek, gece çok kolay dışarı çıkma hakkına sahipken, bir kadınsan ve aynı saatte dışarıdaysan vay halineymiş.

Dekolte bırakan bir kızla konuşulmazmış.

Yalnızca fahişeler kırmızı ruj sürermiş.

Ya da sokak başında sigara içiyorsa bir kadın, muhtemelen aktrismiş….

Öğretmenler ...

En sevdiğim kadın...

Sizi kültürel anlamda geliştiren, olgunlaştıran olay doğduğunuz evde başlar:

Aile fertlerinin size karşı tutumları...

Evinizin küçük, mütevazi kitaplığında gördüğünüz kitaplar...

Amcanızın siz okumayı yeni söktüğünüzde elinizden tutarak götürdüğü kitapçıda sizin için aldığı, eve gelir gelmez soluk soluğa okuduğunuz, cildini kapağını sevdiğiniz, okşadığınız, sizi başka bir boyuta taşıyan, hayaller kurduran ilk kitap...

Sonra, halanızın her ay sonunda maaşının bir kısmıyla sizin için aldığı kitaplar...

Dayınızın, her sizi ziyarete geldiğinde sizin için aldığı kitaplar...

Bir diğer amcanızın sizi götürdüğü maçlar...

İlkokul öğretmeninizin sizi fark eden sevecenliği ve ilgisi...

Sinemaya giden bir aile...

Size plaklar almanız için para veren bir babaanne...

İlkokul okumuş, ama ufku ve düşünce dünyası geniş, elinden geldiğince önünüzü açan bir anne baba...

Tüm birikiminizi paylaşabileceğiniz arkadaşlar, sevgililer...

Teşekkürler.



.

Şenkal Hamdi Usta...

Cumartesi günü; sanki gelecek kar yağışının önünden yağan yağmur gibi keskin ve soğuk akıyor gökyüzü... Şehrin en eski camilerinden birinin avlusunda, çoğu tanıdık bir kalabalığın arasındayım. Musalla taşında bir tabut var.

Geçenlerde bir gün, bizden bir kaç yaş ufak, en arkadaşlarımdan birinin kuzeni bir doktorla sohbet ediyoruz. Ortak tanıdığımız bir büyüğün ölümünden söz ediyor ve ekliyor: ''Ne kadar çok ölüm var bu ara, ne kadar çok cenazeye gidiyoruz.'' Aslında o kadar çok cenazenin eskiden de olduğundan söz ediyorum, o zaman cenazelere büyüklerimizin gittiğini, dolayısıyla bizim haberdar olmadığımızı, büyümenin böyle bir farkındalık ve sorumluluk yüklediğini ekliyorum.

Cenazeler; kişinin sağlığında biriktirdiklerinin sağlamasının yapıldığı, onun nasıl bir insan olduğunu, değerini ve çevredeki insanlar için anlamını ortaya koyan en önemli aynalardır. Ben öyle inanırım.

Cenazelerde insanlar, yaşamlarında olağanlıkla var olan insanların, yarınlarından çekilip alınmış ve artık yok hallerine bakarak, uzun bir geçmiş muhasebesi yapar ve kendi yaşamlarında yeri olan bir taşın eksildiğini farkederler. Ölene ait ne kadar anı varsa bir bir geçer gözlerin önünden.

Hiç tanımadığınız bir cenazede bile, ölenin değerini, insan olma özelliklerini, orada toplanmış kalabalığa bakarak anlayabilirsiniz. Kasttediğim kalabalık sayıca bir çokluk ifadesi değildir. Duyguların yüzlerdeki, seslerdeki ve anılardaki yansımalarıdır.

Hamdi Usta bu şehrin sahip olduğu en iyi oto boyacısıdır. Hatta ülkenin en iyilerinden biri diyebilirim. Eskinin usta çırak ilişkileri çerçevesinde yetişmiş, o kültürü almış, o kültürün devamı olarak ustalar yetiştirip hayata salmış bir neslin son kuşağının son temsilcilerinden biridir.

Beni ve kardeşimi baba dostuyuz diye seven Hamdi Usta, bu şehirde oluşmuş en önemli markalardandır. Benim kuşağımın Hamdi Abisi, önündeki kuşağın Hamdisi, akranlarının Hamdi Ustasıdır. Tıpkı kıyafetlerini taşımanın prestij olduğu terziler gibidir. Arabayı ona boyatabilmiş olmak önemli bir ayrıcalıktır. Boya profösörü diye çokca yer almışlığı vardır gazetelerde...

O gün, onca yağan yağmurun altındaki kalabalık; en küçük tamirci çırağından en büyük ustasına, yedek parçacısından hırdavatçısına, doktorundan profösürüne, sigorta eksperinden kömürcüsüne, sporcusundan belediye başkanına, televizyon sahibinden sanatçısına farklı mesleklerden, farklı sosyal yapılardan, farklı ekonomik düzeylerden pek çok insan: aynı duygularla, aynı saygı ve vefayla aynı saflarda yanyana durmuşlardı. Bu şehirde kocaman bir izdi, büyük bir markaydı, iyi, şen ve sosyal bir insandı Hamdi Şenkal. Öyle de uğurlandı.

Görsel: Deviantart